Σχολιάζει ο Κλεισθένης.Οι πολιτειολόγοι μας λένε ότι η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν είναι τέλειο σύστημα αλλά δεν υπάρχει καλύτερο.
Ίσως το ίδιο να ισχυρίζονται και για άλλες μορφές δημοκρατίας.
Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα έκανα κάποιες σκέψεις.
Όλοι μιλούν για συναινέσεις των πολιτικών δυνάμεων προς επίλυση των οξύτατων προβλημάτων μας.
Μέχρι πρόσφατα είχαμε μία συγκυβέρνηση δύο κομμάτων και μάλιστα με σαφείς ιδεολογικές διαφορές. Λίγο παλιότερα είχαμε συγκυβέρνηση τριών κομμάτων.
Μετά την μερική αποχώρηση των ΑΝΕΛ απ' την κυβέρνηση, ο Τσίπρας ψάχνει για νέες συναινέσεις.
Ισχυρίζεται ότι τις βρήκε. Θα στηριχτεί η κυβέρνησή του από βουλευτές άλλων κομμάτων.
Η αντιπολίτευση μιλάει για κυβέρνηση κουρελού. Μερικοί μιλούν για αποστασία.
Καμία ιδεολογική ή κομματική σχέση δεν έχω με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα αλλά:
Μήπως αυτή είναι η ουσία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας; Δλδ το Τούρκικο παζάρι;
Δώσε μου στήριξη να σου δώσω καρέκλα; Ξεχνάμε τον τρόπο που μοιράζονται τα υπουργεία και οι θέσεις ευθύνης μεταξύ των κομμάτων που συναπαρτίζουν την κυβερνητική πλειοψηφία;
Φυσικά δεν πέφτουμε απ' τα σύγνεφα, είναι συνήθης τακτική όλων των κομμάτων. Ήταν, είναι και θα είναι.
Καταδικάζουμε κατά το δοκούν. Αν μία "μεταγραφή" βουλευτή άλλου κόμματος γίνει στο κόμμα που στηρίζουμε, καλώς καμωμένη αλλιώς είναι καταδικαστέα.
Επειδή ζούμε στην Ελλάδα και δυστυχώς ή ευτυχώς έχουμε μνήμη, αυτά συνέβαιναν, συμβαίνουν και θα εξακολουθήσουν να συμβαίνουν στην Ελληνική κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Αν πιστεύουμε ότι αυτές οι κινήσεις-μεταγραφές είναι αντιδημοκρατικές, τότε ας καταγγείλουμε το πολίτευμα.
'Ισως με άλλο τύπο δημοκρατίας αυτά τα "παρατράγουδα" δεν θα συνέβαιναν. Για παράδειγμα, αν οι βουλευτές εκλέγονταν σαν προσωπικότητες των επιμέρους κοινωνιών και όχι σαν μέλη κομμάτων. Δλδ να είχαμε διπλές εκλογές. Να ψηφίζαμε κάποιο κόμμα της αρεσκείας μας που θα γινόταν κυβέρνηση σε μία κάλπη και σε άλλη κάλπη να ψηφίζαμε τους βουλευτές που επιθυμούμε. Φυσικά οι υποψήφιοι για την βουλευτική έδρα δεν θα μπορούσαν να είναι μέλη οποιουδήποτε κόμματος και φυσικά δεν θα μπορούσαν να γίνουν υπουργοί. Τι πιο σωστό για την διάκριση των εξουσιών, εκτελεστικής και νομοθετικής;
Κάτι τέτοιο φαντάζει εξωπραγματικό για την Ελλάδα. Το πολιτικάντικο σύστημα δεν το θέλει. Θέλει οι βουλευτές να είναι πιόνια στις βουλήσεις των αρχηγών των κομμάτων. Ακόμη θέλει τους ψηφοφόρους ενταγμένους στα κομματικά μαντριά.
Στον μικρό χώρο ενός σχολίου δεν χωράει περαιτέρω ανάλυση αυτής της πρότασης. Ίσως κάποτε καταφέρω να οργανώσω τις σκέψεις μου και να τις εντάξω σε ένα μακροσκελές κείμενο όπου θα αναλύεται εκτενέστερα και σε βάθος η πρόταση.
Αυτά προς το παρόν.
