Θυμάστε
τις είκοσι Γαλλίδες τουρίστριες που απήχθησαν αυτό το καλοκαίρι – και
δεν βρέθηκαν ξανά – στην κοιλάδα του Νείλου από έναν κομάντο του Isis;
Και την επίθεση (με ογδόντα νεκρούς και τραυματίες) στο ξενοδοχείο
Giulio Cesare, ακριβώς στο κέντρο της Ρώμης; Και τις βομβιστικές
επιθέσεις σε τρία διαφορετικά εργοστάσια στη Στουτγάρδη, με περίπου
πενήντα εργαζόμενους διαμελισμένους (μεταξύ των οποίων ήταν αρκετοί
Τούρκοι και Κούρδοι), και την αναστολή της λειτουργίας του εργοστασίου
για έξι μήνες; Ο Isis υποστήριξε ότι αυτή η τρομοκρατική επίθεση ήταν
“μια μεγάλη νίκη ενάντια στη Δύση”. Και…Όχι, δεν το θυμάστε. Δεν το θυμάστε γιατί αυτές οι τρομοκρατικές επιθέσεις, και δεκάδες άλλες, δεν συνέβησαν ποτέ. Εν μέρει χάρη στη δράση – όχι πάντα έγκαιρη και αποτελεσματική – των διαφόρων υπηρεσιών. Εν μέρει – πολύ περισσότερο – επειδή οι πιθανοί βομβιστές είχαν ήδη σκοτωθεί, στο Κουρδιστάν, από Κούρδους λαϊκούς μαχητές, άντρες και γυναίκες.
Αυτές οι τελευταίες δεν πήγαν ποτέ στη μάχη χωρίς μια τελευταία σφαίρα ή χειροβομβίδα, τις οποίες κρατούσαν αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό τους στην περίπτωση μιας άσχημης τροπής: επειδή οι εκτελεστές του Isis, είναι πολύ βίαιοι εναντίον των κρατούμενων, και ιδιαίτερα σκληροί με τις γυναίκες.
Σε όλο τον αραβικό κόσμο, τα κορίτσια του Κουρδιστάν είναι ιδιαίτερα μισητά από τους πιο παθιασμένους φονταμενταλιστές. Πρώτον είναι γυναίκες, άρα “κατώτερη φυλή”. Δεύτερον, επειδή, ανάμεσα στις γυναίκες, είναι από τις πιο ελεύθερες, είναι αυτές που σηκώνουν το κεφάλι και σε κοιτάνε στα μάτια. Αυτές που σπουδάζουν και δουλεύουν όπως τα αγόρια, που δεν διστάζουν να πάρουν το όπλο και να το χρησιμοποιήσουν με ευστροφία.
Οι γυναίκες στο Κουρδιστάν είναι μια πολιτική (civil) πρωτοπορία. Σε μια χώρα ιστορικά διαιρεμένη από εθνότητες και φυλές, υποδουλωμένη από αποικιακούς ηγεμόνες και σουλτάνους, αυτές επανεφυήραν τη δημοκρατία. Όλοι έχουν δικαιώματα, όλοι έχουν καθήκοντα. Έχουν έναν δικό τους στρατό, μόνο με γυναίκες, μικρό αλλά ισχυρό, επειδή στοχεύει σωστά και δεν φοβάται ποτέ. Τα κορίτσια του κουρδικού λαού, μεταξύ άλλων, αποτελούν πρότυπο για μια Ευρώπη των γυναικών. Δεν είναι θύματα, αλλά μαχήτριες, χαρούμενες και υπεύθυνες, έτοιμες να αμυνθούν απέναντι στον οποιονδήποτε.
Ο πόλεμος με τον Isis κερδήθηκε κυρίως από αυτές. Ο πόλεμος για να υπερασπιστούν εμάς τους Δυτικούς – εμάς τους Γάλλους, εμάς τους Ιταλούς, εμάς τους Αμερικανούς – από τους δολοφόνους. Εμείς δεν δώσαμε προσοχή, κάθε τόσο αφηρημένα βλέπαμε τις επιχειρήσεις τους στην τηλεόραση.
Τώρα πεθαίνουν. Γιατί, όμως, να μας νοιάζει, εμάς τους καλούς Δυτικούς; Είναι μια μειονότητα, έτσι δεν είναι; Και επομένως, αν οι Τούρκοι τους σκοτώσουν, είναι δικό τους θέμα.
Η Ευρώπη έχει μεγάλη παράδοση δειλίας και αδιαφορίας μπροστά στις σφαγές των μειονοτήτων της τουρκικής αυτοκρατορίας. Εκατομμύρια Αρμένιοι σφαγιάστηκαν, στις αρχές του εικοστού αιώνα, και κανείς δεν παρενέβη. Οι Έλληνες στη Σμύρνη κάηκαν ζωντανοί στα σπίτια τους. Όσοι έφτασαν στο λιμάνι βρέθηκαν μπροστά στα ευρωπαϊκά πλοία. Ένας ναύαρχος έπαιζε εύθυμη μουσική στο κατάστρωμα για να καταπνίξει τις κραυγές, λίγο πιο πέρα – όχι και πολύ μακριά από τα άψυχα σώματα.
Οι Τούρκοι, σκληρά εργαζόμενοι και συνηθισμένοι άνθρωποι, σπάνια είχαν ανθρώπινους κυβερνήτες. Δεν έχουν ακόμη και τώρα, με έναν ηγέτη που αναπολεί τις ευτυχισμένες μέρες της αυτοκρατορίας. Ο φτωχός, ο Τούρκος στρατιώτης και ο Κούρδος ορεσίβιος – αυτοί που πληρώνουν τις συνέπειες – σπρώχνουν τον έναν στον άλλο για να σκοτώσουν και να σκοτωθούν. Και κανείς δεν παρεμβαίνει. Γαλλία, Ιταλία, Ευρώπη: σιωπή. Πρόθυμοι εκτελεστές μιας σφαγής που – σύμφωνα με αυτούς – δεν τους αγγίζει.
Την ίδια στιγμή, μια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, η Πολωνία – όχι αυτή του Σοπέν και της Βαρσοβίας, αλλά η αντισημιτική και φανατισμένη χώρα των διαφόρων γαιοκτημόνων και δικτατόρων – σχηματίζει μια ακόμη πιο εξτρεμιστική κυβέρνηση από την προηγούμενη. Η ουγγρική και η πολωνική δεξιά, οι νοσταλγοί του φασισμού που εξακολουθούν να υπάρχουν στην Ιταλία, οι χιλιάδες που ψήφισαν με ενθουσιασμό κατά των αλλοδαπών στη Σαξονία (ο πιο σκληρός από αυτούς λίγο μετά, πήρε το πολυβόλο για να εξοντώσει μερικούς Εβραίους) αυτοί είναι σήμερα, όπως και στα χρόνια του τριάντα, το έρμα της Ευρώπης.
Πότε θα αντιμετωπιστεί αυτή η φρίκη από την αληθινή Ευρώπη; Περιμένουμε κάποιον άλλον Χίτλερ (ένας επίδοξος Μουσολίνι έχει ήδη εμφανιστεί); Ειλικρινά, απαιτούμε την εμπιστοσύνη των λαών και του «σπουδαίο» κόσμου σε αυτήν την διφορούμενη Ευρώπη, που διστάζει μπροστά στο κακό και είναι σκληρή με τους αδύναμους; Μια Ευρώπη του Ποντίου Πιλάτου;
Όχι, αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει να αναλάβουμε δράση. Και αυτή είναι η στιγμή για να το κάνουμε. Και παράλληλα, να πληρώσουμε ένα χρέος, αυτό στον κουρδικό λαό. Ας σταματήσουμε έναν επίδοξο εισβολέα, ας βγάλουμε το μαχαίρι από τα χέρια του. Και μετά να προχωρήσουμε.
(Τα κορίτσια του κουρδικού λαού, μεταξύ άλλων, μας διδάσκουν πώς μπορεί να είναι μια Ευρώπη των γυναικών, όχι θύματα, αλλά μαχήτριες, χαρούμενες και υπεύθυνες, έτοιμες να αμυνθούν απέναντι σε οποιονδήποτε).
της Όλγας Νάσση
Πηγή:
