Η Επιτροπή «Ελλάδα 2021», η οποία σχηματίσθηκε υπό την προεδρία της κ. Γιάννας Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη για τον εορτασμό της 200στής επετείου της εθνικής μας
Παλιγγενεσίας αυτοπροβάλλεται ως ιδεολογικώς ανοικτή και καλεί την ελληνική διανόηση αλλά και επιστήμονες του εξωτερικού να συνεργασθούν για μία από κοινού αναζήτηση της «αλήθειας» για τα ιστορικά γεγονότα της Επαναστάσεως του 1821 και ενός «σύγχρονου αφηγήματος» για την συνολική αξιολόγηση της Επαναστάσεως, τόσο για την εποχή της και μάλιστα στο πανευρωπαϊκό, ακόμη και στο παγκόσμιο ιστορικό πολιτικό γίγνεσθαι, όσο και για την μετέπειτα εξέλιξη του ελλαδικού κράτους μέχρι και την εποχή μας.
Αν κρίνουμε όμως από τα πρόσωπα, τα οποία μετέχουν της Επιτροπής και από ορισμένα πρόσωπα, τα οποία θα έπρεπε να συμπεριληφθούν αλλά δεν εκλήθηκαν, μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι η Επιτροπή εντάσσεται ιδεολογικά στο κλίμα της σύγχρονης Ιεράς Συμμαχίας, που είναι η παγκοσμιοποίηση, το «ευρωπαϊκό κεκτημένο» και το «εκσυγχρονιστικό» πολιτικό καθεστημένο σε συνεργασία με τις ψευδό-αριστερές μεταμοντέρνες τάσεις της αποδομητικής σχολής.
Το αποτέλεσμα είναι να κυριαρχούν στην Επιτροπή οι υπέρμαχοι του εθνομηδενισμού. Η επιδίωξή τους θα είναι να προβάλλουν και να σφραγίσουν τις εθνομηδενιστικές τους θέσεις με την κρατική επικύρωση του επισήμου εορτασμού και να τις καθιερώσουν ως «εθνικές» και ως «σύγχρονη» επιστημονική και αντικειμενική προσέγγιση του 1821. Η παγκοσμιοποίηση θέλει να δημιουργήσει μία ενιαία σκέψη με επιλεγμένες αλήθειες, οι οποίες να είναι συμβατές με την ιδεολογία της ισχύος της και απαξιεί κάθε ιστορικό στοιχείο που μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα αντιστάσεως.
2. Οι θέσεις των εθνομηδενιστών
Ο σκοπός τους είναι, να καταστούν τελικά οι θέσεις τους ντε φάκτο υποχρεωτικές για όλες τις βαθμίδες της εκπαιδεύσεως και της ιστορικής καταγραφής και αυτές είναι:
- α. Δεν υπάρχει ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού ούτε με την αρχαιότητα ούτε καν με το Βυζάντιο.
- β. Το ελληνικό έθνος είναι ένα νέο έθνος, το οποίο αναδύθηκε ως κοινωνική πραγματικότητα μέσα από την Επανάσταση του 1821 και διαμορφώθηκε ιδεολογικά και πολιτικά από το ελλαδικό κράτος με ιστορικό ανάδοχο την Γαλλική επανάσταση.
- γ. Η έννοια του έθνους προήλθε από την Γαλλική επανάσταση. Επομένως η συλλογικότητα των Ελλήνων είναι μία εισαχθείσα και τεχνητή κατάσταση, όπως και η σύνδεση των ελληνοφώνων κατοίκων του ελληνικού χώρου με την αρχαία Ελλάδα. Τα μόνα κοινά σημεία που είχαν οι Έλληνες πριν την Γαλλική επανάσταση, ήταν η θρησκεία και η γλώσσα. Χωρίς την έννοια του έθνους οι Έλληνες θα έμεναν χωρισμένοι σε ασύνδετα τοπικά και γλωσσικά σύνολα: Μωραϊτες, Ρουμελιώτες, Νησιώτες, Βλάχοι, Αρβανίτες κτλ. Οι εθνομηδενιστές αφαιρούν από το ελληνικό έθνος την ιστορική μνήμη και την σχέση με το παρελθόν. Άρα, αφού γεννηθήκαμε ως «τεχνητό» έθνος, η εξέλιξή μας εξαρτάται από τις ιστορικές συγκυρίες.
Οι Έλληνες της Επαναστάσεως ήταν οι Ρωμιοί και οι Γραικοί, που είχαν σε όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας συνείδηση συλλογικότητας ως υπόδουλο Γένος, το οποίο γνώριζε, ότι κάποτε η αυτοκρατορική Πόλη ήταν δική του και όπως οι Εβραίοι είχαν ως όνειρο να έλθει ο Μεσσίας και να βασιλεύσει στην ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ, έτσι ήταν όνειρο όλων των Ελλήνων να λευτερωθεί η Πόλη και να ξαναλειτουργήσει η Αγιά-Σοφιά, το «μέγα μοναστήρι».
Αναμφισβήτητη απόδειξη της ιστορικής συνειδήσεως και μνήμης των Ελλήνων σε όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας ήταν οι πολλοί επαναστατικοί ξεσηκωμοί και εξεγέρσεις σε στεριά και θάλασσα.
Η μυθοπλασία των εθνομηδενιστών διαγράφει αυθαίρετα και αντι-επιστημονικά κάθε επαναστατική αντίδραση των Ελλήνων στα χρόνια της Σκλαβιάς, διαγράφει τα κλέφτικα τραγούδια και τις σχετικές παραδόσεις του λαού μας και φτάνει μέχρι το μεγάλο Ψέμμα, ότι Έλληνες και Τούρκοι συνυπήρχαν ειρηνικά!
- δ. Μήπως τελικά η Επανάσταση του 1821 δεν έπρεπε να γίνει; Πάντως η μεταμοντέρνα θεώρηση της ιστορίας απεχθάνεται το «αίμα» και τους ήρωες που αναδεικνύονται μέσα από πράξεις βίας, όπως είναι ο πόλεμος και οι επαναστάσεις. Το επιχείρημά τους είναι, ότι οι εξιδανικεύσεις συλλογικών πράξεων λαών και ατομικών ηρωισμών, που σχετίζονται με την άσκηση βίας, δημιουργούν πρότυπα και προηγούμενα, με αποτέλεσμα να αναπαράγονται οι πόλεμοι.
- α. Δεν κάνουν καμμία διάκριση μεταξύ κατακτητικών, αμυντικών και απελευθερωτικών πολέμων ούτε μεταξύ δικτατοριών, εθνικο-απελευθερωτικών επαναστάσεων και κοινωνικών και δημοκρατικών κινημάτων. Συνεπείς στην αποδομητική ιδεολογία τους οι εθνομηδενιστές χαρακτηρίζουν ως «επεκτατική» την πολιτική της Μεγάλης Ιδέας. Προφανώς θα προτιμούσαν η Ελλάδα να είχε μείνει στα όρια του 1830 και η Οθωμανική αυτοκρατορία να είχε υποστεί την μικρότερη απώλεια, αφού δεν είχε καταφέρει, με μία πιο έξυπνη φορολογική πολιτική, να προλάβει την Ελληνική επανάσταση …
- β. Οι μεταμοντέρνοι αναλυτές του 1821 επικρίνουν τους στρατιωτικούς, διότι ήθελαν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην διοίκηση τουλάχιστο για το διάστημα της Επαναστάσεως. Προφανώς οι εθνομηδενιστές θα ήθελαν η απελευθέρωση της Ελλάδας να είχε γίνει με διπλωματικά μέσα και να μη χρειαζόταν να δώσουν το «κακό» παράδειγμα οι καπεταναίοι, οι πιο πολλοί αγράμματοι, άνθρωποι άγριοι, με πάθη, μη έχοντες ευρωπαϊκή κουλτούρα! Τουλάχιστον εκείνοι με τα ελαττώματά τους ελευθέρωσαν την πατρίδα μας, ενώ εμείς οι «γραμματιζούμενοι», οι ταξιδεύοντες ανά τας Ευρώπας, οι «προοδευτικοί» την πουλήσαμε στο χαρέμι των «Δανειστών»!
- γ. Την ελευθερώσαμε, είπα; Μέγα λάθος! Οι σοφοί εθνομηδενιστές μας διορθώνουν: εμείς φροντίζαμε μόνο για τους εμφυλίους πολέμους. Μας απελευθέρωσαν οι Ξένοι … Δεν απαντούν όμως στο ερώτημα: γιατί να θελήσουν οι Ξένοι να μας βοηθήσουν; Όχι μόνο η Ιερά Συμμαχία αλλά όλα τα Ανακτοβούλια της Ευρώπης ήταν κατά των επαναστάσεων γενικώς. Η ανατροπή της βουλήσεως των Μεγάλων δυνάμεων προήλθε εκ των κάτω, από την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη. Οι ευρωπαϊκοί λαοί εντυπωσιάσθηκαν από τον υπερθετικό ηρωϊσμό των Ελλήνων, το πάθος τους για την ελευθερία αλλά και από την δραματικότητα των θυσιών τους. Η Σφαγή της Χίου και η Έξοδος του Μεσολογγίου συγκλόνισαν όλη την Ευρώπη, ακόμη και τις χώρες της αμερικανικής ηπείρου. Οι ηγεμόνες της Ευρώπης δεν μπορούσαν πλέον να αδιαφορήσουν, διότι θα έρχονταν σε ευθεία αντίθεση με το λαϊκό αίσθημα.
3. Επίλογος
Το συμπέρασμα είναι, ότι οι εθνομηδενιστές δεν αναγνωρίζουν στους λαούς το δικαίωμα της αντιστάσεως απέναντι στους ισχυρούς της κάθε εποχής. Όποιος δεν υποκύπτει στην εκάστοτε κατάσταση ισχύος, χαρακτηρίζεται ως λαϊκιστής. Έτσι ο Θάνος Βερέμης, αυστηρός τιμητής των αγροίκων Αγωνιστών του 1821 και πρόμαχος του ευρωπαϊκού πολιτισμού και της δημοκρατίας, χαρακτηρίζει τον Στρατηγό Μακρυγιάννη ως τον γενάρχη του ελληνικού λαϊκισμού!
Το ιδεολογικό και πολιτικό Πιστεύω των εθνομηδενιστών έχει ως ακροτελεύτιο άρθρο όχι την περίφημη συνταγματική επιταγή, ότι η τήρηση του παρόντος Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, αλλά το ΤΡΙΠΤΥΧΟ:
- α. Μακάριοι οι κατέχοντες,
- β. Οι αποφάσεις λαμβάνονται από την εκάστοτε κυβέρνηση και
- γ. Όποιος διαφωνεί, δημοκρατία έχουμε, κάθε 4 χρόνια μπορεί να ψηφίζει. Γι’ αυτό το 1821 δεν μπορεί να αποτελέσει διαχρονικό παράδειγμα …. Για τους εθνομηδενιστές το αίτημα, το πανανθρώπινο ιδανικό της εθνικής ανεξαρτησίας αποτελεί δείγμα πολιτικής καθυστερήσεως και το αποκορύφωμα του λαϊκισμού.
Πηγή:
