Παραπάνω από προφανής είναι η αγχώδης
επικοινωνιακή προσπάθεια της κυβέρνησης, μετά την απερίγραπτη τραγωδία
στο Μάτι με την εκατόμβη των νεκρών, να εμφανιστεί, μέσω του μηνύματος
του πρωθυπουργού από την Ιθάκη και των εξαγγελιών που έγιναν στην
Δ.Ε.Θ., ότι η Ελλάδα εισέρχεται σε μια νέα περίοδο, αυτήν του τέλους των
μνημονίων και της επιτροπείας.
Κυρίαρχο στοιχείο σε όλη αυτή την προσπάθεια, είναι η μεγεθυμένη εντέχνως παροχολογία «ψίχουλων» σε μια καθημαγμένη από τον μνημονιακό οδοστρωτήρα κοινωνία.
Κυρίαρχο στοιχείο σε όλη αυτή την προσπάθεια, είναι η μεγεθυμένη εντέχνως παροχολογία «ψίχουλων» σε μια καθημαγμένη από τον μνημονιακό οδοστρωτήρα κοινωνία.
Ο συμβολισμός της ομηρικής Ιθάκης, από όπου απηύθυνε ο πρωθυπουργός
το διάγγελμά του, περί δήθεν του τέλους της μνημονιακής «Οδύσσειας» της
Ελλάδος, με βάση τα αντικειμενικά οικονομικά και πραγματικά δεδομένα της
χώρας, όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή βάση, αλλά, αντίθετα, μπορεί
κανένας να ισχυρισθεί, ότι όλη αυτή η προσπάθεια αγγίζει τα όρια μιας
κακοστημένης επικοινωνιακής «οπερέτας».
Η εφαρμογή των τριών μνημονίων (2010 – 2018) εμπεριείχε πολιτικές, που οι δανειστές ουδέποτε θα εφάρμοζαν στην χώρα τους. Πρόκειται για βίαιες «χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό», που υποβιβάζουν δραματικά το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού, οδηγούν την Ελλάδα σε πλήρη παρακμή και την φέρνουν αντιμέτωπη με μεγάλους κινδύνους στα εθνικά της ζητήματα. Ενέχουν, δε, αυτές οι ενέργειες στοιχεία «θλιβερής οπερέτας», γιατί, ενώ η οικονομία, μετά από εννέα χρόνια σκληρής μνημονιακής λιτότητας, βρίσκεται σε «ημικωματώδη κατάσταση».
Παρ’ όλα αυτά, όμως, οι «Λωτοφάγοι» της εξουσίας επιχειρούν να εμφανίσουν, ότι το πρόβλημα της Ελλάδας λύθηκε και βρισκόμαστε στο τέλος των μνημονίων, με «ούριο πλέον άνεμο» για το μέλλον. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, που δεν απηχεί την πραγματικότητα, συγκαλύπτεται η τερατώδης ευθύνη των δανειστών και των εταίρων για την διάλυση της Ελλάδας, που την μετέτρεψαν σε «αέναη αποικία χρέους».
Τα νούμερα είναι εφιαλτικά και δεν θα έπρεπε να επιτρέπουν σε κανέναν να εφησυχάζει: Μείωση του εθνικού εισοδήματος κατά 25%, αύξηση του δημοσίου χρέους, τόσο σε ποσοστό του ΑΕΠ (180%) όσο και σε πραγματικούς αριθμούς (265 δισ. ευρώ κατά την είσοδο στα μνημόνια, 345 δισ. κατά την λήξη αυτών), τρομακτική ανεργία, με συνέπεια την δραματική έξοδο της πιο μορφωμένης νέας γενιάς στην Ιστορία μας (brain drain), διάλυση του παραγωγικού μηχανισμού, οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, βίαιη προσπάθεια αλλοίωσης του κοινωνικού σχηματισμού με την κατάλυση του μικροϊδιοκτησιακού χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας, που της έδιδε έναν ιδιότυπο αυτόνομο χαρακτήρα.
Αυτοί, που πραγματικά είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι, είναι οι ξένοι δανειστές – εταίροι, εξ ου και τα «υποκριτικά χαμόγελά τους», περί δήθεν επιτυχίας των πολιτικών τους για την Ελλάδα. Καθόσον δεν αντέχουν να εμφανισθούν στα κοινοβούλιά τους και να ζητήσουν νέα χρηματοδότηση για την Ελλάδα, αφού, συστηματικά, όλο αυτό το διάστημα έχουν αποκρύψει την αλήθεια, ότι το συντριπτικό μέρος των δανείων που δόθηκαν στην Ελλάδα πήγε απευθείας στις τσέπες τους και στο τραπεζικό τους σύστημα, που «ξεφορτώθηκε» χωρίς συνέπειες τα ελληνικά ομόλογα.
Έτσι, σήμερα η Ελλάδα, όσον αφορά στην χρηματοδοτική της ικανότητα, παραμένει στην ίδια σχεδόν κατάσταση με αυτήν, που είχε, όταν εισήλθε στη μνημονιακή κηδεμονία. Δηλαδή είναι ένα κράτος «ultra ponzi», κατά την σχηματοποίηση των κρατών ως οικονομικών μονάδων στον σύγχρονο καπιταλισμό, σύμφωνα με τον Aμερικανό οικονομολόγο Hyman Μinsky.
Αφού «φτωχοποίησαν» την ελληνική κοινωνία και διέλυσαν τον παραγωγικό μηχανισμό, μας ρίχνουν ανέτοιμους στις αγορές, οι οποίες είναι βέβαιο, ότι θα επιχειρήσουν να κερδοσκοπήσουν για μια ακόμα φορά στις πλάτες της Ελλάδας. Μια χώρα η οποία ήδη βρίσκεται σε πολύ δυσχερή κατάσταση, λόγω και της υποθήκευσης του εθνικού της πλούτου στο υπερταμείο των 99 ετών και της αποδοχής εφαρμογής του αγγλικού δικαίου ως προς το χρέος της.
Η οικονομία, μετά από εννεαετή βίαιη «χειρουργική» μνημονιακή επέμβαση, με ισοπεδωτική εσωτερική υποτίμηση των πάντων και τρομακτική ύφεση «πολεμικού χαρακτήρα», που ξεπέρασε σε διάρκεια το Κραχ του 1929, βρίσκεται σε ένα «λασπώδες» έδαφος στασιμότητας. Συνοδεύεται από «αναιμικό» έως ανύπαρκτο ρυθμό ανάπτυξης (1,7%), τη στιγμή που η Ελλάδα θα έπρεπε να «τρέχει» με ανάπτυξη 4% – 5% τουλάχιστον, για να αποκαταστήσει στοιχειωδώς τις «πληγές της».
Οι προοπτικές είναι δυσοίωνες, αφού έως το 2060 τα περιθώρια δημοσιονομικής επέκτασης, που θα μπορούσε να συμβάλλει στην ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, είναι ελάχιστα, λόγω των ψηφισθεισών, ήδη, ρυθμίσεων με τους δανειστές για 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα έως το 2022 και 2,2% έως το 2060.
Παρά, δε, τις υποσχέσεις, που λειτουργούσαν ως «το τυρί στη φάκα» για ρύθμιση του δημοσίου χρέους, που στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία θα σήμαινε διαγραφή μεγάλου τμήματός του, ως ανάληψη μέρους του κόστους από τους δανειστές (όπως εν προκειμένω για το θέμα αυτό απαιτούσε το ΔΝΤ), ουσιαστικά δεν έγινε τίποτα, λόγω του στόχου των Ευρωπαίων δανειστών – εταίρων να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μια ιδιότυπη «αποικία χρέους».
Έτσι σήμερα, που η κυβέρνηση «πανηγυρίζει», ότι η Ελλάδα εξήλθε από τα μνημόνια, η χώρα δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της για δανεισμό από τις αγορές (τα επιτόκια του δεκαετούς ομολόγου είναι στο 4,5%, την ώρα που η Ισπανία και η Πορτογαλία δανείζονται περίπου στο 1,5% – 1,8%).
Αντικειμενικά, βρισκόμαστε στην ίδια περίπου κατάσταση του 2010, με την καταστροφική είσοδο στην μνημονιακή κηδεμονία, πλην όμως, έως τώρα η χώρα έχασε το 25% του Α.Ε.Π, υποθήκευσε όλο τον δημόσιο πλούτο της για 99 χρόνια στο υπερταμείο, διέλυσε την κοινωνική της ισορροπία αλλά και την παραγωγική της δυναμική. Ωστόσο αυτό συντελέστηκε με την τρομακτική υπερφορολόγηση των πάντων για να «πιάνονται» οι αριθμοί των πρωτογενών πλεονασμάτων για την αποπληρωμή των δανειστών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ανάπτυξη και αποτελεί «εγκληματική οικονομική πολιτική», που θα βαρύνει για πάντα τους εταίρους- δανειστές, αλλά και το εξαρτημένο πολιτικό προσωπικό εξουσίας.
Δημιουργείται, έτσι, το λεγόμενο «λούμπεν προλεταριάτο», για το οποίο ο Καρλ Μαρξ είχε αναφερθεί ιδιαίτερα επικριτικά, καθόσον μετατρέπεται σε σύμμαχο κάθε εξουσιαστικού μορφώματος και συντηρητικής οπισθοδρόμησης. Συναφές εκρηκτικό πρόβλημα, που απειλεί την ύπαρξη της ίδιας της Χώρας, αποτελεί το δημογραφικό, αφού σε βάθος τριάντα χρόνων η μείωση του πληθυσμού της χώρας θα αγγίξει οριακά σημεία επιβίωσής της.
Αυτό, που θα έπρεπε να είναι το πρώτο, στην κυριολεξία, σήμα κινδύνου για το πολιτικό προσωπικό και γύρω από αυτό να δημιουργηθεί ένα ισχυρό πρόγραμμα εθνικής ανάτασης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδος, απουσιάζει παντελώς από τον δημόσιο λόγο. Πρόκειται για αυτοκτονική «μυωπία», που συναντάται μόνο σε «φθίνουσες» και «ασθενείς» κοινωνίες.
Εκτός, όμως, από την παράδοση του «Μακεδονισμού» στα Σκόπια, οι μεγάλοι κίνδυνοι για την Ελλάδα προέρχονται από την Τουρκία, αφού έχουν καταρρεύσει οι ψευδαισθήσεις και τα αφηγήματα της ντόπιας «ελίτ» κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, περί «εξημέρωσης του θηρίου» μέσω των Ευρωπαϊκών θεσμών. Στη σημερινή εποχή των έντονων γεωπολιτικών «σπασμών» και του «Φθινοπώρου» της Αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας.
Η Τουρκία με τα πολλά προβλήματα, αποδεσμευόμενη για διάφορους λόγους από τις Δυτικές επιρροές, μετατρέπεται σε έναν επικίνδυνο γεωπολιτικό «παίκτη», με πρώτο εν δυνάμει «θύμα» την Ελλάδα, η οποία, σε αυτό το μονοπάτι της παρακμής, που έχει εισέλθει, φαίνεται ολοένα και περισσότερο αδύναμη να αντιμετωπίσει τυχόν επιθετικές ενέργειες εναντίον της στο μέλλον, που δεν μπορούν, πλέον, να αποκλειστούν.
Θα περίμενε κανείς, με βάση αυτά τα πολύ σοβαρά ζητήματα, στα οποία βρίσκεται βουτηγμένη η Χώρα, την απαιτούμενη σοβαρότητα και την ετοιμότητα του πολιτικού συστήματος να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά και τις πρωτοβουλίες για άρση τους. Το συνεχιζόμενο «θέατρο σκιών» στην πολιτική ζωή είναι, πλέον, δυσβάσταχτο, ακόμα και για την εύπιστη ελληνική κοινωνία, που εμφανίζει, κατά τη διάρκεια της «ύστερης μεταπολίτευσης» και της μνημονιακής περιόδου, έντονα τα φαινόμενα του «μιθριδατισμού» και του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης».
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια επικίνδυνη περίοδο και σε καθοδικό «σπιράλ». Δικαιώνεται, δυστυχώς, με τραγικό τρόπο ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, ο οποίος στην ανάλυσή του το 1993 για τη νέα πλανητική ισορροπία, εκτιμούσε ότι η Ελλάδα εισέρχεται σε αυτήν ως «φθίνον Έθνος». Είναι προφανές, όμως, ότι ακόμα και αυτός δεν θα μπορούσε να φανταστεί την βιαιότητα και την σύντομη χρονική εξέλιξη αυτής της βύθισης της Ελλάδος, εν μέσω, μάλιστα, εικονικών «πανηγυρισμών» των «Λωτοφάγων» της εξουσίας και του τραγικού πολιτικού προσωπικού, που υπολείπεται δραματικά των αναγκών του έθνους.
Η εφαρμογή των τριών μνημονίων (2010 – 2018) εμπεριείχε πολιτικές, που οι δανειστές ουδέποτε θα εφάρμοζαν στην χώρα τους. Πρόκειται για βίαιες «χειρουργικές επεμβάσεις χωρίς αναισθητικό», που υποβιβάζουν δραματικά το βιοτικό επίπεδο του ελληνικού λαού, οδηγούν την Ελλάδα σε πλήρη παρακμή και την φέρνουν αντιμέτωπη με μεγάλους κινδύνους στα εθνικά της ζητήματα. Ενέχουν, δε, αυτές οι ενέργειες στοιχεία «θλιβερής οπερέτας», γιατί, ενώ η οικονομία, μετά από εννέα χρόνια σκληρής μνημονιακής λιτότητας, βρίσκεται σε «ημικωματώδη κατάσταση».
Παρ’ όλα αυτά, όμως, οι «Λωτοφάγοι» της εξουσίας επιχειρούν να εμφανίσουν, ότι το πρόβλημα της Ελλάδας λύθηκε και βρισκόμαστε στο τέλος των μνημονίων, με «ούριο πλέον άνεμο» για το μέλλον. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, που δεν απηχεί την πραγματικότητα, συγκαλύπτεται η τερατώδης ευθύνη των δανειστών και των εταίρων για την διάλυση της Ελλάδας, που την μετέτρεψαν σε «αέναη αποικία χρέους».
Τα νούμερα είναι εφιαλτικά και δεν θα έπρεπε να επιτρέπουν σε κανέναν να εφησυχάζει: Μείωση του εθνικού εισοδήματος κατά 25%, αύξηση του δημοσίου χρέους, τόσο σε ποσοστό του ΑΕΠ (180%) όσο και σε πραγματικούς αριθμούς (265 δισ. ευρώ κατά την είσοδο στα μνημόνια, 345 δισ. κατά την λήξη αυτών), τρομακτική ανεργία, με συνέπεια την δραματική έξοδο της πιο μορφωμένης νέας γενιάς στην Ιστορία μας (brain drain), διάλυση του παραγωγικού μηχανισμού, οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα, βίαιη προσπάθεια αλλοίωσης του κοινωνικού σχηματισμού με την κατάλυση του μικροϊδιοκτησιακού χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας, που της έδιδε έναν ιδιότυπο αυτόνομο χαρακτήρα.
Οι πραγματικά κερδισμένοι
Είναι προφανές, ότι η Ελλάδα θυσιάστηκε από τους δανειστές, με την συνέργεια των ντόπιων πολιτικών «θεραπαινίδων» και της εξαρτημένης «παρασιτικής» ολιγαρχίας, για να σωθεί το ευρώ και οι ευρωπαϊκές τράπεζες και να διατηρηθούν ως οικονομικά «ζόμπι» οι εΕλληνικές τράπεζες, αλλά και τα εξαρτημένα οικονομικά «τζάκια».Αυτοί, που πραγματικά είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι, είναι οι ξένοι δανειστές – εταίροι, εξ ου και τα «υποκριτικά χαμόγελά τους», περί δήθεν επιτυχίας των πολιτικών τους για την Ελλάδα. Καθόσον δεν αντέχουν να εμφανισθούν στα κοινοβούλιά τους και να ζητήσουν νέα χρηματοδότηση για την Ελλάδα, αφού, συστηματικά, όλο αυτό το διάστημα έχουν αποκρύψει την αλήθεια, ότι το συντριπτικό μέρος των δανείων που δόθηκαν στην Ελλάδα πήγε απευθείας στις τσέπες τους και στο τραπεζικό τους σύστημα, που «ξεφορτώθηκε» χωρίς συνέπειες τα ελληνικά ομόλογα.
Έτσι, σήμερα η Ελλάδα, όσον αφορά στην χρηματοδοτική της ικανότητα, παραμένει στην ίδια σχεδόν κατάσταση με αυτήν, που είχε, όταν εισήλθε στη μνημονιακή κηδεμονία. Δηλαδή είναι ένα κράτος «ultra ponzi», κατά την σχηματοποίηση των κρατών ως οικονομικών μονάδων στον σύγχρονο καπιταλισμό, σύμφωνα με τον Aμερικανό οικονομολόγο Hyman Μinsky.
Αφού «φτωχοποίησαν» την ελληνική κοινωνία και διέλυσαν τον παραγωγικό μηχανισμό, μας ρίχνουν ανέτοιμους στις αγορές, οι οποίες είναι βέβαιο, ότι θα επιχειρήσουν να κερδοσκοπήσουν για μια ακόμα φορά στις πλάτες της Ελλάδας. Μια χώρα η οποία ήδη βρίσκεται σε πολύ δυσχερή κατάσταση, λόγω και της υποθήκευσης του εθνικού της πλούτου στο υπερταμείο των 99 ετών και της αποδοχής εφαρμογής του αγγλικού δικαίου ως προς το χρέος της.
Πίσω από την κουρτίνα
Πίσω από την «κουρτίνα» των πανηγυρισμών και των ανούσιων αντιπαραθέσεων ενός παρακμιακού πολιτικού προσωπικού, ανίκανου να οδηγήσει την Ελλάδα στις «ράγες» της σταθερότητας και της μελλοντικής ανάπτυξης, κρύβεται η οδυνηρή πραγματικότητα. Ότι δηλαδή η Ελλάδα εισέρχεται «απογυμνωμένη» σε μια πρωτόγνωρη για τα παγκόσμια δεδομένα κηδεμονία των δανειστών και των αγορών, που πλήττει ευθέως και τα τελευταία ψήγματα της εθνικής της ανεξαρτησίας.Η οικονομία, μετά από εννεαετή βίαιη «χειρουργική» μνημονιακή επέμβαση, με ισοπεδωτική εσωτερική υποτίμηση των πάντων και τρομακτική ύφεση «πολεμικού χαρακτήρα», που ξεπέρασε σε διάρκεια το Κραχ του 1929, βρίσκεται σε ένα «λασπώδες» έδαφος στασιμότητας. Συνοδεύεται από «αναιμικό» έως ανύπαρκτο ρυθμό ανάπτυξης (1,7%), τη στιγμή που η Ελλάδα θα έπρεπε να «τρέχει» με ανάπτυξη 4% – 5% τουλάχιστον, για να αποκαταστήσει στοιχειωδώς τις «πληγές της».
Οι προοπτικές είναι δυσοίωνες, αφού έως το 2060 τα περιθώρια δημοσιονομικής επέκτασης, που θα μπορούσε να συμβάλλει στην ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, είναι ελάχιστα, λόγω των ψηφισθεισών, ήδη, ρυθμίσεων με τους δανειστές για 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα έως το 2022 και 2,2% έως το 2060.
Παρά, δε, τις υποσχέσεις, που λειτουργούσαν ως «το τυρί στη φάκα» για ρύθμιση του δημοσίου χρέους, που στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία θα σήμαινε διαγραφή μεγάλου τμήματός του, ως ανάληψη μέρους του κόστους από τους δανειστές (όπως εν προκειμένω για το θέμα αυτό απαιτούσε το ΔΝΤ), ουσιαστικά δεν έγινε τίποτα, λόγω του στόχου των Ευρωπαίων δανειστών – εταίρων να μετατρέψουν την Ελλάδα σε μια ιδιότυπη «αποικία χρέους».
Έτσι σήμερα, που η κυβέρνηση «πανηγυρίζει», ότι η Ελλάδα εξήλθε από τα μνημόνια, η χώρα δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες της για δανεισμό από τις αγορές (τα επιτόκια του δεκαετούς ομολόγου είναι στο 4,5%, την ώρα που η Ισπανία και η Πορτογαλία δανείζονται περίπου στο 1,5% – 1,8%).
Αντικειμενικά, βρισκόμαστε στην ίδια περίπου κατάσταση του 2010, με την καταστροφική είσοδο στην μνημονιακή κηδεμονία, πλην όμως, έως τώρα η χώρα έχασε το 25% του Α.Ε.Π, υποθήκευσε όλο τον δημόσιο πλούτο της για 99 χρόνια στο υπερταμείο, διέλυσε την κοινωνική της ισορροπία αλλά και την παραγωγική της δυναμική. Ωστόσο αυτό συντελέστηκε με την τρομακτική υπερφορολόγηση των πάντων για να «πιάνονται» οι αριθμοί των πρωτογενών πλεονασμάτων για την αποπληρωμή των δανειστών. Αυτό όμως δεν σημαίνει ανάπτυξη και αποτελεί «εγκληματική οικονομική πολιτική», που θα βαρύνει για πάντα τους εταίρους- δανειστές, αλλά και το εξαρτημένο πολιτικό προσωπικό εξουσίας.
Ωρολογιακή βόμβα
Στην κοινωνία η κατάσταση είναι πλέον ανυπόφορη. 600.000 νέα «φωτεινά» ελληνικά μυαλά έχουν, ήδη, μεταναστεύσει στις οικονομίες της Δύσης, αποτελώντας αυτό, σύμφωνα και με έγκυρα δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, «ωρολογιακή βόμβα» στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Επιπλέον, τρία εκατομμύρια πεντακόσιες χιλιάδες περίπου πολίτες βρίσκονται εκτός ενεργού οικονομικής δραστηριότητας, με αποτέλεσμα να «επωάζεται» η νοοτροπία της «κοινωνικής επαιτείας», μέσω των παροχών ψίχουλων από το «παχύσαρκο» πελατειακό Ελληνικό Κράτος.Δημιουργείται, έτσι, το λεγόμενο «λούμπεν προλεταριάτο», για το οποίο ο Καρλ Μαρξ είχε αναφερθεί ιδιαίτερα επικριτικά, καθόσον μετατρέπεται σε σύμμαχο κάθε εξουσιαστικού μορφώματος και συντηρητικής οπισθοδρόμησης. Συναφές εκρηκτικό πρόβλημα, που απειλεί την ύπαρξη της ίδιας της Χώρας, αποτελεί το δημογραφικό, αφού σε βάθος τριάντα χρόνων η μείωση του πληθυσμού της χώρας θα αγγίξει οριακά σημεία επιβίωσής της.
Αυτό, που θα έπρεπε να είναι το πρώτο, στην κυριολεξία, σήμα κινδύνου για το πολιτικό προσωπικό και γύρω από αυτό να δημιουργηθεί ένα ισχυρό πρόγραμμα εθνικής ανάτασης και παραγωγικής ανασυγκρότησης της Ελλάδος, απουσιάζει παντελώς από τον δημόσιο λόγο. Πρόκειται για αυτοκτονική «μυωπία», που συναντάται μόνο σε «φθίνουσες» και «ασθενείς» κοινωνίες.
Η μεγάλη «πέτρα των WikiLeaks»
Τέλος, στα εθνικά θέματα η κατάσταση είναι ιδιαίτερα ανησυχητική και επικίνδυνη. Η μεγάλη «πέτρα των WikiLeaks», όπου από το τηλεγράφημα της πρέσβειρας των Η.Π.Α. στα Σκόπια το 2008, φαίνεται ξεκάθαρα, ότι παραδόθηκαν στην ΠΓΔΜ, κατ’ απαίτηση του διεθνούς παράγοντα, τα πάντα, έχει, ήδη, δημιουργήσει μεγάλη αναταραχή, «ξεβράζοντας» στην κοινή θέα τα «λασπόνερα» των Πρεσπών.Εκτός, όμως, από την παράδοση του «Μακεδονισμού» στα Σκόπια, οι μεγάλοι κίνδυνοι για την Ελλάδα προέρχονται από την Τουρκία, αφού έχουν καταρρεύσει οι ψευδαισθήσεις και τα αφηγήματα της ντόπιας «ελίτ» κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, περί «εξημέρωσης του θηρίου» μέσω των Ευρωπαϊκών θεσμών. Στη σημερινή εποχή των έντονων γεωπολιτικών «σπασμών» και του «Φθινοπώρου» της Αμερικανικής παγκόσμιας ηγεμονίας.
Η Τουρκία με τα πολλά προβλήματα, αποδεσμευόμενη για διάφορους λόγους από τις Δυτικές επιρροές, μετατρέπεται σε έναν επικίνδυνο γεωπολιτικό «παίκτη», με πρώτο εν δυνάμει «θύμα» την Ελλάδα, η οποία, σε αυτό το μονοπάτι της παρακμής, που έχει εισέλθει, φαίνεται ολοένα και περισσότερο αδύναμη να αντιμετωπίσει τυχόν επιθετικές ενέργειες εναντίον της στο μέλλον, που δεν μπορούν, πλέον, να αποκλειστούν.
Θα περίμενε κανείς, με βάση αυτά τα πολύ σοβαρά ζητήματα, στα οποία βρίσκεται βουτηγμένη η Χώρα, την απαιτούμενη σοβαρότητα και την ετοιμότητα του πολιτικού συστήματος να αναλάβει τις ευθύνες του, αλλά και τις πρωτοβουλίες για άρση τους. Το συνεχιζόμενο «θέατρο σκιών» στην πολιτική ζωή είναι, πλέον, δυσβάσταχτο, ακόμα και για την εύπιστη ελληνική κοινωνία, που εμφανίζει, κατά τη διάρκεια της «ύστερης μεταπολίτευσης» και της μνημονιακής περιόδου, έντονα τα φαινόμενα του «μιθριδατισμού» και του «Συνδρόμου της Στοκχόλμης».
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μια επικίνδυνη περίοδο και σε καθοδικό «σπιράλ». Δικαιώνεται, δυστυχώς, με τραγικό τρόπο ο μεγάλος Έλληνας φιλόσοφος Παναγιώτης Κονδύλης, ο οποίος στην ανάλυσή του το 1993 για τη νέα πλανητική ισορροπία, εκτιμούσε ότι η Ελλάδα εισέρχεται σε αυτήν ως «φθίνον Έθνος». Είναι προφανές, όμως, ότι ακόμα και αυτός δεν θα μπορούσε να φανταστεί την βιαιότητα και την σύντομη χρονική εξέλιξη αυτής της βύθισης της Ελλάδος, εν μέσω, μάλιστα, εικονικών «πανηγυρισμών» των «Λωτοφάγων» της εξουσίας και του τραγικού πολιτικού προσωπικού, που υπολείπεται δραματικά των αναγκών του έθνους.
Πηγή:
