«Θέλει αρετήν και τόλμην …(και) η Παιδεία». (Ελευθέριος Ανευλαβής)...

Παιδεία, «προς την διάνοιαν και προς το της ψυχής ήθος» (Αριστοτέλης).
Η παρούσα κατάσταση της Παιδείας δεν είναι μια ατυχής δυσλειτουργία της κοινωνίας. Είναι στοχευμένη επίθεση κατά του ανθρωπιστικού ιδεώδους, η οποία προβάλλεται και επιβάλλεται ως αναγκαία συνθήκη για την ύπαρξη μιας σύγχρονης (μοντέρνας) νεοφιλελεύθερης κοινωνίας.

 Έτσι, η κοινωνία καθίσταται θεραπαινίδα των βαρόνων του χρήματος και των νονών της κοινωνικοπολιτικής μας ζωής, εν ονόματι της «αναγκαίας» προσαρμογής στον σύγχρονο (νεοφιλελεύθερο) κόσμο.
Η παιδεία κατήντησε κενή, εκτεχνικευμένη παιδεία, σύρριζα, αποκομμένη από τις ρίζες εκείνης της παιδείας:

«που από την παιδική ηλικία οδηγεί τον άνθρωπο στην αρετή και του προκαλεί τον έρωτα να γίνει ένας τέλειος πολίτης που ξέρει να κυβερνά και να κυβερνιέται με δικαιοσύνη: την προς αρετὴν εκ παίδων παιδείαν, ποιούσαν επιθυμητήν τε καιεραστὴν του πολίτην γενέσθαι τέλεον, άρχειν τε καιάρχεσθαι επιστάμενον μετὰ δίκης.» (Πλάτων)

Αυτήν την Παιδεία, σκοπίμως, στερεί η πολιτεία, η οποία δεν θέλει πολίτες, αλλά υπηκόους-μαζάτομα, για να τα χειρίζονται, κατά τα καλά και συμφέροντά τους, οι λαομπαίχτες πολιτικατζήδες, διαπλεκόμενοι με τους εμπόρους του χρήματος, αντλώντας δύναμη και εξουσία η μια φάρα από την άλλη.
Όμως:

«Παιδεία που αποβλέπει στην απόκτηση χρημάτων ή δύναμης ή σοφίας χωρίς νου και δικαιοσύνη, θα πρέπει να την θεωρούμε ανελεύθερη και βάναυση – και καθόλου άξια να καλείται παιδεία: Την εις χρήματα τείνουσαν ή τινά πρὸς ισχύν, ή και προς άλλην τινὰ σοφίαν άνευ νου και δίκης, βάναυσόν τ’ είναι καιανελεύθερον και οὐκ αξίαν το παράπαν παιδείαν καλείσθαι.» (Πλάτων)

Κι’ όμως, τέτοια, βάναυση και ανελεύθερη, εκτεχνικεύμενη παιδεία, παρέχει το Κράτος, και οι διάφοροι δεφόμενοι, (δέφω: μαλακώνω το πετσί τρίβοντάς το) βυρσοδέψες Υπουργοί της (α)Παιδείας.
Και η κορνίζα, του κορνιζαρισμένου πτυχίου, αξίζει περισσότερο από το ίδιο το πτυχίο. Και η ακριβή παραπαιδεία είναι συμπλήρωμα της δωρεάν λειψής παιδείας.
Και οι μαθητές, οι φοιτητές, απαίδευτοι, πικραμένοι, απελπισμένοι, «όλοι οι άνθρωποι, (Σ.σ.: και ιδίως οι νέοι), επιζητούν τη γνώση από την φύση τους: Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει» (Αριστοτέλης), γεμίζουν το κενό της πίκρας τους και της απαιδευσίας, με τη βία, με την αδιαφορία, με τη βακχεία, με την διαδικτυακή αποξένωση, νομίζοντας, οι περισσότεροι, πως επικοινωνούν.
Με ποιόν; Με τι; Με το τιποτατίποτα!
Νομίζουν, πως είναι «χρήστες», ενώ είναι χειραγωγούμενοι και αιχμάλωτοι, από το αόρατο δίχτυ, του διαδικτύου (Internet).

Ζούμε στην εποχή του «ψηφιακού κόσμου (digitalworld)».
Πορευόμαστε στον αιώνα της ισοπεδωτικής παγκοσμιοποίησης και απανθρωποποίησης.

Στον αιώνα του διαδικτύου και του παγκόσμιου ιστού (www: WorldWideWeb), που, σαν αράχνη, παγιδεύει τον ανίδεο παπαγάλο της ινφογλώσσας (infolaguage), των μπιτ (bit: binarydigit: διψήφιος αριθμός), των μπάιτ (bytes: οκτώ μπιτ), του κυβερνο-λόγου (cyberspeak).
Ενός λόγου αφασικού, ο οποίος, ολοένα και περισσότερο, αντικαθιστά την ζωντανή ομιλία και την ανθρώπινη επαφή, με την απρόσωπη οθόνη του υπολογιστή, και καθιστά αδύνατη την κατανόηση του άλλου (ο συνάνθρωπος προσωποποιείται, απρόσωπος, στα μπιτ της οθόνης), και του ίδιου του ψηφιακού του κόσμου.
Αυτού του κόσμου, που άλλοι τον θεοποιούν, οι ΝΗΠΙΟΙ, φανταζόμενοι πως θα λύσει όλα τα προβλήματα επί γης και επί ουρανού (ίσως).

Και άλλοι, πάλι, τον δαιμονοποιούν, οι ΗΛΙΘΙΟΙ, θεωρώντας τον ως το κουτί της Πανδώρας, από το οποίο ξέφυγαν όλα τα κακά του κόσμου και χάθηκε ακόμη και αυτή ακόμη η ελπίδα (στον μύθο της Πανδώρας η ελπίδα έμεινε μέσα στο κουτί, για να ζεσταίνει τις καρδιές των ανθρώπων).
Στόχος αυτής της νεοφιλελεύθερης παιδείας είναι, να μεταμορφωθεί ο άνθρωπος σε καταναλωτή-μαζάνθρωπο, για να χειραγωγείται εύκολα, από τους απανταχού επιτηδείους του πολιτικαντισμού και της ασύδοτης αγοράς.
Η λεγόμενη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΤΕΧΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΠΑΙΔΕΙΑ, την οποία πιπιλίζουν και παπαγαλίζουν κεχηνώτες (με ανοικτό το στόμα, χάσκακες) πολιτικοί, δάσκαλοι και μαθητές, είναι;

ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ.
ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ  ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.
ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΗ ΕΠΙΘΕΣΗ  ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΚΕΨΗΣ.
Στερημένος από κριτική σκέψη και πεφυσιωμένος με τον ψιττακισμό, ο σύγχρονος μαζάνθρωπος, αδυνατεί να κατανοήσει και να ερμηνεύσει τον κόσμο μέσα στον οποίον ζει. Δεν ενδιαφέρεται να αναζητήσει την αλήθεια των πραγμάτων, δηλαδή την, δια του ερευνητικού και εταστικού νου, γνώση.

Τη γνώση, η οποία διαλύει τα φαντάσματα, που ορθώνει η άγνοια και η αμάθεια, και όχι τις απόψεις, που είναι σαν τις κωλοτρυπίδες: Όλοι έχουν από μία.
Αυτού του είδους η Παιδεία, αποτελεί ΣΚΟΠΙΜΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ,

