Τα Χαμένα Όνειρα της Γαλλικής Δημοκρατίας απέναντι στο
“αντι-δημοκρατικό τέρας” της Ευρωένωσης!
του
Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη
Οι προεδρικές εκλογές στην Γαλλία υπόσχονται εκ των προτέρων μια δυνατή αναταραχή που θα έχει συνέπειες πολύ πέραν των συνόρων της χώρας.
Η
Ευρωπαϊκή Ένωση είναι ένα “αντι-δημοκρατικό” τέρας για μεγάλη μερίδα των Γάλλων
πολιτών, γράφει στο σχετικό αφιερωμά του ο βρετανικός Economist (Σάββατο, 4 Μαρτίου) και
επικαλείται μια παγκόσμια έρευνα, σύμφωνα με την οποία οι Γάλλοι είναι σήμερα
οι πιο πεσιμιστές κάτοικοι του πλανήτη Γη, με το 81% να γκρινιάζει ότι ο κόσμος
γίνεται συνεχώς χειρότερος και μόνο το 3% να λέει ότι γίνεται καλύτερος.
Οι
Βρετανοί, μετά την δική τους απόδραση από το γερμανικό ευρω-στρατόπεδο
εργασίας, δεν θάβλεπαν με κακό μάτι να τριτώσει (αφού προηγήθηκε η εκλογή
Τραμπ) η απόρριψη τηε διεφθαρμένης γραφειοκρατίας της γηραιάς ηπείρου, που έχει
γίνει το βασικότερο εργαστήρι της πολιτικής ορθότητας και της παγκοσμιοποίησης.
Οι
Γάλλοι μάς είχαν συνηθίσει παλιά σε επαναστάσεις που άλλαξαν την μοίρα του
κόσμου, αλλά επί δεκαετίες λίγα έχουν αλλάξει σ' αυτή τη χώρα καθώς η εξουσία
εναλλάσσεται μεταξύ των κατεστημένων κομμάτων της αριστεράς και της δεξιάς.
Η
γαλλική συμβολή στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ είναι καθοριστική και η ιδέα και μόνο της
εξόδου της Γαλλίας από το ευρώ είναι αρκετή για να κάνει υπουργούς, διπλωμάτες,
τραπεζίτες και επίτροπους της Ε.Ε. “να παίζουν νευρικά με τα χέρια τους”,
ομολόγησε η εβδομαδιαία γερμανική εφημερίδα Die Zeit (Πέμπτη, 2 Μαρτίου),
εξετάζοντας το ενδεχόμενο να αναδειχθεί νικήτρια η επικεφαλής του Εθνικού
Μετώπου Μαρίν Λεπέν. “Οι Ευρωπαίοι το θεωρούν πιθανό”, τονίζει η εφημερίδα του
Αμβούργου, γνωρίζοντας τις μυστικές δημοσκοπήσεις που γίνονται καθημερινά.
Η ψήφος
που θα μπορούσε να αναδείξει νικήτρια τη μοναδική πολιτικό, η οποία υπόσχεται
την έξοδο από το ευρώ, κάτι που θα κάνει κομμάτια την Ε.Ε., μπορεί να έλθει από
τις ίδιες δυνάμεις που εκφράστηκαν στο Brexit
και στις αμερικανικές εκλογές. Μια παγκόσμια τάξη που απορρίπτει
τη νεοταξική παγκοσμιοποίηση, τον άθλιο καζινο-καπιταλισμό, την διάλυση των
εθνικών κρατών και την διασυνοριακή δικτατορία των αγορών. Ένα κίνημα
πολυσυλλεκτικό, πέρα από την κατεστημένη δεξιά και αριστερά, που είναι όμως
αρκούντως φιλολαϊκό και επαναστατικό για τα σημερινά δεδομένα της μιντιακής
χειραγώγησης των μαζών.
Παγκόσμια αντίδραση κατά του κατεστημένου των Γκλομπαλιστών
Όλες οι
αναφορές και οι δημοσκοπήσεις μαρτυρούν ότι εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι σε
όλο τον κόσμο πιστεύουν ότι η χώρα τους βρίσκεται σε παρακμή και πως το σύστημα
που οργανώνει το “κατεστημένο” στρέφεται εναντίον τους. Σχεδόν το 70% των
πολιτών σε όλες τις χώρες νοιώθουν ότι η οικονομία της χώρας τους είναι στημένη
από τους ισχυρούς και προς όφελος των πλουσίων. Σχεδόν το 63% πιστεύουν ότι η
χώρα τους χρειάζεται έναν ισχυρό ηγέτη για να ξαναπάρει πίσω την κυριαρχία της
από την υπερεθνική ελίτ των αρπακτικών.
Μια νέα μεγάλη έρευνα της Ipsos (www.ipsos.com/eu/) σε 22 χώρες συνθέτει την
εικόνα μιας παγκόσμιας κοινής γνώμης, που αισθάνεται στο πετσί της τις
συνέπειες της αυξανόμενης ανισότητας και την οποία το παραδοσιακό πολιτικό
προσωπικό την έχει κυριολεκτικά ποδοπατήσει. Η έρευνα μεταξύ των ενηλίκων κάτω
των 65 ετών δείχνει ότι η γενιά τους βιώνει χειρότερες συνθήκες διαβίωσης απ'
ό,τι οι γονείς τους. Και το ποσοστό τους είναι πολύ υψηλότερο στην Ευρώπη απ'
ό,τι στην Ασία και τη Λατινική Αμερική.
Σε μια
άλλη μελέτη που παρήγγειλε το ευρωκοινοβούλιο (www.europeanfinacialreview.com)
αποκαλύπτεται ότι το 70% του συνόλου των Ευρωπαίων λένε ότι η διαφθορά είναι
ενδημική στην Ευρωπαϊκή Ένωση και εξ ολοκλήρου υπεύθυνοι γι' αυτό είναι οι
πολιτικοί μαζί με τις πολυεθνικές εταιρείες. Ένα σχετικό καλό παράδειγμα είναι
οι τεράστιες διαδηλώσεις ενάντια στις εμπορικές συμφωνίες όπως η TTIP και η CETA και για τα τραπεζικά ή
εταιρικά σκάνδαλα, που είναι συνδεδεμένα με την παγκοσμιοποίηση. Κατηγορούνται,
επίσης, τα “ανοιχτά σύνορα” που έχουν εξουθενώσει τους μισθούς και εκμηδενίσει
την εργασιακή και κοινωνική ασφάλεια.
Το ολοένα αυξανόμενο αίσθημα των ανθρώπων
είναι ότι δεν υπάρχει κανείς σεβασμός για τον τόπο τους, τις παραδόσεις τους,
για το έδαφος κάτω από τα πόδια τους. Από την Αμερική μέχρι την Ευρώπη και την
Ασία, υπάρχει σαφής απογοήτευση και οργή, που αρχίζει να εκδηλώνεται με σημάδια
τόσο σαφή αλλά οι κυρίαρχες ελίτ δεν δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Όπως
συμβαίνει σχεδόν πάντα στην ιστορία με τους τυράννους και τις νομενκλατούρες
λίγο πριν από το τέλος τους.
Την
ώρα, δηλαδή, που έχει πολλαπλασιασθεί τραγικά το άνοιγμα της ψαλίδας μεταξύ των
πλουσιότερων και φτωχότερων στρωμάτων του πληθυσμού απ' ό,τι τρεις δεκαετίες
πριν και 1 δισεκατομ. παιδιά ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας παντού κι από
αυτά 8 εκατομ. πεθαίνουν ετησίως.
Μέσα σ'
αυτό το κλίμα δυσαρέσκειας, που γιγαντώνεται και διαμορφώνει το σημερινό
κοινωνικο-πολιτικό σκηνικό, διεξάγονται οι γαλλικές εκλογές. Στην
πραγματικότητα, πολλοί ψηφοφόροι θέλουν να ορμήσουν σαν ανθρώπινη βόμβα μολότωφ
και να βάλουν φωτιά στο πολιτικό σύστημα, ενώ η Μαρίν Λεπέν, η χαρισματική
ηγέτις του Εθνικού Μετώπου είναι το μόνο διαθέσιμο όπλο μετά την προδοσία των
διανοουμένων και της αριστεράς!
Ο ρόλος του “Πολυπολιτισμού” στην ατζέντα των Γκλομπαλιστών
Η
ανησυχία των διεθνών μίντια για τις Γαλλικές εκλογές προδίδει την ύπαρξη ενός “Βαθυκράτους”,
το οποίο δεν είναι μόνο εθνικό (στην περίπτωση αυτή, γαλλικό) αλλά υπερεθνικό,
με την φιλοδοξία να γίνει παγκόσμιο.
Όσοι
καταλαβαίνουν τα μηνύματά της ελίτ που εκπέμπονται από τα δίκτυά της, όπως το CNN, ίσως να έχουν προσέξει μια
έκθεση που κοινοποίησε ο Wolf
Blitzer, στις αρχές Φεβρουαρίου, που
ισχυρίζεται ότι οι Ρώσοι είναι έτοιμοι να επηρεάσουν άλλη μια εθνική εκλογική
νίκη, αυτή την φορά στην Γαλλία. Το αποτέλεσμα του βρετανικού Brexit και η εκλογή του
Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ είναι δύο σημαντικές ήττες των γκλομπαλιστών, μια τρίτη
και στην Γαλλία θα είναι η λεγόμενη “φαρμακερή”.
Η
“ανησυχία” των γκλομπαλιστών για τις γαλλικές εκλογές είναι μέρος μιας
υπονομευτικής ατζέντας που φθάνει πολύ μακριά. Στόχος τους είναι να
μετασχηματίσουν τον εθνικό χαρακτήρα της Γαλλίας και ιδιαίτερα την συνείδηση
των νέων ανθρώπων με τα δισεκατομμύρια ευρωπαϊκών προγραμμάτων και την
συστηματική πολυπολιτισμική προπαγάνδα. Αυτή περιλαμβάνει και την χειραγώγηση
της μουσουλμανικής νεολαίας της Γαλλίας στα χνάρια της παγκοσμιοποίησης, με την
χρήση της παραπλανητικής ρητορείας των “ανθρωπίνων δικαιωμάτων” και της
“ανεκτικότητας”.
Η
Γαλλία, με τα σημερινά δεδομένα, είναι μια από τις λίγες χώρες που έμειναν στην
Δυτική Ευρώπη με στοιχεία εθνικής συνείδησης. Ο καλύτερος τρόπος για να
διαλύσεις μια τόσο ισχυρή ταυτότητα είναι να αποδυναμώσεις τις συνιστώσες της
(ιστορικές, θρησκευτικές κ.λπ.).
Ο
στόχος της υπερεθνικής ελίτ είναι να εξαφανίσει τις εθνικές κουλτούρες και
ταυτότητες -όπως έχουμε ξανατονίσει από αυτή την στήλη- και να τις
αντικαταστήσει με το “παγκόσμιο χωριό” των υπάκουων καταναλωτών. Γι' αυτό τον
λόγο, κάτω από την ταμπέλλα του “ανθρωπισμού” και του “ρατσισμού”, αναπτύχθηκε
μια παγκοσμιοποιητική κουλτούρα, με στόχο την νεολαία, η οποία καλλιεργήθηκε
από το Χόλλυγουντ, το MTV,
το Facebook, τα ΜακΝτόναλντς και την
Πέπσι... στα πλαίσια του Οργουελιανού “Doublethink”. Αξιοσημείωτο είναι ότι οι πρωτοστατούντες στις
“βελούδινες επαναστάσεις” είναι σε μεγάλο βαθμό “εκκοσμικευμένοι” νεολαίοι
χωρίς ισχυρές εθνικές ρίζες.
Την φύση
της διαλεκτικής των γκλομπαλιστών την έχει εξηγήσει πολύ πειστικά ο Νόαμ
Τσόμσκυ: “Βλέπετε, ο καπιταλισμός δεν είναι κατά βάση ρατσιστικός. Μπορεί να
εκμεταλλευθεί τον ρατσισμό για τους δικούς του σκοπούς, αλλά ο ρατσισμός δεν
είναι εγγενές στοιχείο του... Μακροπρόθεσμα ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει
αντι-ρατσιστικός, ακριβώς επειδή είναι αντι-ανθρώπινος. Και η φυλή (race) είναι στην ουσία ανθρώπινο
χαρακτηριστικό...”.
Η
Γαλλία έχει γίνει για δεκαετίες το “κοινωνικό εργαστήριο” της παγκοσμιοποίησης
λόγω του κοσμοπολιτισμού της μετά την αστική επανάσταση του 1789. Όμως, ο
καθολικισμός, ο δυτικός χριστιανισμός, υπήρξε και εξακολουθεί να είναι, η κύρια
συνιστώσα της γαλλικής σκέψης, ακόμα και του διαφωτισμού που δημιουργήθηκε για
να τον αντιπαλέψει, χωρίς όμως να έχει άλλη αφετηρία από τον ίδιο.
Είναι
από “χριστιανική φύτρα” ο Γάλλος, θα μπορούσαμε να πούμε, όπως ο Μοντερλάν, που
ισχυριζόταν ότι ο ίδιος ήταν από “καθολική φύτρα”, μολονότι είχε χάσει την
πίστη του.
Αυτό,
όμως, δεν αρέσει καθόλου στα κέντρα της παγκοσμιοποίησης, τα οποία έδειξαν ήδη
την εχθρότητά τους στον εκπρόσωπο του γαλλικού καθολικισμού για την προεδρία,
Φρανσουά Φιγιόν. Ο τελευταίος, παρ' όλο που είναι ακραία συντηρητικός και
νεοφιλελεύθερος, αντιτίθεται στην κατεδάφιση της ηθικής και κλασσικής παιδείας
στα γαλλικά σχολεία, η οποία στοχεύει να διαμορφώσει κλώνους των γκλομπαλιστών.
Μια
άλλη υπαρκτή απειλή σ' αυτή την ατζέντα είναι η Μαρίν Λεπέν, την οποία, όπως
και άλλους πολιτικούς -αριστερούς ή δεξιούς- που αντιτίθενται στην παγκοσμιοποίηση,
στοχοποιούν συνεχώς με χτυπητά και παραπλανητικά σλόγκαν, γα να αποσπάσουν την
προσοχή από το κύριο ζήτημα, που είναι η παγκοσμιοποίηση, ο ευρωσκεπτικισμός
και οι εθνικές αντιστάσεις των λαών της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου.
Ο
εκλεκτός του συστήματος, Εμανουέλ Μακρόν, 39 ετών, είναι ένας τυπικός
πολιτικός κλώνος του γκλομπαλισμού και του μεταμοντέρνου τυχοδιωκτισμού, που
εγκατέλειψε προσωρινά (το 2008) την πολιτική για να ενταχθεί στην Rothschild & Co -συνεργασία από την οποία,
όπως λέγεται, αποκόμισε 2 εκατομ. ευρώ ως φιλόδοξος νεαρός τραπεζίτης στον χώρο
των επενδύσεων, πριν διορισθεί υπουργός Οικονομικών από τον Ολάντ . Ο Μακρόν
παραιτήθηκε το καλοκαίρι από το αξίωμά του και άρχισε την προεκλογική
εκστρατεία τον Νοέμβριο, με την μεγάλη στήριξη των ΜΜΕ. Στο γαλλικό πολιτικό
σύστημα οιοσδήποτε μπορεί να κατέβει για υποψήφιος, εάν συγκεντρώσει 500
υπογραφές εκλεγμένων αξιωματούχων, που τον υποστηρίζουν.
Το γεγονός, όμως, ότι
κανένας υποψήφιος στην γαλλική ιστορία δεν κέρδισε την προεδρία χωρίς στήριξη
από ένα μεγάλο κόμμα, είναι εις βάρος του. Οικονομικά νεοφιλελεύθερος και
λάτρης των ιδιωτικοποιήσεων ο Μακρόν, παντελώς άγνωστος δύο χρόνια πριν,
αυτοπροσδιορίζεται ως “ούτε αριστερός, ούτε δεξιός” και ως προϊόν της γαλλικής
αξιοκρατίας. Φοίτησε στην Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης (ΕΝΑ), που θεωρείται
το “εργοστάσιο” της γαλλικής ελίτ, αλλά προτίμησε από τον δημόσιο τομέα να
εργαστεί για τους Ρότσιλντ, όπου ο ρόλος του ήταν να σαγηνεύει τους επενδυτές.
“Ήμουν ένα είδος πόρνης”, είχε πει ο ίδιος αργότερα στην Wall Street Journal.
Πάντως,
η εμφάνιση του Μακρόν, μαζί με την σταθερή άνοδο του Εθνικού Μετώπου της Λεπέν,
έχουν περιθωριοποιήσει τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας στην εκλογική κούρσα.
Το πιο
σημαντικό είναι ότι κανείς από τους υποψηφίους δεν είχε
ψηφίσει υπέρ της Συνθήκης του Μάαστριχτ το 1992, η οποία ήταν η μήτρα
της
σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, είτε λόγω αντίθεσης είτε λόγω ηλικίας. Τόσο
η Λεπέν, όσο και ο Μακρόν υπόσχονται να φέρουν συστημικό κραδασμό στην
ευρωπαϊκή πολιτική προς διαμετρικά αντίθετες κατευθύνσεις. Απομένει να
δούμε
προς τα πού.
*Δημοσιεύθηκε
στο Hellenic Nexus τ.117, Απρίλιος 2017
