Οι ευρωεκλογές και οι δημοτικές – περιφερειακές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 26 Μαΐου καθώς και οι εθνικές που θα γίνουν το αργότερο τον προσεχή Οκτώβριο έχουν κινητοποιήσει όλους τους «πολιτικούς θιάσους». Οι «ηθοποιοί», ύστερα από εντατικές πρόβες, έχουν φορέσει τα κοστούμια τους και υπό την αυστηρή καθοδήγηση έμπειρων σκηνοθετών, συχνά αλλοδαπών, υπόσχονται μοναδικές παραστάσεις που έχουν κρυφό στόχο να χειραγωγήσουν – εξαπατήσουν – τους πολίτες.
Όλα τα έργα υποτίθεται ότι έχουν ηθικοπλαστικό χαρακτήρα και αναδεικνύουν τη σύγκρουση του «καλού» με το «κακό». Τώρα ποιο είναι το «καλό» και το ποιο είναι το «κακό» εξαρτάται από την παράσταση που επιλέγει να παρακολουθήσει ο θεατής – πολίτης.
Ο πρώτος μεγάλος «θίασος» δίνει ήδη παραστάσεις με το έργο: «Προοδευτικό – δημοκρατικό μέτωπο εναντίον νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς». Σύμφωνα με το επιμελημένο σενάριο «προοδευτικοί» είναι:
- Όσοι προέρχονται από διάφορες οργανώσεις της πάλαι ποτέ αντι-σταλινικής αριστεράς (ΚΚΕεσ., Ευρωκομμουνιστές κλπ), όπως αυτές μεταλλάχτηκαν και προσαρμόστηκαν στο σύστημα μετά το τέλος του «Ψυχρού Πολέμου». Επιχειρούν να δικαιολογήσουν το παρόν τους επικαλούμενοι το παρελθόν.
- Οι επονομαζόμενοι κεντροαριστεροί ή σοσιαλδημοκράτες του «σημιτικού εκσυγχρονισμού» και οι οπαδοί της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» του ολετήρα Γιώργου Παπανδρέου. Όλοι τους φανατικοί ευρωφετιχιστές.
- Οι εθνομηδενιστές- κοσμοπολίτες, οπαδοί της παγκοσμιοποίησης.
- Οι απάτριδες δικαιωματιστές κάθε είδους μειονότητας, φυλετικής – θρησκευτικής -σεξουαλικής, καθώς και μέλη ΜΚΟ (Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων) συμπεριλαμβανομένων αυτών που χρηματοδοτούνται από το εξωτερικό (Ίδρυμα Τζωρτζ Σόρος κλπ).
- Οι οπαδοί της ενδοτικής – κατευναστικής πολιτικής προς την Τουρκία, τα Σκόπια και την Αλβανία. Συμπεριλαμβάνονται οι ατυχήσαντες υποστηριχτές «Σχεδίου Ανάν», που προέβλεπε την τουρκοποίηση της Κύπρου.
- Οι υποστηριχτές της γερμανικής Ευρώπης που ονειρεύονται να τη «μεταρρυθμίσουν», προς την κατεύθυνση που «μεταρρύθμισαν» την Ελλάδα.
Ο δεύτερος μεγάλος «θίασος» δίνει παραστάσεις με το έργο: «Νεοφιλελεύθεροι ευρωπαϊστές εναντίον λαϊκιστών». Σύμφωνα με το, επίσης επιμελημένο, σενάριο «νεοφιλελεύθεροι ευρωπαϊστές» είναι:
- Οι οπαδοί της παγκοσμιοποίησης όπως αυτή υλοποιείται στην Ευρώπη από την Ε.Ε. και την Ευρωζώνη.
- Οι κάθε είδους γερμανόφιλοι, γερμανόπληκτοι και γερμανόφοβοι γραικύλοι.
- Οι υποστηριχτές του «μνημονιακού εκσυγχρονισμού» στην οικονομία και την κοινωνία, που επιβάλλει χαμηλούς μισθούς, μικρές συντάξεις και περιορισμένες κοινωνικές παροχές για να αυξηθεί δήθεν η ανταγωνιστικότητα της χώρας, ενώ στην πραγματικότητα αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση του χρέους
- Οι θιασώτες των ιδιωτικοποιήσεων της δημόσιας περιουσίας (πάρε ό,τι θέλεις… δανειστή).
Κανένας απ’ αυτούς τους «θιάσους», που απαρτίζονται από μίμους, γελωτοποιούς και κλόουν, δεν προσφέρει στους θεατές μια εναλλακτική προοπτική. Κανένας δε δίνει όραμα ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας. Όλοι ομνύουν ότι θα παραμείνουν πιστοί και υπάκουοι υπηρέτες των κανόνων που έχει θεσπίσει η Ε.Ε. και η Ευρωζώνη ανεξαρτήτως των συνεπειών για την επιβίωση του Ελληνισμού. Όλοι αυτοί αποδέχονται την, μέσω του χρέους, ευρω-κατοχή ως κανονικότητα (αυτή είναι η ζωή μας λένε!), τη γερμανική ηγεμονία ως αναγκαιότητα και την τουρκική επικυριαρχία, στη Θράκη, στο Αιγαίο, την Ανατολική Μεσόγειο και την Κύπρο, ως την αναπόφευκτη μοίρα του μικρού και αδύναμου.
Όχι, δεν έχουν καμιά σχέση με τα «θεατρικά μπουλούκια» παλαιότερων εποχών που έδιναν παραστάσεις στα χωριά, πρόκειται για πολιτικά μπουλούκια που «οργώνουν» την Ελλάδα για να επιβιώσει η ξενοκρατία και οι ίδιοι ως υπηρέτες της. Είναι οι προσκυνημένοι που έλεγε ο Κολοκοτρώνης.
Ο ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ
Οι εκπρόσωποι της παγκοσμιοποίησης χρησιμοποιούν λέξεις, στις οποίες δίνουν συγκεκριμένο νοηματικό περιεχόμενο, ως ιδεολογικά οχήματα εξαπάτησης των πολιτών. Ο λαϊκισμός είναι η συνήθης κατηγορία για τους αντιπάλους του συστήματος. Δίνουν στον όρο την έννοια της δημαγωγίας ή της κολακείας. Οι λαϊκιστές κατηγορούνται ότι υπόσχονται πράγματα που ικανοποιούν τα αισθήματα και το ψυχισμό του λαού, ενώ μακροπρόθεσμα θα τον βλάψουν, γιατί δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Το σωστό είναι ότι δε συμφέρει το «σύστημα» να πραγματοποιηθούν.
Στην πραγματικότητα ο λαϊκισμός είναι η πολιτική θεωρία και πράξη για την ικανοποίηση των επιθυμιών και των αναγκών της πλειοψηφίας των απλών ανθρώπων, γι’ αυτό έχει την ικανότητα να κινητοποιεί τα πλήθη. Αυτή την ικανότητα φοβάται περισσότερο η υπάρχουσα τάξη πραγμάτων. Όποια πολιτική πρόταση αντιτίθεται στο «σύστημα» χαρακτηρίζεται λαϊκίστικη. Ο λαϊκισμός πρέπει να εμφανίζεται βδελυρός για τον απλό λόγο ότι τα λαϊκά συμφέροντα είναι επαχθή για τους «κρατούντες».
Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου λαϊκιστές χαρακτηρίστηκαν ηγέτες κυρίως κρατών του Τρίτου Κόσμου που προσπάθησαν να εθνικοποιήσουν τις πλουτοπαραγωγικές πηγές των χωρών τους και να αποδεσμευτούν από τα δεσμά της νεο-ιμπεριαλιστικής εξάρτησης. Σήμερα λαϊκιστές αποκαλούνται όσοι αμφισβητούν το ευρωπαϊκό υποσύνολο της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή, την Ευρωπαϊκή Ένωση – Ευρωζώνη, όπως τα δύο κυβερνητικά κόμματα της Ιταλίας, ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτωρ Όρμπαν και πολλοί άλλοι πολιτικοί και κόμματα, σ’ όλες σχεδόν τις χώρες. Λαϊκιστές χαρακτηρίζονται ακόμη ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ και ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, αντίπαλοι επίσης της παγκοσμιοποίησης. Τον ίδιο όρο χρησιμοποιεί η μνημονιακή αντιπολίτευση (ΝΔ-ΚΙΝΑΛ) για να χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για πολιτική συκοφαντία, γιατί όλοι τους ανήκουν στο ίδιο μπλοκ δυνάμεων.
Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ
Εκτός από το λαϊκισμό, το σύστημα προσπαθεί να αποπροσανατολίσει τους πολίτες επικαλούμενο τον κίνδυνο της φασιστικής ακροδεξιάς. Προσπαθούν να αναβιώσουν τα φαντάσματα μιας άλλης εποχής για να τρομοκρατήσουν το λαό. Ο φασισμός όμως που αναπτύχθηκε την εποχή του Μεσοπολέμου, κυρίως στην Ευρώπη, ήταν η απάντηση της αστικής και μικροαστικής τάξης στον κίνδυνο του Μπολσεβικισμού, που αντιπροσώπευε η, νεαρή τότε, Σοβιετική Ένωση. Στη σημερινή εποχή τέτοιος κίνδυνος δεν υπάρχει, ακόμα κι’ αν υπάρχουν κάποιοι νοσταλγοί του παρελθόντος.
