Η ευτυχία που ζωγραφίζεται στη μουτσούνα του όταν του συμβαίνουν τα πιο απλά πράγματα στο κόσμο.
Η απόλυτη πληρότητα που βλέπεις στα μάτια του όταν απλά και μόνο κουρνιάζει ανάμεσα σε σένα και την/τον σύντροφό σου.Η μακαριότητα που εκφράζεται με μικρές φωνούλες όταν αράζει στον ήλιο.
Ο χορός δίχως αύριο γύρω από τα πόδια σου κάθε φορά που γυρίζεις σπίτι,κάθε φορά όμως,ακόμα και αν πετάχτηκες για 5 λεπτά μέχρι το περίπτερο. Ο σκύλος σου,το μόνο πλάσμα που του αρκεί ένα βλέμμα για να ξεπεράσει έναν τσακωμό σας.
Η αναπνοούλα ανακούφισης μόλις τον σκεπάζεις τον χειμώνα με τη κουβερτούλα του. Ο σκύλος σου,αυτός που θα σου γλείψει όλα τα δάκρυα ,θα έρθει να ακουμπήσει το κεφαλάκι του διακριτικά πάνω σου για να σου δείξει πως υπάρχει.
Δεν αξίζουν όλοι αυτό το μεγαλείο.Είναι πολύ συνηθισμένο γεγονός η κακοποίηση αυτών των υπέροχων ζώων από υπάνθρωπους που ονομάζουν τους εαυτούς τους φιλόζωους επειδή απλώς υιοθέτησαν έναν σκύλο.
Οι ακραίες περιπτώσεις είναι γνωστές και εύκολο να τις διακρίνεις. Υπάρχουν όμως και τρόποι κακοποίησης ενός σκύλου που περνούν απαρατήρητοι από τους περισσότερους.
Το ξύλο σε μικρά κουτάβια που από μερικούς «ειδικούς» θεωρείται απαραίτητο για να μάθει ο σκύλος να μην λερώνει μέσα στο σπίτι ή να μην κάνει ζημιές.
Το επίμονο, απότομο τράβηγμα του λουριού στις βόλτες σε κάθε προσπάθεια του σκύλου να μυρίσει κάτι ,το να ζεί ένας σκύλος αποκλειστικά στο μπαλκόνι,οι συνεχόμενες εντολές σε έντονο ύφος,χωρίς λόγο,έτσι για να δείξει στους γύρω πως είναι σούπερ γητευτής,η βόλτα ενώ ο «ζωόφιλος» οδηγάει παπάκι κρατώντας το λουρί του σκύλου,επειδή απλώς βαριέται να περπατήσει να πάει μια κανονική βόλτα το ζώο του.
Η ξαφνική απομόνωση του σκύλου όταν γεννιέται ένα παιδί στην οικογένεια,το κλείδωμα του σκύλου στο αυτοκίνητο μέχρι να τελειώσει ο «φιλόζωος»το ποτάκι του και πολλά άλλα που όλοι έχουμε δεί να συμβαίνουν από υπάνθρωπους που αντιμετωπίζουν αυτές τις ευγενικές ψυχές ως αντικείμενα.
Δεν «έχεις» σκύλο,ζείς με τον σκύλο…Δεν είναι πράγμα,είναι ένας ζωντανός οργανισμός που πολλές φορές η συναισθηματική του νοϋμοσύνη είναι ξεκάθαρα ανώτερη από πολλούς ανθρώπους.
Ζείς μαζί του,συγκατοικείς με ένα διαφορετικό είδος που τυγχάνει να είναι φτιαγμένο να σε αγαπάει ανιδειοτελώς,είσαι για αυτό το ζώο όλος ο κόσμος του,όλη του η ζωή. Ορίζεις σαν θεός την πορεία της ζωής του,επιλέγεις για αυτόν τα πάντα..Τί θα φάει, πού θα πάει βόλτα, πόσο θα φάει, πόση ώρα θα πάει βόλτα.
Ο μόνος τρόπος να καταφέρεις να ζείς μαζί με έναν σκύλο και όχι να τον «έχεις»,είναι να τον παρατηρείς, να προσέχεις όλες του τις κινήσεις ,τις αντιδράσεις του όσο το δυνατόν περισσότερο. Με αυτόν τον τρόπο ο σκύλος είναι σίγουρο πως θα σού πεί τί και πώς το θέλει.Αν δεν έχεις τον χρόνο να το κάνεις αυτό ,τότε καλύτερα μείνε χωρίς σκύλο.
Άσε τον σκύλο σου να σου μάθει να ζείς, να απολαμβάνεις τον ανοιξιάτικο ήλιο, να ξαπλώνεις στο γκαζόν, να χορεύεις σαν να μην υπάρχει αύριο, να αγαπάς ανιδειοτελώς, να «μυρίζεις» τα πάντα και ας μην είναι τελικά αυτό που περίμενες, να υποδέχεσαι τον άνθρωπό σου όταν γυρίζει από τη δουλειά με την ίδια χαρά κάθε φορά ,να σκουπίζεις τα δάκρυα των φίλων σου πρίν προλάβουν να στεγνώσουν,να υπερασπίζεσαι τους ανθρώπους που αγαπάς με όλη σου τη ψυχή, αψηφώντας όλους τους κινδύνους, να ζείς την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταία..
Όταν κατορθώσεις να «μιλάς» με τον σκύλο σου τότε ρώτησέ τον για τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου. Ρώτησέ τον για το νόημα της ζωής, ρώτησέ τον για την αγάπη, ρώτησέ τον για την ευτυχία,για τον θάνατο, για όλα.. Πίστεψέ με, ξέρει..!
S.H.
artbloggr
Βοηθήστε την "Ιδεοπηγή", γράψτε ένα σχόλιο, διαδώστε τις αναρτήσεις...
