Πάντα στα καθεστώτα τους άρεσε να χαϊδεύουν τ' αυτιά των βαθειά θρησκευάμενων και των προσκυνημένων εραστών της σωβρακοφανέλας. Στόχος τους να τα έχουν καλά με τους φανατικούς οπαδούς με το τυφλό πάθος, τους πνευματικά αόμματους, τους προβατοποιημένους, τους αναρθροφωνασκούντες ουγκάνους, αυτούς πού πηδάνε
άνετα τις μάνες των άλλων αλλά τις δικές τους τις θέλουν ανέγγιχτες παρθένες κρινοκρατούσες. Γιατί οι τύποι αυτοί είναι εύκολα διαχειρίσιμοι, υπάκουοι ψηφοφόροι, ευκολόπιστοι ακόμα και στα πιο παρατραβηγμένα ψεύδη, ξεχνάνε εύκολα, ενημερώνονται από τους συνήθεις διαύλους πού οι προπαγανδιστές τους παράσχουν την σανοτροφή, κύρια πηγή τροφής των μυαλοσκλάβων.
Η οπαδική έπαρση, είτε αυτό αφορά την εθνική ομάδα, είτε μια τοπική ομάδα οποιουδήποτε αθλήματος, λειτουργεί σαν ένα χάπι πού το καταπίνεις και σε καθιστά αυτόματα σ' ένα αθεράπευτο μαλακοπίτουρα. Τι κι αν σου παίρνουν οι τράπεζες το σπίτι, τι κι αν είσαι στα όρια να σου κόψουν το ρεύμα, τι κι αν κοιμάσαι με τέσσερα παπλώματα μέσα στο σπίτι-ιγκλού από το κρύο, τι κι αν οι εισπρακτικές σου κάνουν τσατάλια τα νεύρα και δεν σε αφήνουν ούτε λεπτό να ηρεμήσεις, τι κι αν τα έντερα σου παίζουν το Am Fenster των City από την πείνα, εσύ εκεί βουβός κι ατάραχος τηλεθεατής της ζωής σου πού περνάει σαν θρίλερ μπροστά από τα μάτια σου, λες και αφορά κάποιον άλλο.Τίποτα δεν μπορεί να σε ξεβολέψει από την ακινησία σου, άγαλμα βλακείας, βράχος απάθειας, ένα κομμάτι κρέας σε αποσύνθεση, νεκρός χρόνια τώρα, πού κάποια στιγμή θα υπάρξει και η ιατροδικαστική επιβεβαίωση.
Μόνο ένα πέναλτι, ένα γκολ και ένα οφσάιντ εναντίον της ομάδας-θρησκείας μπορούν να σε κάνουν να φας σίδερα, να κάψεις τα πάντα, να ουρλιάξεις από θυμό, να μπεις μέσα στο γήπεδο και να ξεριζώσεις την καρδιά του μαυροφορεμένου χασάπη με την σφυρίχτρα στο στόμα, πού τόλμησε και αδίκησε ότι πολυτιμότερο έχεις στη ζωή. Να βγεις στους δρόμους και να μην αφήσεις τίποτα όρθιο μέχρι να δικαιωθεί η ναρκωεταιρεία η η λαθροεταιρεία πού υποστηρίζεις, να βγάλεις το μάτι του φιλάθλου της αντίπαλης ομάδας, ακόμα κι αν χρειαστεί να πας φυλακή, γιατί δεν υπάρχει τίποτα μεγαλύτερο από την δόξα της ομάδας, γιατί γυναίκα αλλάζεις, σπίτι αλλάζεις, αυτοκίνητο αλλάζεις, χώρα αλλάζεις, ακόμα και παιδί αλλάζεις, ομάδα ποτέ!
Ο ίδιος αυτός παλικαράς, αν του πεις να βγει στους δρόμους για να απαιτήσει τα δικαιώματα του, η απάντηση είναι, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα, ας πάνε πρώτα οι άλλοι, αλλά και οι άλλοι είναι σαν κι αυτόν, περιμένουν αυτούς να κάνουν την αρχή και όσο περνάει ο καιρός, τόσο βουλιάζουν μέσα στο καναπέ, μέχρι να τους καταπιεί τελείως και να βρεθούν από κάτω από εκεί πού έβοσκαν όλη τους την ζωή, κάτω από το γκαζόν.
Κώστας Γκιώνης:Πηγή:
