Δεν είναι «λίγος» ο Κούλης και τον κάνει κάθε φορά μια χαψιά ο Τσίπρας στη Βουλή. Είναι απλώς ένας πολιτικός που εισηγείται και υπερασπίζεται μια δεξιά, αντιλαϊκή, νεοφιλελεύθερη και συντηρητική πολιτική. Το διεστραμμένο της υπόθεσης είναι ότι ο Τσίπρας εισηγείται και υπερασπίζεται μια το ίδιο αντιλαϊκή, όμως ακόμα πιο νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά πολιτική. Με τη διαφορά ότι ταυτοχρόνως χρησιμοποιεί μια ψευδοαριστερή ρητορική και μια άνευ προηγουμένου διαστροφή της λογικής. Με αποτέλεσμα ο Τσίπρας να «κλέβει εκκλησία» (τον Μητσοτάκη) και να ληστεύει έτσι απρόσκοπτα και άνευ αντιπάλου τους Έλληνες.
Όμως, τι πράγματι αντιπροσωπεύουν αυτά τα κόμματα τύπου Ν.Δ. - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ και λοιπές παραφυάδες; Πόσο μειοψηφικά είναι εν τέλει, εν σχέσει με τις πλειοψηφίες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν;
Τι αντιπροσωπεύει η Ν.Δ. στο Κοινοβούλιο; τους εργάτες; τους εργαζόμενους; τους γεωργούς; τους επιστήμονες; Ποιους έχει ξεπουλήσει ο ΣΥΡΙΖΑ στο Κοινοβούλιο; τους εργάτες; τους εργαζόμενους; τους γεωργούς; τους συνταξιούχους; τους επιστήμονες; όλους!
Αυτό το μεγάλο χάσμα μεταξύ εκπροσώπων και εκπροσωπούμενων είναι το θανάσιμο πρόβλημα της αστικής δημοκρατίας σήμερα. Που άλλωστε αποδυναμώνεται όλο και περισσότερο και για άλλους, όλο και περισσότερους λόγους.
Ποιους υπηρετεί η Ν.Δ. σήμερα; Τους Δυνατούς, τους Επικυρίαρχους και κάθε εκδοχή της οικονομικής δικτατορίας. Ποιους υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα; Ακριβώς τους ίδιους. Με αποτέλεσμα αντί για Σύνταγμα να έχουμε Μνημόνιο, η υποτέλεια της χώρας να έχει βαθύνει, η εθνική περιουσία να έχει υποθηκευθεί, το βιοτικό επίπεδο του λαού να χειροτερεύει συνεχώς και το δημογραφικό πρόβλημα να θεριεύει.
Ανίκανα τα κόμματα αυτού του νέου δικομματικού μονοκομματισμού να αντιληφθούν τις συνέπειες των έργων τους, πάνε από το κακό στο χειρότερο, ο Τσίπρας μιλάει με το στόμα του Πολάκη και ο κ. Μητσοτάκης με το στόμα του Αδώνιδος, εκ κόρακος κρα, όπως θα έλεγαν και οι σκύλοι που, επ’ εσχάτοις, μαθαίνουν κι αυτοί αρχαία ελληνικά (τα λατινικά τα έχει κόψει ο κ. Γαβρόγλου). Πράγματι, δυστυχισμένη Ελλάδα!
Αυτού του τύπου τα κόμματα δεν αντιπροσωπεύουν τίποτα πλέον, είναι μειοψηφικά μέσα στις πλειοψηφίες που χειραγωγούν και ξεπλανεύουν. Τα κόμματα αυτά εκπροσωπούν, εκτός από τα αφεντικά τους, μόνον τα στελέχη τους και τις καρέκλες τους.
Κανέναν θαυμασμό δεν μου προκαλούν οι δημαγωγικές ικανότητες του Τσίπρα, που αφήνουν τους χάχαχες με ανοιχτό το στόμα, ούτε οι οικτρές δυνατότητες του Κούλη να τον αντιμετωπίσει. Αντιθέτως θλίψη βαθιά. Διότι «βλάπτουν και οι δύο τη Συρία το ίδιο». Μας κόβουν και οι δύο από ένα χέρι ο καθένας και μας επιστρέφουν από ένα δάχτυλο.
Και αυτό το κομμένο δάχτυλο μας το παίρνουν – κι αυτό – πίσω, για να μας το κουνήσουν επιτιμητικά κι επικριτικά μπροστά στη μύτη μας, ώστε να καθόμαστε καλά, να «πιάνουν τόπο οι θυσίες μας» και να πεθαίνει η χώρα μας, στο Αιγαίο, στις Πρέσπες, στη Θράκη, στα Πανεπιστήμια, στο Κοινοβούλιο, μέσα στα σπίτια μας, ήσυχα χωρίς φωνές και διαμαρτυρίες (που άλλωστε μας εκθέτουν στο εξωτερικό).
Μου θυμίζουν όλα αυτά μια σκηνή από την ταινία «Η διάσωση του στρατιώτη Ράιαν» όπου ένας Γερμανός στρατιώτης σφάζει με την ξιφολόγχη του έναν Αμερικανό στρατιώτη και ταυτοχρόνως του ψιθυρίζει γλυκά, μητρικά, σχεδόν παρηγορητικά: «μην αντιστέκεσαι, άστο να γίνει, ησύχασε…».
Θεέ μου…
ΣΤAΘΗΣ Σ.
Πηγή:
