Παιδιά, κοιτάξτε, μεσαία τάξη δεν υπάρχει. Για πολλές δεκαετίες οι φιλελεύθεροι-αστοί, όταν μιλούσαν για μεσαία τάξη, εννοούσαν την αστική ή μεγαλοαστική, αυτήν που ήταν η “πηγή της ευημερίας”.
Αυτό που υπάρχει είναι η μικροαστική τάξη: αυτή είναι τριών ειδών, οι παλιοί βιοτέχνες -μικροί και μεσαίοι έμποροι, καταστηματάρχες κλπ. Δεύτερον, οι ελεύθεροι επαγγελματίες επιστημονικού ή τεχνικού χαρακτήρα. Και τρίτον η μισθωτή μικροαστική τάξη και η διανοητική μικροαστική τάξη καθώς και οι άνθρωποι που είναι μεσαία στελέχη στην παραγωγή, στις υπηρεσίες, στο κράτος κλπ.
Σήμερα, ιδίως το πρώτο και το δεύτερο τμήμα της μικροαστικής τάξης, αυτό που ο Μαρξ θα ονόμαζε απλή εμπορευματική παραγωγή συμπιέζεται λιγότερο από τον ανταγωνισμό -που κι αυτό υπάρχει από τις πιο μεγάλες επιχειρήσεις- και κυρίως από την υπερφορολόγηση και την σχεδόν δήμευση μικροιδιοκτησίας από το μνημονιακό κράτος κρίσης.
Εδώ συμβαίνουν δύο παράξενα πράγματα: η μεν Αριστερά, και όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρεί τους επαγγελματίες μικροαστούς κοινωνικά απολιθώματα και στην καλύτερη περίπτωση αδιαφορεί για αυτούς ή στην χειρότερη περιμένει να εξαφανιστούν όπως οι δεινόσαυροι. Καθώς σίγουρα δεν είναι η εργατική τάξη, πολύ περισσότερο η τάξη των εγχειριδίων. Κι επίσης τους φορτώνει συλλήβδην ως αντιδραστικούς, ρατσιστές κλπ, ενώ από πουθενά δεν προκύπτει ότι οι επαγγελματίες είναι πιο ρατσιστές από άλλες κοινωνικές κατηγορίες.
Η δε Δεξιά τους τραβά προς την μεριά της, την στιγμή όμως που η συνέχιση των μνημονιακών πολιτικών τίποτε καλό δεν προδιαγράφει για αυτούς, ανεξαρτήτως αστικού διαχειριστή.
Τέλος, η ιδεολογική επίθεση μιας ορισμένης αριστερής διανόησης κατά των επαγγελματιών μικροαστών έχει και κωμικά χαρακτηριστικά: αυτοί οι αντιμικροαστοί λάβροι αριστεροί διανοούμενοι, μισθωτοί μικροαστοί οι ίδιοι, ή και παραπάνω, χτυπούν τους μικρούς επαγγελματίες μικροαστούς στο όνομα της εργατικής τάξης, με την οποία δεν έχουν ούτε βιωματική σχέση ούτε ισχυρό πολιτικό κοινωνικό σύνδεσμο.
Συμπέρασμα 1: μικροαστοί που ζούνε κυρίως με κρατικούς πόρους χτυπάνε μικροαστούς που ζούνε εν μέρει τουλάχιστον χωρίς κρατικούς πόρους. Αυτό το προτσές αναφέρεται ρητορικά στην πάλη κεφαλαίου εργασίας, ενώ διεξάγεται στο πεδίο των στηριγμάτων του κεφαλαίου και της εργασίας.
Συμπέρασμα 2: καμία κοινωνική τάξη δεν μισεί πιο πολύ τον εαυτό της από τους μικροαστούς. Διαβάζοντας στους τοίχους τα συνθήματα των αντίφα ή βλέποντας τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, που ξεκίνησαν όλοι ως ντεσπεράντος του μικροαστισμού, να τον χτυπούν αλύπητα, κατανοήστε ότι, πέραν των άλλων, πρόκειται για μια οξεία ενδομικροαστική διαμάχη. Είναι ένας πόλεμος κατά του εαυτού τους. Μισούν την τάξη από την οποίαν προήλθαν και από την οποία -μέσα από το γιουρούσι στο εποικοδόμημα- ελπίζουν ότι ξέφυγαν οριστικά.
Πηγή:
