Όλα συνέβησαν στις 18 Αυγούστου, όταν η βρετανίδα τουρίστρια διασκέδαζε σε κλαμπ του νησιού με τις φίλες της.
Ένας ξανθός άνδρας που της συστήθηκε ως Κρις από την Σουηδία της έδωσε κάτι να πιει. Την επόμενη μέρα, ξύπνησε με μελανιές και αίμα στο κρεβάτι της. Δεν θυμόταν τίποτα, είχε όμως κακό προαίσθημα. Όταν συνήλθε, ήταν πεπεισμένη ότι την είχαν κακοποιήσει σεξουαλικά με χάπι βιασμού.
«Ως χάπια βιασμού εννοούμε, στην ελληνική αγορά, ναρκωτικές ή υπνωτικές ουσίες που κυκλοφορούν με ειδική συνταγή γιατρού. Την πρώτη θέση, καταλαμβάνει μια ναρκωτική ουσία που ονομάζεται GHΒ και είναι πολύ διαδεδομένη στο δυτικό κόσμο» αναφέρει ο Δημήτρης Παπαδημητριάδης στην κάμερα του Star.
Το συνηθέστερο ναρκωτικό του βιασμού, το «ρούφι» ή «ύπνος» ή «βούλπε» είναι ένα ισχυρότατο ηρεμιστικό, που χορηγείται για βραχύ χρονικό διάστημα στη θεραπεία της έντονης αϋπνίας. Κυκλοφορεί στην αγορά με την ονομασία Hipnosedon ή Vulpegal και – επίσημα τουλάχιστον - χορηγείται μόνο με συνταγή γιατρού.
Η επιστημονική του ονομασία είναι φθοριονιτραζεπάμη. Πέραν της χρήσης της στην αϋπνία, η φθοριονιτραζεπάμη αποτελεί συχνό αντικείμενο κατάχρησης και εξάρτησης, συχνά σε συνδυασμό με ηρωίνη (για να μειώσει τα σταρητικά), κοκαΐνη ή κρακ (και στις δύο περιπτώσεις για να περιορίσει το ανεξέλεγκτο «ανέβασμα», γι’ αυτό άλλωστε συχνά αποκαλείται και «αλεξίπτωτο»).
Το ισχυρό αυτό κατασταλτικό, όπως ισχύει άλλωστε και με όλα τα ηρεμιστικά, γίνεται ακόμα ισχυρότερο αν συνδυαστεί με αλκοόλ (ένα άλλο ισχυρό κατασταλτικό του κεντρικού νευρικού μας συστήματος) – τόσο ισχυρό που εκμηδενίζει την αντίσταση, αλλά και τη μνήμη μας. Ο συνδυασμός αυτός μπορεί να γίνει ιδιαίτερα επικίνδυνος καθώς μπορεί να προκαλέσει καταστολή της αναπνοής, ιδίως αν κάποιος έχει ήδη αναπνευστικά προβλήματα.
Η δράση του φαρμάκου ξεκινά 15-30 λεπτά μετά τη λήψη του. Η αίσθηση που αποκομίζει κανείς από τη χρήση του φαρμάκου είναι μια κατάσταση σαν μέθη, χωρίς hangover την επόμενη ημέρα, που ακολουθείται από μια έντονη υπνηλία. Για έναν τρίτο παρατηρητή, αυτός που έχει πάρει φθοριονιτραζεπάμη μοιάζει πιωμένος, τα μάτια του είναι κόκκινα, και συχνά τραυλίζει σαν μεθυσμένος.
Κάποιες φορές παρατηρείται μια περίεργη άρση των αναστολών: το θύμα συμπεριφέρεται λίγο «έξαλλα», χωρίς όμως στην πραγματικότητα να έχει κανέναν συνειδητό έλεγχο της συμπεριφοράς του. Επίσης, πολύ συχνά δεν είναι δυνατό να θυμηθούμε τίποτε από όσα μας συνέβησαν όσο βρισκόμασταν υπό την επίδραση του φαρμάκου (προδρομική αμνησία). Όταν πια περάσει η επίδραση του φαρμάκου, περίπου 8 ώρες μετά τη λήψη του, η μνήμη μας επανέρχεται στη φυσιολογική της ικανότητα να καταγράφει γεγονότα.
Αρχικά ήταν δημοφιλές στους bodybuilders, οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν μετά την προπόνηση γιατί θεωρούσαν ότι οδηγούσε στην ανάπτυξη των μυών. Τελικά το ναρκωτικό GHB κατέληξε να χρησιμοποιείται για ψυχαγωγία. Στα μέσα μαζικής ενημέρωσης συχνά αναφέρεται ως «το χάπι του βιασμού», γιατί η δράση του κάνει τους χρήστες να εισέρχονται σε μια κατάσταση αναισθησίας και διαταραγμένης μνήμης. Συνήθως είναι ένα διαυγές, αλμυρό υγρό και καταναλώνεται αφού αναμειχθεί με κάποιο ποτό, αν και πολλοί προσθέτουν χρώμα στο ναρκωτικό για να αποφευχθεί η κατά λάθος κατάποσή του.
