Στις 20/09/2019, δημοσιοποιήθηκε μια «Διακήρυξη 32 αρχηγών κρατών για την κλιματική αλλαγή». Το γεγονός ότι σ’ αυτή (α) δεν αναφέρεται, ούτε ακροθιγώς, η αιτία της κλιματικής αλλαγής (η οποία είναι ένα από τα συμπτώματα της κακοήθους νεοπλασίας της επιδιωκόμενης αδύνατης «διαρκούς ανάπτυξης») και (β) δεν εκφράζεται καμιά δέσμευση για άμεση προώθηση της μηδενικής ανάπτυξης ως μοναδικού τρόπου για την αντιμετώπιση της αιτίας του φαινομένου, σημαίνει απλώς ότι και αυτή η διακήρυξη εντάσσεται στη λογική του διαφημιστικού σλόγκαν «32 κατασκευαστές πλυντηρίων συνιστούν plintirex».
Η ζωή στον πλανήτη είναι αντιμέτωπη με την απειλή της εξαφάνισής της, εξαιτίας του ότι τα δύο κυρίαρχα πολιτικο-οικονομικά συστήματα, τον ιδιωτικό και τον κρατικό καπιταλισμό, που λειτουργούν με βάση το ίδιο κεντρικό φαντασιακό της «απεριόριστης ανάπτυξης», ένα φαντασιακό που, όπως είναι ευνόητο, η πραγμάτωση του σε κάθε κλειστό σύστημα, είναι απολύτως αδύνατη και η επιδίωξή της καταλήγει αναπόφευκτα στην καταστροφή του συστήματος.
Απέναντι σ’ αυτή την απειλή, η μόνη έλλογη και δυνατή απάντηση είναι η επιδίωξη της μηδενικής ανάπτυξης, εάν θέλουμε να επιμηκυνθεί ο δανεικός χρόνος με τον οποίο ζούμε.
Κοινό πυρηνικό στοιχείο της παράνοιας των παντός είδους δημαγωγών της «δεξιάς» και της «αριστεράς», είναι τα ευχολόγια και οι υποσχέσεις τους για μια, αντικειμενικά αδύνατη, «διαρκή ανάπτυξη», τα οποία επαναλαμβάνουν στερεότυπα
Οι «δεξιοί» απολογητές του ολιγαρχικού ιδιωτικού καπιταλισμού, προπαγανδίζουν το ιδεολόγημα της «διαρκούς ανάπτυξης», επειδή αυτό αποτελεί την κινητήρια δύναμη του ιδιωτικού καπιταλισμού που του επέτρεπε να υπερβαίνει τις αναπόφευκτες- περιοδικές κρίσεις του και να αναγεννιέται διαρκώς μέσα από τις στάχτες του (και στάχτες μας), μέχρι την Τελική Κρίση του (και Κρίση μας).
Οι «αριστεροί» απολογητές του δουλοκτητικού κρατικού καπιταλισμού, κάνουν το ίδιο, προσαρμόζοντας αυτό το ιδεολόγημα στους δικούς τους, θέτοντάς το διακηρυκτικά και μόνο «στην υπηρεσία της κοινωνίας», γενικώς και αορίστως.
Η στάση τους είναι εναρμονισμένη με το γεγονός ό,τι ο Μαρξ (τα έργα του οποίου, μάλλον, ποτέ δεν διάβασαν) θεωρούσε δεδομένη τη δυνατότητα της «διαρκούς ανάπτυξης» και είχε εσωτερικεύσει αυτό τη την ιδεοληψία του ιδιωτικού καπιταλισμού ως κεντρικό στοιχείο των αξιόλογων θεωρητικών αναλύσεων του για τον καπιταλισμό.
Αυτή η εσωτερίκευση αποτελεί έναν προφανή συμβιβασμό του Μαρξ με τον ιδιωτικό καπιταλισμό τον οποίο αντιμάχονταν, και ο ίδιος μάλλον είχε επίγνωση αυτού του συμβιβασμού, πράγμα που θα μπορούσε να ερμηνεύσει τη διάσημη φράση «εγώ δεν είμαι μαρξιστής», που του αποδόθηκε.
