«Το πρώτο πράγμα που κάνουν αυτοί οι κηφήνες, είναι να ταχθούν στο πλευρό των αδικημένων και των δυστυχούντων. Όποιο και αν είναι το καθεστώς, αυτοί θα κάνουν αντιπολίτευση, μόλις ο κόσμος αρχίσει να διαμαρτύρεται.
Οι πιο ζωηροί θα ηγηθούν της διαμαρτυρίας, ενώ ο πιο χαρισματικός από αυτούς θα γίνει ο αρχηγός τους.
Και το πρώτο πράγμα που θα κάνει θα είναι μοιράζει αφειδώς υποσχέσεις.
Υπόσχεται δημοκρατία στους καταπιεσμένους, που διψούν για ελευθερία.
Σηκώνει το λάβαρο της επανάστασης, γκρεμίζει επαύλεις και παλάτια και ο
λαός τον λατρεύει! Του δίνει εξουσία και πανηγυρίζει.
Ζήτω η Ελευθερία!
Οι νέοι θεσμοί θα είναι αναμφίβολα πιο δημοκρατικοί, οι πολίτες θα
αποκτήσουν περισσότερα δικαιώματα, θα ελέγχουν την εξουσία, θα
απολαμβάνουν ισονομία. Αλλά οι κηφήνες είναι ακόμα εδώ!
Τώρα όμως, θα πρέπει να βρουν τρόπο να διασφαλίσουν τον πολυτελή τους
βίο, χωρίς να προκαλέσουν τον φθόνο των πολλών. Από ποιο λουλούδι θα
μαζέψουν τώρα τη γύρη τους, χωρίς να δυσαρεστήσουν τον κυρίαρχο λαό;
Η πηγή του είναι όσοι, κατά τη διάρκεια του προηγούμενου καθεστώτος,
κατόρθωσαν να αποκτήσουν περιουσία. Δηλαδή, οι επιτυχημένοι
επιχειρηματίες, τα δυνατά μυαλά, οι πιο τολμηροί και εκείνοι που
κληρονόμησαν μεγάλη πατρική περιουσία. Κι επειδή οι κηφήνες είναι πιο
έξυπνοι απ' όσο νομίζετε, θα μοιράσουν μία μικρή ποσότητα από αυτό το
μελάκι στους οπαδούς τους.
Ο λαός, που είχε καταταλαιπωρηθεί από το προηγούμενο καταπιεστικό
καθεστώς, τώρα αξιοποιεί στο έπακρο τις νέες συνθήκες. Τουτέστιν, πέφτει
με τα μούτρα στο μέλι. Εύκολα θα συνηθίσει σε μία εύκολη ζωή, χωρίς
υποχρεώσεις και γεμάτη δώρα και χάδια. Και όσο πιο σπάταλη γίνεται η
εξουσία, τόσο πιο λαίμαργος γίνεται ο λαός.
Ό ηγέτης απολαμβάνει τη δόξα, οι κηφήνες τρωγοπίνουν χωρίς να εργάζονται
και ο λαός κάνει ό, τι του καπνίσει ανενόχλητος, χωρίς να αναρωτιέται
από πού στην ευχή προέρχονται τα αγαθά που απολαμβάνει. Ώσπου το
λουλουδάκι δεν έχει άλλη γύρη να δώσει, μαραίνεται και πεθαίνει. Ο
ηγέτης δεν έχει πια καραμέλες να σκορπίσει στον λαό και οι κηφήνες δεν
έχουν πια λουλούδια να τρυγήσουν.
Ο ηγέτης τότε τα βρίσκει μπαστούνια: ή θα ομολογήσει πως το μέλι σώθηκε,
άρα ότι εξαπάτησε τον λαό ή θα επιχειρήσει να μειώσει τις παροχές για
να εξοικονομήσει χρήματα για τις ανάγκες της πολιτείας. Έτσι κι αλλιώς, ο
λαός θα εξοργιστεί μαζί του θεωρώντας τον εχθρό της δημοκρατίας, εφόσον
έχει ταυτίσει τη δημοκρατία με την αφθονία, τα προνόμια και την ανέμελη
ζωή.
Ζήτω η Επανάσταση!
Κανείς δεν είναι διατεθειμένος να παραχωρήσει τα «κεκτημένα» του: να
πληρώνεται χωρίς να προσφέρει την αντίστοιχη εργασία, να παρανομεί χωρίς
να διώκεται, να αδικεί χωρίς να θεωρείται ανήθικος, να επιδεικνύει τον
πατριωτισμό του χωρίς να προσφέρει καμία υπηρεσία στην πατρίδα. Η
υπερευαίσθητη ψυχή του «δημοκράτη» αγανακτεί και με την υποψία πως θα
τεθούν περιορισμοί. Και όπως ένα ανόητο παιδί, θα υποστηρίξει εκείνον
που θα του υποσχεθεί πως δεν θα αφήσει κανέναν να του πάρει τα παιχνίδια
του.
Αυτή η παρακμή οδηγεί αναγκαστικά σε αδιέξοδο, καθώς η τάξη από την
οποία τρυγούσαν ως τώρα οι κηφήνες, το άλλοτε ανθισμένο λουλουδάκι,
βρίσκεται στα πρόθυρα της καταστροφής και επαναστατεί. Και φυσικά, οι
κηφήνες εύκολα πείθουν τον λαό να πολεμήσει, όχι μόνο εναντίον των
επαναστατημένων θυμάτων, αλλά και εναντίον του ηγέτη που έως τώρα όλοι
μαζί λιβάνιζαν! Θα επιλέξουν έναν νέο αρχηγό, με τον ίδιο τρόπο που
είχαν επιλέξει τον προηγούμενο: Τον κηφήνα με το μεγαλύτερο χάρισμα!
Πώς, όμως, αυτός θα συντηρήσει τα γούστα των κηφήνων και των οπαδών
τους; Μα φυσικά, θα υποσχεθεί πως θα διαγράψει τα χρέη τους και θα
αναδιανείμει τον πλούτο. Ποιον πλούτο; Ό, τι έχει απομείνει στο καημένο
«λουλουδάκι». Έτσι, και οι τελευταίοι εναπομείναντες αυτής της τάξης θα
εγκαταλείψουν τη χώρα και τότε κανείς πια δεν θα παράγει πλούτο.
Η οικονομική κατάσταση θα πιάσει πάτο και τότε ο ηγέτης κάπως θα πρέπει
να διασφαλίσει τη θέση του. Θα επινοήσει εθνικούς κινδύνους, για την
αντιμετώπιση των οποίων θα χρειαστούν χρήματα. Οι φόροι γίνονται τόσο
εξοντωτικοί, που κανείς δεν έχει πλέον χρόνο και διάθεση να ασχοληθεί με
την πολιτική και να στραφεί εναντίον του ηγέτη. Η δημοκρατία έχει
πεθάνει και κανείς δεν πρόλαβε να κλάψει!
Ζήτω που καήκαμε!
Στο στάδιο αυτό, θα εξολοθρευθούν και οι τελευταίοι αξιόλογοι πολίτες,
που θα έχουν το θάρρος να σηκώσουν το ανάστημά τους εναντίον της
τυραννίας. Ο τύραννος απομένει να κυβερνά φαύλους, εξαθλιωμένους
υπηκόους. Οι ρόλοι έχουν αντιστραφεί: Το κράτος, ο «πατερούλης» που
χαρτζιλίκωνε τους άπληστους πολίτες μίας διεφθαρμένης δημοκρατίας,
μεταμορφώθηκε σε άσωτο γιο που αποσπά με τη βία και κατασπαταλά την
περιουσία του λαού, που τώρα είναι ο πατέρας.
Και όταν και αυτή η περιουσία ξοδευτεί, τότε οι κηφήνες θα αναλάβουν και
πάλι να αναδείξουν τη νέα τάξη που θα δημιουργήσει μία νέα περιουσία.
Σε αυτούς θα επενδύσουν και την τελευταία δεκάρα που έχει απομείνει και
μαζί τους θα επιλέξουν έναν ζωηρό κηφήνα για νέο αρχηγό, ικανό να
διαχειριστεί τους πολλούς εξαγριωμένους που έχουν μείνει έξω από την νέα
τάξη.
Και για κάποιο διάστημα θα τα καταφέρει, μέχρι που και αυτοί θα
επαναστατήσουν και τότε οι κηφήνες θα σταθούν στο πλευρό τους... και
πάλι απ' την αρχή!»
Τι σας θυμίζει αυτή η περιγραφή; Αυτό που ζείτε; Αυτό που συνέβη; Αυτό που φοβάστε πως θα συμβεί;
Και όμως, αυτή η περιγραφή έχει γίνει πριν από 2500 χρόνια περίπου και
είναι γραμμένη στο Η΄ βιβλίο της Πολιτείας του Πλάτωνα. Φαντάζομαι πως
την εμπνεύστηκε παρατηρώντας την κοινωνική ζωή των μελισσών και
συγκρίνοντάς την με τον ανορθολογισμό της πολιτικής ζωής της εποχής του,
όταν οι δημαγωγοί ήταν λαοφιλείς και οι κόλακες κινούσαν τα νήματα,
ικανοποιώντας την ματαιοδοξία των αρχόντων και ταΐζοντας το συναίσθημα
της μάζας.
Στις κυψέλες των μελισσών, ο κηφήνας εξοντώνεται αμέσως μόλις επιτελέσει
το έργο του. Η βασίλισσα δεν τον ανέχεται στο πλευρό της και οι άλλες
μέλισσες δεν σκοπεύουν να εργάζονται για να ταΐζουν τους χαραμοφάηδες.
Εμείς πάλι, δεν έχουμε φτάσει ακόμα σε αυτό το διανοητικό επίπεδο!
Πηγή:
