Το ότι η Τουρκία ανήκει στους ταραξίες και δημιουργεί συχνά προβλήματα στον ευρύτερο γεωγραφικό της χώρο, δεν είναι καινούριο. Ανέκαθεν στην τακτική της στην εξωτερική πολιτική είχε τέτοιες συμπεριφορές.
Βέβαια η Τουρκία έχει σοβαρή στρατηγική στις σχέσεις της με τους γείτονές της και όχι μόνο. Συγκρούεται, αν χρειαστεί, με το ΝΑΤΟ ή την Ρωσία, ανάλογα πως εξυπηρετούνται τα εθνικά της συμφέροντα (ίδε δρ. Νταβούτογλου). Τα περί διάλυσής της είναι όνειρα των υποτακτικών πολιτικάντηδων και των δουλικών τους ΜΜΕ.
Μεταχειρίζεται κάθε πρόσφορο μέσο, νόμιμο ή παράνομο, εκβιασμούς και απειλές.
Αντίθετα η Ελλάδα, προσκολλημένη σε "ηθικοπλαστικά" δόγματα, είναι το "αμνός της σφαγής" της περιοχής και το υπάκουο δουλικό των συμμαχιών όπου "ανήκει".
Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι ότι, η Τουρκία βγαίνει σχεδόν πάντοτε κερδισμένη ενώ αντίθετα εμείς σχεδόν πάντοτε χαμένοι.
Είναι μία κακοδαιμονία που μας "κυνηγά"; ή έχουμε μονίμως σκυμμένο το κεφάλι και έχουμε παραδοθεί στις ορέξεις των άλλων άνευ όρων.
Ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί ότι συμβαίνει το ένα ή το άλλο.
Μπορεί κάποιος να αντιτείνει ότι σήμερα είμαστε γονατισμένοι λόγω του "χρέους" και της οικονομικής εξαθλίωσης. Ναι! αλλά και πριν την κρίση τα ίδια κάναμε και τις ίδιες "σφαλιάρες" τρώγαμε.
Που θα "πάει" όμως; Με αυτές τις λογικές και πρακτικές υπάρχει πιθανότητα να υποστούμε νέα εθνική καταστροφή.
Θα ξυπνήσουμε μήπως ή θα τυρβάζουμε περί άλλων; Θα διαφοροποιηθούμε απ' το προδοτικό δόγμα "δεν διεκδικούμε τίποτε, δεν παραχωρούμε τίποτε"; Μόνο "ήττες" και ταπεινώσεις μας προσέφερε. Το δεν παραχωρούμε το καταλαβαίνω, το δεν διεκδικούμε όμως; Μήπως θάπρεπε να γίνουμε κι εμείς λίγο "ταραξίες" και διεκδικητικοί;
Ίδωμεν...
Βοηθήστε την "Ιδεοπηγή", γράψτε ένα σχόλιο, διαδώστε τις αναρτήσεις...
