Γνωστόν ότι το
προγονικό, αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι, εν γένει το Ρωμαίικο, τα
φιλοσοφούσε τα πράγματα. Μπορεί οι εξουσίες, ολιγαρχικές, δημοκρατικές,
αυτοκρατορικές, παγανιστικές και χριστιανικές, να (αλληλο)έσφαζαν τους
λαούς τους για τον μπεζαχτά, αλλά η φιλοσοφία, οι τέχνες και οι
θρησκείες επέμεναν να ασχολούνται με τα υπαρξιακά ερωτήματα, τις
ιδεολογίες του πολιτεύεσθαι και τη δέουσα δομή των κοινωνιών.Πολλές λοιπόν σχολές σκέψης του προγονικού, έως τα ύστερα χρόνια της αρχαιότητας (διότι κατόπιν επικράτησαν άλλων παπάδων ευαγγέλια), ανάμεσά τους οι στωικοί, οι πυθαγόρειοι, οι πλατωνικοί, οι νεοπλατωνικοί και πολλοί άλλοι, πρότειναν ως καλόν και αγαθό τρόπο ζωής την ευγενική ολιγάρκεια. Τουτέστιν το μέτρο εις ό,τι αφορούσε τα πρόσωπα, και την αποφυγή (σχεδόν πάση θυσία) της μεγάλης διαφοράς του πλούτου από την πενία, εις όσα αφορούσαν τις κοινωνίες.
Όπως είναι φυσικό (ανθρώπινη φύση γαρ) οι ιδέες των φιλοσόφων ακούγονταν ευχάριστα στις στοές, στους περιπάτους, στα συμπόσια και στους ναούς, ενώ καταγράφονταν στα ψηφίσματα και στα κείμενα, αλλά στην αγορά δεν έπιαναν μία, μνα, δραχμή, δαρεικό, σιστέρσιο, σόλδιο και φλουρί κωνσταντινάτο, ούτε ένα καπίκι – έως σήμερα.
Η ευγενική ολιγάρκεια λοιπόν αναφερόταν στο εθελούσιο λιτοδίαιτο του βίου κυρίως των πλουσίων – διότι από λιτότητα οι πένητες άλλο τίποτα. Αλλά και για τους θήτες, τους πληβείους και εν γένει τους βιοπαλαιστές, η βίαιη επιβολή της λιτότητας (όπως γίνεται και σήμερα) μόνον με την ευγενή ολιγάρκεια δεν είχε να κάνει.
Περί αυτών κάτι μάλλον θα ’χει πιάσει το αυτί του ημιμαθούς Τσίπρα ή των επίσης ημιμαθών λογογράφων του και αίφνης ξεφούρνισε το πομπώδες άμα τε και πομφολυγοειδές «ολιγαρκής αφθονία»! Με τον Μοράλες μίλαγε, να ξεμπερδεύει ήθελε, πέταξε την μπαρούφα του και μετά κάλεσε τους υποψηφίους του για ένα γεύμα «ολιγαρκούς αφθονίας» στο Μαξίμου (το οποίον ως γνωστόν ο Τσίπρας κληρονόμησε απ’ τη θειά του, Άννα Δαλασσινή την Ευγενική).
Βεβαίως, η έννοια «ολιγαρκής αφθονία» δεν έχει καμία… έννοια. Ούτε καν οξύμωρη είναι, ούτε καν περιέχει κάποια κωλοτούμπα μέσα της, ούτε καν μια κενολογία είναι – είναι απλώς μια μπαρούφα!
Όπως επίσης, ουρανομήκης παρλαπίπα ήταν κι εκείνη περί «επαναστατικού ρεαλισμού» που επίσης ο Τσίπρας αμόλησε. Ο άνθρωπος που έχει εφαρμόσει την πιο άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική, δεξιά της Δεξιάς, ομιλεί περί «επαναστατικού ρεαλισμού» σαν να ομιλούσε για κάτι σαν τον Μπίστη λαδορίγανη.
Με έναν λόγο (όπως θα έλεγε και ο Λατούς, όστις εκφράζεται με τον λακωνισμό του Ντεριντά), όταν ο Τσίπρας δεν λέει ψέματα αμολάει μπαρούφες. Όμως το ερώτημα αν οι μπαρούφες είναι λιγότερες απ’ τα ψέματα, παρέλκει.
Διότι οι κατοικούντες τον ΣΥΡΙΖΑ όταν λένε ένα ψέμα, αυτό δεν τους είναι αρκετό – παίρνουν το ψέμα και το πάν’ καβάλα.
Για παράδειγμα η αναγνώριση της δήθεν μακεδονικής γλώσσας από την Ελλάδα το 1977. Μπορεί η μεταγραφή σε μία (όποιαν) αλφάβητο, τοπωνυμίων και οδικών οδηγιών να μη συνιστά επ’ ουδενί αναγνώριση γλώσσας (καθότι στο ίδιο αλφάβητο γράφονται δεκάδες κι εκατοντάδες γλώσσες), πλην όμως Τσίπρας, Κοτζιάς κι όλη αυτή η ορδή του Μπρανκαλεόνε έχουν πάρει αυτό το ψέμα καβάλα και πάνε.
Πού πάνε; κατά διαβόλου εν αφθονία. Θα μου πείτε η έκφραση «κατά διαβόλου εν αφθονία» είναι μπαρούφα. Μην είσθε βέβαιοι, εκεί ψηλά στη νεφελοκοκκυγία, όπου ζει ο βαρώνος Μυγχάουζεν και ο Αίολος, οι μπαρούφες και οι αερολογίες αποτελούν το 3% του Σύμπαντος.
Λίγο είναι αυτό το 3%, να νομίζει πως είναι το Σύμπαν;
email: stathispontiki@gmail.com
Πηγή:
