Φτάσαμε
σχεδόν να ζητάμε οίκτο και να επαληθεύουμε θεωρίες νικητών. Μπροστά στο
δέντρο του ιερού οικονομισμού, εκεί, που στα κλαδιά του οι αστοί ρυμοτομούν την ανθρώπινη ύπαρξη, στεκόμαστε σαν χάνοι και μετράμε βαριά πλήγματα και φαύλες μεγαλοφυείς μοχθηρίες πολιτικών φιλοσόφων και δεινοσαύρων του δημόσιου βίου. Η εθνική κουλτούρα από τη μια, γυαλισμένη και λουστραρισμένη κι απ’ την άλλη η νεωτερική υστερία για έναν νέο αλλόγλωσσο πατριό.
Είμαστε παιδιά που στα δεκαπέντε μας δεν το σκάσαμε απ’ το σπίτι κι αυτό πληρώνουμε. Απ’ το παραχάιδεμα και τις υποσχέσεις παραλείψαμε να το κάνουμε σκαστό απ’ τους γονείς μας. Αποφύγαμε την έκθεση στην ανασφάλεια όταν η εφηβική μας ηλικία το απαιτούσε και δεν γνωρίσαμε αυτό που η γοητεία της αλητείας και της πλάνης μας ωθούσε να γνωρίσουμε και δεν ήταν τίποτε άλλο έξω απ’ την ευτυχία της ζωής. Του νοήματος που χάθηκε σε εξετάσεις, προσδοκίες, πτυχία και όνειρα που ζέχνουν μικροαστισμό. Η άψυχη πληθωρικότητα μιας ιστορίας μαγαρισμένης με μισαλλοδοξία μας καταπλάκωσε. Οι γενναίοι και οι ήρωες που τους ρούφηξαν τα ωραία δειλινά και το καθεστωτικό σινεμά της μεσαίας τάξης μεταμορφώθηκαν σε νωθρούς πασάδες στα χάνια του οκνηρού κοινοβουλευτισμού.
Διδαχθήκαμε αντί για την ισότητα την ισοπέδωση κι αντί για την αλληλεγγύη την ανοχή. Ένα τελετουργικό γκρίνιας μπροστά στο μπούστο του Πατέρα Παντοκράτορα πλούτου που μας κλειδώνει τελευταία έξω απ’ το σπίτι πετώντας μας τα ξεροκόμματα που αφήσαν τα σκυλιά του. Όμως κατά βάθος εκείνο που τρομοκρατεί κάθε κατεστημένο είναι η σκοτεινή επίγνωση της πατροκτονίας.
Η γενιά που θα σαλτάρει σαν μαργαριτάρι απ’ το κέλυφος του ανοιχτού στρειδιού στολίζοντας τον κόρφο του τρομερού μέλλοντος. Ένα προλεταριάτο ζυμωμένο με χασούρες και μια αστική τάξη αποβλακωμένη απ’ την κερδοσκοπική μανία δεν έχουν παρά να περιμένουν τις καταστροφικές νύχτες του τελευταίου πολέμου. Με κείνη την ελάχιστα πονετική μακαριότητα των επιληπτικών.
inred