της οποίας η απονοημάτωση και η φτώχεια δεν επιτρέπει την εμβάθυνση, πέρα από το προφανές και απατηλό.
Η γλωσσική αναπηρία των 500, το πολύ, «χρήσιμων» λέξεων και οι «ιντερνετικές» συντομογραφίες, στενεύουν τον πνευματικό ορίζοντα και τον κόσμο των ανθρώπων.
Η ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΟΥ, φωνάζει ο Βιτγκενστάιν.
Και όσο φτωχαίνει η γλώσσα τόσο φτωχαίνει και ο κόσμος των αφασικών ανθρώπων, που έντεχνα κατασκευάζει η νεοφιλελεύθερη παιδεία, για να μπορεί να τους χειρίζεται, πνευματικά ευνουχισμένους.
Η μετανεωτερική, νεοφιλελεύθερη αντίληψη για την παιδεία και την κοινωνία
ΕΚΤΡΕΦΕΙ ΤΟ ΑΤΟΜΙΚΙΣΤΙΚΟ ΔΟΓΜΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΤΟΜΑΡΙΣΜΟΥ:
«ΝΑ ΠΕΡΝΑΩ ΚΑΛΑ  ΕΓΩ».
ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΗΝ ΩΦΕΛΙΜΙΣΤΙΚΗ ΑΡΧΗ: «ΚΑΛΟ ΕΙΝΑΙ Ο,ΤΙ ΜΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ»
Αυτή η παιδεία και γλώσσα υπηρετεί, ουσιαστικά, τις βασικές, ηδονοθηρικές και χρησιμοθηρικές, ανάγκες του μαζανθρώπου. Δεν είναι ανθρώπινη.
Η κοινωνία δεν έχει μέλη, πια, παρά άτομα, μ α ζ ά τ ο μ α, που το καθένα για «την πάρτη» του φροντίζει.
Έτσι διδάσκει το νεοφιλελεύθερο, μεταμοντέρνο, δόγμα της παγκοσμιοποιημένης αποβλάκωσης.
Και τον άνθρωπο,  από HOMOSAPIENS, η νεοφιλελεύθερη ασυδοσία τον έχει καταντήσει:HOMOSAPIO (σάπιο.)
Ο σύγχρονος μαζάνθρωπος, δόλιο δημιούργημα της νεοφιλελεύθερης θεωρίας για την πολιτική και την κοινωνία, αισθάνεται βολικά (έτσι τον εκπαίδευσαν), πλέον, μέσα στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης, τρεφόμενος με βαλανίδια: παγκοσμιοποίηση και νεοφιλελευθερισμός,.

Η νεοφιλελεύθερης πολιτικής και κοπής παιδεία, χτίζεται πάνω στα χαλάσματα της γλώσσας, του λογισμού και του ονείρου, παράγοντας απαίδευτους μαζανθρώπους.
Είναι καιρός, για αμφισβήτηση της παρεχόμενης σήμερα παιδείας με επιχειρήματα και θέσεις και έγνοια για την πόλη και τους πολίτες και όχι νεοφιλελεύθερη αρλουμπολογία του δόγματος «τις βούλεται καταναλώνειν και κερδαίνειν».

Και, αυτή καθαυτή η αμφισβήτηση, δεν είναι αυτοσκοπός. Και είναι και επικίνδυνη, εάν δεν γίνεται με το εργαλείο της κριτικής σκέψης.

Της κριτικής σκέψης, που παρέχει η Έλληνο-Δυτική παιδεία, που πρωτακούστηκε στην βουληφόρο αγορά του «τις βούλεται αγορεύειν».
Στην ελευθερία του λόγου, που παρείχε η Ελληνική Δημοκρατία, κατέστη δυνατόν να ανθίσει η αντίθεση, η συζήτηση (συν-ζήτηση), η κριτική και το επιχείρημα.

Σε αυτήν την κοινωνία, ο άνθρωπος είναι ΠΟΛΙΤΗΣ (πεπαιδευμένος άνθρωπος) και έχει ελευθερία και γνώμη, και, άρα, δυνατότητα να κρίνει και να αποδεχθεί ή να απορρίψει γνώμες και θέσεις.
Η νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, πείθει τους αφελείς, ότι η γνώση, σήμερα, μπορεί να αποθηκευτεί σε μια ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων και να αποκτηθεί, ακόπως, σερφάροντας στο διαδίκτυο.
Η εκτεχνικευμένη εκπαίδευση, και οι δεξιότητες που διδάσκει, δεν απαιτούν δημιουργικότητα και αυτονομία, αλλά εφαρμογή ενός επαναληπτικού αλγορίθμου.

