Η τηλεόραση και γενικότερα η δημοσιότητα είναι ένα… ύπουλο μέσο, ειδικά για όσους δεν είναι αυτή η δουλειά τους.
Αποδεικνύεται περίτρανα για μια ακόμη φορά στην περίπτωση
των λοιμωξιολόγων.Όταν κάποιος πρέπει ή θέλει να βγαίνει κάθε μέρα στα τηλεοπτικά κανάλια οφείλει δυστυχώς -έτσι είναι η φύση του μέσου και το παιχνίδι της δημοσιότητας- να λέει κάτι νέο και εντυπωσιακό.
Αλλιώς δεν υπάρχει ενδιαφέρον από τους τηλεθεατές, πέφτουν τα νούμερα και άρα τελικά δεν έχουν λόγο να τον καλέσουν.
Και όπως είναι γνωστό όποιος λέει πολλά τελικά καταλήγει, είτε να επαναλαμβάνεται είτε να ακροβατεί.
Εάν πρόκειται για θέματα θεωρητικά απλώς γίνεται γραφικός. Μικρό το πρόβλημα.
Αν πρόκειται για θέματα όπως η πανδημία του κορωναϊού τότε γίνεται επικίνδυνος με την έννοια ότι κουράζει, μπερδεύει και φοβίζει τους πολίτες.
Και τελικά οι πολίτες δεν πιστεύουν κανέναν και δεν πειθαρχούν στις αποφάσεις της πολιτείας.
Αδιάψευστος μάρτυρας όλων των παραπάνω τα όσα έχουν συμβεί στη χώρα μας από τον περασμένο Μάρτιο.
Δεν χρειάζεται ημερολόγιο κορωναϊού για να το επιβεβαιώσει.
Υ.Γ: Δεν αμφισβητείται ούτε η επάρκειά τους ούτε η επιστημονική τους κατάρτιση. Το πρόβλημα είναι η διαχείριση του δημόσιου λόγου. Οι όποιες διαφωνίες τους πρέπει να λύνονται μέσα στην επιτροπή τους και όχι στα τηλεοπτικά παράθυρα.
