Ο Μισέλ
Φουκώ γράφει πως «εκεί όπου υπάρχει έργο δεν υπάρχει τρέλα», πράγμα που μπορεί
να σημαίνει πως εκεί όπου δεν υπάρχει έργο υπάρχει τρέλα. Αυτό ισχύει στη
νεοελληνική περίπτωση, όπου υπάρχει γενικευμένη τρέλα, ακριβώς επειδή δεν
υπάρχει έργο σε όλους σχεδόν τους τομείς που συγκροτούν μία κοινωνία, στον
παραγωγικό, στον οικονομικό, στον πολιτικό, στον διοικητικό, στον πολιτισμικό. Χαρακτηριστικά
συμπτώματα αυτής της τρέλας ήταν και είναι η παταγώδης αποτυχία του πολιτικού
συστήματος που οδήγησε στη γενικευμένη χρεοκοπία, η υπερχρέωση, τα μεγάλα
ελλείμματα, η ανορθολογική διαχείριση των πόρων, των δανείων και των
οικονομικών ενισχύσεων από την Ε.Ε., η ιλιγγιώδης διαφθορά, η γενικευμένη
φοροδιαφυγή, η απουσία δικαιοσύνης και ελέγχου, η μη απόδοση ευθυνών λόγω
υπουργικής και βουλευτικής ασυλίας, ο παρασιτικός γραφειοκρατικός μηχανισμός, η
ανορθολογική διοίκηση, το πελατειακό καθεστώς, η γενικευμένη κομματοκρατία και
κομματικοποίηση, το ληστρικό εκλογικό σύστημα, ο άθλιος πολιτικός λόγος της
δημαγωγίας, των ψευδών και της ασύστολης προπαγάνδας, η αδυναμία παραγωγής πλούτου, η έλλειψη
εκπαίδευσης, παιδείας, αγωγής, πολιτισμού και δημοκρατικής παράδοσης.[1]
Σε αυτά
προστίθενται η συναίνεση της κοινωνίας επί τέσσερις δεκαετίες στο άθλιο
κομματοκρατικό σύστημα και η απάθειά της ενώπιον του σημερινού μεγάλου αδιεξόδου
που επί δέκα έτη μετά την έκρηξη της χρεοκοπίας δεν έγινε ούτε μία ουσιαστική
θεσμική αλλαγή! Η κοινωνική συναίνεση επέτρεψε επίσης την άνοδο στην ανώτατη
εξουσία ανεπαρκών ατόμων όπως ο Κ. Καραμανλής Β’, ο Γ.Α. Παπανδρέου, ο Σαμαράς,
το δίδυμο Τσίπρα-Καμμένου, ο Κυρ. Μητσοτάκης, για να μείνουμε στους νεώτερους. Όπως
αποδείχθηκε η νεοελληνική τρέλα δεν θεραπεύεται με ασπιρίνες τύπου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Πώς θα αυτοκυβερνηθούμε;
Το
ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι το πώς θα υπάρξει διέξοδος από την γενικευμένη
τρέλα και παρακμή. Το
ερώτημα αυτό οδηγεί σε μία συζήτηση, που επιβάλλεται να γίνει, διότι οι κυρίαρχες
αντιλήψεις στον χώρο των κομμάτων, των διανοουμένων και της Αριστεράς εγκλωβίζονται
στο κοινοβουλευτικό και κομματικό πλαίσιο, όπως έδειξαν και οι τελευταίες
εκλογές (2015 και 2019). Πράγματι, το ερώτημα που έθεσαν και θέτουν πάντοτε τα
κόμματα και το αντιπροσωπευτικό σύστημα και στο οποίο καλούνται να απαντήσουν
οι ψηφοφόροι είναι: «ποιο κόμμα να ψηφίσω;» ή «ποιον πολιτικό να ψηφίσω;», θεωρώντας
έτσι και επιβάλλοντας ότι το βασικό πολιτικό ερώτημα είναι το «ποιος με
κυβερνά;» ή «ποιος πρέπει να με κυβερνά». Τα ερωτήματα αυτά εμπεριέχουν την
αντίληψη ότι κάποιος πρέπει πάντοτε να με κυβερνά, άρα το πολιτικό διακύβευμα
είναι να βρώ τον «καλύτερο» για να με κυβερνήσει. Δηλαδή, τα ερωτήματα όπως
τίθενται εμπεριέχουν την αντιπροσώπευση και την πολιτική αλλοτρίωση των
ανθρώπων. Στην περίπτωση αυτή γίνεται μετατόπιση του ζητήματος, αφού το βασικό
ερώτημα που θέτει η κλασική πολιτική φιλοσοφία και πρακτική είναι: «τι το
κύριον είναι της πόλεως;», δηλαδή, «ποιος ασκεί την εξουσία, ποιος λαμβάνει
τις αποφάσεις και θεσπίζει τους νόμους;». Είναι ο ένας, οι ολίγοι ή οι πολλοί; Είναι οι πλούσιοι ή ο
άποροι; Είναι τα ανώτερα στρώματα ή τα μεσαία και τα κατώτερα, όλη η κοινωνία;
Και τα συναφή με αυτό ερωτήματα: Πώς λαμβάνονται οι αποφάσεις και πώς ορίζονται
τα πρόσωπα που ασκούν την εκτελεστική, τη δικαστική και τη νομοθετική εξουσία;
Υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος της εξουσίας, με δικαστικές και ποινικές κυρώσεις;
Αναλόγως των απαντήσεων που δίνονται στο
βασικό αυτό ερώτημα και στα συναφή, τα πολιτεύματα διακρίνονται σε μοναρχικά,
ολιγαρχικά, δημοκρατικά, αριστοκρατικά και τυραννικά. Αυτά τουλάχιστον
διακρίνει η κλασική πολιτική φιλοσοφία (Πλάτων, Αριστοτέλης) αλλά και η
νεωτερική (Σπινόζα, Λοκ, Χομπς, Μοντεσκιέ, Ρουσσώ). Αυτό το βασικό περιγραφικό ερώτημα
έχει ως συμπληρωματικό του το δεοντολογικό: «τι δει το κύριον είναι της
πόλεως;» (ποιος πρέπει να είναι ο κυρίαρχος της πόλεως;) και το
«τις η αρίστη πολιτεία;» (ποιο είναι το άριστο πολίτευμα).[2]
Η δημοκρατική αντίληψη απαντά
στα ερωτήματα αυτά σαφώς και κατηγορηματικώς, και στα δύο επίπεδα, περιγραφικό
και δεοντολογικό: το κύριον της πόλεως στα αντιπροσωπευτικά πολιτεύματα
είναι οι ολίγοι αντιπρόσωποι των ανωτέρων στρωμάτων (επιχειρηματιών,
τραπεζιτών, καναλαρχών κ.ά.) και πρέπει να αντικατασταθούν από τους πολλούς,
από τον δήμο. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε ολιγαρχία, στη δεύτερη δημοκρατία,
άμεση δημοκρατία. Το ουσιαστικό ερώτημα, επομένως, που πρέπει να τεθεί είναι:
«πώς θα αυτοκυβερνηθούμε;» ή «πώς θα οργανώσουμε και θα κυβερνήσουμε τον κοινό βίο;»
- πώς, δηλαδή, εμείς οι ίδιοι θα οργανώσουμε την κοινή ζωή μας και όχι
κάποιοι αντιπρόσωποι, ηγέτες ή κόμματα, οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι,
γραφειοκράτες, όχι κάποιοι άλλοι αντί για μας.
Αυτά τα ερωτήματα πρέπει να
τεθούν επειγόντως σήμερα για συζήτηση και προσανατολισμό. Όμως δεν τίθενται από
κανένα κόμμα. Όλα – δεξιά, κεντρώα, σοσιαλδημοκρατικά, αριστερά, κομμουνιστικά
- θέτουν τα παραπλανητικά ερωτήματα:
«ποιος με κυβερνά;» ή «πώς με κυβερνά;» διολισθαίνοντας τεχνηέντως και εμμέσως
στην υπεράσπιση του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος. Ούτε τίθενται στη σημερινή
Ελλάδα στην οποία το πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει παταγωδώς, δεν έχει όμως
καταρρεύσει ούτε αλλάξει. Χρειάζεται επομένως ριζική αλλαγή, η οποία είναι αδύνατο
να γίνει από τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς. Στην προοπτική αυτή τίθεται ένα βασικό ερώτημα: Πώς μπορεί να γίνει η αλλαγή του συστήματος; Πιο συγκεκριμένα:
Ποιες είναι οι βασικές κινήσεις που
πρέπει να γίνουν ως πρώτο βήμα;
Οι
αντίπαλοι της δημοκρατίας
Το ερώτημα αυτό δεν μπορεί να
απαντηθεί πειστικά εάν πρώτα δεν ξεκαθαρισθούν ορισμένα θεμελιώδη ζητήματα,
όπως, «ποιος είναι ο στόχος του πολιτικού αγώνα» και «ποιος είναι ο βασικός
αντίπαλος για την επίτευξη αυτού του στόχου». Είναι θεμελιώδη διότι χωρίς τον
καθορισμό του στόχου και του αντιπάλου δεν μπορεί να καθορισθεί η
πολιτική πράξη, τι πρέπει, αλλά και τι μπορεί να γίνει στις δεδομένες ιστορικές
συνθήκες.
Εάν
στόχος είναι η δημοκρατική πολιτεία, με την έννοια της πραγματικής κυριαρχίας
των πολιτών και όχι των πολιτικών, της κυριαρχίας των πολλών και όχι των
ολίγων, των αντιπροσώπων και των κομμάτων, τότε είναι εμφανές ότι στόχος είναι
η αλλαγή του υπάρχοντος ολιγαρχικού κομματοκρατικού πολιτεύματος. Αυτό σημαίνει
συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των σημαντικών αποφάσεων, στη θέσπιση των
νόμων, στη δημιουργία και την απονομή του δικαίου, στον ουσιαστικό έλεγχο της
εξουσίας με πλήρη διαφάνεια.[3]
Άρα χρειάζεται να αποδυναμωθούν οι θεσμοί και τα κέντρα εξουσίας του
κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, να αφαιρεθούν αρμοδιότητες από τα στηρίγματά
του, ήτοι από κόμματα, κοινοβούλιο, δικαστική εξουσία, οικονομική ελίτ, ΜΜΕ, Εκκλησία,
δημάρχους και περιφερειάρχες.
Έτσι όμως προσδιορίζεται και η
απάντηση στο δεύτερο ζήτημα: βασικός αντίπαλος στον αγώνα για πραγματική
δημοκρατία είναι οι πιο πάνω αναφερθέντες (κόμματα, κοινοβούλιο...), καθώς
επίσης οι σημασίες και όλοι οι θεσμοί του αντιπροσωπευτικού πολιτεύματος, που
επιτρέπουν και εξασφαλίζουν την ολιγαρχική διακυβέρνηση. Πράγματι, βασική
σημασία και θεσμός του συστήματος αυτού είναι η «αντιπροσώπευση», με εργαλεία
τις εκλογές και τα κόμματα. Όμως οι εκλογές δεν καθιστούν το πολίτευμα
δημοκρατικό, όπως ήξεραν πολύ καλά οι αρχαίοι Έλληνες, ενώ τα κόμματα αναιρούν
τη δημοκρατία, διότι επιδιώκουν με κάθε τρόπο την αύξηση της δύναμής τους για
μεγαλύτερο μερίδιο στην εξουσία, αποτρέποντας τη συμμετοχή και την πρωτοβουλία
των ανθρώπων. Αυτό που επιδιώκει παντί τρόπω κάθε βουλευτής, δήμαρχος ή
περιφερειάρχης είναι η εκλογή του και η επανεκλογή του. Αυτός είναι ο κύριος
σκοπός του, ασχέτως βεβαίως των ψευδών κατά τεκμήριο υποσχέσεων και ιδεολογικών
διακηρύξεων με τις οποίες περιτυλίγει και σερβίρει την προσωπική του φιλοδοξία.
Ενώ όλα τα κόμματα και οι βουλευτές σε όλες τις χώρες και τις εποχές κόπτονται
υπέρ του «λαού» και του «έθνους», εντούτοις ο «λαός» δυσπραγεί και σε περιόδους
κρίσης δυστυχεί, ενώ οι ίδιοι οι πολιτικοί ευτυχούν μέσα στην εξουσία και τα
προνόμιά τους, από τα οποία όχι μόνο δεν παραιτούνται, αλλά περιφρουρούν με
ιδιάζοντα ζήλο και κυνισμό, όπως συμβαίνει στην χρεοκοπημένη Ελλάδα.
Επίσης, στα πλαίσια του
κοινοβουλευτισμού όλα τα κόμματα, όχι
μόνο αυτά της συγκυβέρνησης, συμμετέχουν στην εξουσία με τον έναν ή τον άλλον
τρόπο. Το ίδιο ισχύει και για τα κόμματα της Αριστεράς: είναι στυλοβάτες του
κομματοκρατικού κοινοβουλευτικού συστήματος, αφού και αυτά στηρίζονται στην
ίδια λογική της αντιπροσώπευσης, υποτάσσοντας τα κοινωνικά προβλήματα στο
κομματικό συμφέρον. Συνεπώς η εκλογική ενδυνάμωση των κομμάτων εμπεδώνει στην
ουσία το κοινοβουλευτικό ολιγαρχικό πολίτευμα.
Ο
δημοκρατικός δρόμος
Πρώτο βήμα λοιπόν στην
προσπάθεια για δημοκρατία είναι η αποδυνάμωση της κομματοκρατίας και της
«αντιπροσώπευσης». Πώς επιτυγχάνεται αυτή η αποδυνάμωση; Κατ’ αρχάς με τη μη
συναίνεση. Η εξουσία που αποκτούν τα κόμματα οφείλεται στο γεγονός πως κάποιοι
τα ψηφίζουν και τα νομιμοποιούν, δίνοντάς τους την εξουσιοδότηση να πράττουν
όπως αυτά νομίζουν. Η οποιαδήποτε εξουσία υπάρχει επειδή κάποιοι συναινούν σε
αυτήν. Εάν δεν υπάρχει η συναίνεση των πολλών παύει και η εξουσία. Συνεπώς το
βασικό πολιτικό πρόβλημα δεν είναι ποιον
αντιπρόσωπο ψηφίζουμε, σε ποιο κόμμα αναθέτουμε τη σκέψη και την πράξη μας,
διότι τότε απλώς μεταφέρουμε την εξουσία σε άλλους. Η ελπίδα σε κόμματα και
αντιπροσώπους τροφοδοτεί και γιγαντώνει
την ολιγαρχία. Το βασικό είναι το πώς
μπορεί η εξουσία να μείνει σε εμάς, να ασκηθεί από την ίδια την κοινωνία – πώς
θα αυτοκυβερνηθούμε. Έτσι θεμελιώνεται η δημοκρατία. Με άλλα λόγια, ο δρόμος
για την αλλαγή του ολιγαρχικού συστήματος προς ένα δημοκρατικό πολίτευμα είναι
ένας: πλήρης αποδέσμευση από την εκλογική και κομματική λογική και ταυτόχρονη
προσπάθεια δημιουργίας κινήσεων, πρωτοβουλιών, συνελεύσεων που θα
αντιστρατεύονται τη λογική της ανάθεσης σε αντιπροσώπους (επανέρχομαι πιο κάτω).
Υπάρχει όμως η διαδεδομένη αγοραία
αντίληψη πως επειδή η άμεση δημοκρατία προς το παρόν δεν είναι εφικτή,
επιβάλλεται ή επιτρέπεται η ανάθεση της διακυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης σε
κάποιο αριστερό κόμμα, μεταθέτοντας έτσι το όραμα για τη δημοκρατία στο απώτερο
μέλλον (πότε άραγε;). Η αντίληψη αυτή είναι βαθύτατα αλλοτριωτική και
αντιδημοκρατική, αφού ενισχύοντας τα κόμματα ενισχύεται η ολιγαρχία και η
πολιτική ετερονομία, διότι, τα κόμματα είναι οι βάσεις και τα στηρίγματα της
ολιγαρχίας, όπως ήδη ανέφερα. Από την άλλη, μπορεί οι ψηφοφόροι να δίνουν το
δικό τους νόημα στην ψήφο τους, όμως οι «αντιπρόσωποι» ούτε γνωρίζουν αυτό το
νόημα ούτε θέλουν να το γνωρίσουν, άρα δεν το λαμβάνουν υπ’ όψιν τους. Τελικώς
η ψήφος λαμβάνει ένα και μόνο νόημα: την κατάφαση στην αντιπροσώπευση και στο
κομματικό σύστημα.
Η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει στο μέλλον
αν κάποιοι δεν προσπαθήσουν στο παρόν. Το μέλλον που ονειρευόμαστε υπάρχει στο
παρόν, στην πράξη μας. Εάν δεν υπάρχει τώρα δεν υπάρχει ούτε αύριο. Όταν το
σκέφτεσαι θεωρητικώς και το
εγκαταλείπεις πρακτικώς, αναθέτοντάς το σε «αντιπροσώπους», τότε
ουσιαστικώς το καταργείς - ακυρώνεις την
επιθυμία σου. Το μέλλον δεν είναι αποτέλεσμα μόνο σκέψης, αλλά κυρίως δράσης,
κυοφορείται στις πράξεις του παρόντος. Το μέλλον δεν είναι για να το σκεφτόμαστε
αλλά για να το πράττουμε, τονίζει ο Κ. Καστοριάδης. Ανήκει σε αυτούς που
το δημιουργούν, όχι σε αυτούς που περιμένουν και αδρανούν, που το εκχωρούν σε
άλλους. Όταν δεν υπάρχουμε εμείς, υπάρχουν οι άλλοι – η εξουσία, τα κόμματα, η
οικονομική ελίτ. Το πολιτικό πεδίο απεχθάνεται το κενό, πρέπει να υπάρχει
πράξη. Πράττουμε σήμερα αυτό που θέλουμε
να υπάρξει αύριο - αυτή είναι η απαραίτητη συνθήκη κάθε δημιουργίας, άρα και
της δημοκρατίας.
Από την άλλη, η υπεράσπιση των
ιδεών της άμεσης δημοκρατίας, έστω και άν δεν την συμμερίζονται πολλοί, έστω
και άν δεν είναι εφικτή αύριο, εκφράζει ωστόσο μια θετική θέληση, μια σκέψη και
επιθυμία που διανοίγουν την πολιτική φαντασία. Επιτρέπει να σκεφθούμε τη
δημοκρατία όχι ως αδύνατη, αλλά ως επίδικο ζήτημα ανοικτό στην
ενδεχομενικότητα, στη δυνατότητα και στη διαβούλευση. Κυρίως να την σκεφθούμε
ως πορεία με βήματα και κατακτήσεις, ως δρόμο που τον ανοίγουμε εμείς οι ίδιοι,
με σταθμούς και στάσεις, με ανηφόρες και
στροφές. Φυσικά δεν είναι εύκολο. Αλλά, όπως έλεγε ο Κίργκεγκωρ, δεν
είναι ο δρόμος που είναι δύσκολος, είναι το δύσκολο που είναι δρόμος.
Συνεπώς, ο στρατηγικός στόχος
της αυτονομίας και της δημοκρατίας δεν μπορεί να υποτάσσεται σε τακτικισμούς
που εξυπηρετούν την ετερονομία της αντιπροσώπευσης. Η αυτονομία δεν μπορεί να
υπάρξει κάνοντας υποχωρήσεις και παραχωρήσεις στην ετερονομία. Στη δημοκρατία
δεν φθάνουμε μέσα από την ολιγαρχία, μέσα από αντιλήψεις και πράξεις
ολιγαρχικές, μέσα από θεσμούς και νόμους ολιγαρχικούς. Αν ίσχυε το αντίθετο
τότε θα ζούσαμε σε μία διαρκή χαρούμενη δημοκρατική
κατάσταση. Στη δημοκρατία φθάνουμε μόνο μέσα από τη δημοκρατία, όπως ακριβώς
στην ελευθερία φθάνουμε μόνο μέσα από την ελευθερία. Μέσα από πράξεις και
εκπαιδεύσεις δημοκρατικές. Εάν η δημοκρατία χρειάζεται μία εκπαίδευση τότε αυτή
δεν είναι η ολιγαρχική - η δημοκρατία δεν διδάσκεται μέσα από κόμματα και
εκλογές, μέσα από αντιπροσωπεύσεις και αναθέσεις. Με άλλα λόγια, όσο δεν
μπορούμε εμείς οι ίδιοι να πραγματοποιούμε την ιστορία μας, να δημιουργούμε
ελεύθερα τους νόμους, να είμαστε η πηγή των σημασιών και των θεσμών, τόσο η
ανάθεση σε «αντιπροσώπους» θα απομακρύνει ακόμη πιο πολύ τον στόχο της
δημοκρατίας.
Αυτό που τελικώς καθορίζει και
δίνει μορφή στο άτομο δεν είναι τόσο οι σκέψεις του, οι επιθυμίες ή οι φαντασιώσεις του όσο οι πράξεις του.
Είμαστε και γινόμαστε αυτό που πράττουμε. Συνεπώς, στον πολιτικό χώρο όταν
ψηφίζουμε είμαστε ψηφοφόροι και τίποτε άλλο. Το ζήτημα είναι να γίνουμε πολίτες: να συμμετέχουμε στη λήψη των
αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων, στην δημιουργία και στην απονομή του δικαίου,
στον ενδελεχή έλεγχο της εξουσίας. Προς τούτο πρέπει να αλλάξουμε τους ισχύοντες
θεσμούς, τις κυρίαρχες αντιλήψεις και σημασίες. Αυτό μπορούμε να το επιτύχουμε
μόνο σε μία περίπτωση: «όταν δεν είμαστε οι ολιγαρχικοί θεσμοί», όταν δεν
έχουμε εσωτερικεύσει τις κυρίαρχες σημασίες και τους αντιδημοκρατικούς θεσμούς.
Όταν υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα σε εμάς και τους θεσμούς, ανάμεσα σε εμάς και
τις ιδεολογίες, σε εμάς και τις σημασίες του ετερόνομου συστήματος. Αυτή είναι
η μόνη συνθήκη που μας επιτρέπει να αμφισβητήσουμε τους ετερόνομους θεσμούς και
νόμους, να σκεφθούμε και να πράξουμε διαφορετικά.
Η βασικότερη αλλαγή συνίσταται στο
να μπορέσει να εκφρασθεί η η ίδια κοινωνία. Όμως η έκφραση της κοινωνίας
γίνεται μόνο μέσα από θεσμούς. Η κοινωνία δεν μπορεί να παράσχει στον εαυτό της
οτιδήποτε παρά μόνο μέσα από δημοκρατικούς θεσμούς. Τέτοιοι θεσμοί σήμερα δεν
υπάρχουν, διότι οι υπάρχοντες θεσμοί, τα κόμματα, οι εκλογές, οι αντιπρόσωποι, το
κοινοβούλιο, η γραφειοκρατία, ο κρατικός μηχανισμός, δεν επιτρέπουν στην
κοινωνία να εκφρασθεί και να συμμετάσχει. Αντιθέτως, αυτοί εμποδίζουν την
συμμετοχή της κοινωνίας, αλλοτριώνουν και αλλοιώνουν τη βούλησή της, είναι
θεσμοί του ολιγαρχικού και καπιταλιστικού συστήματος. Μέσα στους θεσμούς που θα
ιδρύσει η ίδια η κοινωνία – ρητή αυτοθέσμιση της κοινωνίας – θα μπορέσει αυτή
να ενημερωθεί και να πληροφορηθεί ουσιαστικά, να συζητήσει, να εκφρασθεί, να
διαβουλευθεί, να αποφασίσει, να γίνει δηλαδή υπεύθυνη, να αναλάβει τις ευθύνες
της. Τέτοιος βασικός θεσμός είναι οι
συνελεύσεις. Αυτές όμως δημιουργούνται από τη θέληση και τη δράση των ανθρώπων.
Πράγματι οι απαραίτητες προϋποθέσεις για
οποιαδήποτε θεσμική δημιουργία είναι η θέληση, η φαντασία, η πρωτοβουλία και η
αυτόνομη δράση του κοινωνικού πλήθους. Δεν αρκούν μόνο οι διαδηλώσεις, οι
πορείες, οι απεργίες που προτείνονται ως το μοναδικό μέσον από την Αριστερά,
ούτε η αλλαγή κυβερνήσεων και προσώπων
(οι κυβερνήσεις πέφτουνε, αλλά η ολιγαρχία μένει). Χρειάζονται ριζικές αλλαγές,
δηλαδή από τη ρίζα, από τους θεσμούς, από τις σημασίες, τις νοοτροπίες, τους
στόχους και τα οράματα.
Όμως αυτό που διαπιστώνουμε
σήμερα είναι η μεγάλη απουσία της κοινωνίας από σημαντικούς πολιτικούς και
πολιτειακούς αγώνες. Επί πλέον δε η κοινωνία εν μέσω ναυαγίων, καταιγίδων και
καταστροφών πορεύεται αμέριμνη και
εφησυχασμένη αναθέτοντας το μέλλον της στους κυρίους υπεύθυνους της
γενικευμένης χρεοκοπίας είναι και αυτλο ένα σύμπτωμα της τρέλας και της
παρακμής. Οτιδήποτε έχει γίνει οφείλεται σε πρωτοβουλίες και ενέργειες ολιγομελών
ομάδων, οργανώσεων ή μεμονωμένων προσώπων,
ενώ η κοινωνική πλειοψηφία παρέμενε αδιάφορη, παθητική ή συναινετική απέναντι
στις κυβερνητικές αποφάσεις.
Υπήρξε όμως μία σημαντική
εξαίρεση: Το κίνημα των πλατειών το καλοκαίρι 2011, με τις λαϊκές συνελεύσεις, για
αλλαγή του αποτυχημένου πολιτικού συτήματος και για άμεση δημοκρατία. Το κίνημα
μετά από ένα μήνα υποχώρησε αφήνοντας σημαντικές παρακαταθήκες. Οι κυριώτερες
ήταν: κατ’αρχάς η ανάδειξη για πρώτη φορά ρητώς σε δημόσιο χώρο της ιδέας και
της πρακτικής της άμεσης δημοκρατίας, καθώς επίσης η αντίθεση στα κόμματα και
στην αντιπροσώπευση, η επιμονή στις
γενικές συνελεύσεις και στις λύσεις από τα κάτω, η αντίληψη ότι το σύστημα δεν
μπορεί να αυτομεταρρυθμισθεί, όπως απέδειξε και η κυβέρνηση της Αριστεράς-Δεξιάς,
και, τέλος, ώθησε σε νέους προβληματισμούς και πρωτοβουλίες για διάφορες επί
μέρους κινήσεις αυτοκαθορισμού και κοινωνικά εγχειρήματα αυτοοργάνωσης. Αυτό το
μείζον πολιτικό συμβάν, με την απαιτούμενη κριτική του αποτίμηση, μπορεί να
αποτελέσει την πηγή και τη βάση για περαιτέρω κινήσεις, καθώς επίσης για
διευκρίνιση θεμελιωδών ζητημάτων και εννοιών.
Κοινωνικά
εγχειρήματα και δημοκρατία
Και εδώ εντοπίζεται ένα ένα άλλο
βασικό βήμα στην πορεία προς τη δημοκρατία: η διαύγαση εννοιών, όρων και
αντιλήψεων που διακινούνται εντός της κοινωνίας για να καταστεί ευκολότερος ο
δρόμος της πράξης. Οι παλαιότεροι έλεγαν: Η θεωρία χωρίς την πράξη είναι στείρα
και η πράξη χωρίς τη θεωρία είναι τυφλή. Έτσι λοιπόν με βάση τα παραπάνω
μπορούμε να συζητήσουμε και να κατανοήσουμε αντιλήψεις και πρακτικές, όπως λ.χ.
τις περιπτώσεις των καινοφανών εγχειρημάτων της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας,
της αυτοδιαχείρισης, των συλλογικών καλλιεργειών, της απομεγέθυνσης κ.λπ. Όλα αυτά
τα σημαντικά εγχειρήματα έχουν πρωτίστως οικονομικό και κοινωνικό χαρακτήρα –
δεν θέτουν ρητώς το ζήτημα της γενικής πολιτικής οργάνωσης και συνολικότερα το
πολιτικό ζήτημα. Στις δύσκολες όμως συνθήκες στις οποίες έχει βρεθεί η κοινωνία
το κύριο ζήτημα είναι αυτό που διαμορφώνεται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Ο
επί μέρους υλικός βίος των ανθρώπων και η καθημερινή τους ύπαρξη εξαρτώνται
αναγκαστικώς και από το τι γίνεται στο «γενικό» κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Η αιτία των προβλημάτων, της ανεργίας, της φτώχειας, της χρεοκοπίας και της
γενικευμένης παρακμής βρίσκεται στο συγκεκριμένο πολιτικό και οικονομικό
σύστημα – στο οποίο συναινεί η κοινωνική πλειονότητα. Αυτό το σύστημα πρέπει να
αλλάξει, και η αλλαγή δεν μπορεί να
γίνει παρά μόνο με τον πολιτικό αγώνα των ανθρώπων. Δεν υπάρχουν περιθώρια
χρόνου για α-πολιτικές συμπεριφορές.
δεν εννοώ α-κομματικές. αντιθέτως,
οι α-κομματικές και εν πολλοίς αντικομματικές, αλλά βαθύτατα πολιτικές
ενέργειες είναι αναγκαίες, και οι μόνες άλλωστε, που μπορούν να δημιουργήσουν ουσιαστική
προοπτική.
Στο πλαίσιο αυτό φαίνεται
απαραίτητο τα εγχειρήματα της κοινωνικής οικονομίας, της αυτοδιαχείρισης, της
οικολογίας κ.λπ. να υπερβούν τον τοπικό, συγκυριακό ή τεχνικό χαρακτήρα τους
και να ενταχθούν σε μία ευρύτερη στόχευση που θα τα συνέχει. να συνδεθούν δηλαδή με ένα συνεκτικό πολιτικό
πρόταγμα. Το ζήτημα αυτό ανακινείται τόσο από το γεγονός πως η σύγχρονη
οικονομία δεν υπάρχει παρά ως σύνολο όσο και από το ότι μερικά από αυτά τα
εγχειρήματα στηρίζονται στην αυτοοργάνωση, στις συλλογικές πρωτοβουλίες από τα
κάτω, στoν συμμετοχικό τρόπο λειτουργίας, στην ισοτιμία, συνεργασία,
αυτοοργάνωση, λογοδοσία των εκτελεστικών οργάνων, στον κυρίαρχο ρόλο της γενικής
συνέλευσης, στον γενικευμένο έλεγχο. Στο πλαίσιο αυτό ακούγεται συχνά και ο
όρος «συμμετοχική ή άμεση δημοκρατία», υποτείνοντας έτσι εμβρυωδώς και
προϋποθέτοντας υποτυπωδώς το δημοκρατικό πολίτευμα.
Ωστόσο, τα εγχειρήματα αυτά δεν αποτελούν καθαυτά
άμεση δημοκρατία, διότι η τελευταία οφείλεται σε ένα πρόταγμα εκφρασμένο σε ένα
κοινωνικό-πολιτικό κίνημα, είναι δε ουσιαστικά ένα πολίτευμα, με θεσμούς,
δομές, νόμους και αντιστοιχεί σε δημοκρατική κοινωνία και δημοκρατικά άτομα. Η συμμετοχή σε μία αυτοδιαχειριζόμενη
επιχείρηση που περιορίζεται στην επιχείρηση και εγκαταλείπει την πολιτική
εξουσία σε ένα άλλο ξεχωριστό σώμα κομμάτων, γραφειοκρατών, τεχνοκρατών,
πολιτικών αντιπροσώπων είναι μερική συμμετοχή και όχι πολιτική. Αποτελεί
υποκατάστατο της πολιτικής δράσης και της δημοκρατίας. Τα άτομα που συμμετέχουν
σε ένα αυτοδιαχειριζόμενο εγχείρημα και στην υπόλοιπη ζωή τους συμμετέχουν σε
κόμματα ή γραφειοκρατικά συνδικάτα δεν προάγουν το ζήτημα της δημοκρατίας. Ισχύει
όμως και το αντίστροφο: η συμμετοχή στην πολιτική εξουσία που δεν συμβαδίζει με
εξουσία στο άμεσο περιβάλλον των ατόμων και στη διαχείριση των συγκεκριμένων οικονομικών
και κοινωνικών δραστηριοτήτων είναι ελλιπής και φενάκη.
Από την άλλη οι επί μέρους κινήσεις είναι αδύναμες
πολιτικά και οι τοπικές κοινωνίες, ουδέποτε έθεσαν ως στόχο τη σύγκλιση
δημοτικών συνελεύσεων για τη λήψη αποφάσεων, η εκτέλεση των οποίων θα
εναπόκειται στο δημοτικό συμβούλιο. Συνεπώς, φαίνεται απαραίτητη η εκ
παραλλήλου πορεία των εγχειρημάτων της κοινωνικής οικονομίας, της αυτοδιαχείρισης,
της απομεγέθυνσης και της οικολογίας με ένα πολιτικό δημοκρατικό πρόταγμα, και
μάλιστα η ένταξή τους σε αυτό το πρόταγμα. Διαφορετικά υπάρχει πάντοτε ο
κίνδυνος που έχει επισημάνει ο Κορνήλιος Καστοριάδης το 1992 προκειμένου για την οικολογία:
«εάν δεν υπάρξει ένα καινούργιο κίνημα, μία αφύπνιση
του δημοκρατικού προτάγματος, η “οικολογία“ μπορεί πολύ καλά να ενσωματωθεί σε
μία νεοφασιστική ιδεολογία. Για παράδειγμα, μπροστά σε μία παγκόσμια οικολογική
καταστροφή, άνετα θα βλέπαμε αυταρχικά καθεστώτα να επιβάλλουν δρακόντειους
περιορισμούς σε ένα πανικόβλητο και απαθή πληθυσμό. Η ένταξη της οικολογικής
συνιστώσας σε ένα ριζοσπαστικό πολιτικό δημοκρατικό πρόταγμα είναι απαραίτητη.
Και είναι όλο και πιο επιτακτική (η ένταξη αυτή) στον βαθμό που η
επαναμφισβήτηση των αξιών και των προσανατολισμών της τωρινής κοινωνίας, την
οποία συνεπάγεται ένα τέτοιο πρόταγμα, είναι αδιαχώριστη από την κριτική του
φαντασιακού της ’’ανάπτυξης’’ με βάση την οποία ζούμε».
Οι επιμέρους κριτικές και αντισυστημικές κινήσεις πρέπει να
συντονισθούν υπό ένα δημοκρατικό πρόταγμα, διαφορετικά θα παραμείνουν
περιθωριακές και αδύναμες, διασκορπισμένες και α-πολιτικές, ενώ ταυτοχρόνως
αποδυναμώνουν και συσκοτίζουν το δημοκρατικό πρόταγμα. Σε αυτή την προοπτική,
οι επιλογές των ατόμων, των συλλογικοτήτων και των εγχειρημάτων οφείλουν να
είναι σαφείς και ακριβείς, όπως επίσης οι στόχοι της κριτικής θεωρίας, της
πολιτικής πράξης και των κινημάτων να είναι συγκεκριμένοι και σταθεροί, όχι μαξιμαλιστικοί
«αμεσοδημοκρατικοί», όχι γενικόλογοι «υλικοϊστορικοί» και αόριστοι
«αντιεξουσιαστικοί» ούτε νεφελώδεις «σοσιαλιστικοί» και «αντικαπιταλιστικοί».
Αναγκαία προϋπόθεση είναι η
αυτόνομη συλλογική δράση, δηλαδή ατομικοί και συλλογικοί αγώνες, αγώνες
πολιτικοί- όχι κομματικοί και συνδικαλιστικοί. Αγώνες που όχι μόνο δεν θα
υποστηρίζουν με οιονδήποτε τρόπο το υπάρχον κοινοβουλευτικό ολιγαρχικό σύστημα
και τους φορείς του, τα κόμματα και τους αντιπροσώπους, αλλά θα στρέφονται
εναντίον του. επί πλέον
δε, οι αγώνες θα πρέπει να είναι ανεξάρτητοι και απεξαρτημένοι από αριστερές ιδεολογίες και πρακτικές. Τότε
μόνο μπορεί να λάβει νόημα η πολιτική πράξη ως μέσον και σκοπός της αυτονομίας και
της δημοκρατίας. Αυτό
σημαίνει την ανάδυση της πολιτικής, την
είσοδο στο πολιτικό προσκήνιο του κοινωνικού πλήθους, που με βάση τον αυτοκαθορισμό
και την αυτοοργάνωση θα αυτοσυγκροτηθεί σε δημοκρατικό υποκείμενο, σε πολιτικό-πολιτισμικό κίνημα, το οποίο θα
αποτελέσει τον μοχλό για την απαιτούμενη ριζική αλλαγή. Το κίνημα αυτό θα έχει
ως περιεχόμενο και στόχο την συμμετοχή της κοινωνίας στις αποφάσεις.
Προτάσεις
για έναν άλλον πολιτικό προσανατολισμό
Πώς όμως μπορούν να γίνουν
αυτά; Πώς εξειδικεύονται στην περίπτωση της χρεοκοπημένης Ελλάδας; Στην
περίπτωση της εφησυχασμένης κοινωνίας που ένα μεγάλο μέρος της είναι εύπιστο
στον οποιονδήποτε ανεπαρκή πολιτικό, στην προπαγάνδα των κομμάτων και των ΜΜΕ; Επανερχόμαστε
λοιπόν στο αρχικό ερώτημα: πώς μπορεί να γίνει η αλλαγή του αποτυχημένου ολιγαρχικού
συστήματος; Ή, τι θεσμικές αλλαγές μπορούν να αποτελέσουν τον άξονα ενός
πολιτικού αγώνα, δεδομένης της κοινωνικής υστέρησης στους βασικούς τομείς; Η
απάντηση σε αυτό το ερώτημα αποτελεί στοιχείο για το επόμενο αποφασιστικό βήμα.
Όπως ανέφερα, για τη χρεοκοπία
ευθύνονται το πολιτικό σύστημα και οι κυβερνήσεις των δύο εναλλασσομένων
κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Αυτό σημαίνει πως το ελληνικό πρόβλημα δεν είναι μόνο
οικονομικό, όπως διατυμπανίζεται από πολλές πλευρές και από την Αριστερά. Οι
προτεινόμενες από τα κόμματα οικονομικές μεταρρυθμίσεις χωρίς την αλλαγή του
πολιτικού, ιδεολογικού και πολιτισμικού υπόβαθρου είναι οικονομισμός και παλάτια
στην άμμο. Η αποχώρηση λ.χ. από το ευρώ ή ακόμη και από την Ε.Ε., δεν αρκεί να
φέρει τις απαιτούμενες ριζικές αλλαγές, όταν οι θεσμοί, οι δομές, οι
αντιλήψεις, οι πρακτικές και τα κόμματα
παραμένουν ίδια. Πρέπει όλα αυτά να αλλάξουν: οι απαρχαιωμένες δομές, αντιλήψεις,
σημασίες, νοοτροπίες και οι αποτυχημένοι θεσμοί. Ούτε ο εγκλωβισμός στο ψευδο-δίλημμα
«μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί» οδηγεί σε άλλον ριζοσπαστικό δρόμο. Άλλωστε και
μετά το 2010 οι κυβερνήσεις συνεργασίας στάθηκαν ανίκανες να χειρισθούν τη
χρεοκοπία και να δώσουν διέξοδο, ούτε επίσης η κυβέρνηση Αριστεράς-Δεξιάς
(ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ).
Επομένως πρέπει οπωσδήποτε να
αλλάξει το πολιτικό σύστημα με ουσιαστικές θεσμικές αλλαγές. Το ελληνικό
πρόβλημα είναι κυρίως πολιτικό, ιδεολογικό, πολιτισμικό και κοινωνικό. Συνεπώς
σε αυτούς τους τομείς χρειάζεται να γίνουν ριζικές αλλαγές, που θα καθορίσουν
άλλωστε και τις οικονομικές και παραγωγικές συνθήκες, η συγκεκριμενοποίηση των
οποίων καθιστά ορατό το επόμενο βήμα. Η συγκεκριμενοποίηση είναι απαραίτητη,
διότι αποτελεί το κίνητρο και το οξυγόνο της πράξης. Ταυτοχρόνως η έλλειψή της
δεν επιτρέπει στα κινήματα να αποκτήσουν συγκεκριμένο πολιτικό πρόσωπο και
ευρεία κοινωνική εμβέλεια για την πραγματοποίηση κάποιων θεσμικών αλλαγών. Αυτό
φάνηκε και στο κίνημα των πλατειών που οδηγήθηκε στον άγονο αντιμνημονιακό
αγώνα. Η απόσταση καμιά φορά ανάμεσα στη θεωρία και στην πράξη είναι, όχι απλώς
μεγάλη, αλλά άβυσσος. Τι μπορούμε συνεπώς να κάνουμε;
Πολιτικός τομέας
- Η δομική, θεσμική, πολιτική και
πολιτειακή αλλαγή κρίνεται αναγκαία αν επί πλέον ληφθεί υπ’ όψιν ότι το
αποτυχημένο κομματοκρατικό σύστημα είναι αδύνατο να πραγματοποιήσει δύο
βασικούς στόχους:
α) Την ουσιαστική διερεύνηση για
τους υπαιτίους της γενικευμένης χρεοκοπίας και των μεγάλων σκανδάλων, την ουσιαστική
παραδειγματική τιμωρία τους, την επιστροφή των κλεμμένων, τη δήμευση
περιουσιών. Εφ’ όσον υπάρχει μία γενικευμένη χρεοκοπία, δηλαδή ένα οικονομικό
πολιτικό έγκλημα, θα πρέπει να τιμωρηθούν οι δράστες του εγκλήματος, οι ηθικοί
και φυσικοί αυτουργοί των δύο κομμάτων που κυβέρνησαν επί σαράντα έτη τη χώρα -
να αποδοθεί πραγματική δικαιοσύνη. Είναι η πρωταρχική βασική πράξη, χωρίς την
οποία δεν μπορεί να θεμελιωθεί πολιτική κοινωνία, ευνομούμενη πολιτεία και πολιτεία δικαίου πράγμα που
διαπιστώθηκε και διατυπώθηκε πρώτη φορά στην αρχαία Ελλάδα.[4]
Επί πλέον με την απουσία δικαιοσύνης και απόδοσης ευθυνών θα επανέλθουν οι
προηγούμενες άνομες καταστάσεις, όπως έγινε αρκετές φορές στο παρελθόν.[5]
β) Αυτό προϋποθέτει την
αναδιάρθρωση της συστημικής και διαπλεκόμενης Δικαστικής εξουσίας, την ανεξαρτητοποίησή της από την Εκτελεστική, με
εκλογή ή κλήρωσή της και εμπλουτισμό της λ.χ. από ένα ευρύ σώμα πολιτών.[6]
Έτσι οδηγούμαστε στην απαιτούμενη ριζική αποδυνάμωση και εξάρθρωση του «βαθέος
κράτους» (Στρατού, Αστυνομίας, Δικαστικής εξουσίας, Εκκλησίας, κρατικοδίαιτων προνομιούχων
συντεχνιών) που συγκροτεί τη βάση του πλέγματος εξουσίας (Κόμματα, οικονομική
ελίτ, ΜΜΕ). Το «βαθύ κράτος» έχει στηρίξει όλα τα αυταρχικά, δικτατορικά,
βασιλικά καθεστώτα και όλες τις αντιλαϊκές, αντιδημοκρατικές κινήσεις που υπήρξαν στη χώρα. Και είναι φορέας της
κυρίαρχης συστημικής ιδεολογίας (εθνικισμός, θρησκευτικές σημασίες) και
υποστηρικτής της οικονομικής και πολιτικής ολιγαρχίας. Στην πορεία του αυτή
απέκτησε και κατοχύρωσε αρκετά προνόμια εις βάρος του κοινού αγαθού. Τα
προνόμια και η νοσηρή δύναμή του μπορούν να εξουδετερώσουν οποιαδήποτε άλλη
μεταρρύθμιση, συνεπώς χρειάζεται ριζική εκκαθάρισή του από τα διεφθαρμένα, φιλοχουντικά, και ναζιστικά στοιχεία και ριζική
αναδιάρθρωσή του.
Όμως όλα τα κόμματα, των αριστερών
συμπεριλαμβανομένων, είναι ανίκανα και απρόθυμα για τέτοιες αναδιαρθρώσεις,
όπως φαίνεται στα προγράμματά τους και στις διακηρύξεις τους. δεν είναι διατεθειμένα να
συγκρουσθούν με το «βαθύ κράτος», δεδομένου ότι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, αφού
αυτό έχει δύναμη και θα υπερασπισθεί μέχρις εσχάτων τα προνόμιά του και την
ισχύ του. Η απροθυμία και η αδυναμία ήταν εμφανείς και στη κυβέρνηση
συνεργασίας Αριστεράς-δεξιάς στο διάστημα 2015-2019, με χαρακτηριστικό
παράδειγμα την διαφωνία του υπουργού Παιδείας με την Εκκλησία, την παρέμβαση
του αρχιεπισκόπου στον πρωθυπουργό και την άμεση αποπομπή του υπουργού! Αυτοί
οι δύο στόχοι α) και β), από ό,τι φαίνεται, σήμερα έχουν πλέον ατονήσει ως
κοινωνική απαίτηση.
Συνεπώς το πρώτιστο πολιτικό
ζητούμενο είναι η ουσιαστική θεσμική αλλαγή στον πολιτικό τομέα. Όμως η απαιτούμενη αλλαγή δεν θα περιέχει μόνο
μεταρρυθμίσεις που ευλόγως, μετά τη χρεοκοπία, προτείνονται από διάφορες
πλευρές, όπως μείωση των βουλευτών στους 200, μείωση των αποδοχών και των άλλων
προνομίων τους, μείωση της βουλευτικής σύνταξης, κατάργηση της βουλευτικής και
υπουργικής ασυλίας, χωρισμός κράτους και Εκκλησίας και φορολόγηση της
τελευταίας, πάταξη της διαφθοράς, του πελατειακού κράτους, της φοροδιαφυγής,
των φοροαπαλλαγών, μείωση των προνομίων ορισμένων κρατικοδίαιτων συντεχνιών
(ΔΕΚΟ, υπάλληλοι της Βουλής, στρατιωτικοί, δικαστικοί).[7]
Οι αναγκαίες θεσμικές αλλαγές
θα πρέπει να αποσκοπούν στην πραγματική συμμετοχή της κοινωνίας, η οποία μπορεί
να γίνει με δύο τρόπους: 1) τη νομοθέτηση γενικών συνελεύσεων - σε πρώτη φάση
στις τοπικές κοινωνίες, στις οποίες τέτοιες συνελεύσεις είναι δυνατές και
πραγματοποιήσιμες. 2) τη
θέσπιση μονίμων τοπικών και εθνικών δημοψηφισμάτων από τα κάτω για σημαντικά ζητήματα.
Δίχως αυτές τις αλλαγές δεν είναι δυνατή η επίτευξη των δύο προαναφερθέντων πρώτων
στόχων (τιμωρία των υπευθύνων της χρεοκοπίας, εξάρθρωση του «βαθέος κράτους»),
διότι, όπως εξήγησα και έχει γίνει φανερό, το κομματικό πολιτικό φάσμα είναι
απρόθυμο και ανίκανο για κάτι τέτοιο.
Κοινωνικός τομέας
- Επομένως η πραγματοποίηση των στόχων αυτών είναι
αδύνατη χωρίς την ενεργό συμμετοχή της κοινωνίας.
Οι αλλαγές που χρειάζεται η χώρα θα γίνουν όταν νέα κοινωνικά-πολιτικά κινήματα
θα διαμορφωθούν εκτός του κομματικού συστήματος, γιατί οι παραδοσιακοί
πολιτικοί παράγοντες έχουν συνηθίσει να παίζουν σε αυτό το σύστημα, με τους
κανόνες αυτού του συστήματος, και είναι πολύ δύσκολο να αλλάξουν, έχουν
αλλοτριωθεί. Θα πρέπει λοιπόν η κοινωνία να συνειδητοποιήσει πως έχει ευθύνες
για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα. Ο Κορνήλιος Καστοριάδης το 1994
έλεγε πολύ σωστά πως «ο ελληνικός λαός – όπως και κάθε λαός άλλωστε – είναι
υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς είναι υπεύθυνος για την κατάσταση στην
οποία βρίσκεται σήμερα».
Χρειάζεται η κοινωνία να
αλλάξει, να απαιτήσει επί τέλους για πρώτη φορά στην ιστορία της μία άλλη
πορεία, να αγωνισθεί για να αποδυναμώσει το ανίκανο και διεφθαρμένο
κομματοκρατικό ολιγαρχικό σύστημα, να συμμετάσχει σε αυτά που μέχρι τώρα
αποφασίζονται ερήμην της και εναντίον της.
Πολιτισμικός τομέας
- Αυτά όλα προϋποθέτουν θέληση
για απαλλαγή από τις κυρίαρχες ιδεολογίες,
από τις κομματικές, εθνικιστικές και θρησκευτικές επιρροές, καθώς και από τον
καταναλωτισμό, την τηλεθέαση, την αδιαφορία, την απάθεια και τον ατομικισμό. Χρειάζεται να γίνει
απο-αποικιοποίση του νεοελληνικού φαντασιακού από αυτές τις ολέθριες
αλλοτριωτικές και ετερόνομες σημασίες, από το κυρίαρχο ιδεολογικό πλέγμα. Αυτό
προϋποθέτει με τη σειρά του το ξεκίνημα μίας ευρείας και βαθιάς πολιτισμικής «επανάστασης», ενός γενικού
Διαφωτισμού από όσα υγιή τμήματα της κοινωνίας έχουν απομείνει - αν έχουν
απομείνει θα φανεί στα επόμενα έτη. Βασικά στοιχεία του απαιτούμενου Διαφωτισμού
θα είναι η κριτική της κομματικής και ιδεολογικής ετερονομίας, του εθνικισμού
και της θρησκείας, ενδελεχής έλεγχος της εξουσίας, η έλλογη επιχειρηματολογία,
ο απεγκλωβισμός από βυζαντινισμούς και αυταρχισμούς, καθώς και από τους
μεσσιανισμούς, τους λαϊκισμούς και τις εσχατολογίες της μαρξιστικής και μη Αριστεράς.[8]
Με ιδιαίτερη έμφαση σε ιδέες και εκπαιδεύσεις κατά του φανατισμού, της
μισαλλοδοξίας, του ρατσισμού, κατά της ξενοφοβίας, του νεοναζισμού, της
συνωμοσιολογίας και των πάσης φύσεως σωτήρων και σωτηριολόγων. Στα σημεία αυτά
φαίνεται άλλωστε η αποτυχία του εκπαιδευτικού συστήματος, το οποίο χρειάζεται
μία εκ βάθρων αναδιοργάνωση.
Πολιτική κίνηση
- Στη βάση αυτή είναι απαραίτητο
κάτι να γίνει και όχι να περιμένουμε την έλευση του πολιτικού συμβάντος, την
κινητοποίηση της κοινωνίας - σαν τους χριστιανούς την έλευση της «Δευτέρας
Παρουσίας» - και τότε να δραστηριοποιηθούμε κι εμείς. Χρειάζονται λοιπόν
ουσιαστικές πολιτικές πρωτοβουλίες. Μία από αυτές μπορεί να είναι η δημιουργία
ενός πολιτικού σχήματος, μιας πολιτικής
κίνησης - όχι κόμματος - που θα είναι ανεξάρτητη και αυτόνομη από όλα τα
κόμματα, θα στηρίζεται στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, της ισότιμης
συμμετοχής, της κυριαρχίας των γενικών συνελεύσεων, των αιρετών και κληρωτών
εκτελεστικών οργάνων, της ανακλητότητάς τους, της πλήρους διαφάνειας και της
αντιγραφειοκρατικής δομής. Η κίνηση αυτή θα είναι ο κοινός χώρος που θα
συγκεντρώνονται τα άτομα και θα εκφράζονται οι διάφορες απόψεις αναζητώντας τον
κοινό παρονομαστή, που θα αποτελέσει
τη βάση για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων, όπως αυτών που υπάρχουν στο
παρόν ή άλλων και θα εκφρασθούν σε μία κοινή διακήρυξη. Χωρίς συντονισμό και
κάποια υποτυπώδη οργάνωση, χωρίς συγκεκριμενοποίηση των θεσμικών αλλαγών και χωρίς
προσπάθεια για την επίτευξή τους δεν μπορεί να γίνει τίποτα.
Η κίνηση αυτή θα έχει ως σκοπό
τη διάδοση των αρχών, των ιδεών και πρακτικών της άμεσης δημοκρατίας, με όλους
τους τρόπους που θα κριθούν πρόσφοροι από
τις γενικές συνελεύσεις και απώτερο στόχο να συμβάλλει στη δημιουργία του
πολιτικού-πολιτισμικού κινήματος για τις απαιτούμενες αλλαγές. Οι ιδέες, όπως και
οι μηχανές, δεν έχουν καμία αξία αν δεν μπουν σε κίνηση. Οι ιδέες της άμεσης
δημοκρατίας πρέπει να διαδοθούν σε όσον το δυνατόν ευρύτερα στρώματα και να βρούν
μία μόνιμη έκφραση στον κεντρικό πολιτικό χώρο, από τον οποίο μέχρι στιγμής
απουσιάζουν. Όμως, ας το επαναλάβω, όπου δεν υπάρχουμε εμείς υπάρχουν οι άλλοι.[9]
Η δημιουργία έργου πρωτίστως στον
πολιτικό τομέα, και φυσικά στον παραγωγικό, διοικητικό και πολιτισμικό τομέα, είναι
ο μόνος τρόπος να αποφύγουμε την τρέλα, την παρακμή - χθεσινή, τωρινή, αυριανή - και τα εφιαλτικά σενάρια τα οποία
δεν έχουν αποχωρήσει.
[Αναρτήθηκε στο σάιτ του περιοδικού Βαβυλωνία, 22 Αυγούστου 2019]
Γιώργος Ν. Οικονόμου
Δρ Φιλοσοφίας, συγγραφέας
[1] Περισσότερα
βλ. Γ.Ν. Οικονόμου, Η αποτυχία του
ελληνικού πολιτικού συστήματος. Πλαίσιο για μια νέα πολιτική δράση, Εξάρχεια,
Αθήνα, 2016.
[2] Έτσι τα διατυπώνει ο
Αριστοτέλης.
[3] Βλ. Γ.Ν. Οικονόμου, Άμεση δημοκρατία. Αρχές, επιχειρήματα,
δυνατότητες, Παπαζήσης, Αθήνα, 2014.
[4] Ο Αριστοτέλης λ.χ. γράφει: «Ο
άνθρωπος που δεν υπόκειται σε νόμους και δικαιοσύνη είναι το χείριστο όλων των
ζώων». Και φυσικά ως χείριστο ζώο προσεγγίζει την βαρβαρότητα και την
τρέλα.
[5] Από την άλλη, όσο δεν γίνεται
η απόδοση ευθυνών και η τιμωρία των ενόχων τόσο θα αυξάνει και η επιρροή του
νεοναζιστικού κόμματος και των ακροδεξιών κύκλων που ποντάρουν στο θέμα αυτό.
[6] Εκτός από την αμφιλεγόμενη
δικονομική πορεία και έκβαση των μεγάλων
σκανδάλων - Siemens,
ΔΕΗ, Ομόλογα, Βατοπέδι, φούσκα του Χρηματιστηρίου, χρέη των κομμάτων -, η
δικαστική εξουσία βαρύνεται με πολλές παραλήψεις, ελλείψεις και μεροληπτικές
αποφάσεις: αθώωση του χρυσαυγίτη Κασιδιάρη δύο φορές, του Γ. Παπακωνσταντίνου
για τη λίστα Λαγκάρντ, του Ρόντου για το σκάνδαλο της ΜΚΟ αποναρκοθέτησης, των
υπευθύνων της εκκλησιαστικής ΜΚΟ για υπεξαίρεση, του τοκογλυφικού κυκλώματος στη Θεσσαλονίκη,
του Ζαχόπουλου και του Θέμου Αναστασιάδη για το ρόζ DVD και τα αδήλωτα 5 εκατ. ευρώ,
την μη έγκαιρη επέμβασή της για την τρομοκρατική και εγκληματική δράση της
Χρυσής Αυγής, για τις υποθέσεις Μαρινάκη, τις καταστροφές στη Μάνδρα, τις πυρκαγιές
στο Μάτι, ενώ σπεύδει στην καταδίκη των κατοίκων στις Σκουριές Χαλκιδικής, στην
αποφυλάκιση του Καλαμπόκα (δολοφόνου του Τεμπονέρα), του Κορκονέα (δολοφόνου
του Αλέξη Γρηγορόπουλου), του Φλώρου των
εταιρειών Energa-Hellas
Power
για την υπόθεση υπεξαίρεσης κ.ά.
[7] Αυτές οι εκφρασμένες από το
2010 διαθέσεις φαίνεται ότι έχουν ατονήσει μετά την άνοδο στην εξουσία του
δίδυμου ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, όπως και οι δύο στόχοι α) και β) που περιέγραψα
προηγουμένως. Αντιθέτως, αυτό που παρατηρείται μετά το 2015 είναι η παλινόρθωση
του παλαιοκοματικού δικομματικού συστήματος και η επάνοδος στα συνηθισμένα:
ανικανότητα και παρακμή, κομματισμός και κρατισμός, δημαγωγία και λαϊκισμός.
[8] Βλ. Γ. Ν. Οικονόμου, «Τo
τέλος της
Αριστεράς και η αρχή του δημοκρατικού κινήματος», στο Άμεση δημοκρατία. Αρχές, επιχειρήματα, δυνατότητες, Παπαζήσης,
2014. Επίσης Γ. Ν. Οικονόμου, «Τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ», The Books’ Journal (2012), διαθέσιμο στο oikonomouyorgos.blogspot.com.
[9] Περισσότερα βλ. Γ.Ν.
Οικονόμου, Η αποτυχία του πολιτικού συστήματος.
Πλαίσιο για μια νέα πολιτική δράση, Εξάρχεια, Αθήνα 2016.
