Γράφει Ο Γιώργος του Κλικ
Πριν από μισό αιώνα, για την
ακρίβεια πριν από 51 χρόνια, το 1965, κυκλοφόρησε μια κινηματογραφική ταινία με
τίτλο THE BEDFORD INCIDENT η οποία
αν και δεν κέρδισε τις τιμές και τις δόξες του αριστουργηματικού DR STRANGELOVE του Stanley
Kubrick που είχε προβληθεί ένα χρόνο νωρίτερα, διέθετε εντούτοις στο
“οπλοστάσιο” της ένα στοιχείο απέναντι στο οποίο ο μεγάλος Αμερικανός
σκηνοθέτης, παρ' όλη την αδιαφιλονίκητη καλλιτεχνική του αξία, αδυνατούσε να
κάνει οτιδήποτε για να το υπερβεί.
Πριν από μισό αιώνα, για την
ακρίβεια πριν από 51 χρόνια, το 1965, κυκλοφόρησε μια κινηματογραφική ταινία με
τίτλο THE BEDFORD INCIDENT η οποία
αν και δεν κέρδισε τις τιμές και τις δόξες του αριστουργηματικού DR STRANGELOVE του Stanley
Kubrick που είχε προβληθεί ένα χρόνο νωρίτερα, διέθετε εντούτοις στο
“οπλοστάσιο” της ένα στοιχείο απέναντι στο οποίο ο μεγάλος Αμερικανός
σκηνοθέτης, παρ' όλη την αδιαφιλονίκητη καλλιτεχνική του αξία, αδυνατούσε να
κάνει οτιδήποτε για να το υπερβεί.
Η ταινία αυτή, βασιζόταν σε ένα
πραγματικό γεγονός.
Ένα τέτοιο σενάριο, ένα τέτοιο γεγονός,
πήγε να συμβεί στις 29 Οκτωβρίου 1962, μια ημέρα μετά τη λήξη της “κρίσης των πυραύλων της Κούβας”,
ονομασία με την οποία έχει μείνει στην ιστορία η πολιτική αλλά και (περιορισμένα)
στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ.
Ένα γεγονός το οποίο, αντίθετα από
το σενάριο της ταινίας, η ανθρωπότητα όχι μόνο είχε κατορθώσει εν αγνοία της να
ξεπεράσει και εν αγνοία της να επιβιώσει, αλλά της έμεινε άγνωστο και χαμένο μέσα
στη λήθη σκοπιμοτήτων, ηλιθιότητας και επιπολαιότητας των γνωστών ανεύθυνων
“υπεύθυνων” που κατά περιόδους ορίζουν τις τύχες της ζωής μας.
Τελευταία γίνεται πολύ κουβέντα για
την απειλή ενός 3ου παγκόσμιου που πλανάται πάνω από την ανθρωπότητα και που
μοιραία οδηγεί την σκέψη μας στα γνωστά “μανιτάρια” κόλασης που μέχρι τώρα
είχαν την ατυχία να γνωρίσουν από κοντά “μόνο” 130.000 έως 245.000 άνθρωποι (τι
είναι 100 χιλιάδες άνθρωποι περισσότεροι ή λιγότεροι;) όπως ψυχρά και
“αντικειμενικά” μας πληροφορεί το “τα πάντα
γνωρίζον” διαδίκτυο.
Η κλιμάκωση μιας καινούργιας φάσης
ψυχρού πολέμου είναι ήδη πραγματικότητα μέσα στην πλήρη ανυποληψία, υποκρισία
και ψυχασθενή σκοπιμότητα.
Εδώ και 20 περίπου χρόνια
εφαρμόζοντας το Σχέδιο για τον Νέο Αμερικανικό Αιώνα, γνωστό
σαν PNAC (βλέπε σελίδα 14 του pdf για στόχους και στρατηγικές) οι ελίτ και οι
εκπρόσωποι τους στις ΗΠΑ, έχοντας καταλύσει Σύνταγμα και νόμους και σέρνοντας
πίσω τους ένα αξιοθρήνητο μπουλούκι από “ηγέτες” “συμμαχικών” ή εξαγορασμένων
χωρών, έχουν κυκλώσει με βάσεις τις δυο αμέσως επόμενες υπερδυνάμεις, Ρωσία και
Κίνα, θεωρώντας τες απειλές για την ειρήνη στις διάφορες περιοχές του πλανήτη
και κατηγορώντας τες για... επιθετικότητα!
Ο αμερικανικός στόλος σουλατσάρει
στην Νότια Κινεζική Θάλασσα συνεπικουρούμενος από φοβερούς και πολεμοχαρείς
συμμάχους σαν την Ταϊβάν, τις Φιλιππίνες, το Μπρουνέι, την Μαλαισία και το
Βιετνάμ υπερασπιζόμενος τα “ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ” στην άλλη άκρη του
κόσμου και αναγκάζοντας την Κίνα να προειδοποιήσει: “Η Αμερική είναι η μεγαλύτερη απειλή για
την ειρήνη και την σταθερότητα”.
Όχι βέβαια ότι χρειαζόταν αυτή η
προειδοποίηση. Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία, Υεμένη, Σομαλία,
Ουκρανία κλπ καθώς και ένα κομπολόι πορτοκαλί ή αραβικών “επαναστάσεων” έχουν
εξαφανίσει κάθε λογική σταθερότητας, έχουν αιματοκυλίσει εκατομμύρια ανθρώπους,
έχουν προκαλέσει μαζικά κύματα φυγής, πορνείας, εμπορίου ανθρώπων και
ανθρώπινων οργάνων και έχουν εγκαταστήσει το δίκαιο του κατσαπλιά μαχαιροβγάλτη
οπλισμένου με ότι πιο σύγχρονο οπλισμό διαθέτει η τεχνολογία σε μεγάλες
περιοχές της Μέσης Ανατολής, της Αφρικής και... σύντομα και στη γειτονιά σας.
Τελευταίο κατόρθωμα αυτής της
κυκλωτικής κίνησης η νατοϊκή βάση στην Ρουμανία (άλλο
αξιοθρήνητο υπόδειγμα τοπικής... υπερδύναμης) με σκοπό αμυντικό βεβαίως βεβαίως
και στόχο το... Ιράν και την... Βόρεια Κορέα! Το ότι η βάση αυτή και όλες οι
άλλες που θα κατασκευαστούν για τον ίδιο υποτίθεται λόγο, βρίσκεται σε απόσταση
βαλλιστικής ανάσας από τη Μόσχα είναι καθαρά συμπτωματικό και όποιος σκεφτεί το
αντίθετο είναι ή κακοπροαίρετος ή πράκτορας του Πούτιν.
Με όλον αυτόν τον κυκεώνα σε εξέλιξη
είναι φυσικό οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, Ρωσία και Κίνα, να πρέπει να πάρουν τα
μέτρα τους. Θα ήταν άφρονες αν δεν το έκαναν. Εκεί βρίσκεται και η λογική του
ψυχρού πολέμου εξάλλου, στον αγώνα δρόμου προς τους εξοπλισμούς.
Ιδού λοιπόν οι απαντήσεις στο
αμερικανικό PGS (Prompt Global Strike, σαν να
λέμε “Άμεσο Χτύπημα επί Παντός Επιστητού”) από πλευράς Ρωσίας:
Μια ανάλυση που
είναι πολύ μακροσκελής για να μεταφερθεί εδώ (πράγμα ανούσιο τελικά) και που όμως
διαβεβαιώνει: “Ξεχάστε το ''Άμεσο''. Να είστε σίγουροι ότι δεν θα μείνει τίποτε
όρθιο πάνω στον πλανήτη”.
Φυσικά το συμπέρασμα από όλα αυτά
είναι ότι έτσι και “πατηθεί το κουμπί”, τέλειωσαν όλα. Δεν υπάρχουν νικητές και
αυτό το καταλαβαίνουν ακόμα και τα πιο άρρωστα μυαλά σαν εκείνα αυτών που
θέλουν να επιβάλλουν τον “Νέο Αιώνα” στον πλανήτη.
Συνεπώς, ποιος ακριβώς είναι ο
πραγματικός στόχος της Αυτοκρατορίας;
Ίσως μπορεί να διακριθεί σε δυο σκέλη.
1. Οικονομική φθορά του αντιπάλου
μέσω του αγώνα για εξοπλισμούς και τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές
αναμπουμπούλες αποσταθεροποίησης της οικονομίας του.
2. Άμεσος έλεγχος μεγάλων περιοχών
του πλανήτη “στο όνομα”. Για την Μέση Ανατολή στο όνομα της “δημοκρατίας”. Για
την Ευρώπη στο όνομα της προστασίας της από την “ρωσική απειλή”. Στην ανατολική
και νοτιοανατολική Ασία στο όνομα της προστασίας της από την “κινέζικη απειλή”.
Στο εσωτερικό της Ρωσίας και της Κίνας (με τις ΜΚΟ) στο όνομα μιας, κατά περίπτωση,
“πορτοκαλί ή αποσχιστικής εθνικής επανάστασης”. Πάντα ειρηνικής στην αρχή.
Μετά, βλέπουμε...
Στις απειλές αυτές τόσο η Ρωσία όσο
και η Κίνα δεν μπορούν να έχουν παρά δυο απαντήσεις.
1.Στενή οικονομική και στρατιωτική
συνεργασία μαζί με τους υπόλοιπους των BRICS. Αποδέσμευση από τα στημένα από
τις ΗΠΑ διεθνή φόρα ελέγχου της οικονομίας και του εμπορίου,
2.Στήριξη της εσωτερικής οικονομίας μέσω χρηματοδότησης, αύξηση του εισοδήματος και συνεπώς της
εσωτερικής κατανάλωσης. Και φυσικά απαγόρευση λειτουργίας των ΜΚΟ.
Βέβαια για να απαντήσουν έτσι θα
πρέπει να έχουν ξεκαθαρισμένο εντός των χωρών τους τι δρόμο θέλουν να
ακολουθήσουν, τον νεοφιλελεύθερο ή “κάποιον άλλο”; Πράγμα που δεν είναι ακόμα σαφές.
Άρα, μπορούμε να βγάλουμε το
συμπέρασμα ότι τουλάχιστον από την πυρηνική απειλή είμαστε ήσυχοι;
Δυστυχώς όχι. Ας επιστρέψουμε στην
Κούβα του 1962.
Η κρίση είχε προκληθεί από την
απάντηση της ΕΣΣΔ στην ασύμμετρη τοποθέτηση νατοϊκών πυραύλων στην Τουρκία και
την Ιταλία. Αυτό οδήγησε στην απόφαση του Κρεμλίνου για τοποθέτηση σοβιετικών
πυραύλων στην Κούβα και αυτό με τη σειρά του προκάλεσε τον αμερικανικό ναυτικό
αποκλεισμό του νησιού.
Ακολούθησαν επικίνδυνοι ελιγμοί και
μανούβρες στον αέρα και την θάλασσα κατά την διάρκεια των οποίων καταρρίφθηκε
ένα αμερικανικό πολεμικό από τα πολλά που πετούσαν πάνω από την Κούβα
παρακολουθώντας. Ο πιλότος του σκοτώθηκε. Από τη μια και την άλλη πλευρά
υπήρχαν στρατηγοί που ζητούσαν αντίποινα, ο καθένας για τον λόγο του.
Από τις 16 έως τις 28 Οκτωβρίου 1962
ο κόσμος περίμενε με κομμένη την ανάσα. Χωρίς αστεία. Τελικά, εκτός από την
λογική, επικράτησε το ένστικτο αυτοσυντήρησης και από τις δυο πλευρές (Κέννεντυ
και Χρουτσώφ) και συμφωνήθηκε οι μεν Ρώσοι να πάρουν τους πυραύλους πίσω οι δε
Αμερικανοί να καταργήσουν τις βάσεις σε Τουρκία και Ιταλία. Στις 28 ο κόσμος
πήρε μια βαθιά ανάσα.
Το Β-59 αναγκάστηκε να καταδυθεί σε
βάθος που δεν είχε πλέον επαφή όχι με τις βάσεις του αλλά δεν έπιανε καν σήμα
από τους αμερικανικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Πριν καταδυθεί η συμφωνία δεν
είχε γίνει ακόμα. Και ήταν οπλισμένο με πυρηνικά.
Οι Αμερικανοί από πάνω, που γνώριζαν
ότι η κρίση είχε λήξει, προφανώς υπό τις διαταγές θερμοκέφαλων διοικητών,
άρχισαν να ρίχνουν... βόμβες βυθού προς το υποβρύχιο! Ναι μεν λέγεται ότι
περιείχαν μικρή ποσότητα γόμωσης αλλά αν ήσουν μέσα στο υποβρύχιο και δεν
ήξερες, ούτε είχες επικοινωνία με την επιφάνεια, σίγουρα δεν βρισκόσουν και
στην ιδανικότερη θέση για να συμπεράνεις ότι δεν είχε ξεκινήσει ο 3ος
παγκόσμιος.
Έτσι μπήκε θέμα χρήσης του πυρηνικού
όπλου. Ο κυβερνήτης και ο πολιτικός κομισάριος που κανονικά έχουν το λόγο και
πρέπει να συμφωνήσουν, συμφώνησαν. Η επίθεση έπρεπε να γίνει.
Και δεν την έδωσε. Έγινε φοβερή
σκηνή εκεί στο βυθό γιατί λέγεται ότι ο κυβερνήτης ήταν οξύθυμος, έξω φρενών
και σίγουρος ότι έπρεπε να “κάνει το πολεμικό του καθήκον”.
Τελικά επικράτησε η άρνηση του
Arkhipov, η διαταγή δεν δόθηκε και το υποβρύχιο αναδύθηκε γιατί κόντευε να
ξεμείνει από οξυγόνο.
Στην επιφάνεια οι Αμερικανοί ναύτες
δεν έχασαν την ευκαιρία για καζούρα, πετώντας γόπες από τσιγάρα, σκουπίδια και
κουτάκια κόκα κόλα στο υποβρύχιο.
Έτσι, λίγο άδοξα, σώθηκε ο κόσμος
στις 29/10/1962.
Από αυτό κινδυνεύουμε και σήμερα.
Από τη μια ο αγώνας των εξοπλισμών αυξάνει τις πιθανότητες για ατύχημα. Και από
την άλλη θα χρειαζόμασταν έναν Arkhipov.
teleytaiaexodos
