Η ακροδεξιά γίνεται γρήγορα η
κυρίαρχη τάση στην ευρωπαϊκή πολιτική καθώς οι πόλεμοι της Γάζας και της
Ουκρανίας αλλάζουν τα αισθήματα στη Γηραιά Ήπειρο
Του Ντέιβιντ Γκόλντμαν (Αμερικανός συγγραφέας και αναλυτής)
Η αιφνιδιαστική νίκη του Βίλντερς στις ολλανδικές εκλογές της περασμένης εβδομάδας προμηνύει μια αναταραχή στην ευρωπαϊκή πολιτική εδώ και καιρό, αλλά προκλήθηκε από δύο πιεστικά γεγονότα.
Η πρώτη είναι οι μαζικές διαδηλώσεις υπέρ της Χαμάς από μουσουλμάνους μετανάστες μετά τις 7 Οκτωβρίου, μια θριαμβευτική διεκδίκηση της εξουσίας από μια μειοψηφία που πιστεύει ότι μπορεί να γίνει μελλοντική πλειοψηφία.
Αυτό έριξε ένα σκληρό φως στην ανεξέλεγκτη μαζική μετανάστευση, το κορυφαίο πλέον πολιτικό ζήτημα της Ευρώπης.
Η αποτυχία των κυρίαρχων κομμάτων να αντιμετωπίσουν το πιο πιεστικό πρόβλημα της ηπείρου ανοίγει έναν δρόμο προς την εξουσία για μια αντιπολίτευση που μόλις πριν από μήνες απορρίφθηκε ως πολιτικό περιθωριακό στοιχείο.
Το δεύτερο ζήτημα είναι η λαϊκή εχθρότητα στον πόλεμο της Ουκρανίας, τον οποίο η Ουκρανία χάνει εμφανώς.
Τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης, τα οποία χλευάζονται εδώ και καιρό ως εξτρεμιστές, έχουν γίνει το τελευταίο προπύργιο της συμβατικής σοφίας στη Δύση.
Ο εθνικισμός τους έχει περισσότερα κοινά με τον Σαρλ Ντε Γκωλ παρά με τον Ζαν-Μαρί Λεπέν και οι απόψεις τους για βασικά ζητήματα –μετανάστευση, Ρωσία, Κίνα και Ηνωμένες Πολιτείες– είναι ορθολογικές και μελετημένες.
Ο Πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν, ο οποίος αυτοχαρακτηρίζεται ως Χριστιανοδημοκράτης με το στυλ του πρώην Γερμανού καγκελαρίου Χέλμουτ Κολ, είναι ο σημαιοφόρος της νέας ευρωπαϊκής δεξιάς, αλλά υποψήφιοι ηγέτες αναδύονται και σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
Ο Βίλντερς, σίγουρα, έχει πάρει πολύχρωμες θέσεις για το μουσουλμανικό πρόβλημα της χώρας του, προτείνοντας κάποια στιγμή την απαγόρευση του Κορανίου και το κλείσιμο των τζαμιών.
Πρόκειται για ρητορικές χειρονομίες παρά για δηλώσεις πολιτικής. Αυτό που χαρακτηρίζει το ευρωπαϊκό δικαίωμα για μια θέση ηγεσίας είναι ότι προσφέρει ορθολογικές εναλλακτικές πολιτικές για την οικονομική, κοινωνική και πολιτική ασφάλειας.
Η μετανάστευση, νόμιμη και παράνομη, αλλάζει τον χαρακτήρα της ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Επισήμως, περίπου το 7% των πληθυσμών της Γαλλίας, της Βρετανίας και της Γερμανίας είναι μουσουλμάνοι μετανάστες, αλλά ο πραγματικός αριθμός είναι υψηλότερος.
Το 2017, το Ινστιτούτο Pew υπολόγισε ότι το 8,8% των κατοίκων της Γαλλίας ήταν μουσουλμάνοι και ότι το σύνολο θα ανέλθει στο 18% μέχρι το 2050. Περισσότεροι από τους μισούς μαθητές στη γερμανική πόλη του Αμβούργου είναι από οικογένειες μεταναστών.
Υπολογίζεται ότι 2,3 εκατομμύρια άνθρωποι μετανάστευσαν στην Ευρώπη το 2022. Η εκτίμηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για 331.400 «παράτυπες διελεύσεις συνόρων» το 2022 είναι σχεδόν σίγουρα μια τεράστια υποεκτίμηση. Μόνο η Ουγγαρία έχει επιστρέψει 270.00 υποψήφιους μετανάστες στα σύνορά της το 2023, ανέφερε ο Όρμπαν σε ομιλία του την περασμένη εβδομάδα.
Η Ουκρανία υπήρξε μακράν η μεγαλύτερη πηγή μεταναστών στην Ευρώπη τα τελευταία δύο χρόνια, αλλά οι Ευρωπαίοι δεν θεωρούν τους Ουκρανούς ως πολιτιστική απειλή. Η δημόσια διεκδίκηση της εξουσίας από τις μουσουλμανικές μειονότητες μετά τις 7 Οκτωβρίου, ωστόσο, άλλαξε ριζικά τις αντιλήψεις του κοινού.
Ο Βίλντερς συγκέντρωσε μόλις το 10% των ψήφων πριν από τη σφαγή της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, αλλά κέρδισε το 35% των εδρών αφού οι Ευρωπαίοι μουσουλμάνοι οργάνωσαν μαζικές διαδηλώσεις υπέρ της Χαμάς στις περισσότερες μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις.
Στις 19 Οκτωβρίου, οι μουσουλμάνοι στην περιοχή Neukölln του Βερολίνου ξεσηκώθηκαν, τραυματίζοντας 65 αστυνομικούς αφού ένα ισλαμιστικό κανάλι Telegram κάλεσε τους οπαδούς του να «μετατρέψουν το Neukölln σε Λωρίδα της Γάζας» και να «κάψουν τα πάντα», σύμφωνα με τη μαζικής κυκλοφορίας Bild-Zeitung.
Δημοσκόπηση του You.gov στις αρχές Νοεμβρίου ανέφερε ότι το 59% των Γερμανών φοβάται μια μαζική τρομοκρατική επίθεση στη χώρα τους μετά τις επιθέσεις της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7 Οκτωβρίου, που σκότωσαν περισσότερους από 1.000 αμάχους.
Μόνο το 27% των Γερμανών που ερωτήθηκαν θεώρησαν ότι οι τρομοκρατικές επιθέσεις ήταν απίθανες.
Μια δημοσκόπηση του γερμανικού περιοδικού Stern που δημοσιεύθηκε στις 18 Οκτωβρίου διαπίστωσε ότι το 58% των Γερμανών θεώρησε ότι η ισραηλινή στρατιωτική απάντηση στη Γάζα είναι «κατάλληλη», ενώ μόνο το 23% ήταν αντίθετο.
Ως επί το πλείστον, τα δεξιά κόμματα είναι ισχυροί υποστηρικτές του Ισραήλ
Μαζί με την Κροατία και την Τσεχική Δημοκρατία, η Ουγγαρία ήταν μια από τις λίγες βιομηχανικές χώρες που καταψήφισαν το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ τον Οκτώβριο που ζητούσε κατάπαυση του πυρός στη Γάζα.
Ο πόλεμος της Γάζας και, το πιο σημαντικό, η αναταραχή μεταξύ των μουσουλμάνων της Ευρώπης ως απάντηση στον πόλεμο της Γάζας, έριξε μια σφήνα στην ευρωπαϊκή κοινωνία που άφησε μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων να πεισθούν ότι η μουσουλμανική μειονότητα δεν ήταν αφομοιώσιμη, αλλά, μάλιστα επικίνδυνη.
Αυτό έρχεται σε έντονη αντίθεση με την απάντηση στο «Μπορούμε να το κάνουμε» της τότε καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, προσέγγιση για την απορρόφηση περίπου 1 εκατομμυρίου Σύριων και άλλων μουσουλμάνων μεταναστών το 2016.
Μετανάστευση και ουκρανικό
Η μετανάστευση ευθύνεται για την ξαφνική αύξηση της υποστήριξης προς τα δεξιά κόμματα της Ευρώπης, αλλά η βαθιά δυσαρέσκεια με τη στάση των κυρίαρχων κομμάτων της Ευρώπης στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι ένας σημαντικός παράγοντας που συμβάλλει.
Μιλώντας στο επετειακό συνέδριο της ελβετικής εφημερίδας Weltwoche την περασμένη εβδομάδα, ο Ούγγρος Όρμπαν συνόψισε το πρόβλημα της Ευρώπης: «Η Αμερική χάνει έδαφος και η Ευρώπη πληρώνει το τίμημα». Ζήτησε μια ανεξάρτητη ευρωπαϊκή στρατηγική πολιτική.
Ένας ανερχόμενος ηγέτης του «Alternative für Deutschland», της δεξιάς αντιπολίτευσης της Γερμανίας, είναι ο Δρ Μαξιμίλιαν Κραχ, επικεφαλής υποψήφιος του AfD στις ευρωπαϊκές εκλογές του επόμενου έτους.
Σε συνέντευξή του στο The American Conservative , ο Κραχ περιέγραψε τον εαυτό του ως γκωλιστή που θέλει η Ευρώπη να είναι ένας σημαντικός πόλος σε έναν πολυπολικό κόσμο.
«Ας υποχωρήσουμε ενάντια σε μια ευρέως διαδεδομένη παρανόηση στη δεξιά, ότι αυτή τη στιγμή οι ΗΠΑ είναι ηγεμονικές και ότι η μόνη εναλλακτική είναι η κινεζική ηγεμονία», είπε ο Κραχ στις αμερικανικές εκδόσεις.
«Η Κίνα και οι BRICS είναι ένας αντιηγεμονικός συνασπισμός. Οπότε θα έλεγα ότι είναι έτσι: είτε έχουμε μια Pax Americana, η οποία πιστεύω ότι είναι αναγκαστικά ξύπνια και πολεμική, είτε δεν έχουμε μοναδική παγκόσμια ηγεμονία αλλά τοπικούς ηγεμόνες που κυβερνούν σύμφωνα με τις δικές τους τοπικές προτιμήσεις. Και δεν λέω καν ότι αυτό το τελευταίο μοντέλο είναι καλύτερο από το πρώτο. Είναι απλώς αναπόφευκτο», είπε ο Κραχ.
Η αμερικανική ηγεμονία στην Ευρώπη θα ατροφήσει, πρόσθεσε ο Κραχ:
Πώς μπορεί μια χώρα που απομακρύνεται από την Ευρώπη να την κυριαρχεί ταυτόχρονα;
Αυτό το ερώτημα τίθεται πολύ συγκεκριμένα στην Ουκρανία. Προφανώς βλέπετε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν έχουν στο μυαλό τους την ευημερία του ουκρανικού πληθυσμού.
Άλλωστε, αυτή τη στιγμή θυσιάζουμε τη νεολαία της Ουκρανίας σε αυτόν τον ανόητο πόλεμο: έναν πόλεμο που θα μπορούσε εύκολα να είχε αποφευχθεί.
Σαφώς, αυτός ο πόλεμος αφορά τη φιλοδοξία της Αμερικής να απωθήσει τη Ρωσία.
Είναι ένας πόλεμος για την παγκόσμια τάξη. Και η Ουάσιγκτον έχει ουσιαστικά καταλάβει το Κίεβο, το οποίο δεν μπορεί να κάνει τίποτα χωρίς την αμερικανική έγκριση.
Οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν την Ουκρανία, την εξοπλίζουν, λαμβάνουν στρατηγικές αποφάσεις για λογαριασμό της.
Η Bild-Zeitung , το ειδησεογραφικό μέσο της Γερμανίας με τη μεγαλύτερη κυκλοφορία, ανέφερε στις 24 Νοεμβρίου ότι η Ουάσινγκτον και το Βερολίνο προσπαθούν να πείσουν τον Ουκρανό Πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι ότι η Ρωσία δεν μπορεί να ηττηθεί στρατιωτικά και ότι θα πρέπει να διαπραγματευτεί μια λύση.
Αυτό που ο Μαξιμίλιαν Κραχ χαρακτήρισε «αυτόν τον ανόητο» πόλεμο θα στοιχειώσει τα κυρίαρχα κόμματα της Ευρώπης, τα οποία θα θεωρηθούν ως μαριονέτες της Ουάσιγκτον.
Όπως είπε ο Όρμπαν στον Αμερικανό δημοσιογράφο Τάκερ Κάρλσον σε συνέντευξή του τον περασμένο μήνα, «η θέση της Γερμανίας στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι απόδειξη έλλειψης κυριαρχίας».
Το AfD βρίσκεται στη δεύτερη θέση με περίπου 22% των γερμανικών ψήφων, μπροστά από τους Σοσιαλδημοκράτες, τους Πράσινους και τους Ελεύθερους Δημοκράτες που αποτελούν τον κυβερνητικό συνασπισμό.
Όπως και το κόμμα του Βίλντερς, το AfD είχε την ιδιότητα του πολιτικού λεπρού. Τα κύρια κόμματα έχουν δηλώσει όλα ότι θα αρνηθούν να συνεργαστούν μαζί τους.
Καθώς οι τεκτονικές πλάκες της ευρωπαϊκής πολιτικής μετατοπίζονται, κανένα από τα παλιά ‘Shibboleths’ δεν θα ισχύει.
—
