Δεν είναι που του καταστρέφεις τη ζωή.
Δεν είναι που τσακίζεις έναν άνθρωπο ...
Είναι που του παίρνεις τη ψυχή.
Είναι που το κάνεις ένα ζωντανό-νεκρό παιδί.
Είναι που το κάνεις ζόμπι.
Το κακοποιημένο παιδί, δεν θα ανανήψει ποτέ.
Το κακοποιημένο παιδί, θα κοιτάζει πάντα πίσω του, αν ήρθε ο κακός.
Το κακοποιημένο παιδί θα κρύβεται στις γωνίες.
Χώρια η διαπόμπευση. Ο δημόσιος στιγματισμός.
Έχει παραγίνει το κακό.
Το κακό δίνει τα ρέστα του.
Τα παίζει όλα για όλα.
Χτυπάει τον κοινωνικό ιστό στον πιο αδύναμο κρίκο του,
στο ευάλωτο παιδί.
Και τι είναι αυτό που ακούμε τελευταία;
Μπήκαν στο χορό και οι μανάδες.
Οι μανάδες συνεργοί των επίβουλων και κακόβουλων!!
Δεν υπάρχει αυτό!
Δεν μπορεί να συμβαίνει.
Είναι ένας εφιάλτης.
Το νου σας, όλοι εσείς που φέρνετε παιδάκια στον κόσμο.
Το παιδί είναι ευθύνη. Το παιδί είναι χρέος.
Το παιδί είναι δουλειά, η σπουδαιότερη στη ζωή σας.
Όλος ο περίγυρος του παιδιού, έχει χρέος να το προσέχει
και να το προστατεύει.
Μην αφήσετε κανένα ρεμάλι να πειράξει κανένα παιδί.
Καταγγείλετε κάθε υποψία σας.
Και ένα τελευταίο.
Τα κακοποιημένα παιδάκια, ένα τρόπο έχουν να αναλάβουν, να ανανήψουν, να ζήσουν.
Να τύχουν της απόλυτης, αμέριστης, ανιδιοτελούς, απεριόριστης αγάπης.
Αυτός που θα φροντίσει το κακοποιημένο παιδί, πρέπει να του δώσει το είναι του, για να ξαναπάρει πίσω το παιδάκι τη χαμένη ψυχή του.
Το Χαμομηλάκι
