Η ολιγόλεπτη συζήτηση είχε ενδιαφέρον μέχρι τη στιγμή που ο Γ. μου ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του, ως δημοτικός σύμβουλος, με τον τάδε συνδυασμό. Ο Γ. είναι άνεργος, λίγο πριν τα 30 και αποφάσισε να μην είναι ούτε άεργος.
Έχει πτυχίο Πανεπιστημίου και μιλάει δυο ξένες γλώσσες, αλλά δεν μπορεί εδώ και τρία χρόνια που ψάχνει να βρει δουλειά.
Έτσι, άκουσε τον πατέρα του και κατεβαίνει υποψήφιος γιατί είτε εκλεγεί ο υποψήφιος Δήμαρχος με τον συνδυασμό του είτε όχι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ωφεληθεί ο Γ.
Μια, δύο γνωριμίες κομβικές θα τις κάνει μέσα από την ενασχόλησή του με τα κοινά, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την επαγγελματική αποκατάσταση. Το στρατηγικό πλάνο του πατέρα του δεν είναι κατακριτέο σε μια κοινωνία που συνεχίζει μέχρι σήμερα να στηρίζεται ως ένα βαθμό στη νοοτροπία του ρουσφετιού.
Διανύοντας προεκλογική περίοδο, το νέο «επάγγελμα» του δημοτικού συμβούλου είναι στα πάνω του. Όμως, δεν κατεβαίνουν υποψήφιοι μόνο άνεργοι που δεν έχουν τι να κάνουν και προσπαθούν να επωφεληθούν μέσα από την υποψηφιότητά τους. Κατεβαίνουν και επιχειρηματίες που στοχεύουν στις δημόσιες σχέσεις, κατεβαίνουν εκπαιδευτικοί που ως χρόνιοι αναπληρωτές στοχεύουν στην απόσπαση κοντά στο σπίτι τους. Επίσης, κατεβαίνουν συνταξιούχοι που αρνούνται να αποδεχτούν ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου και προσπαθούν να βρουν νέα ενδιαφέροντα.
Αντί να προσφέρουν εθελοντικά σε κανέναν οργανισμό, κατεβαίνουν στον πολιτικό στίβο μήπως βολευτούν και τα παιδιά ή τα εγγόνια σε καμία δουλίτσα.
Έχουμε λοιπόν γεμίσει κυριολεκτικά με υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους. Δυστυχώς, αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα σε προεκλογική περίοδο οικονομικής κρίσης. Αν αυτό κάνει τους συγκεκριμένους ανθρώπους να ελπίζουν σε κάτι ή να αισθάνονται σημαντικοί, ορθώς πράττουν. Μόνο που στο τέλος θα έχουμε 10 εκατομμύρια δημοτικούς συμβούλους.
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
Πηγή:
