Αθήνα
/ Ευρώπη 2018. Μέσα σε λίγους μήνες 2 βρέφη, βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο
με το που παίρνουν τις πρώτες τους ανάσες. Πεινασμένα, άβολα, παγωμένα ,
πετάχτηκαν εκεί που αφήνουμε τα σκουπίδια μας.
Το
ένα βρέφος βρέθηκε σε έναν κάδο, στραγγαλισμένο με σφηνωμένες
χαρτοπετσέτες στο στόμα για να μην ακουστεί το κλάμα του και το άλλο
,πετάχτηκε από τον δεύτερο όροφο. Είναι από τις γεννήσεις που δεν
υπάρχει καμία χαρά για τον ερχομό ενός μωρού, κανένα χάδι – κανένα
έλεος..
Άραγε πόσα άλλα άψυχα κορμάκια αποσυντίθενται κάπου, επειδή απλά δεν έτυχε να τα ανακαλύψει κάποιος. Αγρια, σκοτεινά ένστικτα. Προμελετημένες νοσηρές πράξεις που κόβουν την ανάσα και σου καταστρέφουν όλη την μέρα. Σε κάνουν να νιώθεις ενοχές για την όποια δική σου ευτυχία. Ντροπή που ανήκεις στο ανθρώπινο είδος. Ανημπόρια μπροστά σε τόση εξαθλίωση και βαρβαρότητα.
Ανθρωποι- γονείς που κακοποιούν και δολοφονούν τα παιδιά τους χωρίς συναίσθημα και μεταμέλεια.
Πιο επικίνδυνο και από το ψυχικό βάρος που νιώθεις μπροστά σε τέτοια εγκλήματα, είναι όταν αρχίζεις και προσπερνάς , εξοικειωμένος στην φρίκη. Ακόμη πιο τραγικό είναι όταν γινόμαστε συνένοχοι με την σιωπή και την αδιαφορία μας, βάφοντας με αίμα και τα δικά μας χέρια. Αυτές οι άθλιες τραγικότητες δεν θα σταματήσουν ποτέ αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι ο σεβασμός στην ζωή και στον εαυτό μας, ξεκινούν πολύ νωρίς στην ζωή ενός ανθρώπου , από τα μικρά και σημαντικά πράγματα .
Για αρχή ας συνειδητοποιήσουμε ότι η δυσλειτουργία του διπλανού μας, δηλητηριάζει αργά και σταθερά εμάς τους ίδιους. Οι πληγές όταν μένουν ανοιχτές, μολύνονται και μεταδίδονται παντού.
Ζώντας δίπλα σε ανθρώπους με διαταραγμένη συνείδηση που δολοφονούν με τόση ευκολία, αργοπεθαίνουμε και εμείς και κάθε ελπίδα για τον κόσμο που ζούμε.
Η ανθρωπιά ξεκινά από την στιγμή που σου μαθαίνουν να μη γελάς όταν κάποιος κλωτσά μια γάτα η πολτοποιεί ένα κουτάβι, ούτε να το βρίσκεις σωστό να το κάνεις εσύ ο ίδιος. Η ενσυναίσθηση και η συνείδηση καλλιεργούνυαι από την στιγμή που σου εξηγούν να μην κοροϊδεύεις και να εκφοβίζεις τους συνάνθρωπους σου επειδή είναι ευάλωτοι η διαφορετικοί από σένα .
Η παιδεία και ο πολιτισμός ξεκινά όταν σου διδάσκουν να σέβεσαι τον πλανήτη που σε φιλοξενεί και δεν πετάς τα σκουπίδια σου στην θάλασσα , δεν καις τα δέντρα που σου επιτρέπουν να αναπνέεις , δεν παρκάρεις όπου σε βολεύει , αδιαφορώντας για το αν δυσκολεύεις την ζωή των συνανθρώπων σου. Δεν αρκεί να λέμε ότι υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που θα έδιναν τα πάντα για να αποχτήσουν ένα μωρό ενώ κάποιοι άλλοι τα σκοτώνουν. Ούτε απλά να καταδικάζουμε την αποτρόπαιη πράξη. Και τα δυο αποτελούν αυτονόητο συμπέρασμα. Με αυτό τον τρόπο όμως, στεκόμαστε στο σύμπτωμα και όχι στην αρρώστια που το έχει προκαλέσει.
Δεν βοηθά σε τίποτα να αναμασάμε διαπιστώσεις, να εκτονώνουμε το μίσος μας και να υποδεικνύουμε στους άλλους τι πρέπει να κάνουν , χωρίς να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι. Η στάση που θα φέρει λύσεις είναι Δράση και η Αυτοκριτική. Η διαδικασία της αυτογνωσίας δεν αποτελεί προαιρετική πολυτέλεια. Είναι η μόνη ελπίδα μας για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι αλλά και να φωτίσουμε τις σκοτεινές πλευρές μας.
Ξοδεύουμε τόσο χρήμα για το αυτοκίνητο, το κινητό, τα μαλλιά, τα νύχια, τα τσιγάρα, τον κήπο και το σώμα μας- αλλά θεωρούμε περιττό και δευτερεύον να θεραπεύσουμε την ψυχή μας και να βελτιώσουμε την συμπεριφορά μας. Το άτομο χωρίς ανθρωποκεντρικές αξίες και πνευματική καλλιέργεια, ίσως, συσσωρεύει γνώσεις και υλικά αγαθά αλλά δεν μαθαίνει να νοιάζεται Περιφέρεται στον αυτόματο. Κινείται στην επιφάνεια, ασυγκίνητος , ακατέργαστος, εγωκεντρικός.
Αν δεν πάρεις αγάπη και σεβασμό από τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης σου θα περιφέρεσαι με ένα τραχύ, αλλοιωμένο ψυχισμό που εγκυμονεί θυμό, μίσος και διαταραχή.
Αναλύουμε κάθε μέρα επί ώρες την ερωτική ζωή και την εμφάνιση της κάθε τηλεπερσόνας που δίνει ρεσιτάλ ναρκισσισμού και άγνοιας. Δεν χάνουμε καμία εξέλιξη στην τεχνολογία των κινητών και τα κόλπα του ινσταγκραμ. Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία κουτσομπολιού και ρητορικής μίσους.
Καθημερινοί δέκτες ενός εμετού απαίδευτης καταστροφολογίας δίνουμε βήμα , χρήμα και εξουσία σε άτομα που είναι ανίκανα να εμπνεύσουν και να εμπνευστούν.
Ας προβάλουμε περισσότερα θετικά πρότυπα από κάθε μονοπάτι της ζωής, ας ασχοληθούμε με τους καθημερινούς ήρωες, και ας επιβραβεύσουμε εκείνους που με την σκληρή δουλειά, το ταλέντο και το όραμα τους, ανοίγουν τον δρόμο για να περάσουν και να ζήσουν καλύτερα και οι συνάνθρωποι τους.
Ας αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο για την ενημέρωση σε θέματα αντισύλληψης. Ας οργανώσουμε φορείς που παρέχουν συμβουλευτική σε άγαμες μητέρες που πρόκειται να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, στηρίζοντας αυτές τις γυναίκες και τα παιδιά τους..
Περισσότεροι ψυχολόγοι στα σχολεία, μεγαλύτερη επένδυση στην Υγεία και την εκπαίδευση.
Περισσότερη αφύπνιση και προβολή σε θέματα εθελοντισμού και κοινωνικής αλληλεγγύης. Έτσι μόνο θα ακονίσουμε το βλέμμα μας σαν γείτονες, συνάνθρωποι, εκπαιδευτικοί, αστυνόμοι, φίλοι, συγγενείς.. Έτσι μόνο θα νοιαστούμε και θα προλάβουμε. Και γιατί όχι, με το ίδιο πάθος που παθαίνουμε ντελίριο για το ποδόσφαιρο, την Eurovision και τα ριάλιτι.
Αν θέλουμε να αλλάξει ο κόσμος, πρέπει να αλλάξουμε τον εαυτό μας, αυξάνοντας την συμμετοχή και το νοιάξιμο μας. Μπορεί να μην μπορούμε να κάνουμε κάτι για όλους αλλά πάντα μπορούμε να κάνουμε κάτι για κάποιον. Ξεκινώντας για ότι είναι δίπλα μας , προσφέροντας ο καθένας ότι μπορεί , με όποιο τρόπο μπορεί. Βήμα βήμα διασχίζουμε τεράστιες αποστάσεις.
Το οικοδόμημα της ανθρωπότητας αλλά και η ευτυχία, δεν εμφανίζονται ουρανοκατέβατα. Χτίζονται πετραδάκι πετραδάκι με κόπο και αγάπη. Ξεκίνησε σήμερα κάνοντας το πρώτο βήμα. Πίστεψε το.
Πηγή:
