Σπάνια χρησιμοποιώ αυτόν τον τίτλο. Μόνο στις περιπτώσεις που θα ήθελα να τονίσω την παρουσία μου. Γιατί θεωρώ αυτές τις στιγμές σημαντικές.
Πήγα σήμερα στην συγκέντρωση εδώ στη Θεσσαλονίκη. Το μέγεθός της ήταν τεράστιο. Κάλυπτε ολόκληρη τη Εγνατία. Θύμιζε
συγκεντρώσεις της μεταπολίτευσης. Είχε μια διαφορά. Ακούστηκαν ορισμένα συνθήματα αλλά ήταν υποτονικά και μακριά από το κύριο μέρος της συγκέντρωσης. Τον κόσμο τον ένωνε μια βουβή απελπισία που προσπαθούσε να την σπάσει ο όγκος της συμμετοχής. Προσπαθούσε ο κόσμος να δημιουργήσει την ελπίδα πως αφού βγήκαν τόσοι στο δρόμο με την ηχηρή απουσία των θεωρούμενων, παλαιότερα, ως κύριων μέσων ενημέρωσης, κάτι μπορεί να αλλάξει.Κανείς δεν μπορεί να γενικεύσει γιατί συγκεντρώθηκε τόσος πολύς κόσμος. Ο καθένας πήγε για τους δικούς του λόγους. Θα σας πω γενικά τι είδα και γιατί πήγα εγώ. Μπορεί να μην υπάρχει κανένας άλλος που να πήγε για τους ίδιους λόγους.
Είδα ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα, συνταγματικό ή μη. Όλο το κοινωνικό φάσμα και κάθε ηλικίας. Από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους που περπατούσαν με την βοήθεια συγγενικού τους προσώπου ή μπαστουνιού. Και αυτό κάτι σημαίνει. Παιδάκια με συνθήματα που έγραψαν με το χέρι τους σε μικρά χαρτόνια και ζητούσαν δικαιοσύνη. Ακόμη και ανθρώπους συντηρητικούς και άλλους που δήλωναν και δεξιοί. Μέχρι τις γνωστές αριστερές φράξιες που σεβάστηκαν και τους ανθρώπους που κάλεσαν την συγκέντρωση και την στιγμή. Όσο έμεινα ο σεβασμός ήταν απόλυτος. Και το είδα για πρώτη φορά.
Κάτι έχει συνταράξει την ψυχή του Έλληνα. Κάτι τον έχει κλονίσει. Όλα θύμιζαν εκείνες τις ιστορικές στιγμές που έβγαζαν μια βουβή κραυγή: δεν πάει άλλο.
Τώρα, γιατί πήγα εγώ.
Ο πρώτος λόγος ήταν ανθρωπιστικός. Πήγα για να δηλώσω την συμπαράστασή μου στους συγγενείς των νεκρών είτε στα Τέμπη είτε στο Μάτι είτε οπουδήποτε αλλού. Νεκρούς απο την ολιγωρία, την ανοργανωσιά ή την αδιαφορία του κράτους.
Υπάρχει και κάποιος ευρύτερος λόγος. Όπως σας είπα ο καθένας πήγε για τους δικούς του λόγους. Και επειδή βλέπω σε ορισμένα σχόλια κάποιες αντιδράσεις που θέλουν να αντιπαραβάλλουν τα Τέμπη με το Μάτι θα ήθελα να πω ότι είναι, τουλάχιστον, άδικη αυτή η αντιπαραβολή. Σεβαστείτε τους νεκρούς και τους ζωντανούς συγγενείς τους. Τα Τέμπη μπορεί να μην ενοχλούσαν τόσο πολύ αν δεν προηγείτο το Μάτι. Η ψυχή των ανθρώπων βούρκωσε από τα επαναλαμβανόμενα εγκλήματα του κράτους. Συνάνθρωποί μας χάθηκαν, αύριο μπορεί για τους ίδιους λόγους να χαθούν δικά μας παιδιά ή εμείς οι ίδιοι. Μπροστά στην αδιαφορία του κράτους δεν χωρά κομματισμός. Είμαστε όλοι πολίτες που θέλουμε το κράτος μας να μας σέβεται και να μας προστατεύει. Αισθάνεστε αυτήν την προστασία;
Η συγκέντρωση δεν απέβλεπε εναντίον κανενός. Οι συγκεντρωμένοι φώναζαν «δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε» και τον αέρα δεν τον έκοψε μόνο η σημερινή κυβέρνηση. Ο αέρας κόπηκε εδώ και καιρό από το σύνολο του πολιτικού συστήματος που έχει εκφυλιστεί σε μοριακό επίπεδο. Η σημερινή κυβέρνηση του έδωσε την χαριστική βολή.
