Θα εκδιωχθούμε ή θα εκδιώξουμε
Θα εκφυλιστούμε ή θα εκφυλίσουμε
Εν ολίγοις είστε
Υπέρ ή κατά;
(Κ. Κρεμμύδας, Κάπα όπως μακάβριο)
Δεν θα προβώ σε βαθυστόχαστες αναλύσεις ,σε ιδεολογικές προσεγγίσεις και σε πολιτικές εκτιμήσεις για τα 5 χρόνια Κυβερνώσας Αριστεράς.
Θα σταθώ σ’ ένα μόνο κρίσιμο για μένα σημείο «καμπής».
Η Αριστερά, με τη θεσμική εξουσία και τη λαϊκή εντολή στα χέρια της, επιχείρησε πρώτα ν’ απελευθερώσει κοινωνικές δυνάμεις, οι οποίες είχαν εγκλωβιστεί, καταπιεστεί ή περιθωριοποιηθεί από τις προηγούμενες διακυβερνήσεις, να δώσει λόγο σε διανοούμενους με φρέσκες ιδέες και σε δεύτερο χρόνο να «διορθώσει» ιστορικές παραμορφώσεις, οι οποίες είχαν δημιουργήσει πολλά στερεότυπα στην ελληνική κοινωνία.
Στην πορεία η ηγετική ομάδα συνειδητοποίησε ότι ορισμένες κοινωνικές ομάδες στήριξης δεν ήταν τίποτα περισσότερο από περιστασιακούς (κι όχι πάντοτε με ιδιαίτερο αντίκρισμα αξιοπιστίας) συμμάχους κι ότι πολλοί από τους «αριστερούς» πνευματικούς ταγούς δεν είχαν τίποτα το καινούργιο να πουν και απλώς αναμασούσαν (κι όχι πάντοτε ανιδιοτελώς) τα ίδια και τα ίδια. Όσον αφορά στην «κάθαρση» της ελληνικής Ιστορίας από μύθους και στρεβλώσεις η όλη διαδικασία ήταν πρόχειρη, παρορμητική, σχεδόν εμμονική και εμπαθής (και λόγω των εμπλακέντων προσώπων) με αποτέλεσμα να γυρίσει μπούμερανγκ και να τραυματίσει το μέσο πολίτη (ο οποίος κατηγορήθηκε και ως… κυρ-Παντελής από τους «επαναστάτες του γλυκού νερού»).
Τότε η ηγετική ομάδα αποφάσισε τη στροφή προς την κάθε είδους ελίτ της χώρας και του εξωτερικού πιστεύοντας - αφελώς - ότι σ’ αυτούς θα βρει ειλικρινείς συνοδοιπόρους.
Ξέχασαν όμως οι εν λόγω αρμόδιοι ότι η ελίτ απορροφάει τους άλλους και δεν απορροφάται ποτέ η ίδια. Η συνέχεια γνωστή. Το αν κάποιοι έβαλαν μυαλό από τα λάθη τους παραμένει άγνωστο αφού η Αριστερά πάντοτε αργεί να κάνει αυτοκριτική.
ΥΓ. «Περιμέναμε ώρες πολλές
όσο να φέξει
Στην κεντρική πλατεία ο στρατηγός
θα απένειμε τα παράσημα στους νικημένους
Οι νικητές είχαν θανατωθεί από χρόνια» (Κ. Κρεμμύδας)
Πηγή:
