Η δεκαετία που έρχεται το πιθανότερο είναι ότι θα αφήσει πίσω της τον ψευδεπίγραφο ευρωπαϊσμό ως μια γερμανική καρικατούρα και θα μεταβάλει σε συντρίμμια την αποκαλούμενη «παγκοσμιοποίηση».
Οι καταστάσεις που θα διαμορφωθούν μετά και την πανδημία
θα επιταχύνουν μάλλον τις ως άνω εξελίξεις και όλα δείχνουν ότι θα προωθήσουν ένα νέο παγκόσμιο πολιτικό και οικονομικό σκηνικό, το οποίο θα είναι ιδιαίτερα αλλαγμένο στην ευρύτερη περιοχή μας.Ήδη βλέπουμε γύρω μας να συγκροτούνται, δίπλα στα φθίνοντα παλιά, νέα σφριγηλά εμπορικά μπλοκ στην Ευρασία, την Ασία, την Λατινική Αμερική και την Αφρική, ενώ θέση μάχης λαμβάνουν στην περιοχή μας και τον κόσμο νέες φιλόδοξες δυνάμεις, οι οποίες ανασχηματίζονται ταχέως σε έναν πρωτοφανώς πολυκεντρικό κόσμο, στον οποίο οι συγκρούσεις θα είναι ακατάπαυστες και θα μοιάζουν χωρίς τέλος.
Προορισμένα σε συντριβή και εξαφάνιση, συχνά άνευ μάχης, θα είναι τα κράτη και τα έθνη που έμφοβα θα περιοριστούν στη δουλοπρέπεια και τα οποία είναι βέβαιο ότι θα τσαλαπατηθούν στο άγριο ποδοβολητό των βουβάλων.
Δυστυχώς για αυτή την μοίρα προορίζεται και η Ελλάδα από μια πολιτική τάξη υποτέλειας και διαφθοράς που κυριαρχεί στη χώρα, αν δεν μπορέσει ο ελληνικός λαός να την αποτινάξει.
Η Ελλάδα με τον καινούργιο χρόνο, κάτω από την βαθιά κυβερνητική αποτυχία, βαδίζει ολοταχώς σε εκλογές και στη μεγαλύτερη διπλή, εθνική και οικονομική, κρίση που έχει γνωρίσει ποτέ σε ειρηνική περίοδο στα 200 χρόνια ύπαρξης του ελληνικού κράτους.
Μόνο ένας μνημονιακός μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ με τις συνεχείς κωλοτούμπες του και την αξιοθρήνητη γονυκλισία του στη γερμανοαμερικανοκρατία θα μπορούσε να απωλέσει αμαχητί το 2015 μια μεγάλη ευκαιρία απελευθέρωσης της χώρας και να φέρει στην εξουσία τη Ν.Δ και μάλιστα στην πιο επώδυνη «Σημιτική» εκδοχή της υπό τον Κυρ. Μητσοτάκη.
Μόνο, επίσης, ένας μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να διευρύνει και ως αντιπολίτευση την απόσταση του από την κυβερνώσα ΝΔ και να αναζητά σωσίβιο στο μοιραίο άνθρωπο της μνημονιακά «κατεχόμενης» Ελλάδας, τον Γ.Παπανδρέου.
Η ατυχία για την χώρα είναι ότι σε αυτή την πρωτοφανή εθνική κρίση οι υπαρκτές δημοκρατικές «αντισυστημικές» δυνάμεις, καλών κατά τα αλλά προθέσεων, είναι εγκλωβισμένες σε παρωχημένα δόγματα και ορισμένες σε ιδεοληψίες, χωρίς να μπορούν να αναδείξουν τα επίκαιρα διακυβεύματα, τα οποία είναι ικανά να απειλήσουν το σύστημα.
Ο τόπος χρειάζεται επειγόντως, ως ανάγκη επιβίωσης, μια νέα ριζοσπαστική εθνική πολιτική πρωτοβουλία με μια καινοτόμα σύγχρονη και βαθιά πατριωτική και κοινωνική πρόταση, που θα προκαλέσει ένα δημιουργικό πολιτικό σοκ, θα εκφράσει την ψυχή της ελληνικής κοινωνίας και θα καλύψει το μεγάλο πολιτικό κενό εκπροσώπησης και εμπιστοσύνης στη χώρα.
Η Ελλάδα και η περιοχή μας, δεν είναι μοιραίο να περιπέσουν, όπως ήδη συμβαίνει, στο φόβο και στην επικυριαρχία του τουρκικού νεοθωμανισμού, ως το τίμημα που έτσι νομίζουν ότι πρέπει να πληρώσουν οι παρακμάζουσες μεγάλες δυτικές δυνάμεις, προκειμένου να αξιοποιηθεί ματαίως η Τουρκία για την απομόνωση της Ρωσίας και την συγκράτηση του ισλαμικού κύματος προς την Ευρώπη.
Ελλάδα και Κύπρος σε πολύ στενό μεταξύ τους συντονισμό και άξονα, με την εγκατάλειψη από μέρους τους των συνεχών παραχωρήσεων και υποχωρήσεων και την ανάληψη πρωτοβουλιών για την δημιουργία, χωρίς προκαταλήψεις, νέων περιφερειακών και ευρύτερων συμμαχιών, είναι οι μόνες που μπορούν στην περιοχή μας όχι μόνο να αναχαιτίσουν τον τουρκικό επεκτατισμό αλλά και να στείλουν αποτελεσματικά μηνύματα για νέους προσανατολισμούς στην Ευρώπη και να στήσουν γέφυρες συνεννόησης με το χώρο της Μέσης Ανατολής.
Η Ελλάδα, επίσης, δεν είναι δυνατόν να γίνει για τρίτη φορά Ιφιγένεια, προκειμένου να ευοδωθούν τα διάτρητα γερμανικά ευρωπαϊκά σχέδια του Δ’ οικονομικού Ράιχ, από το οποίο με το πρόσφατο Brexit «απελευθερώθηκε» η Βρετανία.
Η Ελλάδα απέναντι σε μια βυθιζόμενη ΕΕ, εντός της οποίας είναι καταδικασμένη σε αποεπένδυση και φτωχοποίηση, οφείλει να προτάξει την ανασυγκρότηση της, η οποία συνυφαίνεται με μια εθνική νομισματική πολιτική αθρόας επενδυτικής χρηματοδότησης της οικονομίας, με την αναδιοργάνωση του αναποτελεσματικού ελληνικού κράτους, με την ήττα μιας αρπακτικής ολιγαρχίας και με μια στοιχειώδη προστασία της εκτεθειμένης στην ερήμωση παραγωγικής της βάσης, η οποία χρειάζεται μια βαθιά αναζωογόνηση.