Το αίτημα ήταν να απελευθερωθούν από την σκλαβιά τους οι θεσμοί. Αυτήν την στιγμή την δαμόκλεια σπάθα την νοιώθει πάνω από το κεφάλι της και η δικαιοσύνη και η αστυνομία και ο στρατός και κάθε θεσμός που θέλει να κάνει την δουλειά του σύμφωνα με το σύνταγμα και τους νόμους. Σύμφωνα με την συνείδηση των ανθρώπων που τον διακονούν.
Δεν θα αποφασίσει κανένα λαϊκό δικαστήριο τι συνέβη. Θα αποφασίσουν οι θεσμοί. Αλλά απελευθερωμένοι απο τον ασφυκτικό έλεγχο ενός απόλυτα διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Αυτό είναι το μείζον διακύβευμα.
Έχουμε έναν πρωθυπουργό, ως θεσμό, δεν αναφέρομαι στον Μητσοτάκη, με δικτατορικές αρμοδιότητες. Ορίζει τον πρόεδρο της δημοκρατίας ελέγχει την βουλή, έχει τρόπους να ελέγξει την ηγεσία της δικαιοσύνης και εξαγοράζει το σύνολο των ΜΜΕ. Αυτό δεν είναι κράτος. Αυτό είναι μια υποδουλωμένη υπόσταση σε ορισμένους ολιγάρχες σε αγαστή συνεργασία με ένα διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα και την διανόηση σε ρόλο ταπεινού υπηρέτη. Είναι μια παρέα που υποδούλωσε έναν λαό. Ενάντια σ αυτήν την παρέα ξεσηκώθηκε σήμερα ο κόσμος. Και στην παρέα δεν συμμετέχει, μόνο, ο Μητσοτάκης η η δεξιά.
Δυστυχώς στον ίδιο υποτακτικό ρόλο βρίσκονται σήμερα και τα ΜΜΕ. Δεν έχει σημασία αν κάποιοι δημοσιογράφοι δεν νοιώθουν άνετα με τον ρόλο αυτό. Σημασία έχει το αποτέλεσμα. Και όταν σε μια χώρα δεν προβάλλονται συγκεντρώσεις εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων τότε κάτι δεν πάει καλά στο βασίλειο της Δανιμαρκίας.
Είμαι σίγουρος πως πολλοί συνάδελφοί μου δεν αισθάνονται καλά αλλά αυτό δεν αρκεί.
Αυτό είναι το πλαίσιο που ώθησε στην σημερινή διαδήλωση πολλούς σαν και μένα. Και σ αυτό το πλαίσιο χωράμε όλοι.
Αν όχι αυτό τι άλλο προτείνετε;
Εν κατακλείδι τα Τέμπη ήταν η κορυφαία αφορμή για την διαδήλωση. Η πολιτική ουσία της ήταν οι παθογένειες της χώρας. Αν δεν θέλετε να αλλάξουν μπορείτε να σπείρετε τον διχασμό. Αν θέλετε να αλλάξουν, που είναι και το πιο λογικό, μπορείτε να αισθανθείτε ότι συμμετείχατε και εσείς. Συμμετείχαμε όλοι μας. Είτε με την παρουσία μας, είτε νοερά.
Αυτό πρέπει να αισθανθεί το σύστημα. Την οργή μας αν δεν αλλάξει.
Γιατί το αύριο που ξημερώνει αφορά όλους μας.
