Η
πικρή (και πολύ δαπανηρή) εμπειρία μας είχε διδάξει πως η προθυμία του
Αλέκση να διαπραγματευθεί οτιδήποτε προς όφελος του συμφέροντος των
κατοίκων της χώρας της οποίας είναι πρωθυπουργός είναι μηδαμινή.
Δεν είναι μόνο πως στερείται των ικανοτήτων που απαιτούνται για μια διαπραγμάτευση, είναι και το ότι δεν τον ενδιαφέρει. Το μόνο του μέλημα είναι να βρίσκει τρόπους να χώνει τα γαμψά του νυχάκια όλο και πιο βαθιά στο μαλακό μαξιλάρι της καρέκλας της εξουσίας και αυτό ακριβώς έκανε και στη συμφωνία (που μπορεί να μην ήταν συμφωνία, αλλά μπορεί να ήταν και αρχή συμφωνίας) με τον γκράν-μετρ των παιχνιδιών εξουσίας Ιερώνυμο. Του έδωσε ό,τι επιθυμούσε η Εκκλησία εδώ και δεκαετίες με μοναδικό αντάλλαγμα ένα πλασματικό κενό 10.000 θέσεων στο δημόσιο, χάρη στο οποίο μπορεί να καταχραστεί ακόμα περισσότερα χρήματα των φορολογούμενων για να εξαγοράσει πολύτιμες ψήφους.
Για αυτές τις 10.000 θέσεις, οι οποίες αδειάζουν μεν, αλλά εξακολουθούν να πληρώνονται από τα λεφτά των φορολογούμενων δε, ο Αλέκσης έδωσε στον –συνένοχο στην εξαπάτηση– Ιερώνυμο τα εξής:
→ Διαβεβαίωση ότι οι φορολογούμενοι όχι μόνο θα πληρώνουν τους μισθούς των κληρικών νυν και αεί, αλλά και ότι κάθε μισθολογική αύξηση στο δημόσιο θα σημαίνει και αύξηση στη μισθοδοσία των ιερέων. Πρόβλεψη για αντίστοιχη μείωση φυσικά δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για μείωση του ποσού της μισθοδοσίας σε περίπτωση μείωσης του αριθμού των κληρικών.
→ Παραδοχή ότι το αντάλλαγμα για την εκκλησιαστική περιουσία που πέρασε στην κατοχή του κράτους ήταν μικρότερο της αξίας της περιουσίας αυτής. Αυτό που δεν θα τολμούσε να ξεστομίσει κανένας δεξιός πρωθυπουργός το ξεστόμισε με περισσή άνεση ο Αλέκσης μας. Και το έκανε με την ίδια προχειρότητα (χωρίς αριθμούς, ποσά και άλλα τέτοια νεοφιλελεύθερα) που ξεστομίζει τα πάντα.
→ Αποποίηση κάθε κρατικής απαίτησης σε περιουσιακά στοιχεία που η Εκκλησία διεκδικεί ως δικά της και πρόταση συνεκμετάλλευσης των περιουσιακών αυτών στοιχείων μέσω ενός ταμείου που απ’ ό,τι φαίνεται ήδη υπάρχει από την κυβέρνηση Σαμαροβενιζελοκουβέλη. Η ένταξη στο ταμείο αυτό σημαίνει πως τη συντήρηση των περιουσιακών αυτών στοιχείων (που κάποια μπορεί να είναι αδύνατο να αξιοποιηθούν) αναλαμβάνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι. Εξού και η πρόβλεψη για εθελοντική ένταξη στο ταμείο αυτό και άλλων κομματιών της εκκλησιαστικής περιουσίας (με λίγα λόγια, απ ό,τι η Εκκλησία δεν μπορεί να βγάλει φράγκα, θα μπορεί, αν θέλει, να το παραχωρεί στο ταμείο για συντήρηση)
→ Τη δυνατότητα να είναι οι υψηλόβαθμοι ιεράρχες αυτοί που κάνουν κουμάντο στη μισθοδοσία των κληρικών οι οποίοι τώρα θα είναι έρμαια στις ορέξεις των Αγίων του ΔΣ που χαϊδευτικά αποκαλούμε Ιερά Σύνοδο. Πλέον οι κληρικοί θα μπορούν να απολύονται κι αυτό καθόλου δεν χαλάει τους μουσάτους κυρίους με τα χρυσοποίκιλτα άμφια και τις μαύρες λιμουζίνες.
