Λίγες
ημέρες μετά το σεισμό που τρόμαξε την Αθήνα και ενώ ανακοινώθηκε πως
πολλά εγκαταλελειμμένα κτίρια θα κατεδαφισθούν άμεσα ως επικίνδυνα
κατάρρευσης , το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου
καταδίκασε την Ελλάδα γιατί επί 18 χρόνια άφησε ανεκτέλεστη απόφαση
κατεδάφισης επικίνδυνων τμημάτων κτιρίου για παραβιάσεις του
αντισεισμικού κανονισμού.
Το Δικαστήριο του Στρασβούργου δικαίωσε 47χρονη ιδιοκτήτρια σπιτιού το οποίο βρίσκεται δίπλα σε κτίριο που έχει κριθεί ότι δεν τηρεί του κανόνες αντισεισμικής προστασίας. Με την απόφαση του το ΕΔΔΑ δέχθηκε ότι η ανεκτέλεστη απόφαση κατεδάφισης παραβιάζει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας της 47χρονης προσφεύγουσας. Διαπίστωσε επίσης ότι στην υπόθεση παραβιάστηκε και το δικαίωμα σε αποτελεσματική προσφυγή, .
Η υπόθεση ξεκίνησε το 2000, όταν μια οικοδομική επιχείρηση άρχισε να οικοδομεί ένα συγκρότημα κατοικιών σε οικόπεδο δίπλα στο σπίτι της 47χρονης. Η γυναίκα ζήτησε από το τμήμα σχεδιασμού των δημοτικών αρχών της Αθήνας να πιστοποιήσει ορισμένες πτυχές της νέας κατασκευής για τη διασφάλιση και τη συμμόρφωση με τους αντισεισμικούς κανονισμούς. Το εν λόγω τμήμα, εντόπισε παραβιάσεις και ζήτησε από τη Διεύθυνση παράνομων και επικίνδυνων κτιρίων να διατάξει τη διακοπή των εργασιών και να επιβάλλει κυρώσεις στην εταιρεία.
Το έργο ποτέ δεν ολοκληρώθηκε
Στις 31 Οκτωβρίου 2001, ο Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας Αττικής βάσει των διατάξεων για επικίνδυνες οικοδομικές εργασίες , έδωσε στην εταιρεία προθεσμία για την συνέχιση των εργασιών σύμφωνα με τους αντισεισμικούς κανονισμούς. Η απόφαση αυτή κατέστη αμετάκλητη, αλλά το έργο ποτέ δεν ολοκληρώθηκε από την εταιρεία, παρόλο που η προθεσμία είχε λήξει. Η υπόθεση έφθασε στην Διοικητική δικαιοσύνη με σκοπό να καταστεί άμεσα εκτελεστή η απόφαση για εκκένωση του κτιρίου και κατεδάφιση των τμημάτων που είχαν κριθεί επικίνδυνα. Το ΣτΕ το 2012 δεν αποδέχθηκε την προσφυγή κρίνοντας ότι η εντολή κατεδάφισης έχει καταστεί αμετάκλητη ,παρόλο που παρέμεινε ανεκτέλεστη. Διατύπωσε επίσης την άποψη ότι ότι η αδυναμία των αρχών να επιβάλουν την εκτέλεση της απόφασης δεν υπόκειται σε διοικητικό ένδικο μέσο.
Το δικαστήριο του Στρασβούργου έκρινε ότι η παράλειψη των διοικητικών αρχών να συμμορφωθούν με την απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Αττικής στις 31 Οκτωβρίου 2001, είχε ως αποτέλεσμα το κτίριο να μην συμμορφώνεται με τους κανόνες αντισεισμικής ασφάλειας, εκθέτοντας έτσι την προσφεύγουσα σε σοβαρό κίνδυνο ζημιάς σε περίπτωση σεισμού, ενώ ταυτόχρονα μείωνε την αξία του. Διαπίστωσε έτσι, ότι οι ελληνικές αρχές είναι υπεύθυνες για την παρέμβαση στα δικαιώματα ιδιοκτησίας της 47χρονης.
Τονίζει επίσης ότι η αδυναμία της προσφεύγουσας να επιτύχει την εκτέλεση της διοικητικής απόφασης, είχε σημαντικές επιπτώσεις για την περιουσία της, προσέβαλε τη δίκαιη ισορροπία μεταξύ των απαιτήσεων του γενικού δημοσίου συμφέροντος της κοινότητας καθώς τις επιταγές της διαφύλαξης των ατομικών δικαιωμάτων.
Δεν έκανε αποδεκτούς τους ισχυρισμούς
Το Δικαστήριο δεν έκανε αποδεκτούς τους ισχυρισμούς του ελληνικού Δημοσίου που θεώρησε ότι η 47χρονη θα μπορούσε μέσω αποζημιωτικών προσφυγών να προστατέψει αποτελεσματικά τα δικαιώματα ιδιοκτησίας της εφόσον δεν πέτυχε την κατεδάφιση που απειλεί το σπίτι της.
Έτσι έκρινε ότι αυτό το ένδικο βοήθημα, ήταν αμιγώς αντισταθμιστικό, επιτρέποντας μόνο αγωγή και αιτήματα για αποζημίωση σε περίπτωση παράνομων πράξεων ή παραλείψεων εκ μέρους των δημοσίων ή δημοτικών αρχών αλλά δεν επέτρεπε στην προσφεύγουσα να υποβάλει αποτελεσματική καταγγελία με βάση το γεγονός ότι οι αρχές δεν είχαν ενεργήσει για να αναγκάσουν την οικοδομική εταιρεία να συμμορφωθεί με την απόφαση της 31ης Οκτωβρίου 2001. Διαπιστώθηκε λοιπόν ότι η 47χρονη δεν είχε δυνατότητα αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας.
Με την απόφαση , η Ελλάδα υποχρεώνεται να καταβάλει στην προσφεύγουσα 10.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 4.515,39 ευρώ για έξοδα και δαπάνες της.
Το Δικαστήριο του Στρασβούργου δικαίωσε 47χρονη ιδιοκτήτρια σπιτιού το οποίο βρίσκεται δίπλα σε κτίριο που έχει κριθεί ότι δεν τηρεί του κανόνες αντισεισμικής προστασίας. Με την απόφαση του το ΕΔΔΑ δέχθηκε ότι η ανεκτέλεστη απόφαση κατεδάφισης παραβιάζει τα δικαιώματα ιδιοκτησίας της 47χρονης προσφεύγουσας. Διαπίστωσε επίσης ότι στην υπόθεση παραβιάστηκε και το δικαίωμα σε αποτελεσματική προσφυγή, .
Η υπόθεση ξεκίνησε το 2000, όταν μια οικοδομική επιχείρηση άρχισε να οικοδομεί ένα συγκρότημα κατοικιών σε οικόπεδο δίπλα στο σπίτι της 47χρονης. Η γυναίκα ζήτησε από το τμήμα σχεδιασμού των δημοτικών αρχών της Αθήνας να πιστοποιήσει ορισμένες πτυχές της νέας κατασκευής για τη διασφάλιση και τη συμμόρφωση με τους αντισεισμικούς κανονισμούς. Το εν λόγω τμήμα, εντόπισε παραβιάσεις και ζήτησε από τη Διεύθυνση παράνομων και επικίνδυνων κτιρίων να διατάξει τη διακοπή των εργασιών και να επιβάλλει κυρώσεις στην εταιρεία.
Το έργο ποτέ δεν ολοκληρώθηκε
Στις 31 Οκτωβρίου 2001, ο Γενικός Γραμματέας της Περιφέρειας Αττικής βάσει των διατάξεων για επικίνδυνες οικοδομικές εργασίες , έδωσε στην εταιρεία προθεσμία για την συνέχιση των εργασιών σύμφωνα με τους αντισεισμικούς κανονισμούς. Η απόφαση αυτή κατέστη αμετάκλητη, αλλά το έργο ποτέ δεν ολοκληρώθηκε από την εταιρεία, παρόλο που η προθεσμία είχε λήξει. Η υπόθεση έφθασε στην Διοικητική δικαιοσύνη με σκοπό να καταστεί άμεσα εκτελεστή η απόφαση για εκκένωση του κτιρίου και κατεδάφιση των τμημάτων που είχαν κριθεί επικίνδυνα. Το ΣτΕ το 2012 δεν αποδέχθηκε την προσφυγή κρίνοντας ότι η εντολή κατεδάφισης έχει καταστεί αμετάκλητη ,παρόλο που παρέμεινε ανεκτέλεστη. Διατύπωσε επίσης την άποψη ότι ότι η αδυναμία των αρχών να επιβάλουν την εκτέλεση της απόφασης δεν υπόκειται σε διοικητικό ένδικο μέσο.
Το δικαστήριο του Στρασβούργου έκρινε ότι η παράλειψη των διοικητικών αρχών να συμμορφωθούν με την απόφαση του Γενικού Γραμματέα της Περιφέρειας Αττικής στις 31 Οκτωβρίου 2001, είχε ως αποτέλεσμα το κτίριο να μην συμμορφώνεται με τους κανόνες αντισεισμικής ασφάλειας, εκθέτοντας έτσι την προσφεύγουσα σε σοβαρό κίνδυνο ζημιάς σε περίπτωση σεισμού, ενώ ταυτόχρονα μείωνε την αξία του. Διαπίστωσε έτσι, ότι οι ελληνικές αρχές είναι υπεύθυνες για την παρέμβαση στα δικαιώματα ιδιοκτησίας της 47χρονης.
Τονίζει επίσης ότι η αδυναμία της προσφεύγουσας να επιτύχει την εκτέλεση της διοικητικής απόφασης, είχε σημαντικές επιπτώσεις για την περιουσία της, προσέβαλε τη δίκαιη ισορροπία μεταξύ των απαιτήσεων του γενικού δημοσίου συμφέροντος της κοινότητας καθώς τις επιταγές της διαφύλαξης των ατομικών δικαιωμάτων.
Δεν έκανε αποδεκτούς τους ισχυρισμούς
Το Δικαστήριο δεν έκανε αποδεκτούς τους ισχυρισμούς του ελληνικού Δημοσίου που θεώρησε ότι η 47χρονη θα μπορούσε μέσω αποζημιωτικών προσφυγών να προστατέψει αποτελεσματικά τα δικαιώματα ιδιοκτησίας της εφόσον δεν πέτυχε την κατεδάφιση που απειλεί το σπίτι της.
Έτσι έκρινε ότι αυτό το ένδικο βοήθημα, ήταν αμιγώς αντισταθμιστικό, επιτρέποντας μόνο αγωγή και αιτήματα για αποζημίωση σε περίπτωση παράνομων πράξεων ή παραλείψεων εκ μέρους των δημοσίων ή δημοτικών αρχών αλλά δεν επέτρεπε στην προσφεύγουσα να υποβάλει αποτελεσματική καταγγελία με βάση το γεγονός ότι οι αρχές δεν είχαν ενεργήσει για να αναγκάσουν την οικοδομική εταιρεία να συμμορφωθεί με την απόφαση της 31ης Οκτωβρίου 2001. Διαπιστώθηκε λοιπόν ότι η 47χρονη δεν είχε δυνατότητα αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας.
Με την απόφαση , η Ελλάδα υποχρεώνεται να καταβάλει στην προσφεύγουσα 10.000 ευρώ για ηθική βλάβη και 4.515,39 ευρώ για έξοδα και δαπάνες της.
Πηγή:
