Διασχίζουμε
έναν δρόμο μεγάλο και άγνωστο. Το λεωφορείο περνάει τις πινακίδες με
αδιαφορία. Ονόματα τόπων αφανίζονται από τα μάτια μας μέσα σε ελάχιστα
δευτερόλεπτα. Κάθομαι κοντά στο παράθυρο.
Κόσμο πολύς, καθήμενοι και όρθιοι. Ανήσυχοι και καχύποπτοι, σκυμμένοι
σε μικρο-οθόνες. Αγωνιούν για μια είδηση. Ποιον θα βρει σήμερα ο ιός;
Πού ταξιδεύει και πού θα καταλήξει;
Οι πρώτες μάσκες εμφανίζονται σιγά σιγά. Πίσω τους πρόσωπα που ψάχνουν συνενόχους. Με ύφος βαρυσήμαντο τις ανορθώνουν, σα να επιτιμούν όλους εμάς, που δεν τις φορέσαμε ακόμη. Εν μέσω αποκριών, άλλες μάσκες ήρθαν για να μείνουν. Περνάμε από ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ. Πάρκινγκ διαθέσιμο ούτε για δείγμα. Κόσμος γεμίζει τους διαδρόμους κι αδειάζει τα ράφια. Άραγε για τί ετοιμάζονται όλοι; Σχεδιάζουν να κρυφτούν στο σπίτι τους; Για πόσο; Για πάντα;
Ο ιός φτάνει και στην Ελλάδα, προς το παρόν για λίγες μόνο εμφανίσεις. Όλοι είμαστε εν δυνάμει ύποπτοι, επειδή περάσαμε από κάπου εκεί κοντά. Ένα φτέρνισμα, ένα βήξιμο, ένα δάκρυ (ακόμη κι η θλίψη στο σφυρί) προκαλούν αποτροπιασμό.
Το λεωφορείο συνεχίζει. Φαντάζομαι όλους εμάς, μια προσωρινή αναγκαστική κινούμενη κοινότητα. Κουρασμένοι και θλιμμένοι κυρίως. Τα παιδιά απορημένα περισσότερο. Ένα αίσθημα συμπόνιας, παρά φόβου. Αίσθημα κοινής συμμετοχής σε ό,τι παράλογο έρχεται να μας τραβήξει την προσοχή.
Που πάμε; Ποιοι είναι αυτοί εκεί έξω; Αυτοί έξω από τα παράθυρά μας που περιπολούν.
Αστυνομία παντού. Φυλάνε σημεία της πόλης. Από τι; Από τον ιό; Θα τον δείρουν να πάει από εκεί που ήρθε; Ή θα εμποδίζουν τους υπόπτους να μην ξεφύγουν και κολλήσουν και τις άλλες πόλεις;
Ή μήπως φοβούνται τον φόβο και την οργή που θα ξεσπάσει απέναντι στα πάντα; Η αδικία συνεχίζει και κατατρέχει κάθε μας προσπάθεια. Διαβρώνει το κάθε τι. Όλα είναι ανισόρροπα, γι’ αυτό και άδικα. Έχει ξεπεραστεί κάθε μέτρο και το έχουμε συνηθίσει. Δεν μιλάμε πια για αδικία. Την έχουμε απωθήσει. Την αναθέσαμε σε δικαστές. Όλοι μιλούν για δικαιώματα μόνο. Κι αυτά τα αναθέτουν σε ΜΚΟ.
Δεν θέλουμε δικαιοσύνη, πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και χωρίς αυτήν, γιατί «εμείς κάπως θα τη βολέψουμε πάλι». Δικαιοσύνη όχι από αυτήν που βρίσκεις στα μεγάλα και μικρά δικαστήρια. Δικαιοσύνη ανθρώπινη. Αυτήν που μιλάει μέσα μας –όταν δεν τη φιμώνουμε– και μας δείχνει τί είναι αυτό που χρειάζεται να κάνουμε. Το ανθρώπινα σωστό. Το να μη ζούμε εις βάρος άλλων. Το ανθρώπινο δίκαιο, το να μην κοιτάμε μόνο πώς θα βλάψουμε τους άλλους, για να σώσουμε τελικά τι;
Δικαιοσύνη με την έννοια του μέτρου που βάζουμε εμείς στη ζωή μας. Της ισορροπίας που επιλέγουμε εμείς για τον εαυτό μας, πριν την επιλέξει άλλος για εμάς. Τα βασικά που εμείς ορίζουμε, πριν μας τα ορίσουν και μας τα στερήσουν οι άλλοι. Τον φόβο που εμείς ορίζουμε, πριν τον χρησιμοποιήσουν άλλοι για λογαριασμό μας.
Άνθρωποι με μάσκες ξεχωρίζουν, φαίνονται μοναδικοί· αυτοί έκαναν τη σωστή επιλογή. Θα σωθούν. Εμείς, μια ανθρώπινη μάζα χωρίς μάσκες, που πηγαίνουμε; Αύριο θα δείχνουν με το δάχτυλο όσους δεν τις φορούν. Αύριο θα είναι αυτοί οι λίγοι που βάζουν σε κίνδυνο τους υπόλοιπους. Το αντίθετο λένε οι ειδικοί: να φορούν τις μάσκες οι ασθενείς κι όχι οι υγιείς. Μα η διάκριση όλο και θολώνει στο μυαλό. Θολώνει από τον θόρυβο και την πολυλογία για το πώς θα προστατευτούμε.
Σήμερα κινδυνεύουμε από έναν ιό, που εν τέλει δεν απειλεί τη ζωή των περισσότερων. Απειλεί μόνο τις ευαίσθητες ευπαθείς ομάδες με θάνατο. Όπως θα τις απειλούσε και η κοινή γρίπη. Οι υπόλοιποι –στη χειρότερη– θα νοσήσουμε και έπειτα θα γίνουμε καλά, όπως φαίνεται. Στο μέλλον τι έπεται; Μεγάλοι παγκόσμιοι ιοί που θα γιατρεύονται μόνο από μεγάλες παγκόσμιες εταιρείες φαρμάκων; Αυτό είναι ένα ακόμη βήμα, πριν κλειστούμε όλοι φοβισμένοι στα σπίτια μας; Άλλο ένα βήμα, για να εναποθέτουμε την ασφάλεια και την γνώση σε άλλους κι εμείς να κρυβόμαστε φοβισμένοι; Δοκιμαστικό για μεγάλες στρατιωτικές, φυσικές και οικονομικές καταστροφές;
Όποιος βγάζει χαρτομάντηλο, για να σκουπίσει τη μύτη του, είναι σα να βγάζει όπλο και μας απειλεί.
Κάποιοι θα αναρωτιούνται πόσο περίπλοκος και δύσκολος έχει γίνει ο κόσμος και πόσο κουραστικός ίσως. Θα είναι πιο εύκολο έτσι: Ίντερνετ και κλείσιμο στο σπίτι. Αναβάλλεται η γιορτή. Αναβάλλεται η αποκριά. Ας αναβάλλουμε και τη ζωή μας.
Με το φόβο μην αρρωστήσουμε ή και μήπως πεθάνουμε, αποφασίσαμε να καταστείλουμε τη λειτουργία της ζωής μας. Αποφασίσαμε να απουσιάσουμε από τη ζωή μας και να την αναθέτουμε κάθε φορά κάπου αλλού. Δικαιολογίες πάντα θα υπάρχουν πολλές κι όλες θα φαίνονται εξ ίσου σοβαρές. Σε περιόδους αστάθειας και αβεβαιότητας αυτό είναι το σύνηθες. Σε περιόδους που η αδικία φτάνει σε επίπεδα παραλογισμού, αυτό μοιάζει στο αυτόματο παρεπόμενο. Φόβος.
Φόβος και πανικός, επειδή όλοι αγαπάμε κάποιους και όλοι ανησυχούμε για αυτούς. Φόβος και αγωνία, μήπως έρθει και σε μας το κακό. Το κακό, όμως, υπάρχει όσο και το καλό. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Μπορούμε να το αποδεχτούμε. Μπορούμε να μάθουμε να το αντιμετωπίζουμε. Μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας σε κάθε αδικία και παραλογισμό, χωρίς φόβο και μετριότητα και να ζήσουμε τη ζωή μας ολόκληρη, όση κι αν μας απομένει.
Μπορούμε να αποδεχτούμε την ελευθερία μας, τη μόνη που έχουμε πραγματικά: να κάνουμε εμείς επιλογές για τον εαυτό μας. Μπορούμε να θυμίζουμε σε εμάς τους ίδιους και στους γύρω μας ότι τίποτε δεν μας ανήκει στ’ αλήθεια. Εκείνο που μόνο έχουμε είναι η επιλογή να είμαστε παρόντες εκεί που επιθυμούμε. Η επιλογή να μην παρασυρόμαστε από τον πανικό. Η επιλογή να ζούμε, όπως πραγματικά πιστεύουμε ότι μας ταιριάζει.
Το λεωφορείο σταματά. Κατεβαίνουμε. Φτάσαμε σε μια ακόμη στάση. Υπάρχει και συνέχεια. Ας μη σπαταλάμε όλες μας τις δυνάμεις μας σε μια μονάχα διαδρομή. Ο δρόμος συνεχίζεται.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
Πηγή:
Οι πρώτες μάσκες εμφανίζονται σιγά σιγά. Πίσω τους πρόσωπα που ψάχνουν συνενόχους. Με ύφος βαρυσήμαντο τις ανορθώνουν, σα να επιτιμούν όλους εμάς, που δεν τις φορέσαμε ακόμη. Εν μέσω αποκριών, άλλες μάσκες ήρθαν για να μείνουν. Περνάμε από ένα μεγάλο σούπερ μάρκετ. Πάρκινγκ διαθέσιμο ούτε για δείγμα. Κόσμος γεμίζει τους διαδρόμους κι αδειάζει τα ράφια. Άραγε για τί ετοιμάζονται όλοι; Σχεδιάζουν να κρυφτούν στο σπίτι τους; Για πόσο; Για πάντα;
Ο ιός φτάνει και στην Ελλάδα, προς το παρόν για λίγες μόνο εμφανίσεις. Όλοι είμαστε εν δυνάμει ύποπτοι, επειδή περάσαμε από κάπου εκεί κοντά. Ένα φτέρνισμα, ένα βήξιμο, ένα δάκρυ (ακόμη κι η θλίψη στο σφυρί) προκαλούν αποτροπιασμό.
Το λεωφορείο συνεχίζει. Φαντάζομαι όλους εμάς, μια προσωρινή αναγκαστική κινούμενη κοινότητα. Κουρασμένοι και θλιμμένοι κυρίως. Τα παιδιά απορημένα περισσότερο. Ένα αίσθημα συμπόνιας, παρά φόβου. Αίσθημα κοινής συμμετοχής σε ό,τι παράλογο έρχεται να μας τραβήξει την προσοχή.
Που πάμε; Ποιοι είναι αυτοί εκεί έξω; Αυτοί έξω από τα παράθυρά μας που περιπολούν.
Αστυνομία παντού. Φυλάνε σημεία της πόλης. Από τι; Από τον ιό; Θα τον δείρουν να πάει από εκεί που ήρθε; Ή θα εμποδίζουν τους υπόπτους να μην ξεφύγουν και κολλήσουν και τις άλλες πόλεις;
Ή μήπως φοβούνται τον φόβο και την οργή που θα ξεσπάσει απέναντι στα πάντα; Η αδικία συνεχίζει και κατατρέχει κάθε μας προσπάθεια. Διαβρώνει το κάθε τι. Όλα είναι ανισόρροπα, γι’ αυτό και άδικα. Έχει ξεπεραστεί κάθε μέτρο και το έχουμε συνηθίσει. Δεν μιλάμε πια για αδικία. Την έχουμε απωθήσει. Την αναθέσαμε σε δικαστές. Όλοι μιλούν για δικαιώματα μόνο. Κι αυτά τα αναθέτουν σε ΜΚΟ.
Δεν θέλουμε δικαιοσύνη, πιστεύουμε ότι μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα και χωρίς αυτήν, γιατί «εμείς κάπως θα τη βολέψουμε πάλι». Δικαιοσύνη όχι από αυτήν που βρίσκεις στα μεγάλα και μικρά δικαστήρια. Δικαιοσύνη ανθρώπινη. Αυτήν που μιλάει μέσα μας –όταν δεν τη φιμώνουμε– και μας δείχνει τί είναι αυτό που χρειάζεται να κάνουμε. Το ανθρώπινα σωστό. Το να μη ζούμε εις βάρος άλλων. Το ανθρώπινο δίκαιο, το να μην κοιτάμε μόνο πώς θα βλάψουμε τους άλλους, για να σώσουμε τελικά τι;
Δικαιοσύνη με την έννοια του μέτρου που βάζουμε εμείς στη ζωή μας. Της ισορροπίας που επιλέγουμε εμείς για τον εαυτό μας, πριν την επιλέξει άλλος για εμάς. Τα βασικά που εμείς ορίζουμε, πριν μας τα ορίσουν και μας τα στερήσουν οι άλλοι. Τον φόβο που εμείς ορίζουμε, πριν τον χρησιμοποιήσουν άλλοι για λογαριασμό μας.
Άνθρωποι με μάσκες ξεχωρίζουν, φαίνονται μοναδικοί· αυτοί έκαναν τη σωστή επιλογή. Θα σωθούν. Εμείς, μια ανθρώπινη μάζα χωρίς μάσκες, που πηγαίνουμε; Αύριο θα δείχνουν με το δάχτυλο όσους δεν τις φορούν. Αύριο θα είναι αυτοί οι λίγοι που βάζουν σε κίνδυνο τους υπόλοιπους. Το αντίθετο λένε οι ειδικοί: να φορούν τις μάσκες οι ασθενείς κι όχι οι υγιείς. Μα η διάκριση όλο και θολώνει στο μυαλό. Θολώνει από τον θόρυβο και την πολυλογία για το πώς θα προστατευτούμε.
Σήμερα κινδυνεύουμε από έναν ιό, που εν τέλει δεν απειλεί τη ζωή των περισσότερων. Απειλεί μόνο τις ευαίσθητες ευπαθείς ομάδες με θάνατο. Όπως θα τις απειλούσε και η κοινή γρίπη. Οι υπόλοιποι –στη χειρότερη– θα νοσήσουμε και έπειτα θα γίνουμε καλά, όπως φαίνεται. Στο μέλλον τι έπεται; Μεγάλοι παγκόσμιοι ιοί που θα γιατρεύονται μόνο από μεγάλες παγκόσμιες εταιρείες φαρμάκων; Αυτό είναι ένα ακόμη βήμα, πριν κλειστούμε όλοι φοβισμένοι στα σπίτια μας; Άλλο ένα βήμα, για να εναποθέτουμε την ασφάλεια και την γνώση σε άλλους κι εμείς να κρυβόμαστε φοβισμένοι; Δοκιμαστικό για μεγάλες στρατιωτικές, φυσικές και οικονομικές καταστροφές;
Όποιος βγάζει χαρτομάντηλο, για να σκουπίσει τη μύτη του, είναι σα να βγάζει όπλο και μας απειλεί.
Κάποιοι θα αναρωτιούνται πόσο περίπλοκος και δύσκολος έχει γίνει ο κόσμος και πόσο κουραστικός ίσως. Θα είναι πιο εύκολο έτσι: Ίντερνετ και κλείσιμο στο σπίτι. Αναβάλλεται η γιορτή. Αναβάλλεται η αποκριά. Ας αναβάλλουμε και τη ζωή μας.
Με το φόβο μην αρρωστήσουμε ή και μήπως πεθάνουμε, αποφασίσαμε να καταστείλουμε τη λειτουργία της ζωής μας. Αποφασίσαμε να απουσιάσουμε από τη ζωή μας και να την αναθέτουμε κάθε φορά κάπου αλλού. Δικαιολογίες πάντα θα υπάρχουν πολλές κι όλες θα φαίνονται εξ ίσου σοβαρές. Σε περιόδους αστάθειας και αβεβαιότητας αυτό είναι το σύνηθες. Σε περιόδους που η αδικία φτάνει σε επίπεδα παραλογισμού, αυτό μοιάζει στο αυτόματο παρεπόμενο. Φόβος.
Φόβος και πανικός, επειδή όλοι αγαπάμε κάποιους και όλοι ανησυχούμε για αυτούς. Φόβος και αγωνία, μήπως έρθει και σε μας το κακό. Το κακό, όμως, υπάρχει όσο και το καλό. Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Μπορούμε να το αποδεχτούμε. Μπορούμε να μάθουμε να το αντιμετωπίζουμε. Μπορούμε να ανοίξουμε τα μάτια μας σε κάθε αδικία και παραλογισμό, χωρίς φόβο και μετριότητα και να ζήσουμε τη ζωή μας ολόκληρη, όση κι αν μας απομένει.
Μπορούμε να αποδεχτούμε την ελευθερία μας, τη μόνη που έχουμε πραγματικά: να κάνουμε εμείς επιλογές για τον εαυτό μας. Μπορούμε να θυμίζουμε σε εμάς τους ίδιους και στους γύρω μας ότι τίποτε δεν μας ανήκει στ’ αλήθεια. Εκείνο που μόνο έχουμε είναι η επιλογή να είμαστε παρόντες εκεί που επιθυμούμε. Η επιλογή να μην παρασυρόμαστε από τον πανικό. Η επιλογή να ζούμε, όπως πραγματικά πιστεύουμε ότι μας ταιριάζει.
Το λεωφορείο σταματά. Κατεβαίνουμε. Φτάσαμε σε μια ακόμη στάση. Υπάρχει και συνέχεια. Ας μη σπαταλάμε όλες μας τις δυνάμεις μας σε μια μονάχα διαδρομή. Ο δρόμος συνεχίζεται.
σύντροφοι για την Αναρχική απελευθερωτική δράση