Κι όλα αυτά για να εξαγγείλει ο Δημήτρης «Δύο χρόνια στο Αιγάλεω» Τζανακόπουλος το άνοιγμα 10.000 θέσεων εργασίας στο Δημόσιο. 10.000 θέσεων που δεν θα αντικαταστήσουν, αλλά θα προστεθούν στους 10.000 κληρικούς, προκειμένου να αποδειχθεί ότι μπορεί να είναι αδύνατον να κοπούν τα φράγκα της Εκκλησίας, αλλά οι φόροι μπορούν πάντα να αυξηθούν.
Θα έλεγα ότι άλλος ένας σκοπός του Αλέκση είναι να πιστέψουν οι αριστεροί πελάτες του ότι θέλει να χωρίσει το κράτος από την Εκκλησία, αλλά η συμφωνία (που μπορεί να μην ήταν συμφωνία αλλά μπορεί να ήταν και αρχή συμφωνίας) είναι τόσο απροκάλυπτα υπέρ της Εκκλησίας και τόσο απροκάλυπτα σε βάρος των φορολογούμενων, που κάνενας δεν είναι τόσο ηλίθιος* ώστε να πιστέψει ότι ο Αλέκσης μπορεί να έρθει σε οποιαδήποτε ρήξη με τον αγαπημένο του Ιερώνυμο ή να κάνει κάτι που θα ωφελήσει τη χώρα της οποίας είναι πρωθυπουργός.
Κατόπιν όλων αυτών, είναι μάλλον απίθανο ο Αλέκσης να μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που τα έβαλε με την Εκκλησία. Αντιθέτως, δεν θα με εξέπληττε μια πρόταση αγιοποίησής του, καθώς ποτέ κανένας Έλληνας πρωθυπουργός δεν έδωσε τόσα πολλά στην Εκκλησία με αντάλλαγμα τόσα λίγα και αυτά τα λίγα μόνο για την πάρτη του. Και μπράβο του.
*Έκανα λάθος. Στο τουίτερ μια κυρία έγραψε πόσο χαρούμενη είναι που οι 10.000 θέσεις κληρικών θα γίνουν 10.000 θέσεις γιατρών και δασκάλων.
Δεν είναι μόνο πως στερείται των ικανοτήτων που απαιτούνται για μια διαπραγμάτευση, είναι και το ότι δεν τον ενδιαφέρει. Το μόνο του μέλημα είναι να βρίσκει τρόπους να χώνει τα γαμψά του νυχάκια όλο και πιο βαθιά στο μαλακό μαξιλάρι της καρέκλας της εξουσίας και αυτό ακριβώς έκανε και στη συμφωνία (που μπορεί να μην ήταν συμφωνία, αλλά μπορεί να ήταν και αρχή συμφωνίας) με τον γκράν-μετρ των παιχνιδιών εξουσίας Ιερώνυμο. Του έδωσε ό,τι επιθυμούσε η Εκκλησία εδώ και δεκαετίες με μοναδικό αντάλλαγμα ένα πλασματικό κενό 10.000 θέσεων στο δημόσιο, χάρη στο οποίο μπορεί να καταχραστεί ακόμα περισσότερα χρήματα των φορολογούμενων για να εξαγοράσει πολύτιμες ψήφους.
Για αυτές τις 10.000 θέσεις, οι οποίες αδειάζουν μεν, αλλά εξακολουθούν να πληρώνονται από τα λεφτά των φορολογούμενων δε, ο Αλέκσης έδωσε στον –συνένοχο στην εξαπάτηση– Ιερώνυμο τα εξής:
→ Διαβεβαίωση ότι οι φορολογούμενοι όχι μόνο θα πληρώνουν τους μισθούς των κληρικών νυν και αεί, αλλά και ότι κάθε μισθολογική αύξηση στο δημόσιο θα σημαίνει και αύξηση στη μισθοδοσία των ιερέων. Πρόβλεψη για αντίστοιχη μείωση φυσικά δεν υπάρχει, όπως δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για μείωση του ποσού της μισθοδοσίας σε περίπτωση μείωσης του αριθμού των κληρικών.
→ Παραδοχή ότι το αντάλλαγμα για την εκκλησιαστική περιουσία που πέρασε στην κατοχή του κράτους ήταν μικρότερο της αξίας της περιουσίας αυτής. Αυτό που δεν θα τολμούσε να ξεστομίσει κανένας δεξιός πρωθυπουργός το ξεστόμισε με περισσή άνεση ο Αλέκσης μας. Και το έκανε με την ίδια προχειρότητα (χωρίς αριθμούς, ποσά και άλλα τέτοια νεοφιλελεύθερα) που ξεστομίζει τα πάντα.
→ Αποποίηση κάθε κρατικής απαίτησης σε περιουσιακά στοιχεία που η Εκκλησία διεκδικεί ως δικά της και πρόταση συνεκμετάλλευσης των περιουσιακών αυτών στοιχείων μέσω ενός ταμείου που απ’ ό,τι φαίνεται ήδη υπάρχει από την κυβέρνηση Σαμαροβενιζελοκουβέλη. Η ένταξη στο ταμείο αυτό σημαίνει πως τη συντήρηση των περιουσιακών αυτών στοιχείων (που κάποια μπορεί να είναι αδύνατο να αξιοποιηθούν) αναλαμβάνουν οι Έλληνες φορολογούμενοι. Εξού και η πρόβλεψη για εθελοντική ένταξη στο ταμείο αυτό και άλλων κομματιών της εκκλησιαστικής περιουσίας (με λίγα λόγια, απ ό,τι η Εκκλησία δεν μπορεί να βγάλει φράγκα, θα μπορεί, αν θέλει, να το παραχωρεί στο ταμείο για συντήρηση)
→ Τη δυνατότητα να είναι οι υψηλόβαθμοι ιεράρχες αυτοί που κάνουν κουμάντο στη μισθοδοσία των κληρικών οι οποίοι τώρα θα είναι έρμαια στις ορέξεις των Αγίων του ΔΣ που χαϊδευτικά αποκαλούμε Ιερά Σύνοδο. Πλέον οι κληρικοί θα μπορούν να απολύονται κι αυτό καθόλου δεν χαλάει τους μουσάτους κυρίους με τα χρυσοποίκιλτα άμφια και τις μαύρες λιμουζίνες.
Κι όλα αυτά για να εξαγγείλει ο Δημήτρης «Δύο χρόνια στο Αιγάλεω» Τζανακόπουλος το άνοιγμα 10.000 θέσεων εργασίας στο Δημόσιο. 10.000 θέσεων που δεν θα αντικαταστήσουν, αλλά θα προστεθούν στους 10.000 κληρικούς, προκειμένου να αποδειχθεί ότι μπορεί να είναι αδύνατον να κοπούν τα φράγκα της Εκκλησίας, αλλά οι φόροι μπορούν πάντα να αυξηθούν.
Θα έλεγα ότι άλλος ένας σκοπός του Αλέκση είναι να πιστέψουν οι αριστεροί πελάτες του ότι θέλει να χωρίσει το κράτος από την Εκκλησία, αλλά η συμφωνία (που μπορεί να μην ήταν συμφωνία αλλά μπορεί να ήταν και αρχή συμφωνίας) είναι τόσο απροκάλυπτα υπέρ της Εκκλησίας και τόσο απροκάλυπτα σε βάρος των φορολογούμενων, που κάνενας δεν είναι τόσο ηλίθιος* ώστε να πιστέψει ότι ο Αλέκσης μπορεί να έρθει σε οποιαδήποτε ρήξη με τον αγαπημένο του Ιερώνυμο ή να κάνει κάτι που θα ωφελήσει τη χώρα της οποίας είναι πρωθυπουργός.
Κατόπιν όλων αυτών, είναι μάλλον απίθανο ο Αλέκσης να μείνει στην ιστορία ως ο ηγέτης που τα έβαλε με την Εκκλησία. Αντιθέτως, δεν θα με εξέπληττε μια πρόταση αγιοποίησής του, καθώς ποτέ κανένας Έλληνας πρωθυπουργός δεν έδωσε τόσα πολλά στην Εκκλησία με αντάλλαγμα τόσα λίγα και αυτά τα λίγα μόνο για την πάρτη του. Και μπράβο του.
*Έκανα λάθος. Στο τουίτερ μια κυρία έγραψε πόσο χαρούμενη είναι που οι 10.000 θέσεις κληρικών θα γίνουν 10.000 θέσεις γιατρών και δασκάλων.
Πηγή:
