Στις 13 και 14 Ιουνίου 2025, η Αθήνα φιλοξένησε ένα διεθνές συνέδριο με τίτλο «1915-2025: 110 Χρόνια από τη Γενοκτονία των Ασσυρίων», φέρνοντας στο προσκήνιο μια από τις πιο σκοτεινές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας.
Ειδικοί και ιστορικοί από όλο τον κόσμο συζήτησαν τα αίτια και τις
συνέπειες της γενοκτονίας, καθώς και την επίμονη άρνηση της Τουρκίας να την αναγνωρίσει, η οποία εξακολουθεί να επηρεάζει την πολιτική της χώρας.Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, ο Κυριάκος Μπατσαράς, πρόεδρος της Ένωσης Ασσυρίων Ελλάδας και ένας από τους διοργανωτές, μαζί με άλλους μελετητές, κάλεσε την Ελλάδα να αναγνωρίσει επίσημα τη γενοκτονία των Ασσυρίων.
«Πιστεύουμε ότι είναι κρίσιμο για τον λαό μας η Ελλάδα να αναγνωρίσει επίσημα τη Γενοκτονία», δήλωσε ο Μπατσαράς στο europeanconservative.com, τονίζοντας ότι μια τέτοια κίνηση θα δικαιώσει τους αγώνες των Ασσυρίων της Ελλάδας και θα τοποθετήσει τη χώρα μεταξύ των κρατών της Ε.Ε. που αναγνωρίζουν το έγκλημα αυτό.
Οι Ασσύριοι, ένας αρχαίος λαός με καταγωγή από τη Μεσοποταμία, ομιλούν την Αραμαϊκή γλώσσα, γνωστή και ως Συριακή ή Νεοαραμαϊκή, την οποία μιλούσε και ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ σε μια γαλιλαϊκή διάλεκτο.
Ως ιθαγενείς των σημερινών Ιράκ, Τουρκίας, Συρίας και Ιράν, οι Ασσύριοι υπέστησαν επανειλημμένες σφαγές, με την πρώτη καταγεγραμμένη στη σύγχρονη εποχή να λαμβάνει χώρα τη δεκαετία του 1840 από τον Κούρδο αρχηγό Μπαντρ Χαν Μπέη, με την ανοχή των Οθωμανών.
Η κορύφωση της τραγωδίας ήρθε μεταξύ 1914 και 1924, όταν οι Ασσύριοι, μαζί με Έλληνες και Αρμένιους, υπέστησαν γενοκτονία στην Οθωμανική Τουρκία, με περίπου 300.000 νεκρούς και αμέτρητες απαγωγές γυναικών.
Το έγκλημα αυτό, γνωστό στους Ασσυρίους ως «σέιφο» (σπαθί), χαρακτηρίστηκε από τη βάρβαρη χρήση όπλων.
Παρά το πέρασμα του χρόνου, οι Ασσύριοι, ως επί το πλείστον Χριστιανοί, συνεχίζουν να διώκονται στις χώρες όπου ζουν.
Σε δελτίο Τύπου, ο Σάμπρο Μπενγκάρο, ιδρυτικός πρόεδρος του Κέντρου Σέιφο, και ο Κυριάκος Μπατσαράς υπογράμμισαν:
«Κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Οθωμανική Αυτοκρατορία εξολόθρευσε συστηματικά πάνω από το ήμισυ του ασσυριακού πληθυσμού.
»Οι επιζώντες εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν ή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους … Η Τουρκία, ως διάδοχος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, αρνείται να αναγνωρίσει τη γενοκτονία, παρά την αδιάσειστη ιστορική τεκμηρίωση».
Κάλεσαν τη διεθνή κοινότητα να πιέσει την Τουρκία για αναγνώριση, που θα αποτελέσει βήμα προς τη δικαιοσύνη και τη συμφιλίωση.
Η βία κατά των Ασσυρίων δεν σταμάτησε μετά τη γενοκτονία.
Το 1924-1925, στην περιοχή Χακκάρι, νέες σφαγές, βιασμοί και λεηλασίες σημάδεψαν την κοινότητα, όπως αναφέρει ο καθηγητής Ράτσο Ντονέφ.
Η συνεχιζόμενη καταπίεση οδήγησε σε μαζική μετανάστευση προς τη Δύση από τα τέλη του 19ου αιώνα, με τη διασπορά να αριθμεί σήμερα 2-3 εκατομμύρια.
Η Τουρκία περιόρισε την εφαρμογή της Συνθήκης της Λωζάνης του 1923 σε Αρμένιους, Εβραίους και Έλληνες, αφήνοντας τους Ασσυρίους χωρίς δικαιώματα, όπως στην εκπαίδευση στη μητρική τους γλώσσα.
Επιπλέον, τη δεκαετία του 1920, τα χωριά τους μετονομάστηκαν σε τουρκικά, ενώ κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης με το PKK (1984-1999), υπέστησαν εκτοπισμούς και καταστροφές, χωρίς αποζημίωση ή δυνατότητα επιστροφής πριν το 1999.
Εκθέσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων καταγράφουν συνεχείς διώξεις, όπως απαγωγές, αναγκαστικούς προσηλυτισμούς και δολοφονίες, που έχουν αποδεκατίσει την ασσυριακή κοινότητα.
Η Δρ. Αναχίτ Χοσροέβα, επισκέπτρια καθηγήτρια στο Χάρβαρντ, δήλωσε στο europenaconservative.com ότι η αναγνώριση από την Ελλάδα «δεν είναι μόνο ζήτημα ιστορικής αλήθειας, αλλά και ηθικής ευθύνης και αλληλεγγύης» προς έναν λαό που υπέστη γενοκτονία μαζί με Έλληνες και Αρμένιους.
Η κληρονομιά της Ασσυρίας
Η Ασσυρία, που κυριάρχησε από το 900 έως το 600 π.Χ. στη Μεσοποταμία, άφησε ανεξίτηλο σημάδι στον παγκόσμιο πολιτισμό.
Μέσω των Ασσυρίων, οι αρχαίοι Έλληνες γνώρισαν τη μεσοποταμιακή επιστήμη, διαμορφώνοντας την πνευματική τους εξέλιξη. Ωστόσο, μετά τις ισλαμικές κατακτήσεις του 7ου αιώνα, οι διώξεις κατά των Ασσυρίων εντάθηκαν, αφήνοντας αυτόν τον αρχαίο λαό χωρίς κράτος, αλλά με μια πλούσια κληρονομιά που ζητά δικαίωση.
