Αυτό που συμβαίνει με τα ελληνοτουρκικά την τελευταία περίοδο δεν είναι
κεραυνός εν αιθρία. Η τουρκική στρατηγική μορφοποιείται πολύ πιο
συγκεκριμένα με βάση την αρχή ότι οι διακρατικές σχέσεις διαμορφώνονται
με όρους ισχύος. Το διεθνές δίκαιο που διαμορφώνεται με τη συνέργεια των
κρατών για να υπάρχει μια σχετική διεθνής τάξη, το επικαλούνται οι
ασθενέστεροι, αλλά παραμερίζεται από τους ισχυρούς. Επομένως το ζήτημα
μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχει να κάνει με σχέσεις δύναμης.
Εν προκειμένω, η Τουρκία δεν επιδιώκει μόνο τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό είναι ένα νέο ζήτημα που έχει επισυναφθεί στο “πακέτο” της τουρκικής στρατηγικής έναντι της Ελλάδας. Πριν από αυτό αξίωνε τον έλεγχο του μισού Αιγαίου, προκειμένου –όπως έλεγε– να διαφυλάξει την ασφάλεια της Τουρκίας από τις απειλές που προέρχονταν από τη Δύση. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία επιδιώκει την ανάδειξή της σε μείζονα περιφερειακή δύναμη και επιχειρεί να δημιουργήσει έναν εξωτερικό ζωτικό χώρο.
Η συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης δημιουργεί εκ των πραγμάτων τετελεσμένο. Είναι μια προσημείωση της Τουρκίας επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, παρότι κινείται έξω από τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου. Στηρίζεται, όμως, στην ισχύ. Επομένως, το κρίσιμο ερώτημα αφορά την Ελλάδα: είναι διατεθειμένη να θεωρήσει ότι η βούληση της Τουρκίας αποτελεί για αυτήν τετελεσμένο ή όχι; Σε ποιον βαθμό έχει τη θέληση και τη δύναμη να επιτύχει την ανάσχεση των τουρκικών επιδιώξεων;
Η Άγκυρα δεν επιδιώκει γενικό πόλεμο με την Ελλάδα. Στόχος της είναι να εξαναγκάσει την Αθήνα να διαπραγματευθεί επί των δικών της κυριαρχικών δικαιωμάτων, εντέλει επί της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Η Τουρκία προσπαθεί να επιτύχει τους στόχους της χωρίς να πέσει τουφεκιά. Έχει πεισθεί, άλλωστε, ότι μπορεί να το επιτύχει.
Με τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) και έως τα Ίμια (1996) έχει δημιουργήσει βεβαρημένο ιστορικό στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, έχει κερδίσει πόντους σε βάρος του Ελληνισμού. Σήμερα, η Άγκυρα προετοιμάζει το έδαφος για να εξαναγκάσει την Ελλάδα να οδηγηθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Πουθενά η άρχουσα τάξη
Οι επόμενες διαπραγματεύσεις θα έχουν μενού τη διευθέτηση των μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας. Όμως, η δύσκολη σημερινή κατάσταση δεν συνιστά ζήτημα που σχετίζεται αποκλειστικά με την Τουρκία. Συνιστά και εσωτερικό πρόβλημα της Ελλάδας, συγκεκριμένα της ελληνικής άρχουσας τάξης, όλων των πεδίων της, με αιχμή του δόρατος την πολιτική τάξη. Στο ερώτημα εάν η άρχουσα τάξη είναι διατεθειμένη να αναλάβει τις ευθύνες της και να υπερασπιστεί τη χώρα η απάντηση είναι ότι η ιστορία της δεν το επιβεβαιώνει.Πρόσφατα είδαμε άρθρο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ενδεικτικό αυτής της νοοτροπίας. Δεν είναι, άλλωστε, ο μόνος που κινείται σ’ αυτό το μήκος κύματος. Έχουμε και πολλούς άλλους, οι οποίοι δημόσια καλλιεργούν το έδαφος και προετοιμάζουν το κλίμα για εθνικές υποχωρήσεις. Θυμάστε τη δήλωση του πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, με την οποία χαρακτήρισε τους Έλληνες «μοναχοφάηδες».
Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις είναι πάρα πολλοί στους κόλπους της άρχουσας τάξης που λένε ότι οφείλουμε να εκχωρήσουμε στην Τουρκία μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας για να ησυχάσουμε. Η πολιτική τάξη έχει ενθυλακώσει την αντίληψη της συνθηκολόγησης έναντι της Τουρκίας.
Όταν δημόσια δηλώνει ένας Έλληνας αξιωματούχος ή μη την αδυναμία του, τον φόβο του απέναντι στον άλλον, στο βάθος δηλώνει τη βούλησή του να μην σφυρηλατήσει την αντίσταση της Ελλάδας απέναντι στις επεκτατικές επιδιώξεις της Τουρκίας. Με άλλα λόγια, σημαίνει ότι ήδη μέσα του έχει αποφασίσει να παραδώσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Άγκυρα.
Ελληνική άρχουσα τάξη αντιμέτωπη με την κοινωνία
Η ελληνική πολιτική ηγεσία (η σημερινή και οι προηγούμενες) αναγγέλλει την παράδοση συμφερόντων της χώρας χωρίς καν να διαπραγματευτεί. Το είδαμε αυτό στην περίπτωση των Σκοπίων και πιο πριν των Ιμίων, το βλέπουμε και τώρα. Μιλάνε τώρα Έλληνες πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι για συνεκμετάλλευση, η οποία ισοδυναμεί στην πράξη με μια άκρως επικίνδυνη εκχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς καν να μπουν σε διαδικασία διαπραγμάτευσης! Εκτός κι αν έχουν συμφωνήσει και δεν το ομολογούν.Ο φόβος της ελληνικής πολιτικής τάξης είναι ότι εάν ομολογήσουν τον σκοπό τους, θα έρθουν αντιμέτωποι με την ελληνική κοινωνία. Τώρα την έχουν σε ύπνωση. Η πρόσφατη παρέμβαση του Κώστα Σημίτη μας θυμίζει ότι το “πνεύμα” του κυριαρχεί σε όλο το φάσμα της πολιτικής τάξης. Είναι αυτός ο οποίος έδωσε δείγμα γραφής για τον τρόπο με τον οποίο γίνονται αντιληπτές οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η υπόθεση των Ιμίων δεν είναι υπόθεση μιας βραχονησίδας, είναι πολύ γενικότερο ζήτημα με κρίσιμες επιπτώσεις στην ίδια την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Όταν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν ότι έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στο εθνικό συμφέρον, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά...
Πηγή: slpress.gr
Πηγή:
