Το 2026 θα φέρει ένα εντελώς
διαφορετικό πολιτικό σκηνικό το οποίο ήδη προκαλεί πανικό στο Μαξίμου
και την κυβέρνηση Μητσοτάκη...
Οι μέρες της αναιμικής αντιπολίτευσης στη χώρα φαίνεται να οδεύουν σιγά σιγά προς το τέλος τους…
Πλέον η Νέα Δημοκρατία δεν θα κληθεί να αντιμετωπίσει αντιπολίτευση σε στυλ… Ανδρουλάκη – Κωνσταντοπούλου, αλλά δύο πρώην πρωθυπουργούς, οι οποίοι -για τους δικούς τους λόγους ο καθένας- έχουν διαχρονική αντιπαλότητα με το σύστημα Μητσοτάκη.
Και αυτό, διότι τόσο ο Αλέξης Τσίπρας, όσο και ο Αντώνης Σαμαράς, θεωρούν ειλημμένη απόφαση τη συγκρότηση πολιτικού φορέα και την ολική επαναφορά τους στο κομματικό σκηνικό, αυτή τη φορά με τους δικούς τους όρους.
Ανεπαρκείς για την εξουσία, αλλά…
Φυσικά, υπό τις παρούσες συνθήκες φαντάζει αδύνατον οι δύο πρώην πρωθυπουργοί να διεκδικήσουν την εξουσία με αξιώσεις διακυβέρνησης.
Το πολιτικό τους ταβάνι είναι πεπερασμένο για διαφορετικούς -και πάλι- λόγους.
Ο μεν Αλέξης Τσίπρας από τον Αύγουστο του 2015 έγινε συνώνυμο της αναξιοπιστίας και του πολιτικού τυχοδιωκτισμού για ένα μεγάλο μέρος των αριστερών στη χώρα.
Οι αριστεροί τον αντιμετωπίζουν, λίγο έως πολύ, ως καμένο χαρτί, ως μία πολιτική φιγούρα, που μπορεί να υιοθετήσει οιαδήποτε τοποθέτηση σε οιαδήποτε συγκυρία.
Παρόλα αυτά διατηρεί μία κάποια επιρροή στον θολό και ασαφή χώρο του «Κέντρου» και της «Κεντροαριστεράς» και σε ένα ακροατήριο που στράφηκε στον… «ύστερο ΣΥΡΙΖΑ» από το 2015 κι εντεύθεν – μετά δηλαδή την ιδεολογική του μετάλλαξη.
Αντίστοιχα, ο Αντώνης Σαμαράς συνδέθηκε με τις πιο μαύρες ημέρες της χώρας, μετετράπη σε μνημονιακό τοτέμ και απαξιώθηκε πλήρως, πια, πολιτικά μετά το δημοψήφισμα.
Κι αυτός, ωστόσο, με τη σειρά μπορεί να διατηρεί την επαφή του με ένα μικρό αλλά κρίσιμο ακροατήριο της σκληρής δεξιάς στον πέραν της ΝΔ χώρο, ιδίως μετά τη «φιλελεύθερη στροφή» Μητσοτάκη το 2019.
Ό,τι τουλάχιστον δεν έχει «καταληφθεί» ακόμη ολοκληρωτικά από τον Κυριάκο Βελόπουλο…
Ικανοί να ψαλιδίσουν την αυτοδυναμία Μητσοτάκη
Επομένως, οι Τσίπρας και Σαμαράς, παρά τις δεδομένες αδυναμίες τους να διεκδικήσουν την εξουσία, μπορούν να συγκροτήσουν ένα πολιτικό αφήγημα ικανό να τους διασφαλίσει κοινοβουλευτική παρουσία.
Μάλιστα, στην περίπτωση του πρώην προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ αυτή η παρουσία μπορεί να είναι και ευμεγέθης, δεδομένης της διάλυσης που επικρατεί στον παλαιό πολιτικό του χώρο και τις επιμέρους παραφυάδες του.
Αυτό που παραμένει διακύβευμα σε αμφότερες τις περιπτώσεις είναι αν προλαβαίνουν να συγκροτήσουν εκείνες τις κρίσιμες, οργανωτικές δομές, που είναι απαραίτητες για να στηρίξουν τα ομόλογα πολιτικά εγχειρήματα…
Σε κάθε περίπτωση το Μαξίμου νιώθει ήδη απειλή.
Δύο νέοι, διακριτοί πόλοι στο κομματικό σύστημα θα καθιστούσαν την υπόθεση της αυτοδυναμίας άσκηση δύσκολη και εξόχως δυσεπίλυτη…
Άλλωστε, οι… πλάτες της κυβέρνησης Μητσοτάκης βαραίνουν ήδη από τη φθορά που έχει επιφέρει μία εξαετία δυσχέρειας, σκανδάλων, μεγάλων σκοπέλων στην εξωτερική πολιτική, και, κυρίως, από την επιδείνωση των οικονομικών δυνατοτήτων των Ελλήνων.
Τι δείχνουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις για Σαμαρά και Τσίπρα
Ενδεικτικά των παραπάνω, είναι τα στοιχεία των τελευταίων δημοσκοπήσεων - και ειδικότερα της Marc.
Πιο συγκεκριμένα, στην Κεντροαριστερά ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται ως ο καταλληλότερος να εκφράσει το χώρο της Κεντροαριστεράς.
Στο ερώτημα «μπορεί να εκφράσει καλύτερα τον ευρύτερο χώρος της Κεντροαριστεράς» πρώτος με 24% είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ακολουθούν: Ζ. Κωνσταντοπούλου με 12,8%, Ν. Ανδρουλάκης 12,6%, Σ. Φάμελλος 6,6%.
Ακολούθως, στο ερώτημα «μπορεί να εκφράσει καλύτερα τον ευρύτερο χώρο της κεντροδεξιάς» πρώτος είναι ο Κ. Μητσοτάκης με 38,8%, ο Αντώνης Σαμαράς 13,1%, Κυριάκος Βελόπουλος 12,% και Αφροδίτη Λατινοπούλου 7,1%.
Σωσίβιο για την κυβέρνηση Μητσοτάκη η αλλαγή του εκλογικού νόμου
Σε αυτό το πολιτικό κλίμα έχουν ανακύψει δύο σενάρια δια των οποίων το Μαξίμου θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις πολιτικές πρωτοβουλίες του Τσίπρα και του Σαμαρά.
Το πρώτο είναι ένας εκλογικός αιφνιδιασμός μέσα στο 2026, προτού δηλαδή οι δύο πρώην πρωθυπουργοί προλάβουν να συγκροτήσουν κομματικούς (και κατ’ επέκτασιν εκλογικούς) μηχανισμούς.
Παρά ταύτα, αυτή η στρατηγική απορρίπτεται από το Μαξίμου διότι ενέχει πολιτικό ρίσκο, ενώ παράλληλα θα μπορούσε να εκληφθεί και ως μία κίνηση αδυναμίας από τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Το δεύτερο σενάριο αφορά στην αλλαγή του εκλογικού νόμου.
Εν προκειμένω, δεν μιλάμε για αναδιάρθρωση του εκλογικού νόμου αλλά για μία και μόνο φαινομενικά παραμετρική αλλαγή η οποία όμως μπορεί να αλλάξει όλα τα δεδομένα.
Εκλογικό μαγείρεμα στη δεύτερη κάλπη
Σύμφωνα με πληροφορίες, αυτό που έχουν προτείνει στον Κυριάκου Μητσοτάκη και φαίνεται να συμφωνεί εξ αρχής είναι η νομοθέτηση επιπρόσθετου μπόνους εδρών στον εκλογικό νόμο στο πρώτο κόμμα όταν έχει μία διαφορά 10-15 μονάδων από το δεύτερο κόμμα.
Ό,τι δηλαδή συμβαίνει και στο σημερινό πολιτικό σύστημα όπου η ΝΔ προηγείται όλων των κομμάτων με διψήφια διαφορά.
Το ακριβές ποσοστό είναι ακόμα προς συζήτηση και θα σταθμιστεί από τις αναλύσεις συγκεκριμένων στελεχών που ασχολούνται με δημοσκοπήσεις.
Τί προσδοκάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης από αυτήν την αλλαγή;
Πλέον αν υπάρχει μπόνους εδρών για το πρώτο κόμμα που έχει διαφορά από το δεύτερο διψήφιο αριθμό, τότε το όριο της αυτοδυναμίας πέφτει περισσότερο και μπορεί να επιτευχθεί με 32-33%.
Αν η ΝΔ πιάσει ένα αποτέλεσμα το 2027 κοντά στο 30% στην πρώτη εκλογική αναμέτρηση, τότε έχει πιθανότητες να πιάσει αυτό το ποσοστό με την προϋπόθεση ότι θα έχει μεγάλη διαφορά από το δεύτερο κόμμα.
Η αλλαγή που σκέφτεται πλέον το Μαξίμου είναι σίγουρο ότι δεν θα έχει την αποδοχή της αντιπολίτευσης και δεν θα ψηφιστεί με 180 ψήφους που χρειάζεται για να ισχύσει από τις πρώτες εκλογές.
Οπότε, πάμε σε λογική δεύτερης αναμέτρησης όπου εκεί η ΝΔ θα μπορέσει να αυξήσει τις έδρες έτι περαιτέρω με τεχνητό τρόπο...
www.bankingnews.gr
