Γράφει ο Κλεισθένης.
Μία βασική μου αρχή είναι “μη μιλάς αν δεν έχεις κάτι να πεις”.
Δυστυχώς αυτή την αρχή την παραβαίνουν πολλοί. Στην προσπάθειά τους να προπαγανδίσουν ή απλά να τραβήξουν την προσοχή των άλλων, πολλοί μιλούν μην έχοντας επίγνωση του ότι λένε βλακείες και άλλοι γνωρίζουν ότι λένε βλακείες αλλά εξυπηρετούν τ' αφεντικά τους.
Αφορμή για το κείμενο είναι τα τελευταία αιματηρά γεγονότα και ο τρόπος αντιμετώπισής τους απ' όσους μιλούν γι αυτά.
'Ολοι διακηρύσσουν ότι κατέχουν την αλήθεια, όλοι δηλώνουν υπερασπιστές της αλήθειας. Ναι! Αλλά ποιαν αλήθεια; Δεν υπάρχουν πολλές, η αλήθεια είναι μόνο μία.
Για να γίνει κατανοητό παραθέτω ένα παράδειγμα.
Ας φανταστούμε την αλήθεια σαν έναν ζωγραφικό πίνακα.
Αυτός έχει μια ποικιλία χρωμάτων για να αποδώσει με ευκρίνεια και σαφήνεια το θέμα.
Τι γίνεται όμως αν ιδωθεί με την χρήση έγχρωμης ζελατίνης;
Τότε αν η ζελατίνη είναι μπλε τα σημεία του πίνακα που είναι σε μπλε χρώμα θα φαίνονται καθαρά και τα άλλα χρώματα θα παραποιούνται. Το αυτό και για κόκκινη, πράσινη ή κίτρινη ζελατίνη.
Έτσι λοιπόν οι δολοφονίες γίνονται από συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ για όσους έχουν την ανάλογη ζελατίνη μπροστά στα μάτια τους, από παρακρατικούς για όσους χρησιμοποιούν άλλη ζελατίνη, από αναρχικούς, από νονούς της νύχτας και πάει λέγοντας. Δεν είμαι σίγουρος αν υπάρχουν κάποιοι που υποστηρίζουν ότι οι δολοφονίες έγιναν απ' τους ουτσεκάδες.
Όσοι διατυπώνουν τέτοιες απόψεις γνωρίζουν ότι παραποιούν την αλήθεια ή δεν την λένε ολόκληρη αλλά δεν τους νοιάζει γιατί απευθύνονται στο ανάλογο ακροατήριο.
Έτσι ο ΝΔκράτης θέλει να ακούσει ότι οι δολοφόνοι είναι απ' τον ΣΥΡΙΖΑ, ο αριστερός θέλει ν' ακούσει ότι οι δολοφόνοι είναι παρακρατικοί και ούτω καθ' εξής.
Επειδή εμείς οι κοινοί θνητοί δεν θα μάθουμε ποτέ την αλήθεια, καλό θα είναι να σωπαίνουμε και να κρίνουμε δυο και τρεις φορές τα όσα αφειδώς μα προσφέρουν οι πρόθυμοι “αναλυτές” προπαγανδιστές.
Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος, κάποια νέα παιδιά δολοφονήθηκαν στην ποδιά της εξουσίας. Το ποιοι και γιατί τα δολοφόνησαν δεν θα το μάθουμε ποτέ.
Έχουμε αναρωτηθεί πόσοι άνθρωποι σκοτώθηκαν χωρίς ποτέ να μάθουμε τον λόγο;
Τα περίεργα δυστυχήματα, οι αφύσικοι θάνατοι, οι εξαφανίσεις έχουν εξιχνιαστεί όλες;
Πόσοι θάνατοι οφείλονται σε εγκληματικές ενέργειες αλλά δεν ασχολήθηκε κανείς μ' αυτούς; Οι εγκληματικές αυτές ενέργειες είχαν και πολιτικές σκοπιμότητες;
Ακόμη είμαι σίγουρος ότι όσο ο κύκλος του αίματος μεγαλώνει, θ' αργήσει να κλείσει. Είμαστε όλοι εκτός από καταναλωτές και αναλώσιμοι.
Όταν αποφασίσουμε να γίνουμε πολίτες τότε και μόνο τότε τα φαινόμενα βίας με πολιτικό υπόβαθρο θα εκλείψουν.
Μέχρι τότε τουλάχιστον να έχουμε υγεία.
