-Ήλιε μου, εύχομαι να μην ανατείλεις ξανά, να μην μεσουρανήσεις άλλο, να πάρει την θέση σου μόνιμα στον ουρανό το φεγγάρι που αχνοφέγγει και φωτίζει το μονοπάτι που διαβαίνω απ' όταν γεννήθηκα, μοναχός.
-Μα τι λες, εγώ φωτίζω πολύ καλύτερα το μονοπάτι σου.
-Ναι, αλλά φωτίζεις και ολόγυρα.
- Και που είναι το κακό;
-Να, φωτίζεις το τι γίνεται δίπλα απ' το μονοπάτι μου. Στη μια μεριά η κακία, η απληστία, ο πόλεμος, ο πόνος, η δυστυχία και στην άλλη η υποκρισία, η αδιαφορία, ο ωχαδερφισμός. Δεν θέλω να συμμετέχω στα δρώμενα γύρω απ΄ το μονοπάτι μου. Η συμμετοχή στα δρώμενα με πληγώνει και για να αντιδράσω στα κακώς κείμενα ενέχει ευθύνες που δεν θέλω να έχω, ενέχει πάλη που δεν θέλω να κάνω, ενέχει επανάσταση που δεν θέλω συμμετοχή.
-Εγώ πάντως φωτίζω ολόγυρα για να φαίνεται η αλήθεια.
-Ποια αλήθεια; Καθένας βλέπει και πιστεύει την δικιά του αλήθεια. Η αντικειμενική αλήθεια ποτέ δεν εμφανίζεται, όσο κι αν την ψάχνουμε. Όλοι μας λέμε ότι υπάρχει αλλά ποτέ δεν έχει εμφανιστεί.
-Ναι αλλά ερευνώντας για την αλήθεια, αποκτάς την γνώση.
-Τρέμω από φόβο ακόμα και στο άκουσμα της λέξης γνώση.
-Φοβάσαι την γνώση; Μα αυτή έκανε τον κόσμο σου καλύτερο.
-Για άλλο σκοπό υπήρξε η ανάγκη της γνώσης και δυστυχώς άλλους σκοπούς εξυπηρετεί, άσε που έγινε δυνάστης και καταπιεστής. Καλύτερα λοιπόν να μένει μόνιμα στον ουρανό το φεγγάρι που αχνοφέγγει και με βοηθάει να βαδίζω στο μονοπάτι μου απ' όταν γεννήθηκα έως που θα πεθάνω. Μπορεί να είμαι ο μόνος που θέλει κάτι τέτοιο, ίσως είμαστε μερικοί, ίσως οι περισσότεροι, ίσως γίνουμε όλοι.
