Εκφράζοντας την οδύνη μου για τον χαμό του 15χρονου και σεβόμενος την μνήμη του θα προσπαθήσω να "φωτίσω" κάπως καλύτερα το πρόβλημα. Ήδη κάποιοι άρχισαν τις προσβολές κατά του νεκρού παιδιού. Μιλάνε για σεξουαλική παρέκκλιση και άλλες τέτοιες προστυχιές. Δεν έχω πλήρη γνώση του περιβάλλοντος του άτυχου παιδιού ούτε της οικογένειάς του. Απλά είναι προσβολές νεκρού οι αναφορές για τυχόν ιδιαιτερότητες. ΝΤΡΟΠΗ.
Έχοντας κάμποσες δεκαετίες στην πλάτη μου, γράφω τα παρακάτω.
Μπούλινγκ, μία άγνωστη λέξη, μάλλον ξενόγλωσση.
Όλοι, ψυχολόγοι, πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι και λοιποί επαΐοντες επιχειρηματολογούν για το νεόφερτο όπως λένε, το περιβόητο μπούλινγκ.
Αναρωτιέμαι, εκτός απ' τον όρο, είναι κάτι που εμφανίστηκε τώρα, στις 'μέρες μας;
Εκ πείρας ισχυρίζομαι κατηγορηματικά όχι.
Υπήρχε, υπάρχει και θα παραμείνει.
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Ποιον δεν έδειραν οι μεγαλύτεροι; Ποιον δεν κορόιδευαν οι ψευτονταήδες της εποχής; Ποιος ή ποια δεν έφαγε "χυλόπιτα";
Φυσικά κι εγώ έχω "φάει" σφαλιάρες, έχω υποστεί κοροϊδευτικά σχόλια όπως και όλοι οι γνωστοί και φίλοι μου.
Από "χυλόπιτες" δε, ούκ ολίγες.
Πως αντιδρούσαμε τότε;
Ή παίζαμε ξύλο κι όποιος έτρωγε τις περισσότερες ή αδιαφορούσαμε για τα πειράγματα.
ΠΟΤΕ δεν πέρασε απ' το μυαλό μας η αυτοκτονία. ΠΟΤΕ!!!
Το γιατί τα σημερινά παιδιά ενοχλούνται τόσο πολύ έτσι ώστε να φτάνουν, ευτυχώς όχι όλα, στην αυτοκτονία, πρέπει να το εξετάσουν καλύτερα οι ειδικοί. Τι είναι αυτό που κάνει τα παιδιά μας τόσο ευαίσθητα;
Γιατί φτάνουν σε τέτοια ψυχική κατάσταση και οδηγούνται στην αυτοκτονία;
Θυμάμαι όταν αυτοκτονούσε κάποιος, συνήθως μετά από ερωτική απογοήτευση, το συζητούσαμε 'μέρες και 'μέρες. Αυτοκτονία όμως από πειράγματα, "σφαλιαρώματα" και παρενοχλήσεις δεν είχαμε βιώσει.
Ας ψάξουμε όλοι, γονείς, εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι και όλοι τέλος πάντων που μπορούν να δώσουν λύση στο πρόβλημα, μπας και αποφύγουμε κι άλλες απόπειρες αυτοκτονίας ή χειρότερα τελεσμένες αυτοκτονίες.
Σίγουρα κανείς δεν επικροτεί την λεκτική ή σωματική βία, κανείς δεν δικαιολογεί τις παρενοχλήσεις και τα "χοντρά" αστεία που υφίστανται κάποιοι, κανείς δεν χαίρεται που ένα 15χρονο αυτοκτόνησε αλλά ίσως κάτι άλλο φταίει. Ας το βρούμε.-
Έχοντας κάμποσες δεκαετίες στην πλάτη μου, γράφω τα παρακάτω.
Μπούλινγκ, μία άγνωστη λέξη, μάλλον ξενόγλωσση.
Όλοι, ψυχολόγοι, πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι και λοιποί επαΐοντες επιχειρηματολογούν για το νεόφερτο όπως λένε, το περιβόητο μπούλινγκ.
Αναρωτιέμαι, εκτός απ' τον όρο, είναι κάτι που εμφανίστηκε τώρα, στις 'μέρες μας;
Εκ πείρας ισχυρίζομαι κατηγορηματικά όχι.
Υπήρχε, υπάρχει και θα παραμείνει.
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια. Ποιον δεν έδειραν οι μεγαλύτεροι; Ποιον δεν κορόιδευαν οι ψευτονταήδες της εποχής; Ποιος ή ποια δεν έφαγε "χυλόπιτα";
Φυσικά κι εγώ έχω "φάει" σφαλιάρες, έχω υποστεί κοροϊδευτικά σχόλια όπως και όλοι οι γνωστοί και φίλοι μου.
Από "χυλόπιτες" δε, ούκ ολίγες.
Πως αντιδρούσαμε τότε;
Ή παίζαμε ξύλο κι όποιος έτρωγε τις περισσότερες ή αδιαφορούσαμε για τα πειράγματα.
ΠΟΤΕ δεν πέρασε απ' το μυαλό μας η αυτοκτονία. ΠΟΤΕ!!!
Το γιατί τα σημερινά παιδιά ενοχλούνται τόσο πολύ έτσι ώστε να φτάνουν, ευτυχώς όχι όλα, στην αυτοκτονία, πρέπει να το εξετάσουν καλύτερα οι ειδικοί. Τι είναι αυτό που κάνει τα παιδιά μας τόσο ευαίσθητα;
Γιατί φτάνουν σε τέτοια ψυχική κατάσταση και οδηγούνται στην αυτοκτονία;
Θυμάμαι όταν αυτοκτονούσε κάποιος, συνήθως μετά από ερωτική απογοήτευση, το συζητούσαμε 'μέρες και 'μέρες. Αυτοκτονία όμως από πειράγματα, "σφαλιαρώματα" και παρενοχλήσεις δεν είχαμε βιώσει.
Ας ψάξουμε όλοι, γονείς, εκπαιδευτικοί, ψυχολόγοι και όλοι τέλος πάντων που μπορούν να δώσουν λύση στο πρόβλημα, μπας και αποφύγουμε κι άλλες απόπειρες αυτοκτονίας ή χειρότερα τελεσμένες αυτοκτονίες.
Σίγουρα κανείς δεν επικροτεί την λεκτική ή σωματική βία, κανείς δεν δικαιολογεί τις παρενοχλήσεις και τα "χοντρά" αστεία που υφίστανται κάποιοι, κανείς δεν χαίρεται που ένα 15χρονο αυτοκτόνησε αλλά ίσως κάτι άλλο φταίει. Ας το βρούμε.-