Η
Λιβύη και συγκεκριμένα η διαμάχη για τις ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου,
βρέθηκε στο επίκεντρο της επικοινωνίας που είχε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος
Μητσοτάκης την Παρασκευή, με τον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκο
Ρούμπιο.
Οι δύο άνδρες συμφώνησαν στην ανάγκη σεβασμού του διεθνούς δικαίου σχετικά με το θέμα της οριοθέτησης, ενώ συζήτησαν για την ανάγκη απαλλαγής της Λιβύης από τη «ξένη επιρροή».
Όπως αντιλαμβανόμαστε η αναφορά σε «ξένη επιρροή», κρίνεται ιδιαίτερα σημαντική αφού αφορά την Τουρκία και τη Ρωσία, οι οποίες είναι οι μόνες χώρες με ανοιχτή στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη.
Αξιοσημείωτο είναι ότι, μόλις πριν από λίγες ημέρες, πηγές του ελληνικού ΥΠΑΜ δήλωσαν πως οι ελληνικές φρεγάτες θα παραμείνουν στα ανοιχτά της Λιβύης ανεξάρτητα με τις μεταναστευτικές ροές με σκοπό, εκτός από την επίδειξη σημαίας στα όρια της ελληνικής ΑΟΖ, να παρακολουθούν τις κινήσεις του ρωσικού Ναυτικού και Αεροπορίας στην περιοχή!
Η Λιβύη έχει αποκτήσει στρατηγική σημασία για τη Μόσχα μετά την εκδίωξη της από τη ναυτική βάση στο Ταρτούς, της Συρίας, και έχει μετατραπεί σε κύρια βάση της στη Μεσόγειο.
Φυσικά, η επιτήρηση αυτή δεν αποτέλεσε πρωτοβουλία της ελληνικής πλευράς, αλλά ζητήθηκε από τις ΗΠΑ, και είναι δεδομένο ότι συζητήθηκε και κατά τη διάρκεια της τηλεφωνικής επικοινωνίας Ρούμπιο-Μητσοτάκη.
Κάνοντας αυτή την εξυπηρέτηση, που σκοπό έχει να διαφυλάξει την αμερικανική βάση της Σούδας, η Ελλάδα ελπίζει σε ευνοϊκή μεταχείριση από την Ουάσιγκτον, δεδομένου ότι αμερικανικές εταιρείες, όπως η Chevron και η ExxonMobil, βρίσκονται σε διαπραγματεύσεις για θαλάσσιες εξορύξεις τόσο με τη Λιβύη όσο και με την Ελλάδα.
Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε πως, τελικά, αυτές οι διαπραγματεύσεις θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό τι θα συμβεί με την ελληνική ΑΟΖ.
Στην κυβέρνηση ξέρουν πολύ καλά πως την εποχή Τραμπ «αν δεν δώσεις δεν θα πάρεις».