Αντίθετα είναι παρών ο κίνδυνος του «νέου φασισμού» της παγκοσμιοποίησης που υποτάσσει, συρρικνώνει ή διαλύει τα εθνικά κράτη, υποβαθμίζει το βιοτικό επίπεδο με πολιτικές συνεχούς λιτότητας και αλλάζει τη δημογραφική σύνθεση του πληθυσμού ευνοώντας τις μεταναστευτικές ροές και τον εποικισμό. Ο «νέος φασισμός» δεν επιτίθεται με πάντσερ και στούκας αλλά με οικονομικά υπερόπλα – με το ευρώ και το χρέος. Πρόκειται για το φασισμό της αφανούς παγκόσμιας διακυβέρνησης του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Το «σύστημα» αντιδρά με τη μεγαλύτερη δυνατή σφοδρότητα εναντίον των δυνάμεων που το αμφισβητούν και τις χαρακτηρίζει λαϊκιστικές, φασιστικές και ρατσιστικές, που επιδιώκουν δήθεν την εθνική περιχαράκωση και τη δημιουργία «περίκλειστων φρουρίων». Είναι φανερό ότι η κύρια αντίθεση στην εποχή μας είναι μεταξύ, από τη μια, των δυνάμεων που υπερασπίζονται τα εθνικά κράτη και τα λαϊκά συμφέροντα και, από την άλλη, των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης.
Ο ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟΣ ΘΙΑΣΟΣ
Υπάρχουν και πολλοί «άστεγοι ηθοποιοί» που θέλουν να συγκροτήσουν έναν αξιόπιστο εναλλακτικό «θίασο» αλλά, τα τελευταία εννέα χρόνια, δε το έχουν καταφέρει. Τσακώνονται ποιοι θα είναι οι πρωταγωνιστές, δεν έχουν και λεφτά για να πάρουν ένα θέατρο της προκοπής, αλλά το κυριότερο δεν μπορούν να αποφασίσουν ποιος θα γράψει το ανατρεπτικό σενάριο που θα προσελκύσει τους θεατές – τον ελληνικό λαό. Η φτώχια, υλική και κυρίως πνευματική, φέρνει γκρίνια και διχόνοια.
Παρά τις καλές προθέσεις τους οι εναλλακτικοί «ηθοποιοί» δε κατανοούν το ευρύτερο πλαίσιο, δηλαδή, την παγκοσμιοποίηση, εντός του οποίου εκτυλίσσεται η ελληνική τραγωδία. Δε γίνεται κατανοητός ο ρόλος του ξένου νομίσματος – του ευρώ – και του συναλλαγματικού χρέους που αυτό δημιούργησε. Δε γίνεται κατανοητή η φύση της αφανούς ξένης κατοχής. Δε γίνεται κατανοητό ότι απαιτείται ένα συνολικό σχέδιο σωτηρίας και όχι αποσπασματική αντιμετώπιση των επί μέρους θεμάτων όπως του οικονομικού, του κοινωνικού, των εθνικών απειλών, της δημογραφικής συρρίκνωσης και αλλοίωσης του πληθυσμού. Τέλος δε γίνεται κατανοητός ο εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας του αγώνα για τη σωτηρία του Ελληνισμού. Πολλοί από αυτούς, εγκλωβισμένοι σε ιδεολογήματα παλαιότερων εποχών, υιοθετούν επιλεκτικά κάποιες από τις θέσεις των επικυρίαρχων δυνάμεων και έτσι χωρίς να το αντιλαμβάνονται αυτοακυρώνονται, χάνοντας οποιαδήποτε δυνατότητα παρέμβασης. Όσο όλοι αυτοί δεν κάνουν αποδεκτό ένα αξιόπιστο σενάριο δεν μπορούν να συγκροτήσουν και κανέναν εναλλακτικό «θίασο».
Στις Βρυξέλλες, το Βερολίνο, το Παρίσι, στα επιτελικά κέντρα των μεγάλων τραπεζών και των πολυεθνικών επιχειρήσεων τρέμουν τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών και φοβούνται ότι μπορεί να καταρρεύσει το σαθρό οικοδόμημα τους. Γι’ αυτό δε θα τους κάνουμε τη χάρη, δεν κάνουμε αποχή, δεν ψηφίζουμε λευκό ή άκυρο αλλά εκείνο το αντισυστημικό – πατριωτικό κόμμα (δυστυχώς υπάρχουν αρκετά) που κατά την άποψη του καθενός είναι το πιο αξιόπιστο, κι ας είναι μικρό. Μόνο μια τέτοια ψήφος μετράει στον πόλεμο που μαίνεται. Μέχρι να συμφωνηθεί το εναλλακτικό σενάριο και να βρεθούν οι κατάλληλοι «ηθοποιοί» για να ανέβει το έργο που θα λυτρώσει τους θεατές – πολίτες, που θα λυτρώσει το έθνος.
«Στρατηγικές Επιλογές Επιβίωσης του Ελληνισμού»
που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Στοχαστής».
Πηγή:
