Γράφει ο Κλεισθένης
Με αφορμή τα ταξίδια των πολιτικών για την προσέλκυση επενδύσεων. Στην Ελλάδα, από ιδρύσεως του εθνικού μας κράτους, δεν είχαμε εθνική αστική τάξη. Τουλάχιστον η πλειονότητα των μεγαλοαστών στην Ελλάδα ήταν και είναι μεταπράτες.
Η εθνική αστική τάξη μιας χώρας προσφέρει, ανεξάρτητα με τις διαμάχες της με τις άλλες τάξεις, ανάπτυξη, πλούτο, θέσεις εργασίας.
Τα κέρδη της εθνικής αστικής τάξης παραμένουν στην χώρα με επακόλουθο την αύξηση του εθνικού πλούτου.
Όταν ένας επιχειρηματίας, που θέλει μάλιστα να ονομάζεται μεγαλοεπιχειρηματίας είναι μεταπράτης, τότε την μερίδα του λέοντος απ' τα κέρδη της επιχείρησης που στα χαρτιά του ανήκει, πηγαίνουν στους ξένους κεφαλαιούχους κατ' ουσίαν ιδιοκτήτες της επιχείρησης δλδ φεύγουν απ' την χώρα. Αυτό είναι το πρώτο κακό, υπάρχει και συνέχεια.
Το υπόλοιπο μερίδιο των κερδών που λαμβάνει ο επιχειρηματίας-μεταπράτης είναι μικρό, με συνέπεια να εφευρίσκει κάθε είδους απατεωνιά (μαύρη εργασία, φοροκλοπή, κτλ) για να αυξήσει το μερίδιό του. Επιπρόσθετα επιδιώκει την υπερεκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού της επιχείρησης είτε με την μορφή εντατικοποίησης της εργασίας είτε με χαμηλούς μισθούς και ημερομίσθια δλδ με καθεστώς δουλείας. Σ' αυτές τις έκνομες και απάνθρωπες ενέργειές του βρίσκει σύμμαχο και υποστηρικτή το αστικό κράτος. Αυτό συμβαίνει κατά κόρον στην Ελλάδα.
Μία άλλη ομάδα επιχειρηματιών στην Ελλάδα ασχολείται με τις διαβόητες κρατικές προμήθειες.
Αυτή η ομάδα για να μπορέσει να λειτουργήσει αυξάνοντας τα περιθώρια κέρδους της εκδιώκοντας τους ανταγωνιστές της χρειάζεται την πολιτική εξουσία. Επειδή η διαδικασία έχει δούναι και λαβείν, εύκολα καταλαβαίνει οποιοσδήποτε ποιο είναι το δούναι του επιχειρηματία στην πολιτική εξουσία. Αυτή είναι η περιβόητη διαπλοκή.
Με την μέθοδο της διαπλοκής υπάρχει και άλλη ομάδα επιχειρηματιών. Αυτοί προκειμένου να επενδύσουν γυρεύουν και καταφέρνουν να πάρουν εξασφαλισμένη απ' το κράτος δουλειά. Αυτό μεταφράζεται ως εξής. Θα φτιάξω την μονάδα παραγωγής τάδε αλλά τα προϊόντα της μονάδας θα τα παίρνει το κράτος με τις υπέρογκες τιμές που εξασφαλίζουν τα υπερκέρδη μου, άσχετα αν υπάρχουν ανταγωνιστικά προϊόντα άλλης επιχείρησης.
Ακόμη υπάρχουν και τα περίφημα ΣΔΙΤ δλδ σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Εδώ σχεδόν όλα τα οφέλη πηγαίνουν στον ιδιώτη επιχειρηματία και σχεδόν όλες οι ζημιές στο κράτος.
Είναι σχεδόν σε όλους γνωστό ποιο είναι το αντάλλαγμα της “εξυπηρέτησης” του επιχειρηματία απ' την πολιτική εξουσία, εν τάχει αναφέρω, μαύρη χρηματοδότηση, προβολή σε ΜΜΕ που ελέγχονται κτλ.
Σχεδόν όλες αυτές οι επιχειρήσεις είναι μονοπωλιακού τύπου όχι λόγω ανταγωνιστικότητας ή μοναδικότητας αλλά λόγω της πρόσδεσής τους με την πολιτική εξουσία.
Σε αντίθεση των παραπάνω, υγιής επιχειρηματίας είναι αυτός που έχει μια ιδέα, την χρηματοδοτεί ο ίδιος άμεσα ή έμμεσα (μέσω δανεισμού) και αναλαμβάνει το ρίσκο της επένδυσης.
Παρακολουθεί την πορεία της επιχείρησής του, την εκσυγχρονίζει, την κάνει ανταγωνιστική και παίρνει το μερίδιο της αγοράς που δικαιούται. Αν κάπου αδιαφορήσει τότε η επιχείρηση θα κλείσει, επειδή όμως τα κεφάλαια είναι δικά του ή δάνεια είναι σε συνεχή εγρήγορση.
Οι λεγόμενοι διαπλεκόμενοι γιατί να ανησυχήσουν;
Όλα είναι εξασφαλισμένα απ' την φιλική τους πολιτική εξουσία, οι δε μεταπράτες επειδή λογοδοτούν στα ξένα αφεντικά τους δεν ασχολούνται, αφήνουν αυτές τις κινήσεις στις μητρικές εταιρίες. Αυτοί το μόνο που κάνουν είναι διεκπεραίωση εργασιών.
Οφείλω να ομολογήσω έστω κι αν δεν έχω την καλύτερη γνώμη για τους μεγαλοεπιχειρηματίες ότι, η εθνική αστική τάξη είναι προτιμότερη απ' την μεταπρατική και την διαπλεκόμενη. Στην Ελλάδα όλες οι μεγάλες επενδύσεις έγιναν με κρατικά κεφάλαια ενώ οι μεγαλοεπιχειρηματίες παρέμειναν στην λογική του μηδενικού ρίσκου και των υπερκερδών.
Επιπλέον αν δεχτούμε ότι οι μερικοί Έλληνες έχουν πολλά δις ευρώ σε καταθέσεις στο εξωτερικό και δεν αγοράζουν τα όσα η κυβέρνηση σκοπεύει να πουλήσει τότε δύο πράγματα συμβαίνουν ή είναι άχρηστοι και ανίκανοι να διαχειριστούν μεγάλες επιχειρήσεις ή όλα έχουν δρομολογηθεί από τρίτους και πρέπει να πουληθούν σε συγκεκριμένους.
Είτε το ένα είτε το άλλο ένα είναι σίγουρο, οι Έλληνες μεγαλοαστοί είναι ξυπόλυτοι πρίγκιπες.
