Το
ΝΑΤΟ δεν έχει αρκετούς στρατιώτες για να επανδρώσει τα στρατεύματά του
αποκαλύπτει το αμερικανικό National Interest προκαλώντας αίσθηση σε όλη
τη Δύση.
Η συμμαχία του ΝΑΤΟ βρίσκεται σε μια υπαρξιακή κρίση, και δεν είναι ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα που την προκάλεσαν.
Παρά τις εξαγγελίες για αμυντικές δαπάνες-ρεκόρ, και τη ρητορική περί «αποτροπής της ρωσικής επιθετικότητας», η αλήθεια είναι απλή: το ΝΑΤΟ δεν έχει αρκετούς στρατιώτες για να επανδρώσει τα στρατεύματά του.
Δεν μπορεί να στρατολογήσει, δεν μπορεί να εκπαιδεύσει, και –κυρίως– δεν μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες του να πολεμήσουν.
Αντιθέτως, η Ρωσία, με πολύ μικρότερο ΑΕΠ αλλά με ενιαία στρατηγική, εθνική συνοχή και πραγματική στρατιωτική εμπειρία, αυξάνει συνεχώς την επιρροή της.
Σε αυτή την πρωτοφανή παραδοχή προχωρά όχι ένα ρωσικό μέσο ενημέρωσης αλλά το αμερικανικό National Interest, που απηχεί τις θέσεις του Πενταγώνου των ΗΠΑ και του στρατιωτικού - βιομηχανικού συμπλέγματος της χώρας.
Η δυτική παράνοια των αμυντικών δαπανών
Η πρόσφατη δέσμευση των κρατών-μελών του ΝΑΤΟ να φτάσουν τις αμυντικές δαπάνες στο 5% του ΑΕΠ είναι μια κίνηση απελπισίας.
Οι ηγέτες της Δύσης επιμένουν να αντιμετωπίζουν τις γεωπολιτικές προκλήσεις με λογιστικά κριτήρια: όσο πιο πολλά λεφτά ρίξουμε, τόσο πιο ασφαλείς θα είμαστε.
Όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική: οι δαπάνες δεν παράγουν στρατιώτες.
Όσα
drones και αν αγοράσει η Πολωνία, όσες φρεγάτες και αν παραγγείλει η
Γερμανία, χωρίς ανθρώπους να τα λειτουργήσουν, αυτά τα μέσα είναι
άχρηστα.
Η Ρωσία, παρά τις κυρώσεις και την οικονομική
πίεση, διαθέτει εκατοντάδες χιλιάδες ενεργό στρατό και έναν λαό που
–είτε λόγω πατριωτισμού, είτε λόγω αντίληψης ιστορικής αποστολής– είναι πρόθυμος να πολεμήσει, αναφέρει στην ανάλυσή του το National Interest.
Η Δύση δεν θέλει – ούτε μπορεί – να πολεμήσει
Η βασική αδυναμία του ΝΑΤΟ δεν είναι εξοπλιστική, αλλά πολιτισμική.
Στην Ευρώπη, η ιδέα της στρατιωτικής θητείας είναι ξεπερασμένη, σχεδόν ενοχοποιημένη.
Ο πολίτης βλέπει το κράτος όχι ως έθνος, αλλά ως πάροχο υπηρεσιών.
Η ατομική ευημερία υπερισχύει της συλλογικής επιβίωσης.
Η ίδια η έννοια της «υπηρεσίας προς την πατρίδα» έχει αποδυναμωθεί σε βαθμό ανυπαρξίας.
Αντιθέτως, η
Ρωσία έχει καταφέρει να κινητοποιήσει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της,
όχι μόνο μέσω στρατιωτικής υποχρέωσης, αλλά και μέσω ενός αφηγήματος
εθνικής επιβίωσης απέναντι στη δυτική περικύκλωση και επιθετικότητα.
Γερμανία: Μια υπερδύναμη χωρίς στρατό
Η Γερμανία – η οικονομική ατμομηχανή της Ευρώπης – παραμένει στρατιωτικά ανίκανη να υλοποιήσει τις ίδιες της τις εξαγγελίες.
Οι προσπάθειες αύξησης του προσωπικού κατά 30.000 άτομα σε 6 χρόνια θεωρούνται ανεπαρκείς και πολιτικά ανεπιθύμητες από σημαντικό κομμάτι της κοινής γνώμης.
Η αποστρατιωτικοποιημένη μεταπολεμική κουλτούρα, η απουσία πατριωτικού αφηγήματος και η εσωτερική πολιτική διστακτικότητα οδηγούν σε μια χώρα που δεν μπορεί – και ενδεχομένως δεν θέλει – να πολεμήσει.
Παρά την τεχνολογική της πρόοδο, η Γερμανία δεν μπορεί να δεσμευτεί ούτε σε ειρηνευτικές αποστολές στην Ουκρανία, διότι δεν έχει αρκετούς διαθέσιμους στρατιώτες.
Νορβηγία: Καθολική θητεία χωρίς στρατιώτες
Η Νορβηγία διατηρεί ένα από τα λίγα συστήματα καθολικής και ανταγωνιστικής θητείας, όμως ακόμη κι εκεί οι αριθμοί δεν βγαίνουν.
Η στρατολόγηση είναι προσωρινή (έως 19 μήνες), και οι περισσότεροι στρατεύσιμοι δεν συνεχίζουν σε μόνιμες θέσεις.
Αυτό δημιουργεί έναν στρατό υψηλής εναλλαγής, με προβλήματα εμπειρίας, συνοχής και βάθους.
Και πώς να διατηρηθεί ένας σταθερός επαγγελματικός στρατός, όταν ο πληθυσμός της χώρας δεν ξεπερνά τα 5,6 εκατομμύρια;
Ιταλία: Οι στρατιώτες των 1.200 ευρώ
Η Ιταλία, με τις ένοπλες δυνάμεις να υπολογίζονται σε μόλις 165.000 άτομα,
χαρακτηρίζεται από τον ίδιο τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας ως «κάτω από το όριο επιβίωσης».Η βασική αιτία είναι η χαμηλή αμοιβή: οι Ιταλοί στρατιωτικοί αμείβονται πολύ λιγότερο από τον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, με αποτέλεσμα η στρατιωτική καριέρα να θεωρείται κοινωνικά ανεπιθύμητη.
Συνδυάζοντας αυτό με την πολιτισμική αδιαφορία για στρατιωτικά ζητήματα, η Ιταλία ουσιαστικά παραμένει απροετοίμαστη σε περίπτωση σύγκρουσης.
Η δημογραφική κατάρρευση της Δύσης
Η Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε μια άνευ προηγουμένου δημογραφική κρίση.
Με τα ποσοστά γεννήσεων να πέφτουν κάτω από το επίπεδο αντικατάστασης και τη νεολαία είτε να μεταναστεύει είτε να αποστρέφεται τη στρατιωτική ζωή, η Δύση κυριολεκτικά ξεμένει από στρατιώτες.
Η Ρωσία, αν και επίσης πλήττεται από δημογραφικά προβλήματα, έχει κρατήσει ζωντανές τις δομές εθνικής συνοχής και έχει επενδύσει σε στρατηγική μακροχρόνιας στρατολόγησης και στρατιωτικής εκπαίδευσης.
Το Κρεμλίνο έχει αναγνωρίσει ότι η μάχη του 21ου αιώνα δεν είναι μόνο για εδάφη, αλλά για ανθρώπους που μπορούν να τα υπερασπιστούν.
Γιατί το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να καλύψει το στρατιωτικό του έλλειμμα
Ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους η Δύση αδυνατεί να καλύψει το στρατιωτικό της έλλειμμα είναι η αρχιτεκτονική του μεταμοντέρνου φιλελευθερισμού:
• Ο στρατός δεν θεωρείται τιμητικό καθήκον, αλλά κακή επιλογή ζωής
• Η πατρίδα δεν είναι ιερή έννοια, αλλά μια κοινωνική κατασκευή
• Η ελευθερία σημαίνει ατομικά δικαιώματα χωρίς συλλογικές υποχρεώσεις
Σε τέτοια κοινωνικά περιβάλλοντα, δεν μπορεί να υπάρξει μαζική στρατιωτική κινητοποίηση.
Η ηθική βάση του στρατού είναι ανύπαρκτη.
Γι’ αυτό και οι δυτικές κυβερνήσεις αναγκάζονται να επιδοτούν, να «παρακαλούν», να «πείθουν» τους νέους να καταταγούν.
Αντιθέτως, το ρωσικό κράτος παραμένει οργανωμένο γύρω από το συλλογικό συμφέρον και την επιβίωση του έθνους, σε αντίθεση με τις δυτικές κοινωνίες που αδυνατούν να παράγουν ανθρώπους πρόθυμους να πεθάνουν για κάτι πέρα από τον εαυτό τους.
Ρωσία: Μικρότερο ΑΕΠ, μεγαλύτερη ισχύς
Η Ρωσία δεν χρειάζεται να φτάσει το 5% του ΑΕΠ της σε αμυντικές δαπάνες για να αποτελέσει απειλή για το ΝΑΤΟ.
Ήδη αποδεικνύει –στην Ουκρανία και αλλού– ότι έχει την ικανότητα να παράγει ισχύ με πολύ χαμηλότερο κόστος.
Διαθέτει:
• Εκπαιδευμένο στρατιωτικό προσωπικό
• Βιομηχανία πολέμου σε πλήρη λειτουργία
• Πολιτική ηγεσία με στρατηγικό βάθος
• Λαϊκή στήριξη στη σύγκρουση
Αντίθετα,
το ΝΑΤΟ είναι ένας γραφειοκρατικός οργανισμός, γεμάτος ιδεολογικές
αντιφάσεις, εσωτερικές αντιπαραθέσεις και κοινωνίες απρόθυμες να κάνουν
θυσίες.
Το ΝΑΤΟ μπορεί να αυξάνει τις δαπάνες του όσο θέλει.
Μπορεί να χτίζει βάσεις, να αγοράζει πυραύλους και να εκδίδει ανακοινώσεις.
Αλλά χωρίς άνθρωπο, ψυχή και πίστη, τίποτα από αυτά δεν αρκεί.
Υπαρξιακή μάχη
Ο αγώνας που εκτυλίσσεται στην Ευρώπη δεν είναι απλώς γεωστρατηγικός.
Είναι υπαρξιακός.
Είναι ο αγώνας ανάμεσα σε δύο διαφορετικές προσεγγίσεις για τον κόσμο:
1. Από τη μία, ο Δυτικός κόσμος, με τις υψηλές δαπάνες, αλλά χωρίς ανθρώπους να τις αξιοποιήσουν.
2.
Από την άλλη, η Ρωσία, με λιγότερα μέσα, αλλά με την πολιτική βούληση,
την κοινωνική συνοχή και τον πολιτισμικό μηχανισμό που στηρίζει την
αμυντική της ισχύ.
Το ΝΑΤΟ έχει τεχνολογία, αλλά όχι ψυχή.
Έχει νούμερα, αλλά όχι πίστη.
Και
χωρίς αυτά, κανένα σύστημα δεν μπορεί να σταθεί απέναντι σε έναν
αντίπαλο που είναι πρόθυμος να πεθάνει γι’ αυτό που πιστεύει.
Η Ρωσία γνωρίζει κάτι που η Δύση έχει ξεχάσει: Ο πόλεμος δεν κερδίζεται με χρήματα. Κερδίζεται με ανθρώπους.