Η Βενεζουέλα που ήταν η πρώτη χώρα που κατήργησε την θανατική
ποινή για όλα τα εγκλήματα, το 1863.Πραξικοπήματα,
αντιπραξικοπήματα, σωτήρες, "επαναστάτες", ψευτοκινήματα, ένας
επαγγελματίας πρόεδρος που έκανε τα πάντα για να κρατηθεί στην εξουσία
και ένας λαός που μπερδεμένος, σαστισμένος αντιστέκεται,
τον καταστέλλουν, ελπίζει, απογοητεύεται και πάλι απ την αρχή.
Οι χώρες του δήθεν δημοκρατικού τόξου καταγγέλουν ακόμα μια φορά την εξέγερση στην Βενεζουέλα ως προσπάθεια ανατροπής του δημοκρατικά εκλεγμένου Μαδούρο,οι αριστεροχαρούμενοι συριζαίοι δηλώνουν την αλληλεγγύη τους στον μυστακοφόρο που είχε πάρει το χρήσμα της αρχηγίας από τον προηγούμενο σωτήρα της Βενεζουέλας, τον Τσάβες. Οι κολλημένοι,βαρετοί συμμετέχοντες σε συλλόγους διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης(sic) συντάσσουν μανιφέστα στήριξης με πομπώδεις απαρχαιωμένους τίτλους για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και φυσικά τα απανταχού νεοφιλελεύθερα παπαγαλοκοκοράκια εκμεταλεύονται το στρωμένο έδαφος από όλους τους παραπάνω για να αποθεώσουν τον καπιταλισμό.
Όταν τύποι που αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές και κομμουνιστές χαρακτηρίζουν τους ηγέτες της Κίνας και της Βενεζουέλας κομμουνιστές και σοσιαλιστές, δημιουργούν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία στους θιασώτες του οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού και στα εκπαιδευμένα όρνεα που πετούν από πάνω τους να κατασπαράξουν ότι έχει απομείνει από το κουφάρι της ιδέας μιας όποιας κομμουνιστικής θεώρησης.Κατά συνέπεια όλοι κάνουν την ίδια δουλειά,λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο, ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία, μα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.Δημιουργούν την στρεβλή εικόνα στο λουμπεναριό που έχουν αναθρέψει πως ο καπιταλισμός είναι η μόνη λύση και πως οτιδήποτε άλλο φέρνει την καταστροφή και την λαίλαπα.
Ο λαός της Βενεζουέλας και όχι μόνο, είναι το θύμα των εξουσιολάγνων που λυμαίνονται ιδέες, όπως ο επαναστατικός σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός.Ανθρώπων που γυαλίζει το μάτι τους στη θέα υπηκόων που αλλαλάζουν σε πλατείες κραδαίνοντας τη μούρη τους σε πλακάτ.Πρώην παιδιά του λαού που μεταγγίζοντάς τους το δηλητήριο της εξουσίας και ότι αυτή σέρνει μαζί,ξεχνούν τα πάντα και τραβούν ακλόνητοι,αγέρωχοι τον δρόμο της εφήμερης βρώμικης δόξας του μπαλκονιού.
Αλληλεγγύη λοιπόν στους φτωχούς που αντιστέκονται, στους φτωχούς που ποτέ δε κοίταξαν ψηλότερα από το ύψος τους για να αποθεώσουν κάποιον σωτήρα, μα μόνο για να χαζέψουν τα άστρα.Αλληλεγγύη στους φτωχούς που ζούν για ιδέες που συνεχώς αλλάζουν και όχι για δόγματα που τους αλλάζουν.Αλληλεγγύη στους φτωχούς που μάχονται με γυμνά χέρια,αλληλεγγύη στις σκιές που γλυστρούν σαν αερικά ανάμεσα σε τοξικά σύννεφα.
"Δεν είναι το φως που χρειαζόμαστε, αλλά η φωτιά. Δεν είναι η βροχούλα, αλλά η βροντή. Χρειαζόμαστε την καταιγίδα, τον ανεμοστρόβιλο και το σεισμό."..Φρέντερικ Ντάγκλας
Οι χώρες του δήθεν δημοκρατικού τόξου καταγγέλουν ακόμα μια φορά την εξέγερση στην Βενεζουέλα ως προσπάθεια ανατροπής του δημοκρατικά εκλεγμένου Μαδούρο,οι αριστεροχαρούμενοι συριζαίοι δηλώνουν την αλληλεγγύη τους στον μυστακοφόρο που είχε πάρει το χρήσμα της αρχηγίας από τον προηγούμενο σωτήρα της Βενεζουέλας, τον Τσάβες. Οι κολλημένοι,βαρετοί συμμετέχοντες σε συλλόγους διάδοσης της μαρξιστικής σκέψης(sic) συντάσσουν μανιφέστα στήριξης με πομπώδεις απαρχαιωμένους τίτλους για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και φυσικά τα απανταχού νεοφιλελεύθερα παπαγαλοκοκοράκια εκμεταλεύονται το στρωμένο έδαφος από όλους τους παραπάνω για να αποθεώσουν τον καπιταλισμό.
Όταν τύποι που αυτοαποκαλούνται σοσιαλιστές και κομμουνιστές χαρακτηρίζουν τους ηγέτες της Κίνας και της Βενεζουέλας κομμουνιστές και σοσιαλιστές, δημιουργούν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία στους θιασώτες του οικονομικού συστήματος του καπιταλισμού και στα εκπαιδευμένα όρνεα που πετούν από πάνω τους να κατασπαράξουν ότι έχει απομείνει από το κουφάρι της ιδέας μιας όποιας κομμουνιστικής θεώρησης.Κατά συνέπεια όλοι κάνουν την ίδια δουλειά,λειτουργούν με διαφορετικό τρόπο, ξεκινούν από διαφορετική αφετηρία, μα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.Δημιουργούν την στρεβλή εικόνα στο λουμπεναριό που έχουν αναθρέψει πως ο καπιταλισμός είναι η μόνη λύση και πως οτιδήποτε άλλο φέρνει την καταστροφή και την λαίλαπα.
Ο λαός της Βενεζουέλας και όχι μόνο, είναι το θύμα των εξουσιολάγνων που λυμαίνονται ιδέες, όπως ο επαναστατικός σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός.Ανθρώπων που γυαλίζει το μάτι τους στη θέα υπηκόων που αλλαλάζουν σε πλατείες κραδαίνοντας τη μούρη τους σε πλακάτ.Πρώην παιδιά του λαού που μεταγγίζοντάς τους το δηλητήριο της εξουσίας και ότι αυτή σέρνει μαζί,ξεχνούν τα πάντα και τραβούν ακλόνητοι,αγέρωχοι τον δρόμο της εφήμερης βρώμικης δόξας του μπαλκονιού.
Αλληλεγγύη λοιπόν στους φτωχούς που αντιστέκονται, στους φτωχούς που ποτέ δε κοίταξαν ψηλότερα από το ύψος τους για να αποθεώσουν κάποιον σωτήρα, μα μόνο για να χαζέψουν τα άστρα.Αλληλεγγύη στους φτωχούς που ζούν για ιδέες που συνεχώς αλλάζουν και όχι για δόγματα που τους αλλάζουν.Αλληλεγγύη στους φτωχούς που μάχονται με γυμνά χέρια,αλληλεγγύη στις σκιές που γλυστρούν σαν αερικά ανάμεσα σε τοξικά σύννεφα.
"Δεν είναι το φως που χρειαζόμαστε, αλλά η φωτιά. Δεν είναι η βροχούλα, αλλά η βροντή. Χρειαζόμαστε την καταιγίδα, τον ανεμοστρόβιλο και το σεισμό."..Φρέντερικ Ντάγκλας
