πονάει η ψυχή της να βλέπει παιδιά πεινασμένα και ταλαιπωρημένα, κυνηγημένα από τον πόλεμο.
Τάισε με κρέπες, πίτες και γλυκά περίπου 30-40 συνανθρώπους μας που περίμεναν καρτερικά ατελείωτες ώρες, πεταμένοι στο δρόμο, για να φύγουν προς τον προορισμό τους.
Η κυρία Μάια είναι μία ακόμη μάνα, ένας ακόμη καθημερινός άνθρωπος που σηκώνει το βάρος να νικήσει το φόβο της “πολιτισμένης” δύσης, τοποθετώντας ακόμη πιο ψηλά την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια στις ζωές μας.
Ευχαριστούμε πολύ την κυρία Μάια και κάθε εθελοντή για το έργο τους. Μας κάνουν υπερήφανους!
Δε φοβόμαστε! Αλληλεγγύη!
nostimonimar