Αν και δεν είναι τόσο διαδεδομένο όσο άλλες παράνομες ουσίες, το GHB εμφανίζει αυξημένη χρήση σε συγκεκριμένες κοινότητες και περιοχές. Μελέτες δείχνουν ότι σημειώθηκε μείωση της χρήσης στις αρχές του 2000, όμως δεν διεξάγονται καινούργιες έρευνες, γι' αυτό και οποιαδήποτε πρόσφατη ανοδική τάση στην κατανάλωσή του δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί ή να διαψευσθεί. Σύμφωνα με το Κέντρο για τον Εθισμό και την Ψυχική Υγεία του Τορόντο, υπάρχουν ελάχιστα πρόσφατα στοιχεία για τη χρήση του στον Καναδά. Το ναρκωτικό είναι, επίσης, δύσκολο να ανιχνευτεί στον οργανισμό των ασθενών που εισάγονται στην εντατική, γεγονός το οποίο περιπλέκει ακόμα περισσότερο τις προσπάθειες να καταγραφούν αξιόπιστα δεδομένα για τη χρήση του.
Δεδομένου ότι το GHB έχει τη φήμη ότι ρίχνει τους χρήστες αναίσθητους και συνδέεται με σεξουαλικές επιθέσεις, είναι δύσκολο για τους «απ' έξω» να καταλάβουν για ποιο λόγο είναι δημοφιλές σε κάποιες μουσικές σκηνές. Αυτοί που απολαμβάνουν το ναρκωτικό ισχυρίζονται ότι τους φαίνεται πιο υγιεινό από άλλες ναρκωτικές ουσίες, ότι δεν έχουν πονοκέφαλο την επόμενη μέρα και ότι «την ακούν» τόσο ωραία που αξίζει το ρίσκο.
«Η ευφορία που μου χαρίζει το G είναι πολύ ανώτερη από εκείνη του MDMA», λέει ένας ανώνυμος χρήστης και περιστασιακός dealer (ας τον λέμε John). Αν και ισχυρίζεται ότι είναι τακτικός χρήστης εδώ και τρία χρόνια, προτιμά να το χρησιμοποιεί στο σπίτι με τη σύντροφό του την ώρα που κάνουν σεξ, μιας και η ουσία αυξάνει τη λίμπιντο. «Έχω δει κόσμο να το παίρνει σε party και τα κάνει μαντάρα. Κατ' αρχάς δεν το μετράνε σωστά και αυτό παίζει τεράστιο ρόλο στο συγκεκριμένο ναρκωτικό. Αν είσαι έμπειρος χρήστης του G, το μετράς με πλαστική σύριγγα για να σιγουρευτείς ότι παίρνεις τη σωστή δόση».
Ο John λέει ότι ένας βασικός λόγος που το GHB στα parties έχει κακή φήμη, είναι ότι ο κόσμος μπορεί να το συνδυάσει με αλκοόλ ή να ξεχάσει ότι πρέπει να πάρει μισές δόσεις μετά την πρώτη της βραδιάς. Οι διαφορετικές παρτίδες μπορεί, επίσης, να έχουν εντελώς διαφορετική δράση.
Ένας βασικός λόγος που κάνει τόσο ελκυστικό το συγκεκριμένο ναρκωτικό είναι το πόσο λίγο κοστίζει η παρασκευή του στον Καναδά, κάτι που το κάνει και πολύ δημοφιλές στους εμπόρους. Σύμφωνα με τον John, η τιμή που έχει στους δρόμους της δυτικής ακτής είναι περίπου 1 δολάριο ανά χιλιοστόλιτρο, ενώ το κόστος πέφτει ακόμα περισσότερο όταν η αγορά του αφορά μεγάλες ποσότητες. Το περιθώριο κέρδους μπορεί να είναι υψηλό, ειδικά όταν το ναρκωτικό πωλείται σε μεμονωμένες δόσεις, σε κάποιο event. Όμως, παρόλο που ο John λατρεύει το «άκουσμά» του, το άγχος του λόγω των απρόβλεπτων επιδράσεων που έχει τον ανάγκασε να σταματήσει να το πουλάει σε μικρές ποσότητες, φοβούμενος ότι ένας νέος πελάτης μπορεί να μπει σε μπελάδες. Πλέον, λέει ότι το πουλάει μόνο σε μεγάλες ποσότητες σε άλλους διανομείς και αφήνει εκείνους να πάρουν το ρίσκο.
Αυτό που ανησυχεί τους ιδιοκτήτες club και τους διοργανωτές είναι η κωματώδης κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι χρήστες. Αν το συνδυάσουν με αλκοόλ ή αν απλώς πάρουν παραπάνω ποσότητα, μπορεί να εισέλθουν σε κατάσταση απόλυτης αναπηρίας. Είναι σχεδόν αδύνατον να προσδιοριστεί η έκταση του φαινομένου, όμως ο Brooks συμφωνεί ότι μοιάζει να υπάρχει μια ανάκαμψη στη δημοτικότητα του ναρκωτικού τελευταία.
«Σίγουρα επανέρχεται. Αυτό συμβαίνει εδώ και πέντε χρόνια περίπου. Βρίσκομαι σε αυτήν τη σκηνή πολύ καιρό τώρα και τα βλέπω όλα αυτά να έρχονται σε κύματα. Όταν ήταν στη μόδα, στα τέλη της δεκαετίας του '90, υπήρχαν τα ίδια προβλήματα. Ο κόσμος λιποθυμούσε έξω από τα clubs, έρχονταν ασθενοφόρα και υπήρχαν άτομα που κυριολεκτικά είχαν χεστεί πάνω τους».
Αν και η ακούσια κένωση του εντέρου είναι αρκετά σπάνια, η υπερβολική δόση GHB δημιουργεί προβλήματα και σε οποιονδήποτε προσπαθήσει να βοηθήσει το θύμα.
«Τη μία σέρνονται στο πάτωμα, την άλλη καμπουριάζουν, μετά μπορεί να ισιώσουν και την επόμενη στιγμή μπορεί να κουνούν τα χέρια στον αέρα», λέει ο Adam Hobbs, ο οποίος είναι μέλος μιας ομάδας εθελοντών νοσηλευτών του Τορόντο, οι οποίοι ονομάζονται Πάροχοι Βοήθειας Έκτακτης Ανάγκης. «Και αν σκεφτείς ότι μερικοί από αυτούς τους χρήστες είναι bodybuilders, τότε ο κίνδυνος αυξάνεται, ειδικά όταν ένας τύπος γεμάτος μυς που ζυγίζει 90 κιλά κάνει μια απότομη κίνηση, είτε κατά λάθος είτε για να αμυνθεί. Τα πράγματα μπορούν εύκολα να ξεφύγουν».
Ο Hobbs και η ομάδα του εργάζονται σε διάφορα events από το 2001 και παρόλο που ο ίδιος συμφωνεί ότι η ομάδα του έχει παρατηρήσει αύξηση των περιστατικών με GHB τα τελευταία χρόνια, λέει επίσης ότι αυτό είναι κάτι που εξαρτάται πολύ από το κοινό. Όπως το βλέπει εκείνος, το θέμα δεν είναι ότι υπάρχει μαζική αύξηση στη χρήση, αλλά ότι τα περιστατικά που αφορούν το συγκεκριμένο ναρκωτικό είναι ιδιαίτερα δύσκολο να αντιμετωπιστούν.
Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτοί που χάνουν τις αισθήσεις τους έπειτα από υπερβολική δόση GHB συνέρχονται στο τέλος μόνοι τους, όμως οι νοσηλευτές δεν μπορούν ποτέ να είναι σίγουροι γι' αυτό. Κάποιος μπορεί να κοιμάται ήσυχα και από τη μια στιγμή στην άλλη να σταματήσει να αναπνέει. Το να τοποθετείς τον αναίσθητο χρήστη σε θέση ανάνηψης βοηθά ώστε να αποφευχθεί η αναρρόφηση, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να πάθει κρίση ανά πάσα στιγμή. Αυτή η αβεβαιότητα αφήνει λίγες επιλογές στην ομάδα νοσηλευτών.
«Αν είναι αναίσθητοι –και αναίσθητοι σημαίνει ότι δεν συνέρχονται αν τους φωνάξει κάποιος στο αυτί ή τους τσιμπήσει δυνατά στον μυ που ενώνει τον λαιμό με τον ώμο– τότε πραγματικά χρειάζονται ιατρική υποστήριξη», λέει ο Hobbs. «Μπορεί να συνέλθουν σε ένα λεπτό αλλά μπορεί να τους πάρει και ώρες. Οι άνθρωποι δεν θέλουν συνήθως να στέλνουν τους φίλους τους στο νοσοκομείο, όμως αν δεν τους πας και συμβεί κάτι, τότε έχεις εσύ την ευθύνη».
Ο Hobbs ανησυχεί πολύ με τον μύθο που κυκλοφορεί ότι αν ένας χρήστης GHB χάσει τις αισθήσεις του, τότε μπορείς να τον συνεφέρεις φυσώντας κοκαΐνη στη μύτη του. Παρόλο που αυτοί που πιστεύουν στον μύθο θεωρούν ότι το «ανέβασμα» της κοκαΐνης θα εξουδετερώσει τη δράση του GHB, η πραγματικότητα είναι πολύ πιο επικίνδυνη.
«Τη στιγμή που το άτομο παθαίνει κρίση δεν αναπνέει, όμως η κοκαΐνη μπορεί να αυξήσει την ανάγκη για οξυγόνο στην καρδιά ή κάπου αλλού. Επομένως, αυξάνεις την ανάγκη για οξυγόνο σε μια στιγμή που η αναπνοή έχει σταματήσει ή είναι πολύ αργή. Δεν είναι καλό αυτό».
Πηγή:
