Προσπαθώ να του δώσω μορφή μετά από είκοσι χρόνια. Θα είναι ένα αγόρι με τα χαρακτηριστικά της μητέρας του και την φυσιογνωμία του πατέρα του; Θα είναι ένα αγόρι ψηλό;
Κλεισμένο στον εαυτό του; Μήπως φωτεινό; Χαμογελαστό; Χαριτωμένα γοητευτικό; Δύσκολο; Σχεδόν καταθλιπτικό; Δεν ξέρεις ποτέ, όταν είναι μόνο έξι χρόνων…
Πως θα θυμάται ο μικρός Μαζιώτης τη μεγάλη περιπέτεια της ζωής του;
Άραγε μεγαλώνοντας θα χαθεί μέσα στον δαίδαλο της αναζήτησης αν η μητέρα του υπήρξε επαναστάτρια ή μία παραβατική γυναίκα που είχε επενδύσει με ιδεολογικό περιεχόμενο τις εκτός νόμου πράξεις της;
Αυτές τις τελευταίες μέρες με στοιχειώνει το φάντασμα της Πόλας Ρούπα…
Έρχεται στον ύπνο μου τα βράδια και μου βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα γιατί δεν έχω καταλάβει ούτε τόσα δα από τους αγώνες της.
Και μετά, από δίπλα, με στοιχειώνει ο μικρός της γιος .
Τον οποίο, από όποια γωνία και να το δεις, η Πόλα Ρούπα αγαπάει πολύ.
Αλλά δεν χωρά στη λογική μου ότι πίστεψε πως η επιλογή του τρόπου ζωής της, θα μπορούσε να συνδυαστεί με τη μητρότητα.
Άραγε θα είχε προετοιμάσει το παιδί της για τη μέρα που θα το αποχωριστεί;
Ένας αγαπημένος φίλος, γιατρός, γνωρίζοντας ότι επέρχεται το βιολογικό του τέλος, πήρε την εννιάχρονη τότε κόρη του και πήγαν στην παραλία της Γλυφάδας. Κολύμπησαν, έφαγαν και της είπε χαρτί και καλαμάρι τι πρόκειται να γίνει σε έναν μήνα. Της είπε ότι δεν θα είναι πια στη ζωή της.
Όπως κι έγινε.
Εύχομαι και η Πόλα να προετοίμασε τον γιο της γι αυτή τη μεγάλη στιγμή του αποχωρισμού τους.
Να του εξήγησε ότι ο νόμος είναι ίδιος και για τους επαναστάτες και για τους μη επαναστάτες. Και για τους καλούς και για τους κακούς. Ότι οι πράξεις της, θα την οδηγήσουν αργά ή γρήγορα στη φυλακή. Ή, ακόμα χειρότερα, στον θάνατο, από κάποια ανταλλαγή πυρών…
Να του είπε ότι θα χωρίσουν οι δυο τους, επειδή εκείνη αγωνίζεται με έναν προσωπικό τρόπο γι αυτούς που θα χάσουν τα σπίτια τους το 2017, τους πλειστηριασμός του Σοίμπλε (έτσι τους λέω εγώ), το ΤΑΥΠΕΔ και όλα τα δεινά της κοινωνίας…
Δεν ξέρω όμως τι θα μπορούσε να καταλάβει ένα εξάχρονο παιδί από αυτά…
Προσπαθώ να σκεφτώ τη στιγμή της σύλληψης. Άραγε ήταν και το αγόρι μπροστά; Αν ναι, πως θα το ξεπεράσει; Αν πάλι όχι, τι θα μάθει για την τύχη της μητέρας του;
Πως μπορεί έναν παιδί 6 χρονών να δεχτεί έναν τέτοιον αποχωρισμό;
Στην περίπτωση του φίλου γιατρού και της κόρης του, έχω να σας πω ότι η μικρή που σήμερα είναι 17 ετών, διαπρέπει στη ζωή της, αλλά δεν ξαναμίλησε ποτέ και σε κανέναν για τον πατέρα της…
Τα παιδιά έχουν μια άλλη εικόνα για τους γονείς τους από αυτή που έχει η κοινωνία, η ιδεολογία, η Τέχνη, η Επανάσταση. Τα παιδιά θέλουν παρόντες τους γονιούς.
Τους θέλουν νεανικούς, γελαστούς, υγιείς… Θέλουν οι μαμάδες τους να φτιάχνουν κουραμπιέδες τα Χριστούγεννα και κεφτεδάκια τις υπόλοιπες καθημερινές και να γελάνε με τους μπαμπάδες. Έτσι δυναμώνουν και ανθίζουν τα παιδιά.
Έτσι μεγαλώνουν και χτίζουν τις δικές τους χαρούμενες ζωές.
Κανείς γονιός δεν είναι τέλειος. Κανείς. Και δε φταίνε μόνο οι καιροί. Φταίνε και οι γονείς που κρατούν μπόλικο από τον προσωπικό τους εγωισμό, όταν φέρνουν παιδιά στη ζωή.
Θέλω να σκεφτώ το αγόρι της Πολας Ρούπα δίπλα στο δικό μου, είκοσι χρόνια μετά. Να είναι και οι δυο ευτυχείς ενήλικες.
Να έχουν χτίσει αρμονικές ζωές. Να έχουν κερδίσει τις μάχες με τις δυσκολίες.
Κι εύχομαι και στην Πόλα Ρούπα, όπως και σε μένα, να είναι εκεί για να δει όλα τούτα τα υπέροχα.
Γιατί σε όλους αυτό πρέπει…
Βοηθείστε την "Ιδεοπηγή", γράψτε ένα σχόλιο, διαδώστε τις αναρτήσεις...
