Αμ, δεν μας πάνε, απλώς, για ντούς...
Πάντα, όταν αναφέρομαι, στην ευρωζώνη (και στις γερμανικές ελίτ), το μυαλό μου πηγαίνει, στον Κάτωνα τον πρεσβύτερο
και στην σταθερή, αταλάντευτη και πεισματική - στα όρια της εμμονής -
πρότασή του, προς τους Ρωμαίους, για την αναγκαιότητα της καταστροφής
της Καρχηδόνας, με την κωδικοποιημένη φράση του "Karthago delenda est", που έκλεινε κάθε λόγο του, οποιοδήποτε και αν ήταν το θέμα, με το οποίο διαπραγματευόταν. Και αν ο Κάτων μιλούσε, για την Καρχηδόνα της εποχής του, εμείς, εδώ, σήμερα, πρέπει να μιλήσουμε, για την ευρωζώνη και την τύχη της, όπως παλαιότερα, αρκετά χρόνια πριν, μιλήσαμε, για την τύχη των γερμανικών ελίτ και την καταστροφή, που πρέπει να υποστούν [δείτε το δημοσίευμα, με τίτλο : Et preterea censeo Germania metanazistica delenda est. (Η ανακύκλωση των πτωχευτικών ευρωδανείων, η διόγκωση της χρηματοπιστωτικής φούσκας και η συνεχιζόμενη αποδόμηση της ευρωζώνης)]. Παρά το γεγονός ότι αυτό το προφητικό κείμενο έχει, πολλαπλώς, επιβεβαιωθεί, δυστυχώς, μέχρι τώρα, οι γερμανικές ελίτ, με τις τοξικές αποφάσεις τους, εξακολουθούν να κανονίζουν τις τύχες της ευρωπαϊκής ηπείρου, την οποία οδηγούν, στην πλήρη παρακμή, τα ακραία όρια της οποίας είναι η καταστροφή.
Το ερώτημα, που πλανάται, πάνω από την Ευρώπη και του οποίου η επικαιρότητα έρχεται και επανέρχεται, αδιάκοπα, στο προσκήνιο της ζωής των ευρωπαϊκών λαών, αφορά την τύχη της ευρωζώνης και το τί θα γίνει, με αυτήν. Όμως, αυτό το ερώτημα δεν εξαντλείται, στα του οίκου του. Εκ των πραγμάτων, η τύχη της ευρωζώνης δεν περιορίζεται, στα δικά της όρια, αφού αυτή η ίδια η ευρωπαϊκή νομισματική ένωση είναι ένα δημιούργημα του οικοδομήματος της (υποτιθέμενης, ως) μετεξελιγμένης, σε "Ευρωπαϊκή Ένωση", Ε.Ο.Κ, δηλαδή της παλαιάς Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Μπορεί αυτό το δημιούργημα να είναι εξαμβλωματικό και τοξικό, αλλά αυτό δεν αλλάζει την προέλευσή του και την δομική αλληλουχία των νοητικών διαδρομών, των προθέσεων και των πράξεων, που ως ένα σύνολο έργων, οδήγησαν, στην δημιουργία της ευρωζώνης.
Ως εκ τούτου, η ευρωζώνη, ως νομισματική ένωση, αποτελεί μια συγκεκριμένη πολιτική, οικονομική, αλλά και (όχι δευτερευόντως) κοινωνική επιλογή ενός μεγάλου τμήματος των ευρωπαϊκών ελίτ (όχι όλων και όχι των κυριότερων, εξ αυτών), η οποία επιλογή διαφημίστηκε, ως μια προωθητική θεσμική κατασκευή, που - υποτίθεται ότι - ήταν προϊόν της ακμάζουσας ευρωπαϊκής δυναμικής.
Ανοησίες. Όπως όλοι οι σοβαροί άνθρωποι γνωρίζουν (και το οποίο οι ευρωελίτ, πεισμόνως, μέσα από μια ακατάσχετη ψευδοσυνειδησιακή θεωρητικοφανή ασυναρτησιολογία, αρνούνται να αποδεχθούν και να ομολογήσουν), η επιλογή της δημιουργίας της ευρωζώνης, ως προϊόν των, επί μέρους, αντιτιθέμενων συμφερόντων των ευρωπαϊκών ελίτ και των, επίσης, επί μέρους, εθνικισμών, που επικρατούν, στον κεντροδυτικό ευρωπαϊκό χώρο, ουδεμία σχέση έχει με οποιαδήποτε έννοια ευρωπαϊκής δύναμης και ακμής. Κάθε άλλο. Η ευρωζώνη, όπως, χαρακτηριστικά και με κομψό τρόπο, λέει ο Patrick Artus, προς στιγμήν, είναι μια αποτυχία. (Αυτό, που δεν λέει ο οικονομικός αναλυτής της NATIXIS, είναι ότι άλλη στιγμή, για την ευρωζώνη δεν υπάρχει και δεν προβλέπεται να υπάρξει).
Στην πραγματικότητα, η επιλογή της δημιουργίας της ευρωζώνης, ως ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, αντί της ευρωπαϊκής κρατικής ομοσπονδίας, υπήρξε και είναι αποτέλεσμα της πολύχρονης, της, κυριολεκτικά, χρονίσασας ευρωπαϊκής παρακμής.
Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε, στο μακρινό παρελθόν της ευρωπαϊκής παρακμής, η οποία προέκυψε, μέσα από τα ερείπια των ευρωπαϊκών πολέμων του περασμένου αιώνα και από την αμερικανική κυριαρχία, που ακολούθησε, για να τεκμηριώσουμε αυτό, που δεν χρειάζεται τεκμηρίωση. Άλλωστε, το έχουμε πράξει, σε αυτό, εδώ, το μπλογκ, πολλές φορές [με πιο πρόσφατο, το, αμέσως προηγούμενο δημοσίευμα αυτού του μήνα, με τίτλο : Η σύγκρουση ανάμεσα στο, λειτουργικά, ελλειμματικό μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και στο, λειτουργικά, πλεονασματικό παγκοσμιοποιητικό οικονομικό μοντέλο της ευρωζώνης και η αναγκαιότητα της επιστροφής στην δραχμή. (Γιατί το ελληνικό οικονομικό μοντέλο δεν αποτελεί πρόβλημα, παρά τα λεγόμενα των οικονομολόγων)]. Η ροή των ιστορικών γεγονότων, από τα παλαιότερα, έως τα πρόσφατα, μιλάει μόνη της και καταγράφει, καρέ - καρέ, την πορεία της ευρωπαϊκής παρακμής.
Η ουσία της ευρωζώνης, ως νομισματικής ένωσης, βρίσκεται στο
γεγονός ότι, λαμβάνοντας υπόψη την προηγούμενη καταστροφική εμπειρία
της Λατινικής Ένωσης, οι ευρωπαϊκές ελίτ δημιούργησαν μια (υποτιθέμενη,
ως) κεντρική τράπεζα, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία
εξουσιοδοτήθηκε να εκδίδει και να ελέγχει την κυκλοφορία του ευρώ, ως
κοινού νομίσματος των κρατών, που συμμετέχουν, στην ευρωζώνη, χωρίς,
παράλληλα, να έχει την δυνατότητα να λειτουργεί, όπως όλες οι άλλες
κεντρικές τράπεζες, στον κόσμο, δηλαδή ως δανειστής της τελευταίας
καταφυγής, για τις χώρες, που είναι μέλη της, αφού δεν της επιτρέπεται
να δανείζει, άμεσα, τα κράτη, που συμμετέχουν, σε αυτή την νομισματική
ένωση.
Έτσι, στην πραγματικότητα, η ευρωζώνη και η υποτιθέμενη κεντρική τράπεζα λειτουργούν, με βάση τους κλασικούς κανόνες της φιλελεύθερης οικονομικής σχολής, οι οποίοι ίσχυαν, πριν από την οικονομική κρίση του 1929, με αποτέλεσμα, τα κράτη και οι οικονομίες των χωρών της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, όπως και οι ακολουθούμενες κρατικές πολιτικές όλων αυτών των χωρών, να αξιολογούνται, σε κάθε βήμα τους, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οποίες, φυσικά, δεν έχουν, ως βασικό τους κριτήριο, την αναγκαιότητα της άσκησης αυτών των πολιτικών, αλλά το κέρδος της τεχνοδομικής ελίτ της σύγχρονης μπατιροτραπεζοκρατίας και των αποταμιευτών, που εμφανίζονται, ως επενδυτές.
Εννοείται, βέβαια, ότι αυτή η επιλογή των ευρωπαϊκών ελίτ δεν είναι τυχαία. Οι ελίτ αυτές έχουν σαφέστατη γνώση των αποτελεσμάτων των επιλογών και των πεπραγμένων τους, να απαγορεύουν, τον άμεσο δανεισμό των κρατών της ευρωζώνης, από την Ε.Κ.Τ., όπως και το να μην επιτρέπουν, στα κράτη να ασκούν το παλαιό κλασικό δικαίωμα των κυβερνήσεων του seigniorage, δηλαδή το να εκτυπώνουν χρήμα, μέσω της κεντρικής τράπεζας, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τις υπερβάλλουσες κρατικές δαπάνες.
Ως εκ τούτου, είναι δεδομένο ότι το σφίξιμο των λουριών, γύρω από την έκδοση και την κυκλοφορία του χρήματος, στην ευρωζώνη, αποτελεί μια σαφέστατη επιλογή, υπέρ των κατόχων του χρήματος. Και φυσικά, όταν μιλάμε, για τους κατόχους του χρήματος, δεν εννοούμε τους απλούς μισθωτούς του καθημερινού βίου, ούτε και τους απλούς ελεύθερους επαγγελματίες και τους ιδιοκτήτες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Οι πραγματικοί κάτοχοι του χρήματος, για τους οποίους κάνουμε λόγο και οι οποίοι ευνοούνται, από την πολιτική των σκληρών κανόνων έκδοσης και κυκλοφορίας του ευρώ, είναι οι τράπεζες. Δηλαδή η μπατιροτραπεζοκρατία και η τεχνοδομή των μεγάλων επιχειρήσεων.
Με αυτά τα δεδομένα, καθίσταται σαφές ότι, σε κάθε περίπτωση, οι κανόνες της ευρωζώνης επιβάλλουν, στα κράτη να έχουν την χρειαζούμενη ρευστότητα, προκειμένου να αποπληρώνουν τους "επενδυτές", δηλαδή κατόχους των κρατικών ομολόγων. Και αν, στις εποχές των παχειών αγελάδων η κατάσταση μπορεί να είναι διαχειρίσιμη, τα πράγματα οδηγούνται, σε αδιέξοδα, όταν έλθει η ώρα των οικονομικών υφέσεων, οι οποίες, εντός ευρωζώνης, οδηγούνται, στο να μετατραπούν, σε κρίσεις, αφού οι κρατικές δαπάνες, που πρέπει να αυξηθούν, για να αντιμετωπισθεί η οικονομική δυσκολία, δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν, διότι, για να σταθεί δυνατό να πληρωθούν οι κάτοχοι των ομολόγων, θα πρέπει να περικοπούν, ή να παγώσουν οι κοινωνικές και οι λοιπές δαπάνες των κρατών, που συμμετέχουν, στην ευρωζώνη.
Ως εκ τούτου, για να ικανοποιηθεί η κατέχουσα τα κρατικά ομόλογα μπατιροτραπεζοκρατία, καθίσταται απαραίτητη, ως προϋπόθεση, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, προκειμένου τα κράτη να έχουν την απαραίτητη και σύμφωνη, με τους κανόνες του παιχνιδιού, χρηματοπιστωτική φερεγγυότητα.
Γιατί έγιναν όλα αυτά;
Η απάντηση, στο ερώτημα, είναι απλή και απόλυτα, καθαρή.
Όλα αυτά έγιναν, προκειμένου να στερεοποιηθούν και να παγιωθούν, ως μόνιμοι κανόνες, οι κλασικές φιλελεύθερες πολιτικές, οι οποίες θέτουν, στην άκρη, την παλαιά κεϋνσιανή και σοσιαλδημοκρατική συναίνεση της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, μέχρι την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού", το κενό του οποίου κατέλαβε ο "υπαρκτός ευρωπαϊσμός", ως προσομοίωση και επί μέρους, εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε, με την αυτοδιάλυση της "Σοβιετικής Ένωσης".
Έχοντας υπόψη όλα αυτά, είναι χρήσιμο να καταλάβουμε ότι η ευρωζώνη δεν είναι μια απλή νομισματική ένωση, με ένα κοινό νόμισμα, το οποίο λειτουργεί, εντός της ένωσης αυτής, κυρίως, ως ένας, περίπου, παγωμένος μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών και όχι, ως νόμισμα, ακολουθώντας όσα ίσχυαν, ως κανόνες στην κλασική φιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία της προκεϋνσιανής εποχής.
Έτσι, στην πραγματικότητα, η ευρωζώνη και η υποτιθέμενη κεντρική τράπεζα λειτουργούν, με βάση τους κλασικούς κανόνες της φιλελεύθερης οικονομικής σχολής, οι οποίοι ίσχυαν, πριν από την οικονομική κρίση του 1929, με αποτέλεσμα, τα κράτη και οι οικονομίες των χωρών της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης, όπως και οι ακολουθούμενες κρατικές πολιτικές όλων αυτών των χωρών, να αξιολογούνται, σε κάθε βήμα τους, από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, οι οποίες, φυσικά, δεν έχουν, ως βασικό τους κριτήριο, την αναγκαιότητα της άσκησης αυτών των πολιτικών, αλλά το κέρδος της τεχνοδομικής ελίτ της σύγχρονης μπατιροτραπεζοκρατίας και των αποταμιευτών, που εμφανίζονται, ως επενδυτές.
Εννοείται, βέβαια, ότι αυτή η επιλογή των ευρωπαϊκών ελίτ δεν είναι τυχαία. Οι ελίτ αυτές έχουν σαφέστατη γνώση των αποτελεσμάτων των επιλογών και των πεπραγμένων τους, να απαγορεύουν, τον άμεσο δανεισμό των κρατών της ευρωζώνης, από την Ε.Κ.Τ., όπως και το να μην επιτρέπουν, στα κράτη να ασκούν το παλαιό κλασικό δικαίωμα των κυβερνήσεων του seigniorage, δηλαδή το να εκτυπώνουν χρήμα, μέσω της κεντρικής τράπεζας, προκειμένου να χρηματοδοτήσουν τις υπερβάλλουσες κρατικές δαπάνες.
Ως εκ τούτου, είναι δεδομένο ότι το σφίξιμο των λουριών, γύρω από την έκδοση και την κυκλοφορία του χρήματος, στην ευρωζώνη, αποτελεί μια σαφέστατη επιλογή, υπέρ των κατόχων του χρήματος. Και φυσικά, όταν μιλάμε, για τους κατόχους του χρήματος, δεν εννοούμε τους απλούς μισθωτούς του καθημερινού βίου, ούτε και τους απλούς ελεύθερους επαγγελματίες και τους ιδιοκτήτες των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
Οι πραγματικοί κάτοχοι του χρήματος, για τους οποίους κάνουμε λόγο και οι οποίοι ευνοούνται, από την πολιτική των σκληρών κανόνων έκδοσης και κυκλοφορίας του ευρώ, είναι οι τράπεζες. Δηλαδή η μπατιροτραπεζοκρατία και η τεχνοδομή των μεγάλων επιχειρήσεων.
Με αυτά τα δεδομένα, καθίσταται σαφές ότι, σε κάθε περίπτωση, οι κανόνες της ευρωζώνης επιβάλλουν, στα κράτη να έχουν την χρειαζούμενη ρευστότητα, προκειμένου να αποπληρώνουν τους "επενδυτές", δηλαδή κατόχους των κρατικών ομολόγων. Και αν, στις εποχές των παχειών αγελάδων η κατάσταση μπορεί να είναι διαχειρίσιμη, τα πράγματα οδηγούνται, σε αδιέξοδα, όταν έλθει η ώρα των οικονομικών υφέσεων, οι οποίες, εντός ευρωζώνης, οδηγούνται, στο να μετατραπούν, σε κρίσεις, αφού οι κρατικές δαπάνες, που πρέπει να αυξηθούν, για να αντιμετωπισθεί η οικονομική δυσκολία, δεν μπορούν να χρηματοδοτηθούν, διότι, για να σταθεί δυνατό να πληρωθούν οι κάτοχοι των ομολόγων, θα πρέπει να περικοπούν, ή να παγώσουν οι κοινωνικές και οι λοιπές δαπάνες των κρατών, που συμμετέχουν, στην ευρωζώνη.
Ως εκ τούτου, για να ικανοποιηθεί η κατέχουσα τα κρατικά ομόλογα μπατιροτραπεζοκρατία, καθίσταται απαραίτητη, ως προϋπόθεση, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, προκειμένου τα κράτη να έχουν την απαραίτητη και σύμφωνη, με τους κανόνες του παιχνιδιού, χρηματοπιστωτική φερεγγυότητα.
Γιατί έγιναν όλα αυτά;
Η απάντηση, στο ερώτημα, είναι απλή και απόλυτα, καθαρή.
Όλα αυτά έγιναν, προκειμένου να στερεοποιηθούν και να παγιωθούν, ως μόνιμοι κανόνες, οι κλασικές φιλελεύθερες πολιτικές, οι οποίες θέτουν, στην άκρη, την παλαιά κεϋνσιανή και σοσιαλδημοκρατική συναίνεση της εποχής του Ψυχρού Πολέμου, μέχρι την πτώση του "υπαρκτού σοσιαλισμού", το κενό του οποίου κατέλαβε ο "υπαρκτός ευρωπαϊσμός", ως προσομοίωση και επί μέρους, εφαρμογή της παγκοσμιοποίησης, που ξεκίνησε, με την αυτοδιάλυση της "Σοβιετικής Ένωσης".
Έχοντας υπόψη όλα αυτά, είναι χρήσιμο να καταλάβουμε ότι η ευρωζώνη δεν είναι μια απλή νομισματική ένωση, με ένα κοινό νόμισμα, το οποίο λειτουργεί, εντός της ένωσης αυτής, κυρίως, ως ένας, περίπου, παγωμένος μηχανισμός συναλλαγματικών ισοτιμιών και όχι, ως νόμισμα, ακολουθώντας όσα ίσχυαν, ως κανόνες στην κλασική φιλελεύθερη οικονομική ορθοδοξία της προκεϋνσιανής εποχής.
Οι κύριες ευρωπαϊκές ελίτ, με πρωτεύουσες, στην λήψη των
σχετικών αποφάσεων, την γερμανική και την γαλλική, συναποφάσισαν - και
οι λοιπές ελίτ της ευρωζώνης ακολούθησαν, προθύμως - να χρησιμοποιήσουν
τις οικονομικές υφέσεις, εάν και όταν αυτές θα προέκυπταν, ως εργαλεία,
για την πλήρη ισχύ αυτών των φιλελεύθερων πολιτικών, στον χώρο της
ευρωζώνης, αλλά και όπως δείχνει, πολύ παραστατικά, το παράδειγμα της
Ελλάδας, και για την μετατροπή των οικονομικών υφέσεων, σε οικονομικές
κρίσεις, προκειμένου να εμβαθύνουν την ισχύ των φιλελεύθερων οικονομικών
πολιτικών.
Με όλα αυτά τα χάλια, που έφερε, στον ευρωπαϊκό χώρο, η δημιουργία της ευρωζώνης, ως έμπρακτη άρνηση των ευρωπαϊκών ελίτ να δημιουργήσουν, μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία, με κεντρική κυβέρνηση και μια πραγματική κεντρική τράπεζα, αλλά και ως συνέχεια και περαιτέρω, εμβάθυνση της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής παρακμής, αυτό που καθίσταται σαφές είναι ότι η διαβρωτική τοξικότητά της, που οδηγεί, στην αποσύνθεση της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", μπορεί να αντιμετωπισθεί, μόνο, με την άμεση διάλυση της ευρωζώνης.
Βέβαια, στον χώρο της Ιστορίας, πολλές φορές οι ορθές λύσεις δεν είναι εκείνες που έχουν δοθεί, από τα κοινωνικά υποκείμενα. Ως εκ τούτου, οι ευρωελίτ δεν πρόκειται να δεχθούν, έτσι εύκολα, μια τέτοια λύση, την οποία, με σφοδρότητα, αντιμάχονται. Αυτό σημαίνει ότι, στην πράξη, η ευρωπαϊκή παρακμή θα συνεχίσει τον δρόμο της και η ευρωζώνη θα ακολουθήσει την πορεία, προς την κατεύθυνση της αργής, σταδιακής και επίπονης αποσύνθεσης, μέχρις ότου καταρρεύσει και αντικατασταθεί από μιαν ευρωπαϊκή ομοσπονδία, ή από άλλα άγνωστα, προς το παρόν, ρεύματα των εποχών, που πρόκειται να ακολουθήσουν.
Αυτή η διαπίστωση όμως, δεν αλλάζει τα πράγματα σήμερα. Η παρατεταμένη οικονομική καχεξία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, που συμμετέχουν, στην ευρωζώνη, η άνοδος των διάφορων αντισυστημικών πολιτικών και κοινωνικών ρευμάτων της δεξιάς και της αριστεράς, που έχουν ενσκήψει, στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη και τα οποία εκφράζονται, στις διάφορες εθνικές εκλογές και θα εκφραστούν και στις εκλογές, για το ευρωκοινοβούλιο, τον ερχόμενο Μάϊο, αλλά και οι διαδικασίες, για το Brexit, που δρομολόγησε το βρετανικό δημοψήφισμα, δείχνουν, πολύ καθαρά, ότι η Ευρώπη αρμενίζει, στραβά.
Στην πραγματικότητα, η μόνη λύση, για μια ορθοτομημένη, λογική και άμεση λύση των ευρωπαϊκών προβλημάτων, θα ήταν η μετατροπή της Ε.Κ.Τ., σε μια πραγματική κεντρική τράπεζα, σαν αυτή της Ιαπωνίας, των Η.Π.Α. και όλων των άλλων ανεξάρτητων κρατών.
Και αυτή η λύση θα πρέπει να συνοδεύεται, από το έσχατο και πραγματικό εργαλείο της απομόχλευσης των ευρωπαϊκών οικονομιών, από τις φούσκες του χρήματος, που έχει παράξει ο μπατιροτραπεζικός τομέας, με την μετατροπή των κρατικών και των λοπών ιδιωτικών χρεών, σε μετοχές, προκειμένου το υπερβάλλον αυτό χρήμα να αντιστοιχηθεί, σε πραγματικές αξίες, σε συνδυασμό με μια, ακόμη, μεγαλύτερη ποσοτική χαλάρωση, από αυτήν, που ξεκίνησε, το 2011, ο Mario Draghi και την οποία, τώρα, ανοήτως, οι ευρωπαϊκές ελίτ εγκαταλείπουν.
Αυτό σημαίνει ότι η Ε.Κ.Τ. θα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα της κεντρικής τράπεζας της Ιαπωνίας και να αποκτήσει έναν προϋπολογισμό, ίσο με το 70% του ΑΕΠ των χωρών της ευρωζώνης, προκειμένου να μπορέσει να παράξει και να χορηγήσει την απαραίτητη ρευστότητα, για να χρηματοδοτηθούν, πραγματικά, οι ασθμαίνουσες ευρωπαϊκές οικονομίες, διευρύνοντας τα περιουσιακά στοιχεία που αποκτά, ακόμη και με ομόλογα σε ξένο νόμισμα.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, χωρίς την μόνιμη έκδοση νομίσματος, με την άσκηση του κρατικού δικαιώματος του seigniorage, με σκοπό τις μαζικές αγορές προϊόντων, από τα ευρωπαϊκά κράτη και τα νοικοκυριά, δεν μπορεί να γίνει τίποτε το ουσιώδες. Ως εκ τούτου, αυτή η διαδικασία του "helicopter money" πρέπει να μετατραπεί σε μια σταθερή και μόνιμη ποσοτική χαλάρωση, η οποία δεν θα πηγαίνει, μόνο, στα χαρτοφυλάκια της μπατιροτραπεζοκρατίας, αλλά και θα δαπανάται από τα κράτη και από τους ανθρώπους, στους τραπεζικούς λογαριασμούς των οποίων θα πιστώνονται τα αντίστοιχα ποσά.
Με όλα αυτά τα χάλια, που έφερε, στον ευρωπαϊκό χώρο, η δημιουργία της ευρωζώνης, ως έμπρακτη άρνηση των ευρωπαϊκών ελίτ να δημιουργήσουν, μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία, με κεντρική κυβέρνηση και μια πραγματική κεντρική τράπεζα, αλλά και ως συνέχεια και περαιτέρω, εμβάθυνση της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής παρακμής, αυτό που καθίσταται σαφές είναι ότι η διαβρωτική τοξικότητά της, που οδηγεί, στην αποσύνθεση της "Ευρωπαϊκής Ένωσης", μπορεί να αντιμετωπισθεί, μόνο, με την άμεση διάλυση της ευρωζώνης.
Βέβαια, στον χώρο της Ιστορίας, πολλές φορές οι ορθές λύσεις δεν είναι εκείνες που έχουν δοθεί, από τα κοινωνικά υποκείμενα. Ως εκ τούτου, οι ευρωελίτ δεν πρόκειται να δεχθούν, έτσι εύκολα, μια τέτοια λύση, την οποία, με σφοδρότητα, αντιμάχονται. Αυτό σημαίνει ότι, στην πράξη, η ευρωπαϊκή παρακμή θα συνεχίσει τον δρόμο της και η ευρωζώνη θα ακολουθήσει την πορεία, προς την κατεύθυνση της αργής, σταδιακής και επίπονης αποσύνθεσης, μέχρις ότου καταρρεύσει και αντικατασταθεί από μιαν ευρωπαϊκή ομοσπονδία, ή από άλλα άγνωστα, προς το παρόν, ρεύματα των εποχών, που πρόκειται να ακολουθήσουν.
Αυτή η διαπίστωση όμως, δεν αλλάζει τα πράγματα σήμερα. Η παρατεταμένη οικονομική καχεξία των ευρωπαϊκών κοινωνιών, που συμμετέχουν, στην ευρωζώνη, η άνοδος των διάφορων αντισυστημικών πολιτικών και κοινωνικών ρευμάτων της δεξιάς και της αριστεράς, που έχουν ενσκήψει, στον ευρωπαϊκό πολιτικό χάρτη και τα οποία εκφράζονται, στις διάφορες εθνικές εκλογές και θα εκφραστούν και στις εκλογές, για το ευρωκοινοβούλιο, τον ερχόμενο Μάϊο, αλλά και οι διαδικασίες, για το Brexit, που δρομολόγησε το βρετανικό δημοψήφισμα, δείχνουν, πολύ καθαρά, ότι η Ευρώπη αρμενίζει, στραβά.
Στην πραγματικότητα, η μόνη λύση, για μια ορθοτομημένη, λογική και άμεση λύση των ευρωπαϊκών προβλημάτων, θα ήταν η μετατροπή της Ε.Κ.Τ., σε μια πραγματική κεντρική τράπεζα, σαν αυτή της Ιαπωνίας, των Η.Π.Α. και όλων των άλλων ανεξάρτητων κρατών.
Και αυτή η λύση θα πρέπει να συνοδεύεται, από το έσχατο και πραγματικό εργαλείο της απομόχλευσης των ευρωπαϊκών οικονομιών, από τις φούσκες του χρήματος, που έχει παράξει ο μπατιροτραπεζικός τομέας, με την μετατροπή των κρατικών και των λοπών ιδιωτικών χρεών, σε μετοχές, προκειμένου το υπερβάλλον αυτό χρήμα να αντιστοιχηθεί, σε πραγματικές αξίες, σε συνδυασμό με μια, ακόμη, μεγαλύτερη ποσοτική χαλάρωση, από αυτήν, που ξεκίνησε, το 2011, ο Mario Draghi και την οποία, τώρα, ανοήτως, οι ευρωπαϊκές ελίτ εγκαταλείπουν.
Αυτό σημαίνει ότι η Ε.Κ.Τ. θα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα της κεντρικής τράπεζας της Ιαπωνίας και να αποκτήσει έναν προϋπολογισμό, ίσο με το 70% του ΑΕΠ των χωρών της ευρωζώνης, προκειμένου να μπορέσει να παράξει και να χορηγήσει την απαραίτητη ρευστότητα, για να χρηματοδοτηθούν, πραγματικά, οι ασθμαίνουσες ευρωπαϊκές οικονομίες, διευρύνοντας τα περιουσιακά στοιχεία που αποκτά, ακόμη και με ομόλογα σε ξένο νόμισμα.
Στην πραγματικότητα, βέβαια, χωρίς την μόνιμη έκδοση νομίσματος, με την άσκηση του κρατικού δικαιώματος του seigniorage, με σκοπό τις μαζικές αγορές προϊόντων, από τα ευρωπαϊκά κράτη και τα νοικοκυριά, δεν μπορεί να γίνει τίποτε το ουσιώδες. Ως εκ τούτου, αυτή η διαδικασία του "helicopter money" πρέπει να μετατραπεί σε μια σταθερή και μόνιμη ποσοτική χαλάρωση, η οποία δεν θα πηγαίνει, μόνο, στα χαρτοφυλάκια της μπατιροτραπεζοκρατίας, αλλά και θα δαπανάται από τα κράτη και από τους ανθρώπους, στους τραπεζικούς λογαριασμούς των οποίων θα πιστώνονται τα αντίστοιχα ποσά.
Αλλά όλα αυτά, όσο αναγκαία και αν λέμε ότι είναι, δεν πρόκειται να τα πράξει η Ε.Κ.Τ., διότι, δεν είναι μια πραγματική κεντρική τράπεζα και επειδή δεν το επιθυμούν οι ευρωπαϊκές ελίτ, αφού αυτές οι πολιτικές, που είναι αναγκαίες, για τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, δεν είναι αναγκαίες, γι' αυτές.
Ως εκ τούτου, η μόνη ρεαλιστική λύση, σε αυτή την λαβυρινθώδη κατάσταση, που έχει προκύψει, είναι η καταστροφή της ευρωζώνης. Eurozona delenda est, όπως λέει και ο τίτλος του σημερινού δημοσιεύματος.
Προφανώς, αυτή η λύση, όπως περιγράψαμε, δεν είναι εύκολη. Είναι, όμως, η μόνη αναγκαία και ρεαλιστική.
ΤΑΣΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ:
Πηγή:
