Εκτός κι αν δεχθούμε ότι την επανάσταση την έκαναν οι Πετσενέγκοι, οίτινες υπό την επήρεια του Διαφωτισμού δημιούργησαν το κράτος, το οποίον με τη σειρά του δημιούργησε το ελληνικό έθνος.
ώστε το εμπόρευμα να είναι κάποιας περιωπής, έλκον την προέλευσή τους από ένδοξο προγονικό κι όχι από τίποτε παρακατιανούς, όπως οι Λέλεγες φερ’ ειπείν
ή οι Κάρες, οι οποίοι είχαν την ατυχία να ‘ναι έθνη πριν ο κ. Λιάκος να ορίσει τι εστί έθνος – και ούτω πως να χαθούν, καλά να πάθουν…
Μπαρούφες θα μου πείτε (όχι, όλοι!) και είναι μάλλον κουραστικό να αντιμετωπίζουμε τα ίδια και τα ίδια! Όμως η λέγε-λέγε-λέγε μπαρούφα είναι ανίκητη κι, ως φαίνεται, επικρατεί ως ένα «αφήγημα» που διευκολύνει την υποταγή.
Μπορεί τέτοιες μπαρούφες να μην έχουν καμιά επιστημονική βάση, μπορεί η αυτογνωσία του λαού να τις απορρίπτει, ακόμα και να τις βδελύσσεται, αλλά για εκείνους που θέλουν τον λαό σούζα είναι απαραίτητες – κάθε ραγιαδιλίκι χρειάζεται την προπαγάνδα του…
***
Είναι πάντως κωμικός ο συνδυασμός της εθνομηδενιστικής αφήγησης με τα εθνικόφρονα στερεότυπα. Όπως εκείνο περί της «ενότητας των Ελλήνων», που έχει κι αυτό την τιμητική του στις εθνικές επετείους – «όταν οι Έλληνες είναι ενωμένοι μεγαλουργούν», σου λέει! Βεβαίως! Στα Μηδικά οι μισοί Έλληνες ήταν με τους Πέρσες. Το ίδιο και με τον Μεγαλέξανδρο – ο μισός στρατός του Δαρείου ήταν Έλληνες μισθοφόροι.
Έλληνες πήγαν με Ρωμαίους, με Φράγκους, με Τούρκους, με Γερμανούς, ουδέποτε ήταν ενωμένοι οι Έλληνες, ούτε σε στιγμές μεγαλείου, ούτε σε στιγμές καταισχύνης…
…ίδιοι, τρεις χιλιάδες χρόνια, όπως έλεγε ο Χοφσμπάουμ (Έθνος και Εθνικισμός), από εμφύλιο σε εμφύλιο, όπως το 1821, όπως το 1946-49, όπως πάντα…
Για παράδειγμα, τώρα με τις κρίσεις, των Μνημονίων, του κορωνοϊού κι αυτήν που έρχεται. Όλοι βλέπουν τι γίνεται! Και από λογική, ηθική και φιλοσοφική άποψη βγάζουν μέσες-άκρες τα ίδια συμπεράσματα. Σημαίνει αυτό και την ίδια ή σχετικώς την ίδια πολιτική συμπεριφορά;
Και δεν λέω για τις ταξικές διαφορές που εκ των πραγμάτων συνεπάγονται πολιτικές διαφορές και διαφορετικές πολιτικές, λέω για τη διεργασία μέσα στον λαό!
Δεν λέω επίσης, ούτε προσδοκώ ταύτιση της ταξικής θέσης με την ταξική συνείδηση (ούτε αυτό συμβαίνει, αλλιώς οι δημοκρατίες θα είχαν λύσει το πρόβλημα) – λέω για το ελάχιστο εκείνο: το ίδιο λογικό συμπέρασμα να οδηγεί στην ίδια πολιτική στάση.
………………………………………………………..
Το θεώρημα αυτό έχει εξέχουσα σημασία στον βαθμό που όσα γίνουν κατά τη διάρκεια της κρίσης θα καθορίσουν όσα θα γίνουν μετά την κρίση.
Τι είδους διαπιστώσεις προκαλεί η κρίση και τι είδους προσδοκίες γεννούν αυτές οι διαπιστώσεις;
***
Αν πριν και κατά τη διάρκεια της κρίσης υπήρχαν ισχυρές φιλολαϊκές δυνάμεις, τα ως άνω ερωτήματα δεν θα είχαν νόημα, αλλά νόημα θα είχαν οι θέσεις, η απήχηση και η πολιτική αυτών των δυνάμεων.
Όμως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει.
…………………………………………………………………..
Μπορεί η κρίση να δημιουργήσει ή να μοχλεύσει τις δυνάμεις που θα μπορέσουν να τη διαχειριστούν προς την αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη των δυνάμεων που τη δημιουργούν;
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
Πηγή:
