Γράφει ο Κλεισθένης.
Ακούμε συχνά το επιχείρημα "ευημερούν οι αριθμοί αλλά δυστυχούν οι άνθρωποι".
Οι αριθμοί ποτέ δεν λένε ψέματα αλλά ο τρόπος που ερμηνεύονται είναι αυτός που δημιουργεί τις συγχύσεις.
Για να γίνει περισσότερο αντιληπτό καταφεύγω σε παραδείγματα.
Λέμε ότι η ανεργία είναι πχ στο 15%. Το πραγματικό ποσοστό του άνεργου είναι 100% γιατί αυτός υφίσταται εξ ολοκλήρου την βία της ανεργίας.
Λέμε ότι το ΑΕΠ ανέβηκε κατά πχ 4%. Για μερικούς όμως ανθρώπους το πραγματικό τους εισόδημα μπορεί να εκτινάσσεται σε πολύ μεγάλα ποσοστά και για άλλους να σημειώνει μεγάλη πτώση. Άρα για κάποιους, που σίγουρα είναι και οι πιο πολλοί, η αύξηση του ΑΕΠ δεν σημαίνει και καλυτέρευση του βιοτικού τους επιπέδου αλλά πιθανά να σημαίνει και υποβάθμισή του.
Τα ίδια ισχύουν και για πολλούς ακόμη δείκτες όπως ο δείκτης της φτώχειας, των καταστροφών, των θανάτων κτλ.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι οι αριθμοί μας δίνουν, χωρίς να φταίνε, διαφορετική εικόνα ανάλογα με το ποιος και πως τους ερμηνεύει.
Οι κοινωνίες χρειάζονται φυσικά τους αριθμητικούς δείκτες αλλά οφείλουν και να εξατομικεύουν τις επιπτώσεις των μεταβολών τους αντιμετωπίζοντας το κάθε σοβαρό πρόβλημα ενός εκάστου των μελών τους.
Η νομοθεσία προσπαθεί να αντιμετωπίσει σφαιρικά τα προβλήματα και θέτει ένα γενικό πλαίσιο. Είναι αδύνατο να γίνει περιπτωσιολογική γιαυτό χρειάζονται κοινωνικές δομές τέτοιες ώστε να επιλύουν τα σοβαρά προβλήματα των μελών της κοινωνίας.
Η δημόσια διοίκηση, αγκυλωμένη στα στενά όρια του νόμου δεν μπορεί να επιλύσει προσωποποιημένα προβλήματα. Πρέπει να της δοθεί, φυσικά κάτω από αυστηρό έλεγχο, η δυνατότητα ελαστικότερης ερμηνείας των νόμων καθώς και περισσότερη ελευθερία στην λήψη αποφάσεων ενός εκάστου δημοσίου υπαλλήλου.
Έχω προσωπικά εμπλακεί σε διάλογο με δημόσιο υπάλληλο που μου είπε ότι βλέπω ότι έχεις δίκιο αλλά τα χέρια μου είναι "δεμένα" απ' το νόμο.
Ο δημόσιος υπάλληλος αντιμετωπίζει καθημερινά πολίτες που προσπαθούν να λύσουν κάποιο πρόβλημά τους. Μαθαίνει από πρώτο χέρι τις συνιστώσες και τα δεδομένα των προβλημάτων των πολιτών οπότε είναι καλύτερα ενήμερος απ' τον νομοθέτη για κάθε μία ξεχωριστή περίπτωση άρα μπορεί να δώσει μία δίκαιη και άμεση λύση .
Ο φόβος ότι η διαφθορά θα ανέβει ακόμη ψηλότερα εμποδίζει τις αποφάσεις για περισσότερη ελευθερία των δημοσίων υπαλλήλων καθώς και για την ελαστικότερη ερμηνεία των νόμων.
Ελπίζω κάποτε να δω τους δημόσιους υπαλλήλους μακρυά από την διαφθορά και να αποφασίζουν ελεύθερα για την δίκαιη επίλυση των προβλημάτων των πολιτών.
Ίδωμεν.