Μετά τον θάνατό του, οι εξουσιοφρενείς αυτοχρισθέντες «κληρονόμοι» του (άνευ διαθήκης), εκμεταλλευόμενοι επί δεκαετίες το όνομά του, κακοποίησαν ερμηνευτικά και λογοκριτικά το έργο του, και ανήγαγαν την «διαρκή ανάπτυξη» σε αναλλοίωτο δόγμα, αντιγράφοντας με σπουδή και επί τα χείρω τους δυτικούς –δήθεν– αντιπάλους τους. Κι αυτό, με τη σειρά του, οδήγησε στο Γκουλάγκ, στα φαραωνικά μαυσωλεία με τις αηδιαστικές μούμιες (στις, όπου γης, «κόκκινες πλατείες») και στα «αναμορφωτικά» ψυχιατρεία, σε συναγωνισμό και ταύτιση με τα Άουσβιτς και στα Προγράμματα Ευθανασίας της άλλης πλευράς.
Άλλωστε, δεν απέχουμε πολύ από την τρικυμία εν κρανίω που εκφράζουν τα εφιαλτικά παραληρήματα του τύπου «Σοσιαλισμός ίσον σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός», «να φθάσουμε και να ξεπεράσουμε τον καπιταλισμό» (σε τί, άραγε), «μοντέλο της κοινωνίας είναι το γερμανικό εργοστάσιο» (Λένιν) και άλλα συναφή, που σήμερα, συνήθως, απαντώνται στα παντός είδους πολιτικά μαυσωλεία και ψυχιατρεία.
Το επιθετικό τζίνι του κεντρικού φαντασιακού του ιδιωτικού και του κρατικού καπιταλισμού, με την ολοένα και πιο φανερή κατάρρευση του αφανιστικού ιδεολογήματος της αδύνατης «διαρκούς ανάπτυξης», βγήκε από το λυχνάρι, για να ενδυναμώσει απεριόριστα τη δράση των τεσσάρων καβαλάρηδων της Αποκάλυψης, που ήταν πάντοτε παρόντες σε όλη την αιματοβαμμένη ιστορία του (εγγενώς σχιζοφρενικού) ανθρώπινου είδους.
Οι τέσσερεις καβαλάρηδες της Αποκάλυψης, ο πρώτος με λευκό άλογο (εξουσία, απληστία, κατάκτηση, κυριαρχία), ο δεύτερος με κόκκινο άλογο (πόλεμος όλο και πιο καταστροφικός), ο τρίτος με μαύρο άλογο (λιμός και ερήμωση) και ο τέταρτος με το κιτρινιάρικο ή πρασινωπό άλογο (θάνατος), σαρώνουν σήμερα ολόκληρο τον πλανήτη, επιβάλλοντάς του μια, χωρίς προηγούμενο, απεριόριστη δηλητηρίαση των τριών βασικών και αναντικατάστατων πηγών της ζωής: του αέρα, του νερού και της τροφής.
Όπως είναι γνωστό, κάθε ζωντανός οργανισμός είναι ένα αυτορρυθμιζόμενο σύστημα, και ως τέτοιο, μπορεί να υφίσταται και να λειτουργεί μόνο προσλαμβάνοντας στοιχεία από το περιβάλλον του από τρεις πηγές (αέρας, νερό, τροφή), στοιχεία τα οποία, εν συνεχεία, τα μεταβολίζει, παράγοντας την ενέργεια που είναι απαραίτητη για την ύπαρξη και την λειτουργία του.
Σύμφωνα με τη γενική θεωρία των συστημάτων, κάθε αυτορρυθμιζόμενος οργανισμός, του οποίου οι λειτουργίες εισόδου (πρόσληψη στοιχείων) και εξόδου (αποβολή στοιχείων) είναι φυσιολογικές, μπορεί να λειτουργεί εύρυθμα καi όταν προκύπτει κάποιο δυσλειτουργικό φαινόμενο (π.χ. νόσος) μπορεί να ενεργοποιεί τους ενδιάθετους μηχανισμούς αποκατάστασης της δυσλειτουργίας. Αυτό σημαίνει ότι κάθε διαταραχή στην ποιότητα των προσλαμβανόμενων στοιχείων ή στη διαδικασία της αποβολής των τελικών προϊόντων της επεξεργασίας τους, συνεπάγεται αναγκαία την αποδυνάμωση των ενδιάθετων αυτοπροστατευτικών δυνατοτήτων του οργανισμού, η οποία πέρα από ένα ορισμένο σημείο, εκδηλώνεται με τη μορφή νόσων.
Στο βαθμό που αυξάνεται η δηλητηρίαση των τριών πηγών της ζωής (αέρας, νερό τροφή), αυξάνεται και η εκδήλωση των δυσλειτουργικών φαινομένων του ζωντανού οργανισμού με τη μορφή των νόσων, ενάντια στις οποίες ο οργανισμός μπορεί να ανταπεξέρχεται μέσω των δικών του αμυντικών μηχανισμών, μέχρι ένα ορισμένο κρίσιμο σημείο, μετά το οποίο οι αμυντικοί του μηχανισμοί αδυνατούν να αντισταθμίσουν τη βλάβη που προκύπτει από τη συνεχιζόμενη (συσσωρευόμενη και συνεχώς αυξανόμενη) δηλητηρίαση των προσλαμβανόμενων στοιχείων, με αποτέλεσμα την πλήρη κατάρρευση του αμυντικού συστήματος και το θάνατο του οργανισμού.
Τον ξέφρενο χορό της εφιαλτικά αυξανόμενης δηλητηρίασης των τριών βασικών πηγών της ζωής και, κατά συνέπεια, της ολοένα και μεγαλύτερης σκόπιμης παραγωγής της αρρώστιας και του θανάτου σέρνουν οι ρυπογόνες και μολυσματογόνες εγκληματικές βιομηχανίες κλίμακας που αναπτύσσονται σε όλα τα πεδία των αναγκών, των δραστηριοτήτων και των ενδιαφερόντων των ανθρώπων, εκμηδενίζοντας σταδιακά κάθε δυνατότητα επιβίωσης του είδους.
Κατά τη γνώμη μου, σ’ αυτές τις συνθήκες η προσπάθεια να απαντηθεί το βασικό ερώτημα «τι μέλλει να ακολουθήσει;», επιβάλλει μια αναφορά στα περιβόητα έργα του Λένιν, «Τί να κάνουμε» (1902) και «Ένα βήμα μπρος, δυό βήματα πίσω» (1904), στο εφιαλτικό έργο του Τρότσκι «Τρομοκρατία και Κομμουνισμός» (1920), και στο εξουσιαστικό παραλήρημα του Χίτλερ, «Ο αγών μου» (1925), τα οποία έλκουν την καταγωγή τους από το Malleus Maleficarum (1486) των ιεροεξεταστών Sprenger και Kramer, δεδομένου ότι αυτά, κατά την άποψή μου, συνδυαζόμενα αφενός συνθέτουν μια σύνοψη του Ολοκληρωτισμού του 20ου αιώνα και αφετέρου σκιαγραφούν σε γενικές γραμμές τις πιθανές μορφές που θα μπορούσε να πάρει η ανθρώπινη κοινωνία κατά τον 21ο αιώνα.
Αυτά τα έργα εκφράζουν τις απόπειρες επιβολής ενός δουλοκτητικού καθεστώτος, που συνδυάζει τη μεταφυσική των Σκοτεινών Αιώνων (που απέρριπτε ο Διαφωτισμός) με την επιστημονική και τεχνολογική «πρόοδο» (που πυροδότησε ο Διαφωτισμός) και απεικονίζουν θολά την εικόνα που θα μπορούσε να πάρει η ζωή μας κατά τον 21ο αιώνα.
Κάθε απόπειρα για ιχνηλάτηση της μορφής που θα μπορούσε να πάρει στο (κοντινό) μέλλον το σύστημα της εξουσίας και της οικονομίας στον πλανήτη, ως απάντηση στην οριστική διάψευση και την αναγκαστική εγκατάλειψη του σχιζοφρενικού ιδεολογήματος της «διαρκούς ανάπτυξης», περνάει από τη σκιαγράφηση των επιδιώξεων των τριών θεωρητικών του ολοκληρωτισμού του 20ο αιώνα, του Λένιν, του Τρότσκι και του Χίτλερ.
Επειδή θεωρώ γνωστές -και ευρέως καταδικασθείσες- τις θέσεις που εκφράζονται στο παραληρηματικό έργο του Χίτλερ «Ο αγών μου», θα περιοριστώ σε μια τηλεγραφική αναφορά της ίδιας κεντρικής επιδίωξης των Λένιν και Τρότσκι, που οι αγιογράφοι τους φροντίζουν να την επικαλύπτουν με στρώματα προπαγανδιστικών ψευδών, προκειμένου να συσκοτίζεται η ταυτότητα των επιδιώξεών τους μ’ αυτές του Χίτλερ.
«Πρέπει να κηρυχθούμε με τον πιο αποφασιστικό τρόπο υπέρ της επιβολής μιας ισχυρής και ανηλεούς εξουσίας, μιάς προσωπικής δικτατορίας μέσα στη διαδικασία της παραγωγής... (υπέρ) μιάς απόλυτης υποταγής των εργαζομένων στην προσωπική θέληση των σοβιετικών ηγετών», αποφαίνεται ο Λένιν.
[Ν. Λένιν, Διαλεκτά Έργα, Νέα Ελλάδα, εκδοτικό του ΚΚΕ, 1951, τόμος Β1, σελ. 445 και 448]
«Κατά γενικό κανόνα, ο άνθρωπος προσπαθεί να αποφύγει την εργασία. Η εργατικότητα δεν του είναι έμφυτη. Δημιουργείται από την οικονομική πίεση και την κοινωνική αγωγή. Ο άνθρωπος είναι ένα ζώο τεμπέλικο... Η στρατιωτικοποίση της εργασίας προκύπτει σαν αναπόφευκτη μέθοδος οργάνωσης και πειθαρχίας της εργατικής δύναμης... Καμιά άλλη κοινωνική οργάνωση, με εξαίρεση το στρατό, δεν έχει πιστέψει πως έχει το δικαίωμα να υποτάσσει τόσο πολύ τους πολίτες, να κυριαρχεί τόσο ολοκληρωτικά πάνω στη θέλησή τους, όσο η κυβέρνηση της προλεταριακής δικτατορίας. Μονάχα ο στρατός έχει κατακτήσει το δικαίωμα να απαιτεί από τον καθένα μιά πλήρη υποταγή στα καθήκοντα, τους σκοπούς, τους κανονισμούς και τις διαταγές... Ο σοβιετικός στρατός ενσαρκώνει τις τάσεις του σοβιετικού καθεστώτος διακυβέρνησης... Ο εργάτης δεν διαπραγματεύεται με το σοβιετικό κράτος. Είναι υποταγμένος στο κράτος από κάθε άποψη, υποτάσσεται σ' αυτό από κάθε άποψη γιατί είναι το κράτος του», κραυγάζει ο Τρότσκι.
[Λ. Τρότσκι: «Τα ζητήματα Οργάνωσης της Εργασίας» στο Τρομοκρατία και Κομμουνισμός, 1920. Αθήνα, Αλλαγή, 1979, σ. 177, 187, 185, 200 και 212].
Αυτές οι απόψεις κανοναρχούν τη σημερινή εγκληματική και ανθρωποβόρα κυριαρχία των δύο μορφών ολοκληρωτισμού, του ολιγαρχικού ιδιωτικού καπιταλισμού και του δουλοκτητικού κρατικού καπιταλισμού, που σφράγισαν τον 20ο αιώνα, οι οποίες τείνουν βαθμιαία να ενοποιηθούν σε μια νέα μορφή ολοκληρωτισμού, με ήδη ανιχνεύσιμα χαρακτηριστικά από την άποψη της απόλυτης συγκέντρωσης της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, που ίσως κυριαρχήσει στον 21ο αιώνα, στην προσπάθεια των εξουσιοφρενών να ελέγξουν τις αφανιστικές συνέπειες των δράσεών τους σε συνθήκες πλήρους κατάρρευσης του ιδεολογήματος της (αδύνατης) «διαρκούς ανάπτυξης» στο οποίο στηρίζονταν μέχρι σήμερα.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, η μοναδική έλλογη και δυνατή απάντηση στον διαφαινόμενο αφανισμό της ζωής στον πλανήτη εξαιτίας της επιδίωξης μιας αδύνατης «διαρκούς ανάπτυξης», είναι η επιδίωξη της μηδενικής ανάπτυξης, εάν θέλουμε να επιμηκυνθεί ο δανεικός χρόνος με τον οποίο ζούμε. Αλλά, μια τέτοια επιδίωξη μπορεί να πάρει:
• είτε με τη μορφή ενός πρωτόγνωρα ανελέητου ολοκληρωτισμού μιας ασήμαντης μειοψηφίας, που θα παράγει ένα διαρκώς αυξανόμενο αριθμό εξαθλιωμένων υπάρξεων σε συνδυασμό με τη συστηματική μείωση του αριθμού τους μέσω των εργαλείων του πολέμου, της αρρώστιας και του θανάτου,
• είτε με τη μορφή μιας δημοκρατίας της λιτότητας, συνειδητής, εθελοντικής και προγραμματισμένης, με στόχο την επιδίωξη της μηδενικής ανάπτυξης. Πράγμα που απαιτεί ένα τρόπο σκέψης και ζωής, για τον οποίο δεν είναι καθόλου προετοιμασμένος ο σύγχρονος καταναλωτικός μαζάνθρωπος.
Συνεπώς, καλώς ήρθατε στην κόλαση του πραγματικού.
Κλεάνθης Γρίβας
