Παρακολουθώντας τα ελληνικά μέσα ενημέρωσης και ειδικά τα
τηλεοπτικά κανάλια, με τη εν Φαλήρω «ναυαρχίδα» τους, σχετικά με τις
εξελίξεις στη Συρία και την τουρκική εισβολή, διαπιστώνεται το «μήκος
κύματος» στο οποίο διακυμαίνεται το κυρίαρχο «αφήγημα» της ελληνικής
άρχουσας ελίτ και του πολιτικού συστήματος εν τω συνόλω. Ένα καθαρά
προπαγανδιστικό «αφήγημα» απονεύρωσης και τσακίσματος ακόμη και του
τελευταίου ψήγματος πατριωτισμού, υπερηφάνειας και αντιστασιακής
διάθεσης, που ενδεχομένως έχει απομείνει -μετά από 10 χρόνια οικονομικής
κατοχής και προδοσίας- σε τούτον τον λαό.
Το «αφήγημα» αυτό εξακολουθεί στο ίδιο παμπάλαιο μοτίβο του «ανήκωμεν εις την Δύσιν», διαφορετικά θα μας κατασπαράξει ο «πανίσχυρος», εξωμότης του δυτικού συνασπισμού, Τούρκος.
Οι όποιες παλινωδίες και αστοχίες παρατηρούνται δεν οφείλονται παρά σε πρόσκαιρα λάθη και σε ιδιάζουσες προσωπικότητες, όπως ο Πρόεδρος Τράμπ, και δεν αποτελούν συστημικό φαινόμενο. Όλοι εξεγείρονται εναντίον του, για να αποκατασταθεί η «ομαλότητα»…
Έτσι, «σεμνά και ταπεινά» θα πρέπει να υπομένουμε τα πάντα και να πειθαρχούμε απαρέγκλιτα στις εντολές των Κυρίων και των προστατών μας, αφού μόνον αυτοί -στη «μεγαλοσύνη» και τον «ανθρωπισμό» τους- μπορούν να μας προστατεύσουν από τους «βαρβάρους».
Τι κι αν έχουν περάσει τρεις ολόκληρες δεκαετίες -και περισσότερο- από τη λήξη του ψυχρού πολέμου και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης! Εμείς οφείλουμε να είμαστε στοχοπροσηλωμένοι ως νέοι «ακρίτες» του δυτικού «πολιτισμού» απέναντι στη ρώσσικη απειλή. Επειδή έτσι και μόνον έτσι έχουμε νόημα ύπαρξης. Να είμαστε… χρήσιμοι αποκλειστικά στους παρέχοντες προστασία.
Οποιαδήποτε σκέψη για αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία και αυτεξουσιότητα θα μας έριχνε στο στόμα του λύκου. Αποκόπτοντάς μας από αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε ευρωπαϊκό διαφωτισμό στον οποίο -υποτίθεται- στηρίχθηκε το «δυτικό» πολιτικο-οικονομικό και πολιτιστικό «οικοδόμημα».
Ανεξάρτητα εάν στοιχειωδώς έχουμε κατανοήσει, ή όχι, σε τι συνίστατο αυτός ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός και σε τι αφορά ο δικός μας μιμητικός επαρχιωτισμός.
Το γεγονός όμως είναι ένα και αδιαμφισβήτητο! «Ανήκωμεν» καλλιεργώντας τη ψευδαίσθηση του «συμμετέχομεν»! Και στο βαθμό της συνειδητοποίησης της πραγματικότητας, αποδοχή της, άνευ όρων και δεύτερης σκέψης.
Έτσι, λοιπόν με τη «φίλη», σύμμαχο και γείτονα Τουρκία οφείλουμε να έχουμε τις καλύτερες σχέσεις, αφού εξ άλλου ως γνωστόν, το «Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», η «θάλασσα δεν έχει σύνορα» και οι business θα πρέπει να προχωρούν as usual. Και όταν σφίγγει ο κλοιός των τούρκικων διεκδικήσεων και απειλών, ανακαλύπτουμε ότι είναι δυνατή, πανίσχυρη και εποφθαλμιούσα τα ζωτικά μας συμφέροντα, κι έτσι οφείλουμε να τη φοβόμαστε και να προστρέχουμε πίσω στους προστάτες να τη συνετίσουν, διότι εμείς αδυνατούμε. Να της παραχωρήσουμε, φυσικά και μερικά από αυτά τα θεμελιώδη εθνικά μας δίκαια, ως «γλυκαντικό». Για να κατευνάσουμε την «ορμή» της και για να μη φέρουμε σε δύσκολη θέση τους «συμμάχους». Να τους βοηθήσουμε, για να μας «σώσουν»!
Και τα δύο αυτά σκέλη της κυρίαρχης άποψης που επιβάλλεται δια της συστηματικής προπαγάνδισης, έχουν ψήγματα αληθείας, αλλά συνηγορούν και επιβεβαιώνουν ότι «ο φόβος φυλάει τα έρημα»!
Ο αποπροσανατολισμός, η σύγχυση, αλλά κυρίως ο φόβος και η ανασφάλεια είναι τα στοιχεία που μπορούν να διασφαλίζουν εσαεί την υποταγή των «μαζών» και την απρόσκοπτη λειτουργία των «θεσμών» προς αποκλειστικό και αυτοτροφοδοτούμενο όφελος των συμφερόντων που τους καθιερώνουν.
Δεν είναι καινούργια, αλλά παμπάλαια «μέθοδος». Καμιά πρωτοτυπία. Παρ’ όλα αυτά αποτελεί κατ’ εξοχήν αποτελεσματικό μέσο καθυπόταξης κι επικυριαρχίας στο ιδεολογικό -και όχι μόνον- επίπεδο.
Εξελίξεις που αποδεικνύουν με τον πιο τρανό τρόπο τη βαθειά κρίση που έχει περιπέσει το «δυτικό» μοντέλο «κοσμοσυστήματος», που θέλουμε να ανήκουμε και δεν διανοούμαστε διαφορετικά. Την βαθύτατη παρακμή που βιώνει τόσο η ευρωπαϊκή εκδοχή του, όσο και η αμερικανική, καθώς και ο μεταξύ τους συνδυασμός και συνεπικουρία.
Το Brexit, το καταλωνικό, η υποβόσκουσα οικονομική κρίση, το μεταναστευτικό – προσφυγικό, η επέλαση της Κίνας, η ενδυνάμωση της Τουρκίας και οι εξελίξεις στη Συρία, είναι βαρύτατα συμπτώματα που αποδεικνύουν ότι ο δυτικός κόσμος νοσεί μη αναστρέψιμα, κι εμείς ως χώρα και κοινωνία, ακόμη πιο πολύ ως άβουλοι θεατές των τεκταινομένων. Ο δυτικός κόσμος νοσεί -ανιάτως πλέον- και στο σώμα και στην ψυχή, προβάλλοντας τη δημοκρατία και τον ανθρωπισμό, ως πρόσχημα επιβολής!
Αυτό ανέλαβε να αποκρύψει με κάθε τρόπο η συστημική προπαγάνδα, στην παρουσίαση και στην ανάλυση των παρόντων γεγονότων από τα μέσα.
Δεν φταίει η δύση με τις παρεμβάσεις της σε κυρίαρχες χώρες με σκοπό την καθυπόταξή τους μέσω του διαμελισμού τους, και την υφαρπαγή των πλουτοπαραγωγικών τους πόρων, αλλά ο «αλλοπρόσαλλος» Τράμπ, που διαπίστωσε το αδιέξοδο αυτής της πολιτικής, και προσπαθεί να απομπλέξει τη χώρα του από το φαύλο αυτό κουβάρι που η ίδια δημιούργησε στη Μέση Ανατολή, με τους Ευρωπαίους ως «κολαούζα» να φαντασιώνονται αιωνίως τις παλιές δόξες της αποικιοκρατίας.
Δεν φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι πολιτικές της, αλλά ο βρετανικός λαός που «απερίσκεπτα» αποφάσισε την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου με το δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου πρέπει να ανατραπεί με κάθε τρόπο, όπως το αντίστοιχο δημοψήφισμα το 2015 στην Ελλάδα.
Δεν φταίνε οι πολιτικές του πολέμου και της φτωχοποίησης που δημιούργησαν τα προσφυγικά και τα μεταναστευτικά ρεύματα, αλλά οι ευρωπαϊκοί λαοί που είναι «ξενόφοβοι» και ρέπουν προς τον φασισμό, μη αποδεχόμενοι το μοντέλο της ρευστοποίησης των κοινωνιών τους μέσω της πολυπολιτισμικότητας. Αλλά να και εδώ που δεν φταίνε οι πόλεμοι και οι εξωτερικές επεμβάσεις, αλλά η… κλιματική αλλαγή!
Ωστόσο ένα είναι απολύτως βέβαιον. Είναι πια ολοφάνερο, ότι ο λύκος δεν είναι άλλος από την ίδια τη δυτική «συμμαχία», που κυνικά εγκαταλείπει φίλους, για να έχει τα «καλά και συμφέροντα» με αντιπάλους. Που δημιουργεί -άδικα και εγκληματικά- κρίσεις δίχως να μπορεί να τις ελέγξει. Που προκαλεί αιματοχυσίες χωρίς λόγο. Αν θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ λόγος για τα λουτρά αίματος, στην υποσαχάρια Αφρική που λίγοι μιλούν, στην Υεμένη, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στην Παλαιστίνη, στη Συρία την ίδια.
Χάνοντας, η Δύση στην παρακμή της, ολοσχερώς την αξιοπιστία της, ως εγγυήτρια της ασφάλειας, της σταθερότητας και της δημοκρατίας, όπως ανέκαθεν αυτοπροβάλλονταν, αλλά που πάντα με διάφορα προσχήματα υπονόμευε. Αφού, είναι η ίδια ο βασικός παράγων αστάθειας και ανασφάλειας, όσο καλά και εάν μπορούσε να το κρύβει μέχρι τώρα. Τόσο στη Συρία, όσο στην κυπριακή ΑΟΖ και παντού στον κόσμο. Από το Βιετνάμ παλιά, το Ιράκ και τη Λιβύη, μέχρι τη Βενεζουέλα σήμερα. Ότι η ενίσχυση και η επιθετικότητα του φασισμού, με όποια μορφή κι αν παρουσιάζεται στις μέρες μας, είτε στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών, είτε ως ισλαμικό κράτος, ή ως ερντογανική Τουρκία, είναι αποκλειστικά δικό της δημιούργημα! Ένα εκτρωματικό δημιούργημα που δεν ελέγχει πια και της γυρίζει μπούμερανγκ.
Κι αυτό πλέον τώρα δεν μπορεί να αποκρυβεί, όσους αποδιοπομπαίους τράγους, στον «τρελό» Τράμπ, τον παρανοϊκό Ερντογάν, ή στον «διαβολικό» Πούτιν, κι αν ανακαλύπτουν οι μηχανισμοί και τα κάθε λογής «ενημερωτικά» μέσα και «αναλυτάδες» στην υπηρεσία τους….
Το «αφήγημα» περιέρχεται σταδιακά στα αζήτητα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να πειστούμε, ότι ανήκουμε οριστικά στη μεγάλη αγκαλιά και ότι αυτή δεν μας σφίγγει μέχρι πνιγμού από την… αγάπη της.
Μένει να ανασκουμπωθούμε και να αναπνεύσουμε!
Όθωνας Κουμαρέλλας
Το «αφήγημα» αυτό εξακολουθεί στο ίδιο παμπάλαιο μοτίβο του «ανήκωμεν εις την Δύσιν», διαφορετικά θα μας κατασπαράξει ο «πανίσχυρος», εξωμότης του δυτικού συνασπισμού, Τούρκος.
Οι όποιες παλινωδίες και αστοχίες παρατηρούνται δεν οφείλονται παρά σε πρόσκαιρα λάθη και σε ιδιάζουσες προσωπικότητες, όπως ο Πρόεδρος Τράμπ, και δεν αποτελούν συστημικό φαινόμενο. Όλοι εξεγείρονται εναντίον του, για να αποκατασταθεί η «ομαλότητα»…
Έτσι, «σεμνά και ταπεινά» θα πρέπει να υπομένουμε τα πάντα και να πειθαρχούμε απαρέγκλιτα στις εντολές των Κυρίων και των προστατών μας, αφού μόνον αυτοί -στη «μεγαλοσύνη» και τον «ανθρωπισμό» τους- μπορούν να μας προστατεύσουν από τους «βαρβάρους».
Στο στόμα του λύκου
Εν προκειμένω «βάρβαροι» είναι οι Ρώσσοι του Πούτιν και οι «σύμμαχοί» τους αποσχισθέντες από τη «μητρική» αγκάλη Τούρκοι.Τι κι αν έχουν περάσει τρεις ολόκληρες δεκαετίες -και περισσότερο- από τη λήξη του ψυχρού πολέμου και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης! Εμείς οφείλουμε να είμαστε στοχοπροσηλωμένοι ως νέοι «ακρίτες» του δυτικού «πολιτισμού» απέναντι στη ρώσσικη απειλή. Επειδή έτσι και μόνον έτσι έχουμε νόημα ύπαρξης. Να είμαστε… χρήσιμοι αποκλειστικά στους παρέχοντες προστασία.
Οποιαδήποτε σκέψη για αυτοδιάθεση, ανεξαρτησία και αυτεξουσιότητα θα μας έριχνε στο στόμα του λύκου. Αποκόπτοντάς μας από αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε ευρωπαϊκό διαφωτισμό στον οποίο -υποτίθεται- στηρίχθηκε το «δυτικό» πολιτικο-οικονομικό και πολιτιστικό «οικοδόμημα».
Ανεξάρτητα εάν στοιχειωδώς έχουμε κατανοήσει, ή όχι, σε τι συνίστατο αυτός ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός και σε τι αφορά ο δικός μας μιμητικός επαρχιωτισμός.
Το γεγονός όμως είναι ένα και αδιαμφισβήτητο! «Ανήκωμεν» καλλιεργώντας τη ψευδαίσθηση του «συμμετέχομεν»! Και στο βαθμό της συνειδητοποίησης της πραγματικότητας, αποδοχή της, άνευ όρων και δεύτερης σκέψης.
Έτσι, λοιπόν με τη «φίλη», σύμμαχο και γείτονα Τουρκία οφείλουμε να έχουμε τις καλύτερες σχέσεις, αφού εξ άλλου ως γνωστόν, το «Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του», η «θάλασσα δεν έχει σύνορα» και οι business θα πρέπει να προχωρούν as usual. Και όταν σφίγγει ο κλοιός των τούρκικων διεκδικήσεων και απειλών, ανακαλύπτουμε ότι είναι δυνατή, πανίσχυρη και εποφθαλμιούσα τα ζωτικά μας συμφέροντα, κι έτσι οφείλουμε να τη φοβόμαστε και να προστρέχουμε πίσω στους προστάτες να τη συνετίσουν, διότι εμείς αδυνατούμε. Να της παραχωρήσουμε, φυσικά και μερικά από αυτά τα θεμελιώδη εθνικά μας δίκαια, ως «γλυκαντικό». Για να κατευνάσουμε την «ορμή» της και για να μη φέρουμε σε δύσκολη θέση τους «συμμάχους». Να τους βοηθήσουμε, για να μας «σώσουν»!
«Ο φόβος φυλάει τα έρημα»
Δύο, λοιπόν, είναι τα σκέλη του κυρίαρχου «αφηγήματος» και της ασκούμενης προπαγάνδας στο κουρδικό και συριακό ζήτημα, μολονότι -ελαφρώς- αντιφατικά μεταξύ τους. Από τη μια, ότι τα πάντα σχεδιάζουν και υλοποιούν οι «μεγάλοι» με τον αντίστοιχο κυνισμό, ή τη σοφία που τους διακρίνει -με μονότονη επανάληψη των αγαθών προθέσεων, των ανθρωπιστικών αξιών και του πολιτισμού της «δύσης» απέναντι στους… αγροίκους της ανατολής-, με την Τουρκία κι αυτή ένα απλό πιόνι, έστω και ολίγον… παραστρατημένο εξ αιτίας του υπερφίαλου Ερντογάν. Συνεπώς είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούουμε στα κελεύσματά τους. Και από την άλλη προβάλλοντας το «ακαταμάχητο», το «ανεξέλεγκτο» και την ισχύ της Τουρκίας, που αδυνατούμε να αντιμετωπίσουμε, και στο βάθος πάντα να φιγουράρει η Ρωσσία που απειλεί τα Βαλκάνια και την… παγκόσμια ειρήνη!Και τα δύο αυτά σκέλη της κυρίαρχης άποψης που επιβάλλεται δια της συστηματικής προπαγάνδισης, έχουν ψήγματα αληθείας, αλλά συνηγορούν και επιβεβαιώνουν ότι «ο φόβος φυλάει τα έρημα»!
Ο αποπροσανατολισμός, η σύγχυση, αλλά κυρίως ο φόβος και η ανασφάλεια είναι τα στοιχεία που μπορούν να διασφαλίζουν εσαεί την υποταγή των «μαζών» και την απρόσκοπτη λειτουργία των «θεσμών» προς αποκλειστικό και αυτοτροφοδοτούμενο όφελος των συμφερόντων που τους καθιερώνουν.
Δεν είναι καινούργια, αλλά παμπάλαια «μέθοδος». Καμιά πρωτοτυπία. Παρ’ όλα αυτά αποτελεί κατ’ εξοχήν αποτελεσματικό μέσο καθυπόταξης κι επικυριαρχίας στο ιδεολογικό -και όχι μόνον- επίπεδο.
Στον πραγματικό πόλεμο…
Όμως οι εξελίξεις στο μέτωπο του πραγματικού πολέμου καθόλου δεν συνηγορούν στο «αφήγημα». Γι’ αυτό και η εμφανέστατη πλέον αμηχανία τόσο στην παρουσίαση των ρεπορτάζ, όσο και στις αναλύσεις των «ειδημόνων», εκτός φυσικά εξαιρέσεων στα μη συστημικά -κυρίως- μέσα.Εξελίξεις που αποδεικνύουν με τον πιο τρανό τρόπο τη βαθειά κρίση που έχει περιπέσει το «δυτικό» μοντέλο «κοσμοσυστήματος», που θέλουμε να ανήκουμε και δεν διανοούμαστε διαφορετικά. Την βαθύτατη παρακμή που βιώνει τόσο η ευρωπαϊκή εκδοχή του, όσο και η αμερικανική, καθώς και ο μεταξύ τους συνδυασμός και συνεπικουρία.
Το Brexit, το καταλωνικό, η υποβόσκουσα οικονομική κρίση, το μεταναστευτικό – προσφυγικό, η επέλαση της Κίνας, η ενδυνάμωση της Τουρκίας και οι εξελίξεις στη Συρία, είναι βαρύτατα συμπτώματα που αποδεικνύουν ότι ο δυτικός κόσμος νοσεί μη αναστρέψιμα, κι εμείς ως χώρα και κοινωνία, ακόμη πιο πολύ ως άβουλοι θεατές των τεκταινομένων. Ο δυτικός κόσμος νοσεί -ανιάτως πλέον- και στο σώμα και στην ψυχή, προβάλλοντας τη δημοκρατία και τον ανθρωπισμό, ως πρόσχημα επιβολής!
Αυτό ανέλαβε να αποκρύψει με κάθε τρόπο η συστημική προπαγάνδα, στην παρουσίαση και στην ανάλυση των παρόντων γεγονότων από τα μέσα.
Τις πταίει;
Δεν φταίει η βουλιμία για αθέμιτο κέρδος των τραπεζιτών, η εθελοδουλεία και ο παρασιτικός χαρακτήρας των ταγών, αλλά ο ελληνικός λαός που επιζητούσε καλύτερη ζωή και τον εξαπάτησαν υποσχόμενοι «σύγκλιση» με τους Γερμανούς και «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής» με δάνεια κι επιδοτήσεις. Τώρα τον απειλούν να μην το κουνήσει ρούπι, γιατί θα πέσει ο ουρανός στο κεφάλι του, αν καταφέρει να αποδράσει από τη «σπηλιά του Πλάτωνα». Αλλά όχι! Να που έρχεται η ανάπτυξη, αρκεί εμείς να μην κάνουμε πονηρές σκέψεις και αμφισβητήσουμε το μοντέλο. Της ανέχειας για τους πολλούς και του… καζίνο για τους λίγους -για να έχουν να «σκοτώνουν» την ανία τους.Δεν φταίει η δύση με τις παρεμβάσεις της σε κυρίαρχες χώρες με σκοπό την καθυπόταξή τους μέσω του διαμελισμού τους, και την υφαρπαγή των πλουτοπαραγωγικών τους πόρων, αλλά ο «αλλοπρόσαλλος» Τράμπ, που διαπίστωσε το αδιέξοδο αυτής της πολιτικής, και προσπαθεί να απομπλέξει τη χώρα του από το φαύλο αυτό κουβάρι που η ίδια δημιούργησε στη Μέση Ανατολή, με τους Ευρωπαίους ως «κολαούζα» να φαντασιώνονται αιωνίως τις παλιές δόξες της αποικιοκρατίας.
Δεν φταίει η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι πολιτικές της, αλλά ο βρετανικός λαός που «απερίσκεπτα» αποφάσισε την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου με το δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου πρέπει να ανατραπεί με κάθε τρόπο, όπως το αντίστοιχο δημοψήφισμα το 2015 στην Ελλάδα.
Δεν φταίνε οι πολιτικές του πολέμου και της φτωχοποίησης που δημιούργησαν τα προσφυγικά και τα μεταναστευτικά ρεύματα, αλλά οι ευρωπαϊκοί λαοί που είναι «ξενόφοβοι» και ρέπουν προς τον φασισμό, μη αποδεχόμενοι το μοντέλο της ρευστοποίησης των κοινωνιών τους μέσω της πολυπολιτισμικότητας. Αλλά να και εδώ που δεν φταίνε οι πόλεμοι και οι εξωτερικές επεμβάσεις, αλλά η… κλιματική αλλαγή!
Η Συρία ως αφορμή για να αποκαλυφθεί η αλήθεια
Δεν γνωρίζουμε βεβαίως τι θα απογίνει στη Συρία. Αν οι Κούρδοι γλυτώσουν τη σφαγή και ο Άσσαντ καταφέρει να αποκαταστήσει πλήρως την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία στη χώρα του. Πολλοί οι αστάθμητοι παράγοντες και ακόμα περισσότερα τα απρόβλεπτα γεγονότα, που μπορεί να εκτρέψουν δρομολογημένες εξελίξεις, που προσώρας φαντάζουν αναπότρεπτες. Με τη «δύση» να εγκαταλείπει βάζοντας την ουρά κάτω από τα σκέλια, και αφήνοντας τον Τούρκο να «καθαρίσει» για λογαριασμό της. Όλοι όμως πια να αποβλέπουν στον «πατερούλη» Πούτιν και να τον μισούν ακόμη πιο πολύ, που τους πήρε την… μπουκιά μέσα από το στόμα.Ωστόσο ένα είναι απολύτως βέβαιον. Είναι πια ολοφάνερο, ότι ο λύκος δεν είναι άλλος από την ίδια τη δυτική «συμμαχία», που κυνικά εγκαταλείπει φίλους, για να έχει τα «καλά και συμφέροντα» με αντιπάλους. Που δημιουργεί -άδικα και εγκληματικά- κρίσεις δίχως να μπορεί να τις ελέγξει. Που προκαλεί αιματοχυσίες χωρίς λόγο. Αν θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ λόγος για τα λουτρά αίματος, στην υποσαχάρια Αφρική που λίγοι μιλούν, στην Υεμένη, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, στην Παλαιστίνη, στη Συρία την ίδια.
Χάνοντας, η Δύση στην παρακμή της, ολοσχερώς την αξιοπιστία της, ως εγγυήτρια της ασφάλειας, της σταθερότητας και της δημοκρατίας, όπως ανέκαθεν αυτοπροβάλλονταν, αλλά που πάντα με διάφορα προσχήματα υπονόμευε. Αφού, είναι η ίδια ο βασικός παράγων αστάθειας και ανασφάλειας, όσο καλά και εάν μπορούσε να το κρύβει μέχρι τώρα. Τόσο στη Συρία, όσο στην κυπριακή ΑΟΖ και παντού στον κόσμο. Από το Βιετνάμ παλιά, το Ιράκ και τη Λιβύη, μέχρι τη Βενεζουέλα σήμερα. Ότι η ενίσχυση και η επιθετικότητα του φασισμού, με όποια μορφή κι αν παρουσιάζεται στις μέρες μας, είτε στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών κρατών, είτε ως ισλαμικό κράτος, ή ως ερντογανική Τουρκία, είναι αποκλειστικά δικό της δημιούργημα! Ένα εκτρωματικό δημιούργημα που δεν ελέγχει πια και της γυρίζει μπούμερανγκ.
Κι αυτό πλέον τώρα δεν μπορεί να αποκρυβεί, όσους αποδιοπομπαίους τράγους, στον «τρελό» Τράμπ, τον παρανοϊκό Ερντογάν, ή στον «διαβολικό» Πούτιν, κι αν ανακαλύπτουν οι μηχανισμοί και τα κάθε λογής «ενημερωτικά» μέσα και «αναλυτάδες» στην υπηρεσία τους….
Το «αφήγημα» περιέρχεται σταδιακά στα αζήτητα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες να πειστούμε, ότι ανήκουμε οριστικά στη μεγάλη αγκαλιά και ότι αυτή δεν μας σφίγγει μέχρι πνιγμού από την… αγάπη της.
Μένει να ανασκουμπωθούμε και να αναπνεύσουμε!
Όθωνας Κουμαρέλλας
Πηγή:
