Διευρύνεται ο Διάδρομος Αλεξανδρούπολης με την Ουκρανία...

 Η Ελλάδα, χώρα με ιστορικά βαθιές πολιτισμικές, θρησκευτικές και γεωστρατηγικές σχέσεις με τη Ρωσία, φαίνεται να έχει εγκαταλείψει την παραδοσιακά πολυδιάστατη και ισορροπημένη εξωτερική πολιτική της.
Την τελευταία δεκαετία, και ιδίως μετά το ξέσπασμα της

ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, η ελληνική κυβέρνηση ακολουθεί μια σαφή κατεύθυνση ευθυγράμμισης με τις Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, σε σημείο που όχι μόνο συμμετέχει ενεργά στην υποστήριξη της Ουκρανίας, αλλά μετατρέπει και κρίσιμες υποδομές - όπως το λιμάνι της Αλεξανδρούπολης - σε στρατηγικούς κόμβους εξυπηρέτησης των δυτικών συμφερόντων στην περιοχή.
Η χρήση της Αλεξανδρούπολης για τη μεταφορά αμερικανικού στρατιωτικού εξοπλισμού προς τα σύνορα της Ουκρανίας, αποκαλύπτει την απώλεια ουδετερότητας της Ελλάδας και τη μετατροπή της σε εργαλείο της Δυτικής στρατηγικής, χωρίς να προηγηθεί ουσιαστικός εθνικός διάλογος.
Το γεγονός αυτό δεν είναι απλώς μια τεχνική διευκόλυνση.
Αντιθέτως, σηματοδοτεί την ενεργή εμπλοκή της Ελλάδας σε μια πολεμική σύγκρουση με παγκόσμιες προεκτάσεις και με έναν παραδοσιακό εταίρο, τη Ρωσία, η οποία δεν έχει κρύψει τη δυσφορία της για τον ρόλο που παίζει η Ελλάδα στη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Η επιλογή αυτή εγείρει σοβαρά ερωτήματα ως προς την εξωτερική πολιτική αυτονομία της χώρας και τη στρατηγική της διορατικότητα.
Ποια είναι τα μακροπρόθεσμα οφέλη για την Ελλάδα από την πλήρη ταύτιση με τη γραμμή Ουάσινγκτον και Βρυξελλών;
Ποιος είναι ο εθνικός σχεδιασμός που υπαγορεύει μια τέτοια στάση, η οποία αποξενώνει έναν παραδοσιακά φιλικό λαό και ενδεχομένως φέρνει τη χώρα στο στόχαστρο της ρωσικής διπλωματίας και γεωπολιτικής;

Η αποδοχή του ρόλου της Αλεξανδρούπολης ως «νέας Σούδας» για το ΝΑΤΟ, δείχνει πως η Ελλάδα μετατρέπει την εδαφική της κυριαρχία σε εργαλείο τρίτων, δίχως ουσιαστικό γεωστρατηγικό όφελος.
Αντιθέτως, διακυβεύονται οι οικονομικές σχέσεις με τη ρωσική αγορά, ο τουρισμός, η ενεργειακή ασφάλεια, καθώς και οι ιστορικές σχέσεις που βασίζονται σε κοινές πολιτισμικές ρίζες και την ορθόδοξη παράδοση.
Συνολικά, η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας στην παρούσα συγκυρία αποκαλύπτει έλλειψη στρατηγικού βάθους και προσανατολισμού, θέτοντας τη χώρα σε μια δυνητικά επικίνδυνη θέση στο παγκόσμιο γεωπολιτικό παίγνιο, με αντάλλαγμα μια αμφίβολη και συχνά επιφανειακή υποστήριξη από ισχυρούς εταίρους που επιδιώκουν πρωτίστως τη δική τους ισχύ.

Το νέο φιάσκο

Την διεύρυνση των διαθέσιμων προϊόντων δέσμευσης δυναμικότητας στον άξονα του «Κάθετου Διαδρόμου» σχεδιάζουν, οι εμπλεκόμενοι διαχειριστές με σκοπό να διαμορφώσουν περισσότερες επιλογές για την αγορά στην κατεύθυνση προώθησης ποσοτήτων προς τον Βορρά και την Ουκρανία.
Ειδικότερα, όπως επισημαίνουν οι ίδιες πηγές, ο βασικός σχεδιασμός προβλέπει την ενσωμάτωση δύο νέων προϊόντων με ανάλογη δομή και χαρακτηριστικά με το γνωστό πλέον προϊόν «Route 1» και τα οποία θα αφορούν την δυνατότητα διαμετακόμισης ποσοτήτων φυσικού αερίου προς την Ουκρανία.
Τα δύο νέα προϊόντα θα αφορούν δύο νέες διαδρομές με την πρώτη να εκκινεί από τον τερματικό σταθμό LNG Αλεξανδρούπολης και διαμέσου του ελληνοβουλγαρικού αγωγού IGB θα προχωρά προς Βουλγαρία και Ρουμανία με κατάληξη την Ουκρανία και την δεύτερη να εκκινεί από τον αγωγό TAP ακολουθώντας την ίδια υπόλοιπη διαδρομή.

Πρακτικά, τα δύο νέα προϊόντα έρχονται να εξυπηρετήσουν ανάγκες της αγοράς που στην μεν περίπτωση του τερματικού σταθμού αφορούν φορτία LNG που θα φτάνουν στο τέρμιναλ της Gastradeκαι στην άλλη περίπτωση του αγωγού TAP αζέρικο αέριο με κατεύθυνση την Ουκρανία.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρόθεση των διαχειριστών να λανσάρουν νέα προϊόντα δυναμικότητας για παραδόσεις φυσικού αερίου προς την Ουκρανία, όπως και εν συνόλω η «αγωνία» τους για την περαιτέρω ωρίμανση του «Κάθετου Διαδρόμου», εδράζεται στην συνολικότερη «στροφή» στον ευρωπαϊκό χάρτη φυσικού αερίου, όπου μετά και τις εξαγγελίες της Κομισιόν, ο «εξ ανατολάς» διάδρομος «κλείνει», με το βάρος να επιμερίζεται στις εναλλακτικές οδεύσεις.

www.bankingnews.gr