Έτσι η κατασκευάζονται τα ανδρείκελα του Ηφαίστου, για να τρατάρουν και υπηρετούν τους θεούς της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και της μεταμοντέρνας, λεγόμενης, κοινωνίας.
Με το κόκαλο της «ελεύθερης» πληροφόρησης, που γλείφουν οι ανίδεοι και οι ιντερνετοκέφαλοι, που νομίζουν πως ζουν ως κυβερνοργανισμοί (cyborgs) στο κυβερνοσύμπαν (cyberspace), ενώ είναι αποκλεισμένοι στους εαυτούς των και στην επίπεδη οθόνη τους, ζώντας με  την αυταπάτη της συμμετοχής στο κοινωνικό γίγνεσθαι, και οι αφελέστεροι, στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.
Στην πραγματικότητα, λόγω της καταναγκαστικής λειτουργίας της εικόνας και του εκφυλισμού της κριτικής σκέψης, αποδέχονται τα συμβαίνοντα, ερήμην αυτών, πλανώμενοι ότι τα έμαθαν όλα, με ένα κλικ του «ποντικιού» τους.

Και οι άνθρωποι, πλέον, αποξενώνονται, περιθωριοποιούνται.

ΜΙΣΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ, ΜΙΣΑ ΜΥΑΛΑ, ΜΙΣΕΡΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
Η τεχνολογία, πρέπει κι αυτή να αμφισβητηθεί, να εξετασθεί, δηλαδή, κριτικά.

Να καθοριστεί από τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι να τις καθορίζει.
Μόνο η ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ (εξ απαλών ονύχων), ΔΙΑΣΦΑΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΣΥΝΟΧΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ, την επικράτηση του ορθού λόγου και της ανθρωπιάς στις μεταξύ των ανθρώπων σχέσεις.

Διασφαλίζει την ανθρώπινη υπόσταση και το ανθρώπινο πρόσωπο, που έχουν εξευτελιστεί στις μέρες μας.
Οι άνθρωποι δεν είναι κακοί εκ φύσεως. Στερημένοι ανθρωπιστικής παιδείας είναι.
Ο σύγχρονος Κάιν, μόνο με την ανθρωπιστική παιδεία, μπορεί να ξαναγίνει αδελφός. Να πάψει να είναι αδελφοκτόνος.
Χρειάζεται Παιδεία, «προς την διάνοιαν και προς το της ψυχής ήθος» (Αριστοτέλης).
«Παιδεία προς αρετήν εκ παίδων». (Πλάτων)
Παιδεία, γραμμένη, στην καρδιά και στην ψυχή και στο μυαλό, με τα ελληνικά γράμματα του ανθρωπισμού και ΟΧΙ στην άγραφη πλάκα (tabularasa) νεοφιλελευθέρωνκενοκράνων (αν)εγκεφάλων.
Παιδεία, που θα ξαναβάλει στο επίκεντρο την κριτική σκέψη, η οποία επιτρέπει στον άνθρωπο να κατανοεί τον κόσμο στον οποίον ζει.
Παιδεία, που του επιτρέπει, να σχίζει το παραπέτασμα των αυτονοήτων και να αναζητά την αιτία και την ουσία των πραγμάτων.
Παιδεία, που του επιτρέπει να διακρίνει το ουσιώδες από το ασήμαντο.
Αυτό που πραγματικά προάγει τη γνώση, από αυτό που, δολίως και σκοπίμως, προάγει την τύφλωση των ανθρώπων.

Για να σταματήσουν οι τυφλοί, βλέποντας τυφλούς, να κατεβαίνουν, «μοιραίοι και άβουλοι, αντάμα», στον Άδη.
Παιδεία, όπου η πληροφορική και η τεχνολογία είναι εργαλεία στην υπηρεσία του ανθρώπου και ΔΕΝ θεωρούνται πανάκεια δια «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν», όπως προσπαθεί να πείσει τους αφελείς η εκτεχνικευμένη σκέψη.

Η σκέψη που προπαγανδίζει την αφελή και επικίνδυνη θέση, ότι η γνώση, σήμερα, μπορεί να αποθηκευτεί μηχανικά σε μια ηλεκτρονική τράπεζα δεδομένων και να αποκτηθεί, εξ ίσου μηχανικά και χωρίς πνευματικό κόπο, με τη βοήθεια του υπολογιστή, σερφάροντας στο διαδίκτυο.
ΟΧΙ παιδεία, νεοφιλελεύθερης κοπής, που χτίζεται πάνω στα χαλάσματα της γλώσσας, παράγοντας απαίδευτους μαζανθρώπους. Ανόητους μεταμοντέρνους, οι οποίοι αισθάνονται πιο βολικά μέσα στο γουρουνοστάσι της σύγχρονης Κίρκης, τρεφόμενοι με τεχνολογικά βαλανίδια και αποδεχόμενοι ως φυσική εξέλιξη την διανοητική τους αναπηρία.
Χρειάζονται, πολιτικοί-δημαγωγοί (κατά το παιδαγωγοί), που να πονούν για την παιδεία και τους πολίτες.

ΟΧΙ ΔΗΜΑΓΩΓΟΙ-ΛΑΟΜΠΑΙΧΤΕΣ,.
Χρειάζονται, οδηγητές, οδοδείκτες πορείας προς την πρόοδο και την επίτευξη του κοινού καλού.

ΟΧΙ πολιτικάντηδες εις άγραν ψήφων, που χαϊδολογούν την ανευθυνότητα και μεριμνούν για το κομματικό τους συμφέρον.
Χρειάζονται, δάσκαλοι και μαθητές με έρωτα για την παιδεία. Δάσκαλοι και μαθητές που σέβονται ο ένας τον άλλον. Που αγαπιούνται. «Όποιος αγαπά (εκ)παιδεύει»
Όλοι οι άνθρωποι, και ιδίως οι νέοι, από την φύση τους επιθυμούν να μαθαίνουν. «Πάντες οι άνθρωποι του ειδέναι ορέγονται φύσει» (Αριστοτέλης).

Κι αυτήν την όρεξη για γνώση την μετατρέπει σε νευρογενή ανορεξία, η παρεχόμενη σήμερα παιδεία. Την ακυρώνει με την αδιαφορία και τον ψιττακισμό.
Κι έτσι ήταν κι έτσι θα ’ναι, μέχρις ότου ανατείλει,

ΛΥΚΑΥΓΟΦΩΤΑΥΓΕΙΟΣ, Ο ΝΕΟΣ ΆΝΘΡΩΠΟΣ, γέννημα θρέμμα του Λόγου,

ΟΧΙ «σπορά της τύχης», ο οποίος, με τον Λόγο οδηγό, μακριά από τις πλάνες των δίγνωμων, «δίκρανων», κενόκρανων μικρών ανθρώπων, θα φυτέψει την άδολη καρδιά της «στρογγυλής αλήθειας», στα πετρωμένα στήθη των θνητών.
Εμπρός, βήμα ταχύ: Από τον:

ΔΥΣΒΑΤΟ ΔΡΟΜΟ του «όντος μη όντος», του Παρμενίδη και του Γοργία, «Δεν υπάρχει τίποτε. Εάν, δε, υπάρχει, είναι άγνωστο. Κι αν υπάρχει και είναι γνωστό, δεν μπορεί να δηλωθεί στους άλλους: Ουκ είναι ουδέν. Ει δ’ έστιν, άγνωστον είναι. Ει δε και έστι και γνωστόν, ου δηλωτόνάλλοις:..»,
ΔΙΑΓΩΝΙΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ των «όντως όντων αριθμών», του Πυθαγόρα,
ΠΡΟΣ «Οδός άνω και κάτω, μία και ωυτή», του Ηρακλείτου, ΔΙΠΛΑ στην «Ακαδημία των Ιδεών», του Πλάτωνος, ΑΠΕΝΑΝΤΙ στο «Λύκειο της Λογικής», του Αριστοτέλη, ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΩΡΑΙΑ ΠΥΛΗ των Τραγικών, Σοφοκλή και Αισχύλου, ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΟΔΟΥ ΤΗΣ ΛΟΙΔΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΑΘΥΡΟΣΤΟΜΗΣ ΣΑΤΙΡΑΣ, του Αριστοφάνη,
ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΥΘΑΡΙ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ Διογένη

«Άνθρωπον ζητώ»
Kι’ αυτός ο δρόμος τελειωμό δεν έχει.

Οδηγεί όμως, στην γέννηση του νέου Ανθρώπου, «με λογισμό και μ’ όνειρο.»
«Τα μεταξωτά βρακιά (σ.σ. της Παιδείας) επιδέξιο κώλο θένε» (λαϊκή παροιμία).

Πηγή: