Τώρα πια ο Σκαρίμπας είναι μια παγιωμένη αξία. Όμως, πριν
είκοσι-τριάντα χρόνια, συνήθως όποιος μίλαγε για τον Σκαρίμπα συνόδευε
τα λεγόμενά του μ’ ένα ηλίθιο γελάκι -για να διαχωρίσει τη θέση του. Ο
Σκαρίμπας έζησε στο λογοτεχνικό περιθώριο σαν μια ιδιάζουσα περίπτωση,
που δεν μας κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη.
Απ’ όσο θυμάμαι, ο Σκαρίμπας ζούσε σε μιαν ατμόσφαιρα αδιάπτωτου (αλλά, χλιαρού) σνομπαρίσματος. Όλοι μας είμαστε δυτικοθρεμένοι, τουτέστιν μικροψεύτες. Ο Σκαρίμπας προβάλλει σαν ο Μέγας Αυτοδίδακτος. Και, ακριβώς, αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα σ’ έναν αναγνωρισμένο ποιητή (π.χ. τον Ελύτη) και στον παραγνωρισμένο μας λόγιο, τον Σκαρίμπα. Ο Ελύτης κουβαλάει στη ράχη του τη Γαλλία. Ο Σκαρίμπας αντλεί από τ’ άντερά του. Και δεν εχρησιμοποίησα τυχαίως τον τίτλο λόγιος. Ο Σκαρίμπας δεν είναι μια μπουρμπουλήθρα που ξεφυσάει αλλόκοτες χρωματιστές λέξεις. Με τον καιρό απέβη λίαν ενοχλητικός. Υπαινίσσομαι το ιστορικό του έργο, που οι πάνσοφοί μας πανεπιστημιακοί υπεδέχθησαν με μορφασμούς. Γιαυτό, ο κύριος Ασδραχάς δεν περιλαμβάνει τα ιστορικά βιβλία του Σκαρίμπα στις εκατόν-πενήντα σελίδες της ιστοριο-βιβλιογραφίας του. Σπεύδω να δηλώσω: εκτιμώ περισσότερο τον παραμυθά-ιστοριογράφο Σκαρίμπα από τα επιστημονικοφανή παραμύθια των Σβορόνων.
Απ’ όσο θυμάμαι, ο Σκαρίμπας ζούσε σε μιαν ατμόσφαιρα αδιάπτωτου (αλλά, χλιαρού) σνομπαρίσματος. Όλοι μας είμαστε δυτικοθρεμένοι, τουτέστιν μικροψεύτες. Ο Σκαρίμπας προβάλλει σαν ο Μέγας Αυτοδίδακτος. Και, ακριβώς, αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα σ’ έναν αναγνωρισμένο ποιητή (π.χ. τον Ελύτη) και στον παραγνωρισμένο μας λόγιο, τον Σκαρίμπα. Ο Ελύτης κουβαλάει στη ράχη του τη Γαλλία. Ο Σκαρίμπας αντλεί από τ’ άντερά του. Και δεν εχρησιμοποίησα τυχαίως τον τίτλο λόγιος. Ο Σκαρίμπας δεν είναι μια μπουρμπουλήθρα που ξεφυσάει αλλόκοτες χρωματιστές λέξεις. Με τον καιρό απέβη λίαν ενοχλητικός. Υπαινίσσομαι το ιστορικό του έργο, που οι πάνσοφοί μας πανεπιστημιακοί υπεδέχθησαν με μορφασμούς. Γιαυτό, ο κύριος Ασδραχάς δεν περιλαμβάνει τα ιστορικά βιβλία του Σκαρίμπα στις εκατόν-πενήντα σελίδες της ιστοριο-βιβλιογραφίας του. Σπεύδω να δηλώσω: εκτιμώ περισσότερο τον παραμυθά-ιστοριογράφο Σκαρίμπα από τα επιστημονικοφανή παραμύθια των Σβορόνων.
Ηλίας Πετρόπουλος
Και ένα ποίημα του για τη Χαλκίδα
Σπασμένο καράβι Σπασμένο καράβι νάμαι, πέρα βαθιά
–έτσι νάμαι–
με χώρις κατάρτια με χώρις πανιά να κοιμάμαι.
Νάν’ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική γύρω γύρω,
με κουφάρι γυρτό και με πλώρη εκεί που θα γείρω.
Νάν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά –έτσι νάναι!
– και τα βράχια κατάπληχτα και τ’ αστέρια μακριά να κυττάνε… Δίχως χτύπο οι ώρες, και οι μέρες θλιβές
–δίχως χάρη
– κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μέσ’ σε νύχτες βουβές το φεγγάρι. ……………………………………….. Έτσι νάμαι καράβι γκρεμισμένο, νεκρό
–έτσι νάμαι
Και ένα ποίημα του για τη Χαλκίδα
Σπασμένο καράβι Σπασμένο καράβι νάμαι, πέρα βαθιά
–έτσι νάμαι–
με χώρις κατάρτια με χώρις πανιά να κοιμάμαι.
Νάν’ αφράτος ο τόπος κι η ακτή νεκρική γύρω γύρω,
με κουφάρι γυρτό και με πλώρη εκεί που θα γείρω.
Νάν’ η θάλασσα άψυχη και τα ψάρια νεκρά –έτσι νάναι!
– και τα βράχια κατάπληχτα και τ’ αστέρια μακριά να κυττάνε… Δίχως χτύπο οι ώρες, και οι μέρες θλιβές
–δίχως χάρη
– κι έτσι κούφιο κι ακίνητο μέσ’ σε νύχτες βουβές το φεγγάρι. ……………………………………….. Έτσι νάμαι καράβι γκρεμισμένο, νεκρό
–έτσι νάμαι
– σ’ αμμουδιά πεθαμένη και σε κούφιο νερό, να κοιμάμαι.
Πηγή:
