Ελεημοσύνες απ’ την Φραγκιά, απ’ την Τουρκιά χαστούκια.
Ο Γιώργος Σεφέρης (Μέρες Ζ’, 1 Οκτώβρη 1956 – 27 Δεκέμβρη 1960,
Αθήνα, εκδ. Ίκαρος, 1996) παραθέτει στο ημερολόγιό του, την πρωτοχρονιά
του 1959, ένα ποίημα του Γ. Βιζυηνού και το σχολιάζει ως εξής:
“Τὴν μάν’ αὐτοί, ποῦ τοὺς γεννᾷ, τὴν ῥουκανοῦν παντοτεινά, σὰν δένδρο τὰ σκουλούκια. Καὶ πέρνουν, γι’ ἄπειρα πουγγιά, ἐλεημοσύν’ ἀπ’ τὴν Φραγκιὰ κι’ ἀπ’ τὴν Τουρκιά—Χαστούκια!”Βιζυηνός, Ατθίδες αύραι, «Το συναξάρι του Αγίου Κασσιανού», Λονδίνο 1883
Ο Σ[ταύρος] Παπασταύρου μου άφησε τ’ απόγευμα, πρωτοχρονιάτικο δώρο, το παραπάνω βιβλίο. Το ξεφύλλισα το βράδυ – Ελεημοσύνη απ’ τη Φραγκιά, κι απ’ την Τουρκιά χαστούκια – έπειτα από ¾ του αιώνα, και τόσα, και τόσα- δεν αλλάξαμε, αλίμονο.
***
Άλλα 60 χρόνια πέρασαν από τότε. Συνεχίζουμε να πανηγυρίζουμε για τις ελεημοσύνες (μετά τον στραγγαλισμό) από την Φραγκιά, τη Δύση, και να δεχόμαστε συνεχόμενα χαστούκια από τη μεριά της Τουρκίας. Όχι ότι δεν άλλαξε τίποτα, αλλά ισχύει ότι «δεν αλλάξαμε, αλίμονο» με την έννοια που το γράφει ο ποιητής.
Ο Σεφέρης αναφερόταν βέβαια στην πολιτική ηγεσία που τότε διαπραγματευόταν τις προδοτικές συμφωνίες τις οποίες υπέγραψε τελικά την ίδια χρονιά, το 1959, στη Ζυρίχη και το Λονδίνο. Με τις συμφωνίες αυτές, όπως γνωρίζουμε, επικυρώθηκε μια κολοβή ανεξαρτησία και η Τουρκία ορίστηκε εγγυήτρια δύναμη της Κύπρου. Το αίτημα της Ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα ρίχτηκε στο ανάθεμα και χαρίστηκε εύκολα στην Ακροδεξιά. Η Τουρκία από τότε, από το 1959-1960, έχει εξυφάνει τη στρατηγική της απέναντι στο Κυπριακό, κλιμακώνοντας μετά το 1974 και την εισβολή του Αττίλα Ι και ΙΙ. Γα να φτάσει σήμερα, επί Ερντογάν και νέο-οθωμανικού καθεστώτος, να κάνει λόγο για τη «Γαλάζια Πατρίδα» και να απειλεί ευθέως μεγάλο τμήμα της ελληνικής επικράτειας.
Ο πολιτικός και ο οικονομικός κόσμος (οι ελίτ που λέμε) ομιλούν συνεχώς για το «λεφτόδεντρο» που θα μας παραχωρήσει η Ευρωκρατία και ταυτόχρονα πίνει στην υγειά των «μεγάλων μας συμμάχων», των ΗΠΑ. Τη στιγμή κατά την οποία η πανδημία, η οικονομική κρίση και οι τριγμοί που φέρνει η πολιτική κρίση στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος (ΗΠΑ, Ευρώπη) θέτουν επί τάπητος τεράστια ζητήματα. Ζητήματα που οδηγούν στην ανάγκη επαναπροσανατολισμού της οικονομίας, της εξωτερικής πολιτικής, της Άμυνας, της Υγείας και της Παιδείας σε πρώτη προτεραιότητα.
Αντ’ αυτών, οι ελίτ προνοούν να ανοίξουν όπως όπως τον Τουρισμό αγνοώντας τους κινδύνους και μην υπολογίζοντας τι πλησιάζει. Πανηγυρίζουν για τη νέα «ελεημοσύνη» (δάνεια και δεσμά) που εξαγγέλλει η γερμανική Ε.Ε. με τα περίφημα 750 δισ. Ξεχνούν ότι η ίδια η Λαγκάρντ, μετά τη μετάθεσή της από το ΔΝΤ στην ΕΚΤ, προειδοποιεί πως χρειάζεται τουλάχιστον 1,5 τρισ. ευρώ για να κινηθεί η οικονομία, ενώ Μέρκελ και οι φίλοι της θα δώσουν «απλόχερα» μόλις τα μισά σε βάθος 4-7 χρόνων. Το βασικό βέβαια δεν είναι το νούμερο, αλλά το πώς αυτά εντάσσονται σε ένα σχέδιο καταστροφής, δορυφοροποίησης και αποικιοποίησης χωρών.
***
200 χρόνια από την Επανάσταση του 21, 130 από το ποίημα του Βιζυηνού και 60 χρόνια μετά τις σημειώσεις στα ημερολόγια του Σεφέρη, πόσο απομένει μέχρι να βγάλουμε τα σωστά συμπεράσματα, να κάνουμε τα αναγκαία περάσματα και να βρούμε τον τρόπο με τον οποίο θα οδηγηθούμε σε μια διέξοδο για τη χώρα μας;
edromos.gr
