Η
ώρα είναι 5 το πρωί, έχω τρομερό πονοκέφαλο και γράφω αυτό μόνο και
μόνο για να καταλάβω αν όντως ζω αυτή την πραγματικότητα ή αν έχω
τρελαθεί εντελώς, σε σημείο να μη μπορώ να ξεχωρίσω το τι είναι
πραγματικό και τι όχι.
Άλλη μια νύχτα που έπεσα απογοητευμένος στο κρεβάτι στις 2, άλλη μια νύχτα που το γαμημένο άγχος έχει »πλακώσει» το στέρνο μου και δε με αφήνει να κοιμηθώ.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Έχεις μια δουλειά που σου εξασφαλίζει τα βασικά και ΜΠΑΜ απολύεσαι μια ωραία μέρα. Λες εντάξει βρε αδερφέ, προϋπηρεσία έχεις, έξυπνος είσαι, έχεις βάλει και κάτι ψιλά στην άκρη, οπότε δίνεις στον εαυτό σου ένα περιθώριο 2-3 μηνών ώστε να βρεις κάτι άλλο.
Ο καιρός περνάει, τα βιογραφικά αμέτρητα, οι συνεντεύξεις αμέτρητες, τα λεφτά τελειώνουν.
Έχεις κάνει στην άκρη τις σπουδές και το αντικείμενο σου και ψάχνεις ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μπορεί να σου αποφέρει χρήματα. Δεν σε νοιάζει πλέον τίποτα άλλο εκτός από το να βγάλεις πέντε φράγκα.
Ο καιρός περνάει με τα αμέτρητα »θα σας ειδοποιήσουμε», που δε θα σε ειδοποιήσουν ποτέ τελικά. Οι μέρες κυλάνε.
Κοιτάς αγγελίες, προϋπηρεσία ακόμα και για να ανοιγοκλείνεις μια πόρτα.
Απαιτήσεις προσόντων απίστευτες για δουλειές που προ κρίσης αν είχες απλά ένα απολυτήριο νηπιαγωγείου θα σε προσλάμβαναν. Δουλειές τύπου call center που ψάχνουν κορόιδα για να δουλέψουν τζάμπα κάνα μήνα. Έχουν περάσει μήνες που προσπαθείς να βρεις κάτι.
Η υπομονή σου πραγματικά έχει στερέψει, νιώθεις σκουπίδι, πιστεύεις πως ό,τι και να κάνεις πια θα είσαι σε αυτή την κατάσταση για την υπόλοιπη ζωή σου!
Όλο αυτό σε ξεπερνάει, δεν είναι στο χέρι σου να το αλλάξεις. Είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις. Εκτός από το οικονομικό βέβαια, υπάρχει και κάτι που ίσως είναι σημαντικότερο.
Αμέτρητες ώρες κλεισμένος εκεί μέσα, σερί μέρες που δε θα βγεις καν από το σπίτι σου. Δεν έχεις κάτι να κάνεις εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο. Αυτή η »εξορία» σου μοιραία αρκετές φορές σε απομακρύνει από τον κοινωνικό σου περίγυρο.
Δεν έχεις λεφτά, δε μπορείς να κινηθείς. Δε μπορείς να καταναλώσεις. Δεν υπάρχεις. Θες να κάνεις πράγματα με τους φίλους σου τα οποία απλά δε μπορείς.
Η μία μέρα φέρνει την άλλη και εσύ απλά έχεις πάψει να ελπίζεις και νιώθεις λίγο πιο άχρηστος απ’ ότι ένιωθες χθες και λιγότερο άχρηστος απ’ ότι θα νιώθεις αύριο.
Οι συγκρούσεις στο σπίτι σε καθημερινή βάση γιατί είτε έχουν επενδύσει σε εσένα, είτε πιστεύουν πως είσαι εκ γενετής τεμπέλης και γουστάρεις να αράζεις σπίτι και να κοιμάσαι.
Όλη αυτή η ζωή και η κίνηση που υπάρχει τη μέρα είναι δίκοπο μαχαίρι.
Είναι λες και είσαι ένα χρυσόψαρο σε μια γυάλα, γύρω σου βλέπεις τη ζωή αλλά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γυρίζεις μέσα στην γυάλα σου. Εφιάλτης το να μην έχεις έναν λόγο να ξυπνήσεις το πρωί.
Δυστυχώς η ανεργία είναι μοναχικό σπορ, κανείς δε μπορεί να σε βοηθήσει αρκετά συναισθηματικά.
Γελάω όταν κάποιος στην προσπάθεια του να σε εμψυχώσει λέει »Έλα μωρέ, όλος ο κόσμος άνεργος είναι». Το ξέρω φίλε, αλλά με το να σκέφτομαι πως όλοι είμαστε στο ίδιο χάλι, δε με βοηθάει ιδιαίτερα για να πετύχω τον στόχο μου.
Όσο απαισιόδοξα και να είναι αυτά που γράφω, δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που βιώνει τεράστιο μέρος της κοινωνίας. Και δεν είναι μόνο οι άνεργοι, είναι και οι άνθρωποι που κοιμούνται και ξυπνάνε σκεπτόμενοι για το αν θα βαρέσει κανόνι η επιχείρηση που έχουν ή εργάζονται και θα βρεθούν και αυτοί στην ουρά του ΟΑΕΔ.
Το θέμα όμως είναι πως όσο σκατά και να είμαστε, πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε και να μην παραιτηθούμε από την ζωή.
Θα την αλλάξουμε την κατάσταση.
Άλλη μια νύχτα που έπεσα απογοητευμένος στο κρεβάτι στις 2, άλλη μια νύχτα που το γαμημένο άγχος έχει »πλακώσει» το στέρνο μου και δε με αφήνει να κοιμηθώ.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Έχεις μια δουλειά που σου εξασφαλίζει τα βασικά και ΜΠΑΜ απολύεσαι μια ωραία μέρα. Λες εντάξει βρε αδερφέ, προϋπηρεσία έχεις, έξυπνος είσαι, έχεις βάλει και κάτι ψιλά στην άκρη, οπότε δίνεις στον εαυτό σου ένα περιθώριο 2-3 μηνών ώστε να βρεις κάτι άλλο.
Ο καιρός περνάει, τα βιογραφικά αμέτρητα, οι συνεντεύξεις αμέτρητες, τα λεφτά τελειώνουν.
Έχεις κάνει στην άκρη τις σπουδές και το αντικείμενο σου και ψάχνεις ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μπορεί να σου αποφέρει χρήματα. Δεν σε νοιάζει πλέον τίποτα άλλο εκτός από το να βγάλεις πέντε φράγκα.
Ο καιρός περνάει με τα αμέτρητα »θα σας ειδοποιήσουμε», που δε θα σε ειδοποιήσουν ποτέ τελικά. Οι μέρες κυλάνε.
Κοιτάς αγγελίες, προϋπηρεσία ακόμα και για να ανοιγοκλείνεις μια πόρτα.
Απαιτήσεις προσόντων απίστευτες για δουλειές που προ κρίσης αν είχες απλά ένα απολυτήριο νηπιαγωγείου θα σε προσλάμβαναν. Δουλειές τύπου call center που ψάχνουν κορόιδα για να δουλέψουν τζάμπα κάνα μήνα. Έχουν περάσει μήνες που προσπαθείς να βρεις κάτι.
Η υπομονή σου πραγματικά έχει στερέψει, νιώθεις σκουπίδι, πιστεύεις πως ό,τι και να κάνεις πια θα είσαι σε αυτή την κατάσταση για την υπόλοιπη ζωή σου!
Όλο αυτό σε ξεπερνάει, δεν είναι στο χέρι σου να το αλλάξεις. Είσαι έτοιμος να τα παρατήσεις. Εκτός από το οικονομικό βέβαια, υπάρχει και κάτι που ίσως είναι σημαντικότερο.
Παύεις να νιώθεις χρήσιμος.Χάνεις την αυτοεκτίμηση που έχεις. Μένεις αδρανής και παγιδεύεσαι μέσα στο σπίτι σου. Το δωμάτιο σου που μέχρι πριν λίγους μήνες ήτανε ο χώρος που θα πας για να κοιμηθείς, έχει μετατραπεί στο κλουβί σου.
Αμέτρητες ώρες κλεισμένος εκεί μέσα, σερί μέρες που δε θα βγεις καν από το σπίτι σου. Δεν έχεις κάτι να κάνεις εκεί έξω, στον πραγματικό κόσμο. Αυτή η »εξορία» σου μοιραία αρκετές φορές σε απομακρύνει από τον κοινωνικό σου περίγυρο.
Δεν έχεις λεφτά, δε μπορείς να κινηθείς. Δε μπορείς να καταναλώσεις. Δεν υπάρχεις. Θες να κάνεις πράγματα με τους φίλους σου τα οποία απλά δε μπορείς.
Η μία μέρα φέρνει την άλλη και εσύ απλά έχεις πάψει να ελπίζεις και νιώθεις λίγο πιο άχρηστος απ’ ότι ένιωθες χθες και λιγότερο άχρηστος απ’ ότι θα νιώθεις αύριο.
Οι συγκρούσεις στο σπίτι σε καθημερινή βάση γιατί είτε έχουν επενδύσει σε εσένα, είτε πιστεύουν πως είσαι εκ γενετής τεμπέλης και γουστάρεις να αράζεις σπίτι και να κοιμάσαι.
Πολλές φορές νομίζεις πως πραγματικά αν κλείσεις την μύτη σου θα εκραγείς. Σε πνίγει αυτό το γαμημένο το δίκιο, ξέρεις πως δε φταις εσύ για όλο αυτό, ξέρεις πως δεν είναι στο χέρι σου.Οι μακροχρόνια άνεργοι φλερτάρουν επικίνδυνα με την κατάθλιψη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως προτιμούμε να κοιμόμαστε το πρωί και να μένουμε ξύπνιοι το βράδυ.
Όλη αυτή η ζωή και η κίνηση που υπάρχει τη μέρα είναι δίκοπο μαχαίρι.
Είναι λες και είσαι ένα χρυσόψαρο σε μια γυάλα, γύρω σου βλέπεις τη ζωή αλλά το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να γυρίζεις μέσα στην γυάλα σου. Εφιάλτης το να μην έχεις έναν λόγο να ξυπνήσεις το πρωί.
Δυστυχώς η ανεργία είναι μοναχικό σπορ, κανείς δε μπορεί να σε βοηθήσει αρκετά συναισθηματικά.
Γελάω όταν κάποιος στην προσπάθεια του να σε εμψυχώσει λέει »Έλα μωρέ, όλος ο κόσμος άνεργος είναι». Το ξέρω φίλε, αλλά με το να σκέφτομαι πως όλοι είμαστε στο ίδιο χάλι, δε με βοηθάει ιδιαίτερα για να πετύχω τον στόχο μου.
Όσο απαισιόδοξα και να είναι αυτά που γράφω, δυστυχώς είναι η πραγματικότητα που βιώνει τεράστιο μέρος της κοινωνίας. Και δεν είναι μόνο οι άνεργοι, είναι και οι άνθρωποι που κοιμούνται και ξυπνάνε σκεπτόμενοι για το αν θα βαρέσει κανόνι η επιχείρηση που έχουν ή εργάζονται και θα βρεθούν και αυτοί στην ουρά του ΟΑΕΔ.
Το θέμα όμως είναι πως όσο σκατά και να είμαστε, πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε και να μην παραιτηθούμε από την ζωή.
Θα την αλλάξουμε την κατάσταση.
Γράφει ο Νίκος Βραχασωτάκης.
iforinterview.com
Βοηθήστε την "Ιδεοπηγή", γράψτε ένα σχόλιο, διαδώστε τις αναρτήσεις